Παύσεις, το δυνατό όπλο των ηθοποιών.

Το να κάνουμε παύση σε μιά τελεία, σε ένα κόμμα, είναι κάτι αφόρητα συνηθισμένο. Είναι κάτι που το Κοινό το περιμένει, το θεωρεί αυτονόητο, φυσιολογικό. Αλλά το αυτονόητο, το φυσιολογικό δεν είναι Τέχνη! Τέχνη είναι το απροσδόκητο, αυτό που δεν περιμένει το Κοινό, αυτό που θα ξαφνιάσει το Κοινό.

Παύσεις, λοιπόν. Ναι, παύσεις. Αλλά παύσεις εκεί που δεν φαίνεται να χρειάζονται, παύσεις εκεί που δεν ταιριάζουν.

Και να πάμε τις παύσεις ένα βήμα παραπέρα.

Να κάνουμε παύσεις όχι μόνον μεταξύ λέξεων, αλλά και μέσα στην ίδια τη λέξη, μεταξύ συλλαβών.

Αλλά…

Η παύση είναι ένα εφφέ, είναι κάτι που το χρησιμοποιούμε, όπως όλα τα εφφέ, για να τραβήξουμε την προσοχή. Όμως, όταν ένα εφφέ το χρησιμοποιούμε υπερβολικά συχνά, χάνει την δύναμή του, δεν τραβάει την προσοχή.

Συμπέρασμα: Ναι στις παύσεις τις απροσδόκητες, αλλά όχι όλη την ώρα.

Ι.Φ.