"Φάουστ" Γκαίτε

MEPHISTOPHELES:

Ich bin der Geist, der stets verneint!

Und das mit Recht; denn alles, was entsteht,

Ist wert, daß es zugrunde geht;

Drum besser wär's, daß nichts entstünde.

So ist denn alles, was ihr Sünde,

Zerstörung, kurz, das Böse nennt,

Mein eigentliches Element.

Bescheidne Wahrheit sprech ich dir.

Wenn sich der Mensch, die kleine Narrenwelt

Gewöhnlich für ein Ganzes hält-

Ich bin ein Teil des Teils, der anfangs alles war

Ein Teil der Finsternis, die sich das Licht gebar

Das stolze Licht, das nun der Mutter Nacht

Den alten Rang, den Raum ihr streitig macht,

Und doch gelingt's ihm nicht, da es, so viel es strebt,

Verhaftet an den Körpern klebt.

Von Körpern strömt's, die Körper macht es schön,

Ein Körper hemmt's auf seinem Gange;

So, hoff ich, dauert es nicht lange,

Und mit den Körpern wird's zugrunde gehn.

Und freilich ist nicht viel damit getan.

Was sich dem Nichts entgegenstellt,

Das Etwas, diese plumpe Welt

So viel als ich schon unternommen

Ich wußte nicht ihr beizukommen

Mit Wellen, Stürmen, Schütteln, Brand-

Geruhig bleibt am Ende Meer und Land!

Und dem verdammten Zeug, der Tier- und Menschenbrut,

Dem ist nun gar nichts anzuhaben:

Wie viele hab ich schon begraben!

Und immer zirkuliert ein neues, frisches Blut.

So geht es fort, man möchte rasend werden!

Der Luft, dem Wasser wie der Erden

Entwinden tausend Keime sich,

Im Trocknen, Feuchten, Warmen, Kalten!

Hätt ich mir nicht die Flamme vorbehalten,

Ich hätte nichts Aparts für mich.

ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ:

Είμαι το πνεύμα που πάντοτε αρνείται!

Και δίκαια· όλος ο κόσμος, ό,τι υπάρχει,

αξίζει να αφανιστεί·

Θά ’ταν καλύτερα ποτέ να μην υπήρχε.

Έτσι, λοιπόν, όλα όσα εσείς ονομάζετε αμαρτία,

καταστροφή, μ’ έναν λόγο, το Κακό,

αυτό πραγματικά εγώ είμαι.

Ταπεινά σού λέω την αλήθεια.

Όταν ο Άνθρωπος, αυτόν τον μικρόν τρελόν κόσμο

συνηθίζει να τόν θεωρεί ότι είναι το παν –

εγώ είμαι μέρος εκείνου του μέρους που στην αρχή ήταν το παν,

είμαι μέρος του σκότους που γέννησε το φως,

το αλαζονικό φως το οποίο τώρα από την μητέρα νύχτα

διεκδικεί την εξουσία,

κι όμως δεν κατάφερε τίποτε, όσο κι αν προσπάθησε,

κολλημένο το φως καθώς ήταν σε αντικείμενα υλικά.

Βγαίνει από αντικείμενα, τα αντικείμενα ομορφαίνει,

ένα αντικείμενο μπορεί τη διαδρομή του να σταματήσει·

Γι’ αυτό ελπίζω δεν θα αργήσει πολύ ο καιρός

πριν το φως κι όλα τα αντικείμενα διαλυθούν.

Βέβαια δεν έχω ακόμη καταφέρει πολλά.

Αυτό που εναντιώνεται στο Τίποτε,

αυτό το Κάτι, αυτόν τον χοντροκομμένο κόσμο,

όσο κι αν δοκίμασα

δεν μπόρεσα να τον αφανίσω,

κύμματα, καταιγίδες, σεισμούς φωτιές –

απείραχτη η θάλασσα παρέμεινε θάλασσα και η γη γη!

Κι αυτόν τον καταραμένο συρφετό, ζώα και ανθρώπους,

τίποτε δεν μπόρεσα να τού κάνω:

Πόσους δεν έθαψα!

Και πάντοτε κυκλοφορεί νέο, φρέσκο αίμα.

Έτσι συνεχίζεται κι εγώ λυσσώ από θυμό!

Με αέρα, νερό και χώμα

ανθίζουν χιλιάδες άνθη

μέσα στην ξηρασία, υγρασία, καύσωνα και παγωνιά!

Κι αν δεν είχα κρατήσει τη φωτιά,

δεν θα είχα τίποτε για ’μένα.