Ballada francuska

Ballada francuska to układ stroficzny złożony z trzech strof przeważnie ośmiowersowych albo dziesięciowersowych i przesłania najczęściej czterowersowego albo pięciowersowego, oparta na powtarzaniu trzech lub czterech rymów i refrenu. Schemat rymowy przedstawia się więc następująco: ababbcbc ababbcbc ababbcbc bcbc lub ababbccdcd ababbccdcd ababbccdcd ccdccd. Wersy ballady francuskiej liczą zazwyczaj tyle sylab, ile wersów mają strofy główne (w oryginale). Najlepsze ballady francuskie pisali Charles d'Orleans i Francois Villon (obaj piętnasty wiek). W Anglii ballady francuskie pisali Geoffrey Chaucer (z wykorzystaniem strofy królewskiej ababbcc) i Algernon Charles Swinburne oraz Wystan Hugh Auden. W Stanach Zjednoczonych balladę napisał James Merill. W Czechach ballady francuskie pisali Jaroslav Vrchlicky i Vitezslav Nezval. W literaturze polskiej nigdy nie była popularna z uwagi na trudności ze znalezieniem odpowiedniej liczby rymów. Występuje ona między innymi w twórczości Leopolda Staffa (Ballada druga). Rzadko ta forma jest tłumaczona z zachowaniem rymowania oryginału, zazwyczaj rymuje się w sposób uproszczony ababcdcd efefgdgd hihijdjd kdkd. W ten sposób Tadeusz Boy Żeleński tłumaczył Wielki testament Villona. Ballady francuskie z zachowaniem układu rymów tłumaczyli między innymi Stanisław Barańczak (utwory Chaucera i Audena oraz Merilla) i Julia Hartwig. Ballada francuska należy do najbardziej kunsztownych form poezji europejskiej.