Wim
Wandelen met Wim
Wandelen met onze oudere broer Wim. Het wordt een steeds moeilijker opgave hem uit de beslotenheid van zijn verpleegtehuis te halen en hem van de frisse lucht te laten genieten. Dat doet hij zeker wanneer we in het Amsterdamse Bos zijn, maar hoe zijn belevenissen en ervaringen zijn, kunnen we als broers slechts vermoeden. Onze aanwezigheid doet hem goed en onze aanrakingen accepteert hij.
Maar persoonlijke herkenningen zijn zeldzaam.
De dame in het midden van deze foto heeft plezier in hem en vraagt zijn aandacht.
Wim verdiept in zijn eigen gedachten en gevangen in zijn eigen wereld, ziet en hoort haar niet.
Maar zij blijft, zoals wij ook, zich vrolijk maken en contact met hem zoeken.
Het lukt haar.
Wim komt los van zijn wereld, waarover hij weinig meer weet te vertellen, en is even terug in onze werkelijkheid.
Zijn hoofd draait in haar richting. Zij ontmoeten elkaar in het Amsterdamse Bos en kijken elkaar in de ogen.
Hij legt zijn rechter hand op haar schouder. Dat moment miste ik als fotograaf.
Wat hij zei in zijn onbegrijpelijke taal beluisterde ik als charmant en lief.
Haar lach was nog intenser geworden.
Het wandelen met Wim wordt steeds inspannender. Voor hem ook. Met zijn verbeten pogingen ons te bereiken en uit te leggen wat hem nog zo bezig houdt.
Hij weet niet wie we zijn, maar wel dat we er zijn.
We zijn alleen nog schimmen voor hem.
Wim raakt steeds meer kwijt. Wat hij zelf was en nog is.
Op den duur zichzelf helemaal.
Het is niet zo moeilijk het te zeggen en schrijven.
Van onze oudere broer nemen we een vertraagd afscheid,
een verlenging in de blessure tijd,
een spannend slot met strafschoppen.
De verlenging is er,
ons gegund met stille ogenblikken
en
mooie momenten
hier met foto's doorgegeven.
Bert de Jong.
Terug naar Weerwater