zorgelijk
Helaas,
de zorg
slaat op hol
Er worden nog maar weinig brieven thuis bezorgd.
De familiepost gaat per email.
Een vermelding bij de gleuf van de bus is in den regel voldoende het reclamepapier te weren.
Twee soorten enveloppen worden nog voortdurend in de bus gedeponeerd. Het zijn de blauwe, die ik een werkzaam leven lang mag ontvangen. Niet lang geleden berichtte de Belastingdienst dat ik niet meer door het blauw van de belastingen zal worden geplaagd en dat alles voortaan digitaal zou worden afgehandeld. Het is er niet van gekomen. De kranten meldden, dat de dienst de digitale vernieuwingen nog niet de baas is en meer uit de hand loopt dan wenselijk is.
Bovendien, ik heb een hekel aan automatische afschrijvingen, want die gaan door als je vergeet ze indien nodig stop te zetten.
Dat is ook niet mogelijk wanneer je er niet meer bent.
Die gedachtengang!
De blauwe enveloppen blijven nog komen. Geen probleem.
Hekel heb ik aan de onschuldig uitziende witte enveloppen, die je af en toe geworden van de kant van de zorgverlenende instanties.
Een dertig jaar geleden kreeg ik van een instelling op gemeentelijk niveau een vragenlijst in te vullen, omdat ik door de plaatselijke overheid reeds tot de oudere categorie van de inwoners werd gerekend.
Dat begreep ik uit de inleidende tekst.
Uiteraard werd ik gefeliciteerd met mijn als vijftiger bereikte leeftijd.
Maar die vragen. Of ik nog in staat was de dichtstbijgelegen bushalte te bereiken en of ik nog een auto kon besturen.
Het was goed bedoeld, maar je zo direct bij de ouderdom in te delen mag ambtelijk juist zijn, fijn is het niet..
De vragen heb ik verder niet beantwoord.
De onschuldig uitziende witte enveloppen zijn niettemin de jaren door blijven komen.
De behoefte zorg aan te bieden en te verlenen is toegenomen.
De laatste witte enveloppe, die ik ontving was van het gezondheidscentrum in de buurt.
Het is een gebouw, waaraan de architect veel zorg heeft besteed. Maar dit terzijde.
De eerste zin uit de brief:
U wordt uitgenodigd op het spreekuur bij de praktijkondersteuner.
Omdat, aldus de brief, ik bij het gezondheidscentrum "bekend ben met een verhoogd risico op het ontwikkelen van..."
Er worden vervolgens twee kwalen genoemd, waarvan één me bekend is. De andere is een lastige aandoening, waarvan ik niets weet, laat staan dat ik er iets van ervaar.
Wat moet ik ermee? Goed de jaarlijkse uitnodiging voor de griepprik is welkom. Maar voor de rest? Ik leef opgewekt verder in mijn negentigste jaar en ben me zeer bewust van tal van verhoogde levensbedreigend risico’s, die zich kunnen opstapelen.
Het is niet mis wat de inhoud van de laatste witte enveloppe verlangt. Het wordt in vette letters gedicteerd. Gevraagd wordt binnen veertien dagen een afspraak te maken. Niet voor een gesprek van zeg tien minuten. Het moet dertig minuten worden. Bij het maken van de afspraak dient nog een code te worden vermeld.
Dat is nog niet alles.
Aan de brief is een 'laboratorium-aanvraagformulier voor nuchter bloed' gehecht. Dat is voor een andere afspraak, die drie dagen voor die met de praktijkondersteuner gepland moet zijn.
Het formulier heet "Patiëntenbericht" waarachter weer in grote letters code staat vermeld.
Om van te duizelen.
Om gecodeerd van te worden..
In dit bericht word verder vermeld 'waarom ik dit bericht krijg'.
"Uw zorgverlener heeft via ZorgDomein onderzoek voor u aangevraagd bij Saltro Diagnostisch Centrum.”
Nooit eerder van dat domein en centrum gehoord. Maar de aanvraag, niet op mijn verzoek, is gedaan. Ik moet voor dat onderzoek nuchter zijn en mag acht uur voor het bloedprikken niet eten en drinken. En vergeet niet in een flesje uw urine mee te nemen. Drie dagen later volgt dan het een half uur durende spreekuur van de ondersteuner.
Houd toch op. Onder de print in de witte enveloppe staat de naam van mijn huisarts. Met hem had ik af en toe een goed persoonlijk contact. We prijzen elkaar gelukkig omdat we elkaar zelden ontmoeten. Hij zei me ooit, dat ik bij hem de drempel niet plat liep. Ik vatte het op als een compliment.
Het is een kunst hem te benaderen; hij wordt nu ondersteund door assistentes.
Mijn indruk is dat hij opgenomen en verstrikt is geraakt in de nieuwe zorgsystemen. Hij zou me niet lastig vallen met ongelegen preventieve controles.
Het is waar op een zekere leeftijd stapelen de ongemakken zich op.
Daar behoeven die van de overdreven zorg niet bij te komen.
Na ruim dertig jaar zou ik de zorgorganisatie kunnen melden, dat ik nog steeds niet de minste moeite heb de bushalte te bereiken.
De bedoelingen zijn goed.
Helaas, de zorg slaat op hol.
Bert de Jong
Terug naar Weerwater >>>>>> Home