Lichtjes

Mijn oudere broer is geen meneer meer. Zijn Surinaamse verzorgster heeft dat geconstateerd. We zitten op het bordes van de afdeling van de al of niet ernstig dementerende ouderen. Er is, zoals dikwijls, gehannes met rollators, die in de weg staan en een bewoner is ingedommeld. De stoel, waarin hij zit, verspert de doorloop en er is in man en stoel geen beweging te krijgen.

Toestand en ik vraag: „Jullie maken toch geen ruzie hier?”. De Surinaamse ontkent dit met klem en zij, die zich verstaanbaar kunnen maken, mompelen ontkennend. Hoewel, er is wat gebeurd. Bepaald is dat meneer De Jong alleen zijn wandelstok in handen krijgt, wanneer hij met zijn bezoek de afdeling verlaat voor een wandeling. Binnen geen wandelstok. Hij heeft zich misdragen en met de stok er op los getimmerd. Vandaar.

Maar de wandelstok heeft niets met zijn afwaardering als meneer te maken.

Voor mijn oudere broer is op het bordes geen stoel voor handen. Ik sleep er één aan en zeg dat dit de stoel voor meneer De Jong is. „Hij is geen meneer meer”, valt de Surinaamse in, „want hij reageert niet meer op meneer.” Ze weet dat te bewijzen en roept naar mijn oudere broer, die die in zijn gedachten is verzonken: „Meneer de Jong.” Hij reageert niet. Haar herhalingen hebben ook geen effect. Dan zegt ze duidelijk: „Wim, Wim” . Zijn kin gaat naar boven en de bekende glimlach verschijnt weer op zijn gezicht. Wim dus. Dat klinkt vertrouwelijker.