ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝ ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Μαδάει τα πέταλα του λουλουδιού). Μ’ αγαπάει - Δεν μ’ αγαπάει, Μ’ αγαπάει – δεν μ’ αγαπάει, Μ’ αγαπάει - δεν μ’ αγαπάει. (Γελάει.) Βλέπεις, η μητέρα μου δεν μ’ αγαπά. Πάω στοίχημα! Θέλει να ζήσει, να αγαπήσει, να φοράει ζωηρόχρωμα ρούχα, κι εγώ που είμαι ήδη είκοσι πέντε χρονών τής υπενθυμίσω συνεχώς ότι δεν είναι πια νέα. Όταν δεν είμαι εδώ, εκείνη είναι μόνον τριάντα δύο ετών, αλλά μπροστά μου είναι σαράντα τριών, και γι’ αυτό με μισεί. Ξέρει επίσης ότι δεν με ενθουσιάζει το θέατρο. Εκείνη αγαπά το θέατρο, πιστεύει ότι υπηρετεί την ανθρωπότητα με την ιερή τέχνη, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το σύγχρονο θέατρο - είναι ρουτίνα και προκατάληψη. Όταν η αυλαία ανεβαίνει, κάτω από τα βραδυνά φώτα, σ’ ένα δωμάτιο με τρεις τοίχους, αυτά τα μεγάλα ταλέντα, οι ιερείς της ιερής τέχνης απεικονίζουν τον τρόπο που οι άνθρωποι τρώνε, πίνουν, αγαπούν, βαδίζουν, να φορούν τα σακάκια τους· όταν με εικόνες και φράσεις κοινότυπες προσπαθούν να βγάλουν διδάγματα - μικροδιδάγματα, απλά, χρήσιμα για οικιακή κατανάλωση· όταν χίλιες παραλλαγές μού λεν όλες το ίδιο πράγμα, ακριβώς το ίδιο πράγμα, ακριβώς το ίδιο πράγμα - τρέχω μακριά όπως έτρεχε ο Μωπασάντ μακριά από τον Πύργο του Άϊφελ, ο οποίος τού πίεζε το μυαλό του με την ασχήμια του

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Ακούγοντας) Ακούω βήματα… (Αγκαλιάζει τον θείο.) Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν ... Ακόμη και ο ήχος των βημάτων της είναι όμορφος ... Είμαι τρελά ευτυχισμένος. (Γρήγορα πηγαίνει να συναντήσει την Νίνα Ζαριέτσναϊε, η οποία έρχεται.) Μάγισσα, όνειρό μου ...

ΝΙΝΑ (Ενθουσιασμένη) Δεν άργησα… Σίγουρα δεν άργησα…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Φιλώντας τα χέρια της) Όχι, όχι, όχι…

ΝΙΝΑ Η όλη τη μέρα ήμουνα ανήσυχη, ήμουνα τόσο φοβισμένη! Φοβόμουν ότι ο πατέρας μου δεν θα με άφηνε ... Αλλά τώρα έφυγε με τη μητριά μου. Ο ουρανός είναι κόκκινος, το φεγγάρι έχει ήδη αρχίσει να μεγαλώνει, και εγώ έτρεχα το άλογο, το έτρεχα. (Γελάει). Αλλά είμαι χαρούμενη. (Δίνει χειραψία με τον Σορίν.)

ΣΟΡΙΝ (Γελάει) Τα μάτια σου φαίνονται να έκλαψαν. Χε χε! Δεν έπρεπε!

ΝΙΝΑ Είναι τόσο ... Βλέπετε πόσο δύσκολο για μένα να αναπνεύσω. Πρέπει σε μισή ώρα να γυρίσω, πρέπει να βιαστώ. Αδύνατον, αδύνατον, για όνομα του Θεού μη με κρατάτε. Ο πατέρας μου δεν ξέρει ότι είμαι εδώ.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Λοιπόν, είναι ώρα ν’ αρχίσουμε. Πρέπει να φωνάξουμε όλους.

ΣΟΡΙΝ Πάω τώρα. Αυτή τη στιγμή. (Πηγαίνει προς τα δεξιά και τραγουδά.) "Στη Γαλλία, δύο γρεναδιέροι ..." (Κυττάζει γύρω.) Μιά φορά καθώς τραγουδούσα όπως άρχισα να τραγουδάω, μού λέει ένας γνωστός μου εισαγγελέας: «Α εσείς, Εξοχότατε, έχετε δυνατή φωνή." ... Μετά σκέφτηκε, και πρόσθεσε: ". Αλλά ... άσχημη" (Γελάει και φεύγει.)

ΝΙΝΑ Ο πατέρας μου και η σύζυγός του δεν μ’ αφήνουν να έρθω εδώ. Λένε ότι σ’ αυτό το μέρος τα ήθη είναι χαλαρά ... υπάρχει φόβος να γίνω ηθοποιός ... Και με τραβάει αυτή η λίμνη, σαν να είμαι γλάρος… Η καρδιά μου είναι γεμάτη από ’σάς. (Κυττάζει γύρω.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Είμαστε μόνοι.

ΝΙΝΑ Εκεί φαίνεται να είναι κάποιος…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Κανένας.

(Φιλιούνται.)

ΝΙΝΑ Τι δέντρο είναι αυτό;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Φτελιά.

ΝΙΝΑ Γιατί είναι τόσο σκοτεινό;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Είναι ήδη απόγευμα, σκοτεινιάζουν όλα τα πράγματα. Μην φύγετε νωρίς, σάς παρακαλώ.

ΝΙΝΑ Αδύνατον.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Κι αν έρθω μαζί σας, Νίνα; Θα στέκομαι όλη τη νύχτα στον κήπο και θα κυττώ το δωμάτιό σας.

ΝΙΝΑ Μην το κάνετε, θα σάς δει ο φύλακας. Και ο Τρέζαρ, ο σκύλος μας, δεν σάς ξέρει και θα γαβγίσει.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Σάς αγαπώ.

ΝΙΝΑ Σσσσς…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Ακούγοντας βήματα) Ποιός είναι; Εσείς, Ιακώβ;

ΙΑΚΩΒ (πάνω στην εξέδρα) Ακριβώς.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Πάτε στις θέσεις σας. Είναι ώρα. Η σελήνη ανεβαίνει;

ΙΑΚΒΩΒ Ακριβώς.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Έτοιμο το οινόπνευμα; Έτοιμο το θειάφι; Όταν φανούν τα κόκκινα μάτια, πρέπει να μυρίζει θειάφι. (Στην ΝΙΝΑ) Πηγαίνετε, όλα είναι έτοιμα. Έχετε τρακ;…

ΝΙΝΑ Ναι, πολύ. Όχι για την μητέρα σας, όσο για τον Τριγκόριν… Να παίξω μπροστά του μού φέρνει φόβο και ντροπή… Ένας διάσημος συγγραφέας… Είναι νεαρός;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Ναι.

ΝΙΝΑ Τι θαυμάσιες ιστορίες γράφει!

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (ψυχρά) Δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει.

ΝΙΝΑ Το έργο σας είναι δύσκολο στο παίξιμο. Δεν υπάρχουν ζωηροί χαρακτήρες σ’ αυτό.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Ζωηροί χαρακτήρες! Η ζωή πρέπει να παρουσιάζεται όχι όπως είναι, παρά όπως θα έπρεπε να είναι, όπως φαίνεται στα όνειρα.

ΝΙΝΑ Το έργο σας έχει λίγη δράση, σχεδόν μόνον απαγγελία. Κατά την γνώμη μου στα έργα πρέπει πάντοτε να υπάρχει ο έρωτας.

Και οι δυό φεύγουν για την εξέδρα.

ΝΙΝΑ (Μόνη) Πόσο παράξενο να βλέπεις μιά διάσημη ηθοποιό να κλαίει και μάλιστα για κάτι ασήμαντο! Και δεν είναι παράξενο ένας φημισμένος συγγραφέας, λατρεμένος από το κοινό, για τον οποίο γράφουν όλες οι εφημερίδες, παντού η φωτογραφία του, μεταφρασμένος σε ξένες γλώσσες, και όλη τη μέρα να ψαρεύει και να χαίρεται που έπιασε δυό κυπρίνους. Εγώ νόμιζα ότι οι διάσημοι άνθρωποι είναι υπερήφανοι, απρόσιτοι, ότι περιφρονούν το πλήθος, σαν να χρησιμοποιούν τη δόξα τους, τη λάμψη τους, το όνομά τους για να το εκδικηθούνε, επειδή το πλήθος βάζει πάνω απ’ όλα την καταγωγή και τον πλούτο. Όμως να που κι αυτοί κλαίνε, τρώνε ψάρια, παίζουν χαρτιά, γελούν και θυμώνουν, όπως όλοι…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Έρχεται χωρίς καπέλο, με ένα όπλο και έναν σκοτωμένο γλάρο.) Είστε μόνη εδώ;

ΝΙΝΑ Μόνη.

(Ο Τριέπλιεφ αφήνει στα πόδια της τον γλάρο.)

ΝΙΝΑ Τι σημαίνει αυτό;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Είχα την κακία να σκοτώσω σήμερα αυτόν τον γλάρο. Τον καταθέτω στα πόδια σας.

ΝΙΝΑ Τι συμβαίνει με ’σάς; (Σηκώνει τον γλάρο και τον κυττά.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (μετά από παύση) Σύντομα με αυτόν τον τρόπο θα σκοτώσω εμένα τον ίδιο.

ΝΙΝΑ Δεν σάς αναγνωρίζω.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Ναι, κι εγώ πλέον δεν σάς αναγνωρίζω. Αλλάξατε προς εμένα, το βλέμμα σας έγινε ψυχρό, η παρουσία μου σάς ενοχλεί.

ΝΙΝΑ Τον τελευταίο καιρό έχετε γίνει οξύθυμος, μιλάτε εντελώς ακατανόητα, συμβολικά. Κι αυτός ο γλάρος φαίνεται να είναι ένα σύμβολο, αλλά, συγνώμη, δεν καταλαβαίνω… (Αφήνει τον γλάρο στο παγκάκι.) Είμαι πολύ απλοϊκή για να σάς καταλάβω.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Όλα άρχισαν εκείνο το βράδυ που τόσο ανόητα απέτυχε το έργο μου. Οι γυναίκες δεν συγχωρούν την αποτυχία. Τα έκαψα όλα μέχρι και το τελευταίο κομμάτι. Αν μπορούσατε να ξέρατε, πόσο δυστυχισμένος είμαι! Η ψυχρότητά σας είναι τρομακτική, απίστευτη, σαν να ξύπνησα και να είδα ότι η λίμνη είχε ξεραθεί ή είχε χαθεί μέσα στο έδαφος. Κι εσείς το μόνο που λέτε είναι ότι είσαστε πολύ απλοϊκή για να με καταλάβετε. Ω, τι να καταλάβετε; Το έργο δεν σάς άρεσε, την έμπνευσή μου τήν περιφρονείτε, με θεωρείτε μέτριον, ασήμαντον, σαν ένα σωρό άλλους… (Χτυπάει το πόδι του.) Πόσο καλά τα καταλαβαίνω όλα αυτά, πόσο σάς καταλαβαίνω! Έχω ένα καρφί στον εγκέφαλο, αυτό φταίει μαζί με τον εγωϊσμό μου που μού ρουφάει το αίμα, το ρουφάει, σαν φίδι… (Βλέποντας τον ΤΡΙΓΚΟΡΙΝ που έρχεται διαβάζοντας ένα βιβλίο.) Να, έρχεται το πραγματικό ταλέντο· βηματίζει σαν τον Άμλετ και μάλιστα με βιβλίο. (Ειρωνεύεται.) «Λέξεις, λέξεις, λέξεις…» Αυτός ο ήλιος δεν έχει φτάσει ακόμη σε ’σάς και ήδη χαμογελάτε, το βλέμμα σας έχει λυώσει από τις ακτίνες του. Να μην σάς ενοχλώ εγώ. (Βγαίνει βιαστικά.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Ετοιμάζεται να γράψει. Κυττάζει αυτά που έχει ήδη γράψει.) Έχω μιλήσει πολύ για νέες μορφές, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι σιγά-σιγά σέρνομαι στην ρουτίνα. (Διαβάζει.) Η αφίσσα στον τοίχο έγραφε… Χλωμό πρόσωπο, σε πλαίσιο με μαύρα μαλλιά…» Έγραφε, πλαίσιο… Χαζομάρες. (Διαγράφει.) Θα αρχίσω από εκεί που ο ήρωας ξυπνάει από τον θόρυβο της βροχής, κι όλα τ’ άλλα θ’ ακολουθήσουν. Η περιγραφή της σεληνόφωτης νύχτας είναι μακρά και κομψή. Ο Τριγκόριν έχει επεξεργαστεί τεχνικές, τού είναι εύκολο… Το δικό του κείμενο θα ήταν «μέσα στη στέρνα λάμπει ο λαιμός από σπασμένο μπουκάλι και σκοτεινιάζει από τον τροχό του νερόμυλου.» Νά ’το έτοιμο το φεγγαρόφως, ενώ εγώ γράφω για φως που τρεμοπαίζει, για ήσυχα αστέρια που τρεμοσβύνουν, και οι μακρινοί ήχοι του πιάνου, που σβύνουν στον ήσυχο αρωματισμένο αέρα… Αποτέλεσμα απαίσιο.

(Παύση)

Ναι, ολοένα και περισσότερο έρχομαι στο συμπέρασμα ότι δεν είναι θέμα νέων ή παλιών μορφών, παρά να γράφει ο συγγραφέας, χωρίς να σκέφτεται για την μορφή, να γράφει, κι αυτό να ρέει ελεύθερα από την ψυχή του.

(Κάποιος χτυπά το παράθυρο που βρίσκεται κοντά στο τραπέζι.) Τι είναι αυτό; (Κυττά από το παράθυρο.) Δεν βλέπω τίποτα. (Ανοίγει την τζαμένια πόρτα και κυττά στον κήπο.) Κάποιος έτρεξε κάτω από τη σκάλα. (Φωνάζει.) Ποιός είναι;

(Βγαίνει έξω, ακούγεται να πηγαίνει γρήγορα προς την βεράντα· μισό λεπτό αργότερα επιστρέφει με τη Νίνα Ζαριέτσναϊε.)

Νίνα! Νίνα!

(Η Νίνα ακουμπά το κεφάλι της στο στήθος του και κλαίει συγκρατημένα.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Συγκινημένος) Νίνα! Νίνα! Εσείς… Εσείς… Το προαισθανόμουνα, όλη τη μέρα η ψυχή μου ήταν βαριά. (Εκείνη βγάζει το καπέλο και το παλτό της.) Ω, η καλή μου, η αγαπημένη μου, ήρθε! Δεν πρέπει να κλαίτε, δεν πρέπει.

ΝΙΝΑ Είναι εδώ κάποιος άλλος.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Κανένας.

ΝΙΝΑ Κλειδώστε την πόρτα, μπορεί κάποιος να έρθει.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Κανένας δεν θα έρθει.

ΝΙΝΑ Ξέρω ότι η μητέρα σας είναι εδώ. Κλειδώστε την πόρτα…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Κλειδώνει την δεξιά πόρτα με το κλειδί, πηγαίνει στην αριστερή πόρτα.) Εδώ δεν έχει κλειδαριά. Θα βάλω μιά καρέκλα. (Βάζει μιά καρέκλα στην πόρτα.) Μη φοβάστε, κανένας δεν θα έρθει.

ΝΙΝΑ (Κυττάζει επίμονα το πρόσωπό του.) Για να σάς δω. (Κυττάζει τριγύρω.) Όμορφα και ζεστά εδώ… Εδώ κάποτε ήταν το καθιστικό. Έχω αλλάξει πολύ;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Ναι… Αδυνατίσατε και τα μάτια σάς έγιναν πιο μεγάλα. Νίνα, είναι τόσο παράξενο να σάς βλέπω. Γιατί δεν επιδιώξατε να με συναντήσετε; Γιατί τόσον καιρό δεν με επισκεφτήκατε; Ξέρω ότι έχετε έρθει εδώ και μιά εβδομάδα… Κάθε μέρα, αρκετές φορές τη μέρα, πήγαινα έξω από εκεί που μένετε, στεκόμουνα κάτω από το παράθυρό σας σαν ζητιάνος.

ΝΙΝΑ Φοβόμουνα ότι θα με μισούσατε. Κάθε βράδυ ονειρεύομαι ότι με κυττάτε και δεν με αναγνωρίζετε. Αν ξέρατε! Από τότε που ήρθα πηγαίνω συνέχεια εκεί… κοντά στην λίμνη. Πολλές φορές βρέθηκα κοντά στο σπίτι σας και δεν τόλμησα να μπω. Ας καθίσουμε.

(Κάθονται.)

Ας καθίσουμε και ας μιλήσουμε, ας μιλήσουμε. Όμορφα εδώ, ζεστά, άνετα… Ακούτε τον άνεμο; Κάπου λέει ο Τουργκένιεφ: «Ευτυχισμένος όποιος τέτοια νύχτα κάθεται κάτω από την σκεπή του σπιτιού κι έχει μιά ζεστή γωνιά.» Είμαι γλάρος… Όχι, δεν είναι αυτό. (Τρίβει το μέτωπό της.) Τι έλεγα; Ναι… Ο Τουργκένιεφ… λέει: «Και ο Κύριος να βοηθήσει όλους αυτούς που τριγυρνάνε άστεγοι»… Δεν είναι τίποτα. (Έχει λυγμούς.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Νίνα, πάλι… Νίνα!

ΝΙΝΑ Δεν είναι τίποτα, νοιώθω πιο ανάλαφρη μ’ αυτό… Έχω δυό χρόνια να κλάψω. Χθες βράδυ αργά πήγα να δω εάν υπάρχει το θέατρό μας στον κήπο. Υπάρχει ακόμη. Έκλαψα για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, ξαλάφρωσα, ήρθε περισσότερο φως στην ψυχή μου. Βλέπετε, δεν κλαίω πλέον. (Πιάνει τα χέρια του.) Λοιπόν, γίνατε πιά συγγραφέας… Εσείς συγγραφέας, εγώ ηθοποιός… Είμαστε πιασμένοι εσείς κι εγώ μέσα σε δίνη… Ζούσα ευτυχισμένη, ως παιδί. Ξυπνούσα το πρωΐ κι αρχινούσα να τραγουδώ· σάς αγαπούσα, ονειρευόμουνα τη δόξα. Και τώρα; Αύριο νωρίς το πρωΐ φεύγω για το Γιέλετς, βαγόνι τρίτη θέση… γεμάτο χωριάτες, κι εκεί στο Γιέλετς θα δέχομαι κομπλιμέντα από εμπόρους αποφοίτους της εμπορικής σχολής. Δύσκολη η ζωή!

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Γιατί πηγαίνετε στο Γιέλετς;

ΝΙΝΑ Υπέγραψα συμβόλαιο για όλον τον χειμώνα. Πρέπει να φεύγω.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Νίνα, σάς βλαστήμησα, σάς μίσησα, έσκισα τα γράμματά σας και τις φωτογραφίες σας, κι όμως κάθε στιγμή ήξερα ότι η ψυχή μου ήταν δεμένη σε σάς για πάντα. Δεν έχω τη δύναμη να σταματήσω να σάς αγαπώ, Νίνα. Από τότε που σάς έχασα και άρχισα να γράφω, η ζωή για ’μένα είναι αβάσταχτη, - υποφέρω… Η νιότη μου ξαφνικά σκορπίστηκε, και μού φαίνεται πως έχω ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο ενενήντα χρόνια. Σάς φώναζα, φιλούσα το χώμα όπου είχατε πατήσει· όπου και να έστρεφα το βλέμμα, παντού μού παρουσιάζονταν το πρόσωπό σας, αυτό το γλυκό χαμόγελο, που με φώτισε στα καλύτερα χρόνια της ζωής μου…

ΝΙΝΑ (μπερδεμένη) Γιατί αυτός μιλά, έτσι, γιατί αυτός μιλά έτσι;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΒ Είμαι ολομόναχος, χωρίς την ζέστα μιάς σχέσης, σαν να ζω σε παγωμένο υπόγειο, κι ό,τι κι αν γράψω, όλα είναι ξερά, άγρια, σκοτεινά. Μείνετε εδώ, Νίνα, σάς ικετεύω, ή επιτρέψτε μου να φύγω μαζί σας!

(Η ΝΙΝΑ βιαστικά φοράει το καπέλο και το παλτό.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Νίνα, γιατί; Για όνομα του Θεού, Νίνα…

(Τήν κυττά καθώς εκείνη ντύνεται.)

Παύση.

ΝΙΝΑ Η άμαξά μου περιμένει στην είσοδο. Μη με ξεπροβοδίσετε, θα φύγω μόνη μου… (Τής έρχονται δάκρυα.) Δώστε μου λίγο νερό.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Τής δίνει να πιεί.) Πού θα πάτε τώρα;

ΝΙΝΑ Στην πόλη. (Παύση.) Η μητέρα σας είναι εδώ;

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Ναι… Από την περασμένη Πέμπτη ο θείος δεν είναι καλά, και τής τηλεγραφήσαμε να έρθει.

ΝΙΝΑ Γιατί λέτε ότι φιλούσατε το χώμα όπου εγώ πατούσα; Να με σκοτώσουν πρέπει. (Γέρνει πάνω στο τραπέζι.) Είμαι τόσο κουρασμένη! Να χαλάρωνα ... να χαλάρωνα! (Σηκώνει το κεφάλι.) Είμαι γλάρος ... Δεν είναι αυτό. Είμαι ηθοποιός. Λοιπόν, ναι! (Ακούει το γέλιο της μητέρας του Τριέπλιεφ και του Τριγκόριν, αφουγκράζεται, έπειτα τρέχει στην αριστερή πόρτα και κυττάζει από την κλειδαρότρυπα.) Κι αυτός εδώ ... (Επιστρέφοντας στον Τριέπλιεφ.) Λοιπόν, ναι ... Τίποτα ... Ναι ... Αυτός δεν πίστευε στο θέατρο, κορόϊδευε όλα τα όνειρά μου, και σιγά-σιγά κι εγώ σταμάτησα να πιστεύω και μού ’φυγε η διάθεση… Και μετά τα βάσανα στη σχέση μας, η ζήλεια, διαρκώς ο φόβος για το παιδί… Έγινα ασήμαντη, ένα τίποτα, έπαιζα ανόητα… Δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια, δεν ήξερα να σταθώ στην σκηνή, δεν έλεγχα τη φωνή. Εσείς δεν καταλαβαίνετε τι νοιώθει εκείνος που παίζει άσχημα. Είμαι γλάρος. Όχι, δεν είναι αυτό… Θυμάστε, είχατε πυροβολήσει έναν γλάρο; Τυχαία ήρθε ένας άνθρωπος, τον είδε, δεν είχε τι άλλο να κάνει και τον κατέστρεψε. Θέμα για ένα μικρό διήγημα. Μάλλον όχι… (Τρίβει το μέτωπό της.) Εγώ τώρα;… Α, ναι, μιλάω για την σκηνή. Τώρα δεν είμαι πιά έτσι. Τώρα πιά είμαι πραγματική ηθοποιός, τώρα παίζω με ευχαρίστηση, με ενθουσιασμό, μεθάω στη σκηνή και αισθάνομαι όμορφη. Και τώρα, αφ’ ότου είμαι εδώ, περπατάω πολύ, όλο περπατάω και σκέφτομαι, σκέφτομαι και αισθάνομαι την ψυχή μου να δυναμώνει κάθε μέρα. Τώρα ξέρω, καταλαβαίνω, Κώστια, ότι στο επάγγελμά μας, είτε παίζουμε στη σκηνή είτε γράφουμε, το σπουδαιότερο δεν είναι η δόξα, ούτε η λάμψη, ούτε αυτά που ονειρευόμουνα, παρά να μπορούμε να κάνουμε υπομονή. Να μπορούμε να κουβαλάμε τον σταυρό μας και να πιστεύουμε. Εγώ πιστεύω και δεν πονάω τόσο, και όταν σκέφτομαι την αποστολή μου, τότε δεν φοβάμαι την ζωή.

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Πικρά) Εσείς τον δρόμο σας τόν ξέρετε, προς τα πού πάτε, εγώ ουρλιάζω μέσα στο χάος από εφιάλτες και εικόνες, μη ξέροντας, για ποιόν και γιατί τα κάνω όλα αυτά. Δεν πιστεύω και δεν ξέρω τι να κάνω.

ΝΙΝΑ (Προσέχοντας θορύβους απ’ έξω.) Σσσσς… Πηγαίνω. Αντίο. Όταν γίνω μεγάλη ηθοποιός, ελάτε να με δείτε. Υπόσχεστε; Και τώρα… (Τού σφίγγει το χέρι.) Είναι ήδη αργά. Μόλις που στέκομαι στα πόδια μου… είμαι εξαντλημένη… θα ήθελα κάτι να φάω…

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ Μείνετε και θα ετοιμάσω να φάμε…

ΝΙΝΑ Όχι, όχι… Μη με ξεπροβοδίσετε, θα φύγω μόνη μου… Η άμαξα είναι κοντά. Ώστε η μητέρα σας τόν έφερε μαζί της, ε; Δεν έχει σημασία. Όταν δείτε τον Τριγκόριν, μη τού πείτε τίποτα… Τον αγαπώ. Τόν αγαπώ ακόμη πιο δυνατά από πριν… Ένα θέμα για διήγημα…. Αγαπώ, αγαπώ παθιασμένα, αγαπώ απελπισμένα. Όμορφα ήταν παλιά, Κώστια! Θυμάστε; Τι φωτεινή, ζεστή, χαρούμενη, αγνή ζωή, τι συναισθήματα -συναισθήματα σαν ευγενικά, χαριτωμένα λουλούδια… Θυμάστε; (Απαγγέλει.) «Άνθρωποι, λιοντάρια, αετοί και πέρδικες, ελάφια με κέρατα, χήνες, αράχνες, άφωνα ψάρια στο νερό, αστερίες στην θάλασσα και δημιουργήματα που δεν είδε ποτέ μάτι, - με μιά λέξη όλη η πλάση, όλη η πλάση όλη η πλάση, ολοκληρώνοντας τον πικρό κύκλο, πεθαίνει. Ήδη εδώ και χιλιάδες αιώνες η γη δεν γεννά ούτε ένα ζωντανό πλάσμα, κι αυτή η δύστυχη σελήνη μάταια ανάβει το φανάρι της. Στα λιβάδια δεν ακούγονται οι κραυγές των γερανών, και τα μαγιάτικα σκαθάρια δεν ακούγονται στα δάση με τις φτελιές…» (Αγκαλιάζει ξαφνικά τον Τριέπλιεφ και βγαίνει τρέχοντας από την τζαμένια πόρτα.)

ΤΡΙΕΠΛΙΕΦ (Μετά από παύση.) Δεν θα ήταν καλό να την έβλεπε κάποιος στον κήπο και μετά να το έλεγε στην μητέρα. Θα αναστάτωνε την μητέρα…

Στα επόμενα δυό λεπτά σκίζει σιωπηλός τα χειρόγραφά του και τα πετάει κάτω από το τραπέζι, έπειτα ξεκλειδώνει την δεξιά πόρτα και βγαίνει.