Uziarnienie produktu mielenia determinują wymagania technologiczne
poszczególnych technologii, np. dla rud miedzi poniżej 75 μm [36], rud cynku
poniżej 10 μm [35], surowców do produkcji cementu poniżej 90 μm [23], wysokiej
jakości nawozów mineralnych poniżej 10 μm [11]. W każdym z ww. materiałów
występuje pewna dopuszczalna ilość nadziarna. Przy wzbogacaniu rud miedzi
koszty mielenia stanowią największą część (około 50%) kosztów przeróbki rudy
[35]. Rudy metali niektórych miele się znacznie drobnej – do uziarnienia o d90 =
20 μm [23].
Młyn wysokoenergetyczny zdefiniowano jako młyn o mocy jednostkowej – przypadającej na jednostkę objętości komory młyna, minimum trzy razy większej od młyna grawitacyjnego. W młynach grawitacyjnych – kulowych moc jednostkowa jest najmniejsza i wynosi 15-17 kW/m3 , wibracyjnych 45-70 kW/m3 , a w młynach mieszadłowych 150-300 kW/m3 , a w planetarnych 1500-1780 kW/m3 .
Do mielenia rud i surowców mineralnych w skali masowej – o wydajności powyżej 50 Mg/godz. znalazły zastosowanie młyny: – grawitacyjne (kulowe, prętowe, autogeniczne, semiautogeniczne) [49, 50, 53], – mieszadłowe, nazywane też: atrytorami, młynami kulkowymi, kuleczkowymi, perełkowymi, mieszadłowo-kulkowymi, [33, 23, 11, 19, 21, 34, 15, 24, 17, 42, 2], – wibracyjne [11, 19, 27, 1, 49, 13, 30-32], – planetarne – Hicom Mill [46, 51], – walcowe, zwane też prasami – budowane są w kilku odmianach: o handlowych nazwach HPGR [18, 4, 28, 26], BetaMill [40] oraz Horomill [8, 44], – udarowe – bezmielnikowe produkowane w wielu rozwiązaniach: młotkowe, bijakowe, odśrodkowe i wentylatorowe [11, 38, 39, 52,10].