"22 του μηνός" του Γιάννη Φαρμακίδη πληροφορίες για την παράσταση

Λόγος περί μοιχείας Τα παλιά τα χρόνια λέγανε: «μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφί μύθον ακούσεις». Και μιά άλλη παροιμία λέει: «μονός καυγάς δεν γίνεται». Γι’ αυτό όταν ετοιμαζόμαστε να ρίξουμε τον λίθον του αναθέματος σε κάποιον που απάτησε την γυναίκα του, καλύτερα είναι να το ξανασκεφτούμε. Να σκεφτούμε μήπως και το έτερο ήμισυ έχει κάποιες ευθύνες. Λόγος περί μοιχείας είναι το θεατρικό έργο «22 του μηνός», του Γιάννη Φαρμακίδη που ανέβηκε στο Θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής Εταιρείας στον Βόλο.

Στο έργο αυτό ο συγγραφέας δεν προτρέπει κανέναν να απιστήσει. Αλλά επισημαίνει το γεγονός ότι οι ηθικές συμβουλές των καλών και ηθικών ανθρώπων δεν είναι πάντοτε καλές και ηθικές. Οι ηθικοί άνθρωποι λένε ότι άμα δεν σ’ αρέσει η γυναίκα σου, μην την απατάς, χώρισέ την και μετά πήγαινε με όποια θες. Αυτό εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να γίνει για έναν πολύ απλό λόγο. Καμιά γυναίκα δεν δέχεται να δώσει διαζύγιο έτσι απλά, επειδή ο άλλος της λέει ότι δεν είναι ερωτευμένος μαζί της. Άρα ο άντρας βρίσκεται σ’ ένα δίλλημα. Ή να μείνει πιστός σε μιά σύζυγο για την οποία δεν αισθάνεται τίποτα, ή να την απατήσει στα κρυφά. Αυτό το δίλλημα είναι το θέμα του θεατρικού έργου «22 του μηνός».

Το ζήτημα της μοιχείας είναι σοβαρό και βαρύ για την ψυχή. Γι’ αυτό ο συγγραφέας φρόντισε να γράψει μιά κωμωδία. Δεν είναι όμως σαν εκείνες τις κωμωδίες περί μοιχείας που συχνά βλέπαμε στις παλιές ελληνικές ταινίες, οι οποίες ταινίες προσπαθούσαν να είναι ηθικοπλαστικές και με ευτυχισμένο τέλος. Ο Γιάννης Φαρμακίδης απεχθάνεται κάθε είδους ηθική και ιδεολογία, είναι ανήθικος με την πληρέστατη σημασία της λέξεως. Απλά θέλει να μιλήσει για το σοβαρό αυτό ζήτημα της μοιχείας με τρόπο ανάλαφρο.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι πολλοί θα αναρωτηθούν που αναφέρεται ο συγκριμένος τίτλος του έργου «22 του μηνός» . Δεν είναι δυνατόν να δοθεί από το παρόν Δελτίο Τύπου μια απάντηση διότι θα προσβάλλονταν τα χρηστά ήθη αυτής της πόλεως, χώρια που μπορεί να επενέβαινε ο εισαγγελέας για παράβαση του νόμου περί δημοσίας αιδούς. Γι’ αυτό όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν πρέπει να δουν το έργο.

Ο συγγραφέας δεν διαθέτει προσωπική πείρα από μοιχεία. Όσα έγραψε τα οφείλει σε γνωστούς και φίλους οι οποίοι του εξομολογήθηκαν τις εμπειρίες τους. Γι’ αυτό μπορεί να διαβεβαιώσει ότι όλα τα περιστατικά που συμβαίνουν στο έργο, έχουν συμβεί στην πραγματικότητα.