Mens

Dat verfrommelde restje mens.

Deze woorden zijn niet van mij, maar van de auteur F. Starik, die op de achterpagina van het dagblad Trouw een rubriekje vult met als titel ‘moeder doen’.

Het ‘restje mens’ is zijn moeder, die in een verpleeginrichting is opgenomen. Hij zal haar in een rolstoel door het ziekenhuis moeten duwen en klaagt verder: “Moet ik haar dan ook uit bed sjorren?” De auteur doet er nog een schepje bovenop: “Zou men werkelijk van mij verwachten dat ik met mijn moeder naar de wc ga? Ik wil dat niet, ik kan dat niet. Een meter afstand, dat is dichtbij genoeg.” Deze passage laat Starik los na gemeld te hebben dat moeder bij het vorige bezoek een ziekenhuisschort droeg, dat half van een schouder was afgegleden, waardoor blauw dooraderd wit vlees zichtbaar werd.

Van moeder is weinig over. Een verfrommeld restje, dat op de pot werd gezet, aldus de impressie van de auteur, maar niets wilde laten gaan, ondanks de uitnodigende spetterende waterkraan, die open van gedraaid.

Toen ik mijn oudere broer Wim bezocht, hoefde ik de waterkraan niet open te draaien. Integendeel. Hij was aan de diarree. De verpleeginrichting was besmet door een virus. Hij en zijn medebewoners mochten van de medische leiding niet van de afdeling af.

Terwijl buiten in volle tooi een zachte zonnige herfst lokte.

De laatste keer rapporteerde ik over Wim, dat hij “verzinkt in de chaos van het niet meer weten en vergeten.” Wim was uit de inrichting gehaald en op het feest van mijn 85ste verjaardag. “Er is met de beste bedoelingen tegen hem aangepraat en uitgelegd waar hij was en wat werd gevierd. Het blijkt botsen op rotsen te zijn.”, schreef ik.