Strofa spenserowska to strofa dziewięciowersowa rymowana ababbcbcc z ostatnim wersem dłuższym, zastosowana przez Edmunda Spensera w ogromnym eposie Królowa wieszczek. Była ona oparta prawdopodobnie na strofie królewskiej ababbcc lub strofie balladowej francuskiej ababbcbc z dodanym wersem z rymem c. Używali jej miedzy innymi Walter Scott (Pani jeziora), George Byron (Wędrówki Childe Harolda), Percy Bysshe Shelley (Adonais), John Keats (Wigilia świętej Agnieszki), John Clare (Listopad), Alfred Tennyson (Lotofagowie) a u nas Juliusz Słowacki (Paryż) i wielokrotnie Jan Kasprowicz. Oto strofa z poematu Waltera Scotta Pani jeziora.
Arfo północna! Długo wisząca w kurzawie a
Na jaworze, co zdroje Fillanu ocienia, b
Tknięta wiatrem przelotnym brzmiałaś w cichej wrzawie: a
Aż póki bluszcz twojego zazdroszczący pienia b
Nie ujął każdéj struny do więzów milczenia. b
Arfo! Minstrelów arfo! Do któréjże chwili, c
Spać będziesz w szumie liści, mruczeniu strumienia b
Nigdyż się głos twój dawnym pieniem nieumili c
Ni mężów rozraduje, ni dziewic rozkwili. c
(tłum. Karol z Kalinówki)