W przypadku tłumaczenia utworów napisanych wierszem ocenie podlega wybór rodzaju wiersza użytego w przekładzie. Nie chodzi tu o ścisłe odwzorowanie metrum oryginału, co nie zawsze bywa możliwe, ale o znalezienie funkcjonalnego odpowiednika. Ten sam utwór może być przekładany przy użyciu różnych rozmiarów wiersza. Na przykład wiersz Meeting at night Roberta Browninga był przekładany na język polski przy użyciu pentametru jambicznego akatalektycznego (Jan Kasprowicz), czteroakcentowca (Juliusz Żuławski), jedenastozgłoskowca (Jerzy Pietrkiewicz), dziesięciozgłoskowca (Stanisław Barańczak), trzynastozgłoskowca (Wiktor J. Darasz) i dziewięciozgłoskowca (ponownie Wiktor J. Darasz). Generalnie rzecz biorąc na polski tłumaczy się używając wiersza sylabicznego, bo to właśnie sylabizm był od połowy wieku szesnastego (Jan Kochanowski) podstawowym systemem polskiego wiersza regularnego i nie stracił tej pozycji nawet po wprowadzeniu sylabotonizmu (przełom osiemnastego i dziewiętnastego wieku), albo tonizmu (początek dwudziestego wieku). Można też wiersz regularny tłumaczyć wierszem wolnym. Epikę często się też tłumaczy prozą.