Oto sonet 147 Szekspira w dawnym tłumaczeniu Karola Pieńkowskiego. Uważam, że ten wiersz nadaje się jeszcze do użytku.
Z gorączką miłość mą porównać można, a
Tego wciąż pragnie, co jej tylko szkodzi, b
Szuka niedoli ślepa, nieostrożna, a
I chore serce ułudami zwodzi. b
Lekarz — rozsądek — rzucił mnie samotnie, c
Bom wzgardził radą, jedyną, usłużną, d
Miłość ta szałem, powtarzam stokrotnie c
I w skrusze padam, niestety! za późno. d
O! straszną jestem dotknięty chorobą, e
W sercu i mózgu tak posępnie ciemno, f
Nie wiem, co mówię, i nie władnę sobą, e
I prawdy szukam — ucieka przede mną. f
Ty, którą zwałem piękną i promienną, g
Jak noc i piekło jesteś czarną, ciemną. g
Marie de France
Bardzo dobra poetka francuska. Czyta się ją wspaniale w przekładach Jadwigi Dackiewicz. To klasyczne legendy. Polecam.
Literatura staroangielska (anglosaska) nigdy nie była u nas dobrze znana. Prace teoretyczne na jej temat pisał profesor Jerzy Kuryłowicz. Przekłady poezji staroangielskiej ogłosił w Literaturze na Świecie Robert Stiller. Ten zasłużony tłumacz i znawca języków zachował w swoim tłumaczeniu charakterystyczne cechy stylu, wersyfikacji i instrumentacji (aliteracji). Polecam. Miedzy innymi fragment Beowulfa, największego dzieła literatury staroangielskiej, wysoce humanistycznego eposu, w którym ludzie nie walczą ze sobą, ale z potworami. Istnieje wiele nowych przekładów tego eposu, w tym po polsku adaptacja Margaret Sutcliff.