Sylabotonizm

System wersyfikacyjny, w którym akcenty padają na określone miejsca w wersie, na przykład w metrum jambicznym na sylaby parzyste. System ten charakterystyczny jest dla metryki angielskiej, niemieckiej, rosyjskiej i bułgarskiej. W poezji polskiej występuje od końca osiemnastego wieku, chociaż pewne tendencje można zaobserwować już wcześniej. Pierwsze wartościowe próby sylabotoniczne podejmowali romantycy, Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki. Rozwijali go Adam Asnyk, Jan Kasprowicz, Leopold Staff i Bolesław Leśmian, oraz w późniejszym okresie Julian Tuwim, Bruno Jasieński i Jerzy Liebert. Wiersze sylabotoniczne są najbardziej zrytmizowane. Najpopularniejszymi rodzajami wierszy sylabotonicznych są w literaturze polskiej czterostopowiec trocheiczny SsSsSsSs (A jak poszedł król na wojnę Marii Konopnickiej) i czterostopowiec jambiczny sSsSsSsSs, nazywany polskim jambem (Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach Jana Kasprowicza).