Mollie

Het drama van de ouderdom. Dit was het onderwerp, dat zich bij mij opdrong toen ik over mijn oudere broer schreef, die met ons mijn 85ste verjaardag vierde. Hij wist amper waar hij was, herkende niet het huis waar hij zich bevond, hoewel hij daar meer feesten had beleefd.

Dik in de tachtig zijn, de leeftijd van de zeer sterken te hebben bereikt, zoals ergens in de bijbel staat, kan dramatisch zijn.

We hebben weer een verjaardagsfeest. Er is een tachtiger bij gekomen. De club van de sterken groeit. We zijn met z'n zessen. Vijf broers en een zusje van wie de jongste twee nog in de zeventig zijn.

Je wordt beladen met lof, dat het weer lukt de zes bij elkaar te krijgen.

Maar de dreiging van de dood blijft boven het feest van hoogbejaarden hangen. Of je wilt of niet.

Een kwestie van statistiek.

De laatste keer herkende Wim me. Sprak mijn naam glunderend uit, alsof hij een mooie ontdekking had gedaan. Dat had hij ook. Wat anders? Een herontdekking.

We komen naast elkaar te zitten. Mijn jongste broer, de zeventig ruim gepasseerd, heeft een hond meegenomen, die hij en zijn jongere vrouw hebben aangeschaft om het klimmen der jaren wat op te vrolijken. Ze lijken een nieuw leven te zijn begonnen nu hun kleinkinderen minder aandacht en tijd vergen.

De hond Floortje zorgt voor de afwisseling, die van het dier wordt verwacht. Voor een interessant onderwerp. Want eerlijk, de gesprekken gaan moeilijk. Een aspect van de dramatiek van de ouderdom.

Bijna m’n hele leven lang mag ik honden niet. Je hebt dat of je hebt dat niet. Met Floortje ligt dat anders. Ze herinnert me aan het zwarte hondje Mollie van de buren. Als we hem riepen, kwam hij. Voor ons was Mollie een hij.

Na Mollie heb ik geen hond meer sympathiek kunnen vinden.

Mollie was van de buren. Die ongeveer 80 jaar geleden (zegge tachtig)naast ons woonden. Ze verhuisden en namen Mollie mee.

Ik houd een enquete. “Wie van jullie herinnert zich Mollie?”. “Mollie?”. Mijn broers en zus zijn altijd zo sterk met hun herinneringen aan heel vroeger en kunnen en tot wanhoop van de koude kant (onze lieve ega’s en schoonzussen, die niet bejaard genoemd mogen worden, maar wel onze ouderdom moeten verduren) we kunnen er tot vervelends toe over doorpraten.

Mollie? Niemand weet het. Hij bestaat niet meer.

Ik zeur over Mollie door. Geen resultaat. Hun geheugen laat ze in de steek. Ze waren toen nog te klein.

Wim en ik zijn tegen elkaar gekropen. Zoals we ook in de tijd van Mollie in bed lagen, waarin we moesten slapen. Zo lang we kind en puber waren, schat ik.