"Σύννεφο με παντελόνια" του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκυ

Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκυ

Σύννεφο με παντελόνια

Облако в штанах

απόσπασμα από το τέταρτο μέρος

μετάφραση Γιάννη Φαρμακίδη

Η ιστορία της δημιουργίας του ποιήματος

Το 1913 ο Μαγιακόφσκυ, στην Οδησσό, στην διάρκεια μιάς καλλιτεχνικής εκδηλώσεως από τους Φουτουριστές, γνώρισε την Μαρία Αλεξάνδρου Ντενίσαβα-Σιαντένκα (Мария Александровна Денисова-Щаденко). Η κοπέλα ήταν σπουδάστρια της γλυπτικής και, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συγχρόνων της, εξαιρετικής ομορφιάς και ευφυΐας. Ο Μαγιακόφσκυ τήν ερωτεύτηκε τρελλά, τήν ονόμασε Τζιοκόντα, αλλά συνάντησε την άρνησή της. Αυτή η απόρριψη βύθισε τον ποιήτη σε μεγάλη κατάθλιψη. Το αποτέλεσμα αυτού του αβάσταχτου ψυχικού πόνου υπήρξε το ποίημα «Σύννεφο με παντελόνια» (Облако в штанах).

Мария!

Имя твое я боюсь забыть,

как поэт боится забыть

какое-то

в муках ночей рожденное слово,

величием равное богу.

Тело твое

я буду беречь и любить,

как солдат,

обрубленный войною,

ненужный,

ничей,

бережет свою единственную ногу.

Мария —

не хочешь?

Не хочешь!

Ха!

Значит — опять

темно и понуро

сердце возьму,

слезами окапав,

нести,

как собака,

которая в конуру

несет

перееханную поездом лапу.

Кровью сердце дорогу радую,

липнет цветами у пыли кителя.

Тысячу раз опляшет Иродиадой

солнце землю —

голову Крестителя.

Μαρία!

Φοβάμαι μην ξεχάσω τ’ όνομά σου,

όπως φοβάται ένας ποιητής μην ξεχάσει

κάποια

λέξη γεννημένη με τους πόνους της νύχτας,

λέξη μεγαλόπρεπη όμοια με θεά.

Το σώμα σου

θα φροντίσω και θ’ αγαπήσω,

σαν στρατιώτης,

ακρωτηριασμένος στον πόλεμο,

άχρηστος,

μόνος,

που φροντίζει το πόδι που απέμεινε.

Μαρία –

Δε θες;

Δε θες!

Χα!

Δηλαδή – πάλι

σκοτεινά και λυπητερά

θα πάρω την καρδιά

ραντισμένη με δάκρυα,

θα τήν κουβαλήσω,

σαν σκυλί,

που κουβαλά

στο σπιτάκι του

το πόδι που τού έκοψε το τραίνο.

Με το αίμα της καρδιάς στολίζω τον δρόμο,

κολλάνε λουλούδια στην σκόνη του χιτώνα.

Χίλιες φορές θα χορέψει η Ηρωδιάδα

ως ήλιος γύρω από τη γη –

το κεφάλι του Βαπτιστή.