"Θεά των μεγάλων χειλιών" Γιάννη Φαρμακίδη

Γιάννη Φαρμακίδη Θεά των μεγάλων χειλιών

῾Ο λόγος ὁ τοῦ Ἔρωτος τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστὶ,

τοῖς δὲ σῳζομένοις δύναμις ἐστὶ. Ἐπειδὴ καὶ ξενέρωτοι

σημεῖον αἰτοῦσι καὶ κουλτουριάρηδες σοφίαν ζητοῦσιν,

ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Ἔρωτα,

ξενερώτοις μὲν σκάνδαλον, κουλτουριάρηδαις δὲ μωρία.

… (Το όνομα της ηθοποιού) ἐκέκραξα πρὸς σέ, εἰσάκουσόν μου· πρόσχες τῇ φωνῇ τῆς δεήσεώς μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ … (Το όνομα της ηθοποιού) εἰσάκουσόν μου.

Εσύ είσαι η αιτία. Αυτή η ατέλειωτη μανία σου να δημιουργείς στα μυαλά των ανθρώπων, μού έβαλε στο μυαλό την επιθυμία να γράψω ένα θεατρικό έργο για ’σένα. Αναρωτιέμαι, εάν θα ήθελες να βοηθήσεις να ανεβεί.

Άραγε θα σε φέρει ποτέ η μοίρα να διαβάσεις αυτές τις λέξεις; Παραδιδόμαστε, οι λέξεις κι εγώ, στα χέρια της μοίρας. Δεν έχω άλλον τρόπο, άλλα στηρίγματα, δεν έχω πιά επιθυμία να αγωνιστώ. Η ψυχή μου είναι πιο νεκρή κι από τα νεκρά σώματα.

Ο Έρωτας ζει σε κελί μελλοθανάτου.

Κάθε φορά που βλέπω ένα ερωτευμένο ζευγάρι, μόνον μία σκέψη κάνω: με ποιόν τρόπο θα χωρίσουνε αυτά τα δύο πρόσωπα;

Ο Έρωτας δεν ζει σε κελί ισοβίτη. Ζει σε κελί μελλοθανάτου.

Ακόμη κι αν αυτά τα δύο πρόσωπα δεν χωρίσουν, δεν θα είναι πάντοτε ερωτευμένα μεταξύ τους.

Ο Έρωτας είναι καταδικασμένος να πεθάνει, πριν πεθάνουνε τα πρόσωπα τα ερωτευμένα.

Τα αυλάκια του αίματός σου πάνω στο δέρμα σου.

Το ωραιότερο μακιγιάζ που σού έκαναν ποτέ.

Καθώς λιποθυμάς, η χλωμάδα του δέρματός σου κάνει έξοχη την αντίθεση με το κατακόκκινο υγρό σου.

Κάθε Μάϊο, στο μισοσκόταδο του σπιτιού μου, με καταλαμβάνει μιά ασυγχώρητη προσμονή, δηλαδή, παράλογα πιστεύω ότι ο έρωτας θα μού χτυπήσει την πόρτα από στιγμή σε στιγμή. Έχω περάσει όλους τους Μαΐους της ζωής μου με αυτήν την σκληρή αναμονή.

Χρόνια πολλά.

Σήμερον το όμορφο σώμα σου γίνεται 18 ετών.

Σήμερον τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει, και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί.

Σήμερον ο ακλινής τῇ ἰδίᾳ οἰκέτιδῃ υποκλίνεται.

Σήμερον γη και θάλασσα την του ΄Ερωτος χαρὰν εμερίσαντο, και ο κόσμος ευφροσύνης πεπλήρωται.

Σήμερον η οργιαστική δύναμη της σαρκός σου δοξάζεται.

Και όμως το δέρμα σου διατηρεί την απαλότητα των πρώτων σου ημερών.

Παραμένεις πάντοτε κόρη με την πιο κυριολεκτική σημασία της λέξεως.

Η γύμνια σου, εύθραυστη ως ανθός αμυγδαλιάς.

Η γυμνότητά σου, πανίσχυρη ως θάλασσα.

Σήμερον το ηλικίας 65 ετών σαπισμένο μου σώμα

απαιτεί την υπακοή σου και την παρθενία της σαρκός σου.

Πώς να σε ονομάσω «γλύκα μου» στην μοναξιά αυτού του χειμερινού δωματίου;

Ω εσύ, η … (Το όνομα της ηθοποιού) ,

εσύ η θεά του παγκοσμίου ιστού,

εσύ του Φέϊσμπουκ,

εσύ με τις ερωτικο-καλλιτεχνικές σου αναρτήσεις,

εσύ που μένεις στον Βόλο,

η απλή αλήθεια είναι ότι θέλω να σε πηδήξω,

θέλω να μπω στις παραδεισένια κόλαση του σώματός σου,

και από τις τρεις τρύπες σου,

πρώτα να χώσω τον σκληρό πούτσο μου στον μαύρο τρόμο του μουνιού σου,

έπειτα να βυθίσω το καβλί μου στα σιχαμένα σκατά της κωλότρυπάς σου,

έπειτα να σε βάλω να γλύψεις την σκατωμένη πούτσα μου,

μέχρι να χύσει την χλωρίνη της πάνω στην ανελέητη γλώσσα σου,

μετά να σε δω να καταπίνεις.

Όταν διαβάσεις αυτό, είμαι βέβαιος ότι θα πατήσεις το κουμπί «μού αρέσει»,

θα σχολιάσεις «ευχαριστώ, Γιάννη».

Κι εγώ, εδώ μέσα στο παγωμένο δωμάτιο που φωτίζεται από την παγωμένη οθόνη,

στις τρεις τα ξημερώματα, καθισμένος σ’ αυτήν την έρημο, στερημένος από έρωτα,

τόσο μακριά από εσένα,

θα μαλακιστώ,

καθώς τρυφερά θα σε σκέφτομαι.

Δεν μπορείς να μ’ αγγίξεις.

Δεν μπορείς να με χαϊδέψεις.

Δεν μπορείς να νοιώσεις την ζέστα του σώματός μου στα χέρια σου.

Τα χέρια σου είναι μουδιασμένα.

Δεν μπορείς να με δεις.

Δεν μπορείς να διαβάσεις το πρόσωπό μου.

Δεν μπορείς τίποτε να παρατηρήσεις.

Είναι μάταιο να προσπαθείς να στρέψεις προς τα πίσω το πρόσωπό σου.

Σε πονάει το πίσω μέρος του λαιμού σου. Πονάει τρομερά.

Η πλάτη σου και η μέση σου επίσης πονάνε.

Τα γόνατά σου πονάνε.

Εάν υπήρχαν περισσότερα άτομα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο, θα σε άκουγαν να κλαις.

Δεν υπάρχει κανένας άλλος εδώ, εχτός από ’μένα.

Γονατίζεις. Τα χέρια σου είναι δεμένα πισθάγκωνα.

Στέκομαι πίσω σου και σε πηδάω.

Όχι, όχι σαν τα σκυλιά. Τα σκυλιά δεν έχουν δεμένα τα χέρια τους.

Η γυμνή σου φωτογραφία λάμπει στην οθόνη του υπολογιστή.

Με βασανίζει η ψηφιακή σου σάρκα.

Μού έχει σηκωθεί και πονάω.

Πρέπει αμέσως να ανακουφιστώ.

Αλλά δεν θέλω να τραβήξω μαλακία.

Αλλά κάποιο υγρό πρέπει να βγει από μέσα μου.

Παίρνω δύο βελόνες και τις μπήγω στις ρώγες μου.

Έπειτα τις βγάζω από τη σάρκα μου

και χύνω το αίμα μου.

Αισθάνεσαι έρωτα για ’μένα; Απόδειξέ το. Πάρε το μαστίγιο και το ξυραφάκι και βασάνισέ με. Πρέπει να με κάνεις να αιμορραγήσω για να πιστέψω στον έρωτά σου.

Το ένα άτομο να μπει ολοκληρωτικά στο σώμα του άλλου ατόμου. Για να συμβεί αυτό πρέπει να τελεστεί ανθρωποφαγία. Συζητούν ποιό άτομο θα επιζήσει και ποιό θα φάει το σώμα του άλλου. Κληρώνουν. Το άτομο που θα πεθάνει για να γίνει τροφή ζητά από το άτομο που θα το λάβει ως τροφή να περιγράψει πώς θα το καταβροχθίσει.

Βάζεις την παλάμη σου πάνω στο στόμα μου και την μύτη μου. Μού κόβεις την αναπνοή. Εγώ δεν κάνω καμιά προσπάθεια να πάρω ανάσα. Κυτταζόμαστε διαρκώς στα μάτια, κυττάμε μόνον τα μάτια. Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου. Καθώς θα πεθαίνω θα νοιώθεις ότι το αγκάλιασμά μου χαλαρώνει κι εγώ θα νοιώθω ότι χάνεσαι από τα μάτια μου. Όταν καταλάβεις ότι έχω πεθάνει, φίλησε με για τελευταία φορά. Πες μου, εσύ μετά πώς θα κόψεις το σώμα μου;

ασκήσεις ύφους

Ι) Το λερωμένο μου σώμα από έρωτα κάθε πρωΐ εξ αιτίας σου.

ΙΙ) Λερώνεις με έρωτα το σώμα μου κάθε πρωΐ.

III) Όλα τα βρώμικα πρωϊνά του έρωτά σου πάνω στο σώμα μου.

IV) Βρωμίζεις το ερωτικό μου σώμα ξημερώνοντας.

Ποιά από τις τέσσερις φράσεις προτιμάς;

Δεν θα σε θάψω στο παγωμένο χώμα του νεκροταφείου. Ούτε θα σε αφανίσω καίγοντάς σε. Ποτέ δεν θα μείνεις στην μοναξιά. Θα σε ταριχεύσω και θα κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι, δίπλα μου.

Μετά την ανθρωποθυσία, εκείνη περπάτησε χωρίς τα πέλματά της να αφήνουν ίχνη, επειδή το αίμα του θύματός της ήταν άχρωμο, διαφανές, διαυγές. Εκείνη τέλεσε την ανθρωποθυσία επειδή ήταν ανάγκη να εκπλύνει τα πόδια της σε αίμα αόρατο. Έπειτα δεν τα σκούπισε. Αυτός, σαν σκυλί, οσμίζοντας το δικό του αίμα, την ακολούθησε στην αγορά, προσδοκώντας την ανάστασή του από την θεά για χάρη της οποίας είχε θυσιαστεί. Το έλεος της θεάς πήρε και αυτό μορφή υγρή.

Παρατήρησα προσεκτικά τις εικόνες που δημιουργείς στα μυαλά των άλλων και για μια ακόμη φορά δεν είδα απλώς, παρά άκουσα κι όλας τον ήχο του δέρματός σου, την φωνή του σώματός σου, την κραυγή του προσώπου σου, όλο αυτό το σύστημα σάρκας, της σάρκας που φωνάζει και ωρύεται και αποζητά την τιμωρία και τον βιασμό. Εσύ, η … , δεν είσαι μιά οποιαδήποτε κοπέλα, είσαι η επί γης Θεά του πόνου και της κάβλας, η Θεά που αποζητά να βασανιστεί και να γαμηθεί, όχι από έναν, παρά από λεγεώνες αντρών. Οι άλλες οι γυναίκες θα σε ζηλέψουν, θα σε φθονήσουν, διότι μόνον εσύ μπορείς να κουβαλάς τόση προστυχιά. Είσαι η πρόστυχη Θεά. Ναι, μαλακιασμένη, είσαι ένα σκουπίδι, μιά αηδία, είσαι τρύπες για γαμήσι, είσαι μιά ξεφτιλισμένη που αποζητά ακόμη μεγαλύτερο εξευτελισμό, είσαι αυτή που προορίζεται να λυτρώσει χιλιάδες άντρες από τη κάβλα τους, είσαι η Θεά της γενετησίας απολυτρώσεως.

Κρίμα που δεν έχεις κάμερα να κάνουμε σάϊμπερσεξ. Αλλά μπορείς να αποχτήσεις σύντομα. Τι λες; Όσο για μένα, δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει, διαβάζω διαρκώς με τις ώρες, πρακτικά δεν κάνω τίποτα άλλο εχτός από το διάβασμα. Αυτή τη στιγμή διαβάζω ένα μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (1896-1940), ενός αμερικανού συγγραφέα από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών. Έχεις διαβάσει κάτι δικό του; Σού συνιστώ ό,τιδήποτε δικό του. Μέχρι τώρα έχω διαβάσει άλλα δύο δικά του μυθιστορήματα κι αυτό που τώρα διαβάζω λέγεται «Τρυφερή είναι η νύχτα». Άκου ένα μικρό κομμάτι που μού έχει αρέσει πολύ και το έχω σημειώσει.

«Think how you love me,» she whispered. «I don’t ask you to love me always like this, but I ask you to remember. Somewhere inside me there’ll always be the person I am to-night.»

«Σκέψου πόσο μ’ αγαπάς,» ψιθύρισε εκείνη. «Δεν σου ζητώ να μ’ αγαπάς πάντοτε έτσι, αλλά σού ζητώ να θυμάσαι. Κάπου μέσα μου θα υπάρχει πάντοτε το πρόσωπο που είμαι απόψε.»

Ω Θεά των μεγάλων χειλιών!

Είσαι αχάριστη.

Σ’ αγαπώ.

Και σού ζητώ με σκοτώσεις.

Γιατί δε θες;

Τα μεγάλα σου χείλη

κρύβουν

τα μικρά σου χείλη

και εμένα.

Το μουνί σου

είναι λύτρον λύπης,

παροξυσμός αγάπης.

Ω θείας, ω φίλης, ω γλυκυτάτης σου μορφής.

Το μουνί σου είναι η νέα Ιερουσαλήμ.

Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα τοῦ Ἔρωτος ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, καὶ ἀγάλλου Σιών· σὺ δὲ …(Το όνομα της ηθοποιού), τέρπου, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ Ἔρωτός σου.

Πόσο θα ήθελα να σ’ αγαπήσω,

εάν πραγματικά υπήρχες.