vluchtelingen

Tocht door de Arabische wereld

Voor deze foto

geen

toeristische stop

In de drie weken dat we op reis waren naar en door de Arabische wereld is veel gebeurd. Het was een tocht naar een romantische en geheimzinnige wereld. Drie dagen van het cruise-programma waren uitgetrokken voor Israel. Eindelijk zou ik Jeruzalem, Betlehem en andere bijbelse plaatsen bezoeken, waarover me in de kinderjaren eindeloos is verteld en welke plaatsen als decor dienden van eveneens eindeloze preken. Veel had ik afgereisd, maar in Israel was ik nooit geweest.

Het is niet doorgegaan. De spanning tussen de staat Israel en de Palestijnen was zo opgelopen, dat de kapitein na het verlaten van Kusadasi in Turkije het roer omgooide richting Griekenland.

De berichten, die het schip bereikten waren niet gunstig. Israel dreigde met een landoorlog. Dan zou de tocht door het Suezkanaal ook riskant kunnen zijn. We zeiden dat niet hardop tegen elkaar. Maar het zag er naar uit, dat we in de Middellandse Zee zouden blijven koersen. Wat niet de bedoeling was.

Het Golfoorlogje bleef uit en we konden door het kanaal. Het volgende probleem was, dat we het operatiegebied van de zeepiraten bereikten. De kapitein had voorzorgsmaatregelen getroffen. Aan het begin van de reis moesten we met de zwemvesten aan oefenen hoe ons te gedragen wanneer het schip in nood zou zijn geraakt. Schepen kunnen botsen, zoals onlangs voor de Zeeuwse kust. De oefening was een lacherige en kermisachtige attractie.

Ernstiger was de drill wat we wel en niet moesten doen wanneer de piraten het op ons zouden hebben voorzien.

We stonden, onzichtbaar voor de zeerovers, in de gangen opgesteld. Tot het sein veilig werd gegeven. Intussen werd het verboden de verlichting op de balkons van de hutten aan te doen. Ons schip, Nautica gedoopt en gewoonlijk de wereldzeeen feeëriek doorkruisend, voer in het donker met minimale verlichting. Ook andere schepen vervolgden onopvallend hun koers.

Bij mij borrelden herinneringen op aan het verduisterd leven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Geen lichtstraaltje mocht toen buiten zichtbaar zijn.

Al deze dingen maken een reis extra spannend en ook aantrekkelijker. Geen zorgen dus. Afgezien van Israel bleven de hoogtepunten de hoogtepunten en de topfoto’s de topfoto’s. Er konden weer mooie albums worden gemaakt.

Geen schokkende ervaringen en foto’s. De schok kwam twee dagen na terugkeer. Op de eerste pagina van het dagblad Trouw stond in een advertentie de noodkreet

Help deze kinderen te beschermen tegen de kou.

Deze kinderen. Van de ontelbare foto’s, die we maakten en nog uitgezocht moeten worden, schoot me de opname van Mieke te binnen. Ze had door het raam van het busje gefotografeerd.

Nee, voor zo iets kun je als toerist geen fotostop afdwingen. De chauffeur had wel gewaarschuwd, dat rechts een kamp was te zien van vluchtelingen uit Syrië, het toen zo vriendelijke en vredelievende land dat we drie jaar eerder met zoveel plezier hadden bezocht.

We waren op weg van Aqaba naar het woestijngebied van Wadi Rum. Twee dagen doorkruisten we de woestijn; twee keer reden we langs het kamp van de vluchtelingen niet ver van de grens van Jordanië en Saudi Arabië.

De foto heb ik boven dit verhaal afgedrukt. Niet onze topfoto. Wel de plaat die thuis achter de krant het scherpst in je herinnering bleef hangen.

Wanneer de zon ‘s middags om vier laag stond, begon het al koud te worden en begonnen we naar winterse kleding te verlangen.

In de advertentie staat: “Syrische vluchtelingenkinderen hebben het koud Ze wonen in tenten of hutjes en hebben geen warme kleding of goede schoenen. Het duurt niet lang meer voordat de eerste sneeuw zal vallen.”

Sneeuw valt er in den regel niet in het woestijngebied aan de Jordaanse en Saudische grens. Maar als de zon weg is, wordt het er des te kouder.