Baas
Baas
in eigen computer
en huis
Baas in eigen computer en ook Ipad.
Dat gevoel heb ik al lange tijd niet meer. Achter je schrijfmachine was je heer en meester.
Niemand anders kwam er zonder mijn toestemming aan; alles wat ik getikt had, was van mij.
In de eerste heerlijke jaren dat de ordinateurs (om dat Franse woord eens te gebruiken) in opmars waren, had ik te zeggen wat er wel of niet op het scherm kwam en wat werd opgeslagen.
Bijna ongemerkt zijn de poten onder de stoel van de baas in de computer doorgezaagd.
Ongetwijfeld met de beste bedoelingen hebben de providers en andere machten op de achtergrond verbeteringen van de programma’s aangeboden.
Soms heb ik op het vakje geklikt, waardoor het uploaden met mijn toestemming kon beginnen. Dikwijls heb ik al dat gedoe genegeerd.
Niettemin kom je van alles tegen, waarom je niet hebt gevraagd.
De binnendringende programma’s zijn niet te stoppen.
Het zal wel in de haak zijn, want voor je toestemming voor het laden van wat dan ook geeft, moet je lappen tekst lezen, waarin de voorwaarden staan. Het wordt in nog kleinere letters gebracht dan die van de papieren polissen. Geen ijverige computergebruiker, die het nog leest. Vervolgens klikt hij op ‘akkoord’.
Hoe dan ook, je hebt het niet meer voor het zeggen. De reclames dansen over het scherm. Je gooit ze er af, maar bij de volgende klik zijn de ongevraagde boodschappen er weer. Op de brievenbus bij de voordeur heb ik de sticker geplakt met het verzoek er geen ongevraagd drukwerk in te gooien. Het werkt.
Een koninkrijk voor een dergelijke digitale sticker.
Nu schuw ik reclame niet. Reclame betekent immers ook informatie. Ik kan genieten van een spitse en geestige tekst en een mooi opgemaakte advertentie van een halve of hele pagina. Op het scherm van de computer kom ik dat niet tegen.
Geen baas meer in eigen computer. Het is duidelijk, het systeem van de wachtwoorden is consequent doorgevoerd voor de veiligheid van je digitale spullen. Anders zijn je bestanden en ook bankrekeningen in de kortste tijd geplunderd.
Maar is het echt nodig twee a-viertjes vol te tikken met gebruikersnamen en wachtwoorden.
Het is waar, wachtwoorden zijn hoogstgeheim. Niettemin liggen de twee blaadjes met de geheime woorden voor het grijpen op mijn bureau. Want ik heb ze dagelijks nodig. Deze gegevens zijn opgenomen in een bestand, die uit de computer en Ipad zijn te halen. Zonder wachtwoord.
De wachtwoorden houden botsingen in met instanties die voor Jan Rap en zijn maat alles afschermen.
De overheid heeft het Digid-systeem ingevoerd om de de ambtenaren achter de loketten te ontlasten en het getelefoneer te beperken.
Het is een voortdurend gevecht geworden. Nog steeds ben ik er niet in geslaagd mijn digitaal aangiftebiljet inkomstenbelasting 2012 ingevuld door te sturen. De dienst was gelukkig zo vriendelijk uitstel te verlenen. Eindelijk waren de wachtwoorden in orde (graag een hoofdletter, kleine letters en gewone cijfers), maar toen werd er nog een machtiging vereist, omdat Mieke en ik samen een formulier invulden. Een machtiging. Dat gaat zo maar niet.
Geen baas meer. Via Facebook, Twitter en wat al niet stromen de volgers en vrienden, mitsgaders hun foto’s, binnen.
De kleinkinderen doen er ook aan mee. Het is mijn gewoonte beleefd en ad rem te reageren.
Hoe doe je dat en in welk hokje?
Het moderne sociale leven door middel van de apparaten is overweldigend.
Ik weet de weg niet meer.
Goed, geen baas meer te zijn en geen kans meer te zien de contacten binnen en buiten de computer te overzien en te regelen, er moet toch aan te wennen zijn.
Wat niet te verteren is, dat ondanks de zo veilig geformuleerde wachtwoorden, het de overheden, die over je gesteld zijn, lukt je hele hebben en houwen, die je aan de computer hebt toevertrouwd, door te snuffelen. Men is in staat elk telefoongesprek, dat je voert en elke e-mail, die je verstuurt op te duikelen en tegen je te gebruiken, alsof je een misdadiger bent.
Snowden is geen misdadiger, maar een klokkenluider. Hij heeft de praktijken van de Amerikaanse geheime dienst NSA, waarvoor hij werkte, wereldkundig gemaakt, toen hij in het geheim naar Hongkong was gegaan.
Er wordt effectief gewerkt door de geheime diensten. Van Europa naar de Verenigde staten loopt een kabel, waardoor de telefoontjes en mails worden geleid. Snowden onthulde dat de Britse geheime dienst alles wat door de kabel gaat door de Britten wordt onderschept en opgeslagen.
Niet dat mijn geschrijf van enig gewicht kan zijn. Al jaren heb ik het besef, dat alles wat ik schrijf, of het nu in de computer blijft of naar buiten gaat, tegen me gebruikt kan worden. Ondanks.
Snowden, die van spionage wordt beschuldigd, bevestigt dit.
Op het moment dat ik dit schrijf, lees ik op de Ipad, dat Edward Snowden uit Hongkong is gevlucht en veilig in Moskou geland. De Amerikanen hadden om zijn snelle uitlevering gevraagd wegens spionage, diefstal en heling.
Ik ben geen Wim of Marietje en striptekenaars mogen overdrijven. Maar zij kunnen scherp een waarheid in beeld brengen.
Pieter Geenen is daar goed in.
Graag blijf ik baas
in eigen computer...
en huis.
In het weekblad Vrij Nederland geeft Pieter Geenen in een strip weer hoe Wim Broekhuis uit Etten-Leur van minuut tot minuut wordt gevolgd door Washington DC. Om 16.47 stapt hij C1000 binnen en toont belangstelling voor een snelkookpan, die in de aanbieding is. De vliegtuigen zijn direct in de lucht en hebben de supermarkt in het vizier. Om 16.59 komt Broekhuis buiten. Zonder de snelkoker. Alarmactie ingetrokken. Washington blijft hem in de gaten houden. Om 23.13 ontdekt men in de VS dat de goede Broekhuis op zijn Ipad naar porno kijkt. Als hij 23.31 keurig in bed ligt, worden de speurders in Washington geprezen voor hun werk. De speurtocht naar terrorisme betreft de volgende dag Marietje Busselaar. Wie volgt?
In China werd het direct voor Snowden opgenomen:
Red Snowden,
red de vrijheid.
Bert de Jong.