Και πώς να ’πώ αυτά τα λόγια;
Και πώς να ’πώ αυτά τα λόγια;
Μάς δίνουνε ένα κείμενο να ερμηνεύσουμε στην διάρκεια μιάς ασκήσεως ή κατά την προετοιμασία ενός ρόλου για μιά παράσταση.
Αναρωτιόμαστε, ρωτάμε πώς να πούμε τα λόγια.
Μήπως, όμως, η καλύτερη ερώτηση είναι «τι να κάνω λέγοντας αυτά λόγια;» ;
Και βέβαια αυτή είναι η σωστή ερώτηση.
Στο Θέατρο σπάνια λέμε τα λόγια μας χωρίς να κάνουμε τίποτε. Μιά καλή σκηνοθεσία φροντίζει τα λόγια να συνοδεύονται από πράξεις. Ένας ή μία ηθοποιός που απλά στέκεται ή κάθεται και λέει τα λόγια δεν προκαλεί εντύπωση, όσο ενδιαφέροντα και να είναι τα λόγια.
Αλλά τι ακριβώς να κάνω λέγοντας τα λόγια;
Ό,τιδήποτε!
Στην κυριολεξία, ό,τιδήποτε!
Αρκεί αυτό που θα κάνω να έχει έναν σκοπό.
Εάν περπατάω ή τρέχω πέρα-δώθε, αυτό είναι μιά κίνηση, μιά πράξη, αλλά δεν έχει σκοπό.
Αλλά το να βγάλω το βραχιόλι ή το ρολόϊ που φοράω στο ένα χέρι και να το βάλω στο άλλο χέρι, αυτό έχει σκοπό.
Συμπέρασμα:
χρειαζόμαστε κάποια κίνηση να συνοδέψει τα λόγια μας. Δεν είναι απαραίτητο η κίνηση αυτή να έχει σχέση με τα λόγια.
Είναι, όμως, απαραίτητο η κίνηση να έχει νόημα, να έχει σκοπό, να αποβλέπει σε μιά διαδικασία, στην ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας.
Παράδειγμα: το σκουπίζω, απλά να σκουπίζω, δεν έχει νόημα, δεν έχει σκοπό.
Αλλά το να σκουπίζω και μετά να παίρνω το φαράσι και να μαζεύω τα σκουπίδια και να τα πετάω στον σκουπιδοτενεκέ, αυτό έχει νόημα.
Ι.Φ.