politiek

Maar we hebben een boodschap

Er is niet aan te ontkomen. Ik moet weer wat aan de politiek doen. Een oude wijsheid zegt immers, dat wanneer je je niet bemoeit met de politiek, de politiek zich wel met jou bemoeit. En hoe.

De verkiezingen van een nieuwe Tweede Kamer worden volgend jaar 15 maart gehouden. De toekomst staat op het spel. Zo lijkt.

De strijd is begonnen. De twee mannen, die het de afgelopen jaren hebben gedaan en gemaakt en van plan zijn de zittingstermijn van vier jaar vol te maken, zijn niet van plan de wijk te nemen. Rutte van de VVD (als minister-president) en Samson van de PvdA (als fractieleider ) zullen in de campagne het gevoerde beleid en de doorgevoerde hervormingen verdedigen.

Een enorme opgave. Niet alles is goed gegaan. De twee politici hebben dat toegegeven.

Samson heeft in het begin onvoldoende contact onderhouden met de leden van de fractie, gebrand als hij was het kabinet-Rutte in het belang van het land op de been te houden. Hij heeft zijn excuus aangeboden en beloofd een volgende keer het beter te doen.

Rutte heeft ook zijn ‚sorry’ uitgesproken voor beloftes, die hij niet waar kon maken. Hij sprak zijn spijt uit in een gesprek met het dagblad „De Telegraaf”.

Het maken van excuses maakt de laatste tijd minder indruk. Dat de twee politici dat niettemin doen, is niet zo vreemd. In het grote bedrijfsleven wordt herhaaldelijk excuus gevraagd. Is er ergens wat fout gegaan, is er al of niet opzettelijk iets mis met een product (een auto of babyvoeding) dan is men er snel bij met een verontschuldiging en wordt beterschap beloofd.

Rutte moet gedacht hebben, dat het runnen van een natie te vergelijken is met het bedrijfsleven. En voor welke zaak stond hij. Een immense.

Een ‚sorry’ komt eerlijk over en als blijkt dat verder met het bedrijf niets aan de hand is, zijn de fouten snel vergeten. Zo makkelijk werkt het niet in de politiek. De media houden het publieke geheugen wakker. Maar de fouten zijn erkend en begrijpelijk gemaakt.

Lex Oomkes, de politieke redacteur van het dagblad Trouw, prijst het in Samson en Rutte dat zij niet door een zijdeur zijn verdwenen door zich geen kandidaat te willen stellen. Nu leggen zij verantwoording af. Voor de democratie is dat helemaal niet zo gek. Er wordt veel geklaagd over het democratisch stelsel, zoals dat nu functioneert.

De kiezer heeft te weinig invloed op het gebeuren in Den Haag. Rutte en Samson kunnen we in het bijzonder erop aanspreken. Dat is de winst.

Als zij de benen hadden genomen, hadden de partij van Wilders en de 50Plus van Henk Krol met hun populaire aanpak nog gemakkelijker gekregen.

Aldus Oomkes. Hij schrijft dit op de eerste pagina van zijn krant.

Op pagina twee is zijn sombere Stevo Akkerman aan het woord. Met onze democratie is het slecht gesteld. We gaan, volgens hem, naar de gallemiezen. Ik weet niet of „gallemieze” aanvankelijk een keurig woord was. Het is zo iets als kapot gaan, naar de klote, zeg maar.

Het komt door het ondemocratisch verkiezingsprogram van de partij van Wilders, dat op een A4’tje is gezet en waarmee het land zou worden gered. Stevo Akkerman schrijft verder:

„Om te verhinderen dat de plannen van de PVV (vaarwel godsdienstvrijheid, adieu rechtsstaat) werkelijkheid worden, moeten de partijen van het midden elkaar vinden in een coalitie tot behoud van de democratie, maar dat zal bij ontevreden burgers de indruk versterken dat het in Den Haag allemaal één pot nat is. Daar zal de PVV - nu al nummer 1 in de peilingen - dan weer garen bij spinnen, waarna de overige partijen nog meer op elkaar zijn aangewezen, en zo voort en zo verder…..

De verleiding is groot om te zeggen: laat de populisten een tijdje regeren, dan kan de kiezer ondervinden of het 'einde van de islamisering' inderdaad 7,2 miljard euro oplevert, zoals Geert heeft uitgerekend. En of de samenleving vrediger en veiliger wordt als de Koran wordt verboden en alle moskeeën gesloten, of we beter af zijn buiten de EU en zonder subsidie voor 'windmolens, kunst, innovatie enz.'.

Het vertrouwen dat de partijen in het midden het wel zullen redden tegenover Wilders is niet groot. Die partijen worden immers gezien als een laffe technocratische brei.

Akkerman geeft in zijn column zelf toe, dat hij somber is en besluit met:

„Het enige dat ik kan bedenken is dat we uitzonderlijke politieke leiders nodig hebben, die mensen in het hart weten te raken zonder hun hoofd op hol te brengen. Maar waar halen we die zo gauw vandaan?”

Daar hebben we het eindelijk weer. De roep om de sterke man of sterke vrouw. Ja, zo breng je de democratie in een discussie, die voorlopig uitzichtloos is.

De lezers van het dagblad zijn reeds opgeroepen hun mening te schrijven of met het oog op verantwoord stemgedrag de kiezers niet eerst een testje moet worden afgenomen.

„Waar halen we ze vandaan?”, roept Akkerman uit, op zoek naar sterke mannen.

Kom op, roep ik terug. Wat denk je van Samson en Rutte? Die waren en zijn toch niet niks!?

Waarom zouden de middenpartijen het niet kunnen klaren.

Bij het CDA moeten ze toch ook bij bezinning komen. Het heeft inmiddels zijn zonde bekend van het samenwerken met de partij van Wilders.

Het moet Akkerman, die uit die degelijke protestantse hoek komt, niet zijn ontgaan dat een partij als de Christen Unie nooit met de Wilders-partij heeft geheuld, hoewel haar kritiek op het kabinetsbeleid niet gering was.

Trouwens van alles wat het Midden wordt genoemd, behoef je het ook niet hebben. De fractie van de Socialistische Partij wordt vernieuwd. Op nummer drie van de kandidatenlijst komt Lilian Marijnissen te staan, de 31-jarig dochter van Jan Marijnissen, haar vader die 30 jaar voor de partij werkte en deze groot maakte.

In een vraaggesprek met het Algemeen Dagblad legde zij uit dat mensen ondermeer bang zijn hun baan kwijt te raken aan arbeidskrachten uit landen met lage lonen. Ze zegt :”Natuurlijk is dat bedreigend.

Maar de banen behoud je niet door de islam te bestrijden. Dat is ook niet waar de mensen echt mee bezig zijn. Ze willen een fatsoenlijk contract, een sociale huurwoning, goede thuiszorg.”

De PVV lijkt misschien op de Socialistische Partij. Maar de PVV, aldus Lilian Marijnissen, willen de moskeeën dicht, de azc’s en grenzen dicht. „Ik vind dat een schandalig geluid.

Ik zou nooit willen dat de SP zich op zo’n manier roert.”

Akkerman is niet de enige pessimistische auteur bij Trouw. Zijn oud-collega Johan ten Hove, die als gepensioneerde zijn bijdragen levert als de lezer uit St.Jansklooster, heeft het in dezelfde krant over het ene A-viertje, waarop de PVV en 50 Plus hun plannen voor de komende jaren kwijt konden en dat D’66 met een prachtwerk boekwerk kwam van 200 pagina’s.

„Wedden”, schrijft Johan, „dat de PVV veel en veel groter wordt dan D’66 en wedden dat Henk Krol met een grotere winst de Kamer in marcheert dan Alexander Pechtold.”

Ten Hove zal de komende weken drie weken niet voor de krant schrijven. Hij besluit zijn column met :”Hopelijk tot over drie weken.”

Dat ‚hopelijk’ klinkt ook weinig optimistisch.

Ik moet volledig zijn. Dus nog even. Columnist Rob Schouten schrijft op de achterpagina van nog steeds dezelfde maandagkrant over ‚de geest van Geert’. Op het beruchte verlanglijstje van de PVV staat het werkelijk: geen geld meer voor de kunst. De barbarij. Hij rapporteert over de Uitmarkt in Amsterdam, alsof Geert het zelf zou hebben geschreven. In zijn geest.

Snel terug naar pagina één van maandag 29 augustus van het dagblad Trouw, terug naar Lex Oomkes. Zijn laatste zin:

”De campagne, die eigenlijk dit weekend voor geopend verklaard is, wordt een strijd tussen Wilders en de rest.”

Over die strijd gaat ook het hoofdcommentaar van deze dag in NRCHandelsblad :

De partij van Geert Wilders plaatst zich ver van regeringsverantwoordelijkheid.

„Maar zorgelijk blijft dat terwijl Wilders’ boodschap van haat alleen nog maar is geradicaliseerd, dit door grote delen van de samenleving niet als normover- schrijdend wordt beschouwd.” Aldus het liberale dagblad.

Zorgelijk. Inderdaad. De kranten van deze maandag drukken je met de neus op de realiteit.

De boodschap van haat is alleen nog maar geradicaliseerd.

De politiek bemoeit zich

aan alle kanten met mij, met ons.

En hoe.

Daarom.

Wij bemoeien ons weer met de politiek.

Met een andere boodschap.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Terug naar Weerwater >>>>>> Home

Bert de Jong.