Minuten

De laatste adems in zijn leven van bijna 94 jaar. De verpleegkundige geeft uitleg: “Hij ligt in een coma. Het kan elk ogenblik voorbij zijn. Het kan ook nog even duren. Wij kunnen dat ook niet zeggen.”

Enkele dagen geleden dachten we dat het niet slechter kon. Maar een coma is totaal niets meer.

Voor ons dan, zittend om zijn bed.

Hoe ver is hij nu weg? Hoe diep is zijn bewusteloosheid?

Hij ligt alleen. Het hele lichaam doet mee met de ademtochten, die moeilijk gaan. “Deze minuten kunnen heel lang duren”, zegt de verpleegkundige.

Ik heb moeite voortdurend aan te zien hoe het uitgeteerde lichaam nog bezig is. Kijk weg het raam uit naar buiten,

waar de grijze maartdagen ons eindelijk meer licht gunnen.

Een vader komt deze zondagmorgen met twee kleine kinderen op hun eigen fietsjes. Dat kan toch niet? Wat hebben die hier te zoeken?

Beneden zijn de stemmen van de kinderen al te horen.

De verpleegkundige rent de trap af.

Nu zijn de minuten niet meer lang.

Snel is ze weer terug.

“Mijn man en de kinderen. Ze willen weten waar ik werk”, deelt ze mee.

Moeten we blijven tot het ogenblik daar is?

Al die lange minuten?

Ik laat het bij een hoofdknik in de richting van het bed.

Mieke buigt zich over hem heen, zegt haar vader de laatste kus te geven.

Haar lippen raken zijn ingevallen voorhoofd.

Het is niet anders.

Bert de Jong.

Terug naar: Afscheid