"Λα μούζικα" Μαργκερίτ Ντυράς

Μαργκερίτ Ντυράς

Λα μούζικα

μετάφραση Γιάννη Φαρμακίδη

Βόλος 1996

Το σαλόνι ενός ξενοδοχείου. Ακούγονται κάποιοι θόρυβοι από τον δρόμο. Στ’ αριστερά δύο επιγραφές: ΡΕΣΕΨΙΟΝ-ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ. Το μέρος μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου είναι χωρίς έπιπλα. Αντίθετα στα δεξιά και μέχρι το κέντρο της σκηνής υπάρχει ένα τυπικό σαλόνι: ένας καναπές, πολυθρόνες, ένα γραφείο και μιά τηλεόραση τοποθετημένη έτσι που να μην φαίνεται η οθόνη, παρά να φαίνονται τα πρόσωπα αυτών που την βλέπουν.

Οι δύο πρωταγωνιστές είναι άτομα συνηθισμένα, τίποτα το ιδιαίτερο επάνω τους.

Η σκηνοθεσία χρειάζεται να έχει κάτι το κινηματογραφικό. Πότε πότε ένας πολύ ισχυρός φωτισμός των προσώπων των ηθοποιών θα είναι το αντίστοιχο των κοντινών πλάνων, ενώ κάπου κάπου τα πρόσωπα θα βυθίζονται στην σκιά κι αυτό θα αντιστοιχεί στην λήψη από πάνω (πλονζέ).

Ο Μισέλ Νολέ μπαίνει, διασχίζει την αριστερά πλευρά της σκηνής και πηγαίνει στην ρεσεψιόν. Ακούγεται ο διάλογος εκτός σκηνής.

ΑΝΤΡΑΣ (Μισέλ Νολέ) Με συγχωρείτε, μήπως ξέρετε εάν υπάρχει εκείνο το δρομολόγιο με την αμαξοστοιχία για το Παρίσι στις εννιά το πρωΐ;

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ (Ρεσεψιονίστ) Βεβαίως, κύριε Νολέ. Στις εννιά και τέταρτο. Από του χρόνου θα έχουμε και αεροπορική συγκοινωνία, τρεις φορές την εβδομάδα. Ωρίστε το κλειδί σας.

ΑΝΤΡΑΣ Όχι, ευχαριστώ. Δεν θ’ ανέβω. Μήπως μπορείτε να καλέσετε έναν αριθμό στο Παρίσι; Λιτρέ 89-26.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ (επαναλαμβάνει) Λιτρέ 89-26. Εντάξει κύριε Νολέ. Να σας δώσω την γραμμή στο σαλόνι;

ΑΝΤΡΑΣ (διστάζει) Ναι, αν μπορείτε. Ευχαριστώ.

Ο Μισέλ Νολέ ξαναπάει στο σαλόνι. Περιμένει όρθιος δίπλα στο τηλέφωνο. Ακούγεται η ρεσεψιονίστ που καλεί τον αριθμό.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Είμαι το Οτέλ ντε Φρανς στο Εβρέ, παρακαλώ θα ήθελα το Λιτρέ 89-26 και να μου πείτε σε πόση ώρα θα με συνδέσετε. (Μικρή παύση) Πόσο; (Στον Νολέ) Σε πέντε λεπτά, κύριε Νολέ.

Παύση αρκετά μεγάλη. Έπειτα, μπαίνει μιά γυναίκα, η Ανν-Μαρί Ρος. Πηγαίνει στην ρεσεψιόν. Μόλις βλέπει τον Νολέ ταράζεται, αλλά συγκρατεί την ταραχή της.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Κυρία Ρος, έχετε ένα τηλεγράφημα.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Ανν-Μαρί Ρος) (Χωρίς έκπληξη) Α, ναι; Το περίμενα.

Τον επόμενο διάλογο είναι φανερό ότι τον ακούει ο Μισέλ Νολέ.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Ορίστε το κλειδί σας, κυρία Ρος.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι, ευχαριστώ, δεν θ’ ανέβω. Ήρθα μόνο γι’ αυτό το τηλεγράφημα, θα ξαναβγώ. Θα πάω έναν περίπατο.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Έχει αλλάξει πολύ το Εβρέ. Εκείνο το μέρος πίσω από τον σταθμό έγινε αγνώριστο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Εκεί προς την Μπουασσιέρ, πως είναι;

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Προς τα κει δεν άλλαξε και πολύ. Να σας πω την αλήθεια δεν πολυβγαίνω έξω, ούτε πάω τόσο μακριά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Γειά σας.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Στο καλό, κυρία Ρος.

Παύση. Η Ανν-Μαρί Ρος απομακρύνεται από την ρεσεψιόν, ενώ βάζει το τηλεγράφημα στην τσάντα της. Βλέπει τον Μισέλ Νολέ, σταματά. Αυτός όρθιος, γυρίζει προς αυτήν, την κυττά και την χαιρετά μ’ ένα νεύμα του κεφαλιού. Εκείνη τον χαιρετά μ’ ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού.

ΑΝΤΡΑΣ Ήθελα να σε ρωτήσω... αν θέλεις να σε βοηθήσω σε κάτι...

Βιασμένο, συγκρατημένο χαμόγελο.

ΑΝΤΡΑΣ (Συνεχίζει) ...σχετικά μ’ αυτά τα έπιπλα που είναι στην αποθήκη... θα μπορούσα να αναλάβω να σου τα στείλω.. για να μην μπεις στη φασαρία.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ποιά έπιπλα; (Θυμάται) Α, ναι... (Μικρή παύση) Όχι, δεν ξέρω ακόμη τι θα κάνω... δεν ξέρω αν θα τα κρατήσω ή όχι... Πάντως, σ’ ευχαριστώ. (Μικρή παύση) Καληνύχτα.

ΑΝΤΡΑΣ Καληνύχτα.

Αυτή βγαίνει. Ο Μισέλ Νολέ μένει μόνος. Ανάβει τσιγάρο, όρθιος. Είναι πολύ νευρικός, αλλά δεν το δείχνει, συγκρατιέται πολύ. Χτυπά το τηλέφωνο.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Αλό. Λιτρέ 89-26; Είναι για σας, κύριε Νολέ.

Ακούγεται η τηλεφωνική συνομιλία.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Μισέλ... εσύ είσαι;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι... πως είσαι;

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Καλά. (Μικρή παύση) Εσύ, εντάξει; Τελείωσες;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Πότε;

ΑΝΤΡΑΣ Σήμερα τ’ απόγευμα.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Δεν στεναχωρέθηκες πολύ, ε;

ΑΝΤΡΑΣ Εεεεε... όχι... όχι...

Παύση. Ο Μισέλ δεν συνεχίζει.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Την ξανάδες;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, φυσικά.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Και τι έγινε;

ΑΝΤΡΑΣ Τίποτα. (Μικρή παύση) Τι να γίνει; (Προσποιείται ότι δεν συμβαίνει τίποτα.) Αυτά έχει η ζωή. Ένα διαζύγιο δεν είναι...

Παύση. Ο Μισέλ Νολέ δεν συνεχίζει.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Τι δεν είναι;

ΑΝΤΡΑΣ (Ειρωνικά) ...ε, δεν είναι κάτι το ευχάριστο, δεν είναι για γλέντι.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Αυτή έχει αλλάξει;

ΑΝΤΡΑΣ (Είναι μιά ερώτηση την οποία ο ίδιος δεν την σκέφτηκε.) Ναι, βέβαια, ναι.

Παύση

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Μισέλ, μ’ αγαπάς;

ΑΝΤΡΑΣ (Χωρίς δισταγμό, ειλικρινά, αλλά μηχανικά) Σ’ αγαπώ. (Μικρή παύση) Λοιπόν, αύριο στις τρεις και τέταρτο στο σταθμό Σαιν Λαζάρ; Εντάξει;

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Ναι. Θα σε περιμένω καλύτερα στην κεντρική είσοδο, για να μην χαθούμε. (Μικρή παύση) Αν Θέλεις, τ’ απόγευμα μπορούμε να πάμε κινηματογράφο.

ΑΝΤΡΑΣ Αν θέλεις και συ.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (Ύστερα από λίγο) Θα μου τα διηγηθείς καμιά φορά όλα αυτά;

ΑΝΤΡΑΣ (Ύστερα από λίγο) Δεν υπάρχει λόγος... ίσως καμιά φορά...

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Μα γιατί;

Αυτός δεν απαντά.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Συγνώμη.

ΑΝΤΡΑΣ Όχι, δεν πειράζει. (Για να ξεφύγει.) Πες μου, εσύ πως πέρασες τ’ απόγευμα;

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Τίποτα. Έμεινα ξαπλωμένη όλη μέρα. (Μικρή παύση) Αυτή που μένει;

ΑΝΤΡΑΣ (Διστάζει) Δεν ξέρω.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Έφαγες;

ΑΝΤΡΑΣ Όχι. Περίμενα να με συνδέσουν για να σου τηλεφωνήσω. Εδώ, ξέρεις, είναι ερημιά. Από τις εννιά η ώρα δεν υπάρχει ψυχή στο δρόμο.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Θα με πας κάποτε εκεί;

ΑΝΤΡΑΣ (Γελά λίγο) Γιατί όχι; (Μικρή παύση) Καληνύχτα. Θα τα πούμε αύριο.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Καληνύχτα, Μισέλ.

Αυτός βγαίνει. Το σαλόνι μένει άδειο. Ένα φως. Ένα ρολόϊ κτυπά δέκα, όπως στα παλιά μελό.

Μπαίνει η Ανν-Μαρί Ρος, καπνίζει. Κυττά το σαλόνι, βλέπει την τηλεόραση, την ανοίγει, κάθεται κυττά. Ακούγεται το τέλος του δελτίου ειδήσεων.

Μπαίνει ο Μισέλ Νολέ. Αυτήν δεν τον βλέπει. Αυτός, ακίνητος, την κυττά. Θυμάται κάτι. Τα συναισθήματα γίνονται πιό έντονα. Κυττά πάλι αυτή τη γυναίκα που τώρα είναι ξανά ελεύθερη. Διστάζει. Στο τέλος πηγαίνει και κάθεται πίσω της. Αυτή αισθάνεται κάποια παρουσία πίσω της και γυρίζει. Ο διάλογος είναι αργός.

ΓΥΝΑΙΚΑ Α, εσύ, είσαι.

ΑΝΤΡΑΣ (Σηκώνεται) Γιατί να μη μιλάμε;

ΓΥΝΑΙΚΑ Και γιατί να μιλάμε;

ΑΝΤΡΑΣ Να έτσι... αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε.

Αυτή κάνει έναν μορφασμό δυσαρέσκειας, πίκρας, λύπης.

ΓΥΝΑΙΚΑ Αυτό που έγινε σήμερα είναι οριστικό και αμετάκλητο. Τίποτα δεν είναι πιό οριστικό και αμετάκλητο.

ΑΝΤΡΑΣ (Μετά από ένα δισταγμό) Δηλαδή πιό οριστικό κι απ’ το πεθαίναμε; Πιό οριστικό κι απ’ τον θάνατο;

Αυτός χαμογελά. Αυτή όχι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν ξέρω... μπορεί, ναι, πιό οριστικό κι απ’ τον θάνατο.

Παύση. Αυτή, παρ’ όλο που δεν ήθελε να μιλήσει, τώρα μιλά για να σπάσει την αμηχανία.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σ’ ευχαριστώ για τα έπιπλα, αλλά το σκέφτηκα, δεν θα τα πάρω. Δεν έχω που να τα βάλω. Αν τα θέλεις εσύ, κράτησέ τα. (Μικρή παύση) Δεν υπάρχει λόγος ν’ ακολουθήσουμε κατά γράμμα τη δικαστική απόφαση για... (Ελαφρύ γέλιο) ...τα περιουσιακά στοιχεία.

ΑΝΤΡΑΣ (Ελαφρύ γέλιο) Όχι, εντάξει... (Σκέφτεται κάτι άλλο) Εγώ δεν θέλω τίποτα.

Μικρή παύση.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δηλαδή τι θα τα κάνουμε;

ΑΝΤΡΑΣ (Εξακολουθεί να σκέφτεται κάτι άλλο.) Δεν ξέρω. Τίποτα. Θα τ’ αφήσουμε εκεί στην αποθήκη.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Χαμόγελο) Καλά.

Παύση

ΑΝΤΡΑΣ Θες να πιείς κάτι;

Αυτή κάνει ένα νεύμα «Γιατί όχι». Αυτός πάει προς τη ρεσεψιόν, κυττά χωρίς να βγει από το σαλόνι. Επιστρέφει.

ΑΝΤΡΑΣ (Χαμόγελο) Όλοι κοιμούνται. Δεν υπάρχει τίποτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Χαμόγελο) Δεν πειράζει.

Αυτή σηκώνεται. Δεν ξέρουν πλέον πως να συμπεριφερθούν. Ο διάλογος χάνει κάθε σπουδαιότητα κι αυτό πρέπει να τονιστεί. Ο διάλογος μπορεί να τροποποιηθεί, περικοπεί ή ν’ αυξηθεί.

ΑΝΤΡΑΣ Έχει αλλάξει πολύ το Εβρέ, δεν το γνώρισα. Εσένα πως σου φάνηκε;

Ύφος προσποιητά άνετο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Προς την Μπουασσιέρ όχι και τόσο πολύ.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, πραγματικά... πάντως εκεί προς τα βόρεια, ιδίως εκεί που φιάχνουν το αεροδρόμιο, έχει αλλάξει πολύ.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι... Θα είναι καλό που θα έχουν αεροπορική σύνδεση. Θα αλλάξει πολύ το μέρος.

ΑΝΤΡΑΣ Ξαναπήγες στην Μπουασσιέρ;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Έκπληκτο βλέμμα) Ναι, πήγα. Δεν είχα πάει εκεί από τότε που... (Χαμόγελο) Αλλά και συ δεν πέρασες από κει;

ΑΝΤΡΑΣ (Μπερδεμένος, έκπληκτος) Πως το ξέρεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ Όταν έφτανα μου φάνηκε ότι σε είδα εκεί στο λόφο, αλλά δεν είμαι βέβαιη.

ΑΝΤΡΑΣ (Κυττά αλλού) Ναι, πέρασα μπροστά απ’ το σπίτι. (Μικρή παύση, ταραγμένος) Δεν μου λες, αυτοί που αγόρασαν το σπίτι δεν ήταν κάτι νέοι σαν και μας;

ΓΥΝΑΙΚΑ Τώρα πρέπει να μένουν άλλοι στο σπίτι. Εγώ είδα ένα ζευγάρι που έτρωγε εκεί στην τραπεζαρία και δεν τους ήξερα.

ΑΝΤΡΑΣ (Χαμόγελο) Λοιπόν είναι περίεργο, αλλά η τραπεζαρία είναι σαν να μην άλλαξε καθόλου, ακόμη και την τηλεόραση την έχουν στο ίδιο μέρος.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Συνεχίζει) Έτρωγαν χωρίς να μιλάνε... παράξενο... έτρωγαν χωρίς να μιλάνε...

Ελαφρύ γέλιο. Παύση.

ΑΝΤΡΑΣ Τελείωσε κι εκείνη η οικοδομή που είχα αρχίσει. Την θυμάσαι; Εκεί, μετά τον ιππόδρομο...

ΓΥΝΑΙΚΑ Μετά τον ιππόδρομο; Α, ναι, ναι... έγινε εντάξει;

ΑΝΤΡΑΣ Φαίνεται ότι την έκαναν όπως την είχα σχεδιάσει.

Τι άλλο να πουν; Αυτός ξαναρχίζει άλλη μιά φορά.

ΑΝΤΡΑΣ Κανονικά θα έπρεπε να ερχόμουνα πότε-πότε να έβλεπα όταν την χτίζανε. Αλλά ποτέ δεν ήρθα. Πάντως καλή την κάνανε.

ΓΥΝΑΙΚΑ Η δουλειά πως πάει;

ΑΝΤΡΑΣ Εντάξει πάει. Τώρα τελευταία είχα δύο πολύ καλές παραγγελίες.

ΓΥΝΑΙΚΑ Παθιάζεσαι όπως πάντα;

Χαμόγελο. Κάποτε αυτή τον ζήλευε για το πάθος του αυτό.

ΑΝΤΡΑΣ (Χαμόγελο) Όπως πάντα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Μπράβο σου.

ΑΝΤΡΑΣ Να ’σαι καλά. (Μικρή παύση) Αύριο φεύγεις με το τραίνο των εννιά και τέταρτο;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Διστάζει) Όχι. Θα ’ρθουν να με πάρουν.

Παύση

ΑΝΤΡΑΣ Λοιπόν, ξέρεις, να φανταστείς, δεν ξέρω ούτε που μένεις. Κάποιος με ρώτησε τις προάλλες τι κάνεις, που μένεις και δεν ήξερα τι να του πω.

ΓΥΝΑΙΚΑ Προς το παρόν πουθενά... λίγο παντού... κυρίως στον Βορρά...

ΑΝΤΡΑΣ Στο Βορρά λοιπόν...

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.. έτσι ήρθαν τα πράγματα... δεν είναι άσχημα πάντως.

ΑΝΤΡΑΣ (Χαμόγελο) Εξακολουθεί να μην σου αρέσει ο νότος;

ΓΥΝΑΙΚΑ Εξακολουθεί.

Παύση. Αλλάζουν θέση. Ο διάλογος αλλάζει κι αυτός διεύθυνση.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν έχω μάθει τίποτα για σένα εδώ και δύο χρόνια.

ΓΥΝΑΙΚΑ Εμένα μου λέει νέα σου η Βαλερύ πότε-πότε.

ΑΝΤΡΑΣ (Αναπηδά ανάλαφρα) Η Βαλερύ; Την ξαναβλέπεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι... έχω αλλάξει τη γνώμη μου γι’ αυτήν... εντάξει, κάποια στιμή πήρε το μέρος σου... αλλά δεν νομίζω ότι ήθελε να στραφεί εναντίον μου... απλά είχε επηρεαστεί από τα γεγονότα (Μικρή παύση) Βλέπω πότε-πότε τους Τουρνιέ. (Μικρή πάυση) Αυτά λοιπόν.

Υπαινιγμοί, αναφορές, όχι ξεκάθαρες, σ’ ένα κοινό παρελθόν.

ΑΝΤΡΑΣ (Τολμά) Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουνα μόνη... Κάποιος θα σε συνόδευε.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Κάνει μιά χειρονομία) Όχι, έπειτα (Μικρή παύση) και συ ήρθες μόνος...

ΑΝΤΡΑΣ Ναι... σκέφτηκα δεν άξιζε τον κόπο να...

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, έτσι είναι...

Αυτή δείχνει ότι και η ίδια το ίδιο σκέφτηκε. Ελαφρά χαμόγελα. Κυττιούνται για πρώτη φορά, μεγάλη αμηχανία. Αλλά η περιέργεια είναι πιό ισχυρή από την αμηχανία.

ΑΝΤΡΑΣ ... όταν είπες ότι είναι πιό οριστικό απ’ τον θάνατο, μιλούσες σοβαρά;

Διάλογος αργός. Αυτή δεν απαντά.

ΑΝΤΡΑΣ Είπες ότι το διαζύγιο είναι πιό οριστικό κι απ’ τον θάνατο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σου είπα ότι δεν ξέρω.

ΑΝΤΡΑΣ (Γέλιο) Λοιπόν, όταν γύρισες από το Παρίσι, σε περίμενα στο σταθμό.

Αυτή τον κυττά. Αυτός κατεβάζει τα μάτια, σταματά να γελά. Αυτή σηκώνεται, κάνει μερικά βήματα μέσα στο σαλόνι. Σ’ αυτόν δεν κάνει εντύπωση που αυτή σηκώθηκε, που δεν μπορεί να μείνει ακίνητη. Ενώ αυτή είναι όρθια, αυτός αποτολμά άλλη μιά φορά.

ΑΝΤΡΑΣ (Ψυχρά, αλλά ευγενικά) Θα ξαναπαντρευτείς;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Το ίδιο ψυχρά) Τι συνέβη εκεί στον σταθμό;

Παύση. Αυτός διστάζει. Αυτή δεν επιμένει. Τους διαπερνά κάτι σαν βαναυσότητα απ’ το παρελθόν.

ΓΥΝΑΙΚΑ Παντρεύομαι τον Αύγουστο.

ΑΝΤΡΑΣ Σε τρεις μήνες.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, είναι το διάστημα που ορίζει ο νόμος. Χαζομάρα, αλλά τι να κάνουμε;

ΑΝΤΡΑΣ Έτσι είναι.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Τον κυττά στο πρόσωπο, αλλά πάντοτε με μιά τυπική ευγένεια.) Μετά θα φύγουμε. Θα εγκατασταθούμε στην Αμερική. (Μικρή παύση) Αυτό που θέλω είναι ηρεμία... είναι κάπως αργά βέβαια, το ξέρω, αλλά προκειμένου να έχω ηρεμία... Πρέπει να βιαστώ να ξανακερδίσω τον χαμένο χρόνο.

Ευγενικό χαμόγελο

ΑΝΤΡΑΣ Δηλαδή έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αξιοποιούμε πάντοτε τον χρόνο μας;

ΓΥΝΑΙΚΑ Τρόπος του λέγειν. Δεν έχω καθίσει να το φιλοσοφήσω.

Συγκρατημένα γέλια

ΓΥΝΑΙΚΑ Και συ τι πρόκειται να κάνεις;

ΑΝΤΡΑΣ Πάνω κάτω ό,τι και συ. Εγώ βέβαια δεν μπορώ να φύγω απ’ την Γαλλία, έχω τη δουλειά εδώ.

ΓΥΝΑΙΚΑ Θα ξαναπαντρευτείς;

ΑΝΤΡΑΣ Δεν ξέρω ακόμη.

Αυτός την κυττά ολόκληρη, από τα πόδια ως το κεφάλι. Αυτή δεν το βλέπει.

ΑΝΤΡΑΣ (Σχεδόν χωρίς να το θέλει) Δεν άλλαξες καθόλου.

Αυτή γυρνά απότομα το κεφάλι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Έχω γεράσει. Το ξέρω.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν μιλώ για...

Ταραχή

ΑΝΤΡΑΣ Μόνο στο πρόσωπο κάτι έχει αλλάξει.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τι;

ΑΝΤΡΑΣ Το βλέμμα πιό πολύ... τότε είχες ένα βλέμμα πολύ... μαλακό... απ’ το βλέμμα σου καταλάβαινε κανείς από πριν τι ήθελες να πεις.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Άκαμπτη) Αυτό πρέπει να ήτανε βαρετό... να ξέρεις από πριν...

Ψεύτικα γέλια

ΑΝΤΡΑΣ Τελικά, ναι. Ιδίως στους τελευταίους μήνες. Ναι, καταντούσε πολύ βαρετό, ενοχλητικό.

Αυτή πάει προς την τηλεόραση, την ξανανοίγει. Τίποτα. Το πρόγραμμα τελείωσε. Αυτή κυττά το ρολόϊ της.

ΓΥΝΑΙΚΑ Είναι κι όλας έντεκα.

Αυτός ίσως δεν άκουσε τι είπε εκείνη.

ΑΝΤΡΑΣ Λοιπόν είναι περίεργο να καθόμαστε εδώ έτσι απλά και να μιλάμε. (Δείχνει τον εαυτό του κι εκείνη)... Θυμάσαι τους τελευταίους μήνες;

Γελάνε (επί τέλους)

ΓΥΝΑΙΚΑ Ήταν κόλαση.

ΑΝΤΡΑΣ Πραγματική κόλαση.

Αυτή κλείνει τα μάτια, διώχνει την εικόνα με μιά χειρονομία. Σιγά σιγά σταματάνε να γελούν.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τέτοια πράγματα συμβαίνουν μόνον μιά φορά στη ζωή. Έτσι δεν είναι;

ΑΝΤΡΑΣ Δηλαδή;

ΓΥΝΑΙΚΑ Αυτή η κόλαση.

ΑΝΤΡΑΣ Ή συμβαίνουν μόνον μιά φορά ή...

Ξανά και οι δύο αισθάνονται ταραχή. Αλλά δεν προσπαθούν να ξεφύγουν απ’ την ταραχή.

ΑΝΤΡΑΣ Ή συμβαίνουν πολλές φορές, αλλά τότε όση πείρα και να έχεις δεν σε χρησιμεύει σε τίποτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν φταίει αυτό. Φταίει ότι δεν έχει βρεθεί τρόπος να...

Αυτή ψάχνει τις λέξεις.

ΑΝΤΡΑΣ ...να ξεφεύγει κανείς από την ανία;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, αυτό. (Μικρή παύση) Δεν είναι έτσι;

ΑΝΤΡΑΣ Μπορεί.

Παύση. ΟΙ αναμνήσεις συσσωρεύονται και γίνονται ολοένα πιό ξεκάθαρες.

ΓΥΝΑΙΚΑ Πόσο καιρό μείναμε εδώ στο ξενοδοχείο πριν πάμε σε κείνο το σπίτι; Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο βάσταξαν οι επισκευές... Τρεις μήνες ή έξη;

ΑΝΤΡΑΣ Νομίζω τρεις μήνες ήτανε.

Σ’ αυτό το ξενοδοχείο πέρασαν την πιό καταπληκτική περίοδο της κοινής ζωής τους. Τώρα σιωπούν και οι δύο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Είναι περίεργο να δυσκολεύεται κανείς τόσο πολύ να θυμηθεί.

ΑΝΤΡΑΣ Κάποιες στιγμές φωτίζονται πιό καλά, ενώ άλλες μένουν στο σκοτάδι. Αλλά κι αυτές στο σκοτάδι είναι μέρος απ’ τη ζωή μας, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε πάντοτε.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Σαν να μιλά γενικά για αναμνήσεις κι όχι για τις δικές τους.) Και υπάρχουν άλλες στιγμές που είναι κατάφωτες.

ΑΝΤΡΑΣ Η κόλαση, ας πούμε.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ας πούμε, ναι...

ΑΝΤΡΑΣ Αλλά και... κάποιες συμφιλιώσεις, ε;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

Αυτή προσπαθεί να κάνει λιγότερο βαρύ τον διάλογο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ξέρεις, αν είναι αλήθεια ότι κάθε ζευγάρι έχει τον δικό του, τον εντελώς δικό του τρόπο να ζει, κι εγώ το πιστεύω αυτό ότι είναι έτσι, τότε δεν έπρεπε να είχαμε εγκατασταθεί σε κείνο το σπίτι... καλύτερα να μέναμε εδώ στο ξενοδοχείο.

ΑΝΤΡΑΣ Δηλαδή θες να πεις να βρισκόμασταν πότε στο ένα ξενοδοχείο, πότε στο άλλο... σαν αυτούς που θέλουν να μην τους δουν;... σαν...

ΓΥΝΑΙΚΑ Ίσως...

Παύση. Βουβή έκρηξη. Αυτός ήθελε να πει «εραστές».

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν θα ήταν καλύτερα έτσι;

ΑΝΤΡΑΣ Μπορεί... αλλά εκείνο τον καιρό δεν είχαμε κανέναν λόγο να μην κάναμε αυτό που έκανε όλος ο κόσμος. Νέοι ήμασταν, τον γάμο μας όλοι τον ήθελαν, όλοι ήταν ευχαριστημένοι, η δικιά σου οικογένεια, η δικιά μου, όλοι... είχαμε όλα τα καλά, (γελάει), σπίτι, έπιπλα, εσύ το γούνινο το παλτό...

ΓΥΝΑΙΚΑ Αυτό είναι, ότι κάναμε όπως έκανε όλος ο κόσμος.

ΑΝΤΡΑΣ Μα ήμασταν όπως όλος ο κόσμος. Και τότε δεν φαίνονταν να υπήρχε λόγος να μην κάναμε αυτό που έκανε όλος ο κόσμος.

ΓΥΝΑΙΚΑ Και δω που φτάσαμε φτάνει επίσης όλος ο κόσμος...

ΑΝΤΡΑΣ Αυτό το λες σαν ερώτηση;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ίσως.

ΑΝΤΡΑΣ (Μικρή παύση) Ναι, πραγματικά, εδώ που φτάσαμε φτάνει επίσης όλος ο κόσμος. Μερικές φορές αυτό μπορεί να σημαίνει διαζύγιο, άλλες όχι, η διαφορά είναι πολύ μικρή.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δηλαδή αυτό θα γινότανε έτσι κι αλλιώς αργότερα...

Αυτός δεν απαντά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν το πιστεύεις;

ΑΝΤΡΑΣ Ποιό θα γίνονταν αργότερα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Το... τέλος... Δεν το πιστεύεις;

ΑΝΤΡΑΣ Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να το ξέρουμε... δεν ψάξαμε για να το μάθουμε...

ΓΥΝΑΙΚΑ Κι όμως πάνω-κάτω μπορούμε να ξέρουμε. Δεν έχει σημασία πόσο διαρκεί κάτι... τη στιγμή που κάποια μέρα πρόκειται να τελειώσει... αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε.

ΑΝΤΡΑΣ Αλλά τότε όλα έγιναν ακριβώς όπως έπρεπε να γίνουν...

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, έτσι ακριβώς.

Σιωπούν. Αυτή λέει με χαμηλή φωνή.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ανοησίες.

ΑΝΤΡΑΣ Τι;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Συνεχίζει) Αλλά όχι, δεν είναι ανοησίες, αυτή είναι η αλήθεια. Όλα είναι προγραμματισμένα, σαν μηχανή...

ΑΝΤΡΑΣ Δηλαδή, ας πούμε, αν ξανάρχιζες τα ίδια, θα ξανάρχιζα τα ίδια.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Κάνει μιά ασυναίσθητη κίνηση) Ναι... αλλά...

ΑΝΤΡΑΣ (Συνεχίζει) ...αλλά τώρα ξέρουμε ότι το τέλος θα έρθει οπωσδήποτε.

Αυτή δεν απαντά.

ΑΝΤΡΑΣ Έτσι δεν είναι;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι. (Μικρή παύση) Και ναι και όχι. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ένα κάποιο τέλος θα έρθει οπωσδήποτε.

ΑΝΤΡΑΣ Ένα κάποιο τέλος;

ΓΥΝΑΙΚΑ Στην πραγματικότητα, το μοναδικό... αλλά επίσης ξέρουμε ότι δεν είναι ανάγκη να χαλάσουμε τον κόσμο επειδή θα έρθει ένα τέλος... (Ελαφρύ γέλιο) Στο κάτω κάτω ο καθένας μπορεί να ξαναρχίσει τη ζωή του.

ΑΝΤΡΑΣ Ήμασταν πολύ νέοι τότε.

ΓΥΝΑΙΚΑ Και τώρα όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιό πολύ θέλουμε ν’ αποφεύγουμε τις φασαρίες, τις έγνοιες... τώρα...

ΑΝΤΡΑΣ (Την κόβει) ...τώρα θ’ αντιδρούσαμε αλλιώς;

ΓΥΝΑΙΚΑ Βέβαια.

ΑΝΤΡΑΣ Πως;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Γελά) Δεν ξέρω. Πάντως διαφορετικά. (Μικρή παύση) Τότε δεν υποχωρούσε κανένας μας. Για ένα ναι ή ένα όχι ήμασταν ικανοί να ξενυχτήσουμε όλη τη νύχτα... τι σκηνές κάναμε... δράματα...

Γέλια

ΑΝΤΡΑΣ Εγκλήματα.

Αυτή διστάζει, αλλά ομολογεί.

ΓΥΝΑΙΚΑ Είχα φτάσει μέχρι...

Υπαινίσσεται απόπειρα αυτοκτονίας.

Αυτός μένει κατάπληκτος. Σηκώνεται, την πλησιάζει. Τώρα αρχίζει η δεύτερη πράξη του έργου. Αυτή παρά λίγο να είχε πεθάνει κι αυτός μόλις τώρα το μαθαίνει.

ΑΝΤΡΑΣ Τι;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι. (Γελά) Ναι, ναι...

ΑΝΤΡΑΣ Πότε;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Τον κυττά) Όταν ζήτησες διαζύγιο. Τελικά δεν ήταν κάτι σοβαρό... είμαι ακόμη ζωντανή... ήταν μάλλον μιά απόπειρα εκβιασμού.

Το ρολόϊ χτυπά μεσάνυχτα, όπως στα παλιά μελό. Αυτός μένει μαρμαρωμένος από το νέο που μόλις έχει μάθει.

ΑΝΤΡΑΣ (Μουρμουρίζει) Δεν ήξερα τίποτα...

ΓΥΝΑΙΚΑ (Χαμηλά) Το έκανα για να το μάθεις, αλλά τελικά τους είπα να μην σου πούνε τίποτα.

ΑΝΤΡΑΣ (Του ξεφεύγει) Μα είναι τρομερό.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Χαμογελά) Δεν είναι τίποτα... βλακείες όπως κάνει όλος ο κόσμος. (Μικρή παύση) Δεν ξέρω γιατί σου τα είπα όλα αυτά τώρα...

ΑΝΤΡΑΣ Δεν πειράζει, εγώ σου ζητώ συγνώμη.

Αυτή προσπαθεί να μιλήσει για άλλο ζήτημα και ταυτόχρονα προσπαθεί να πληροφορηθεί.

ΓΥΝΑΙΚΑ Η Βαλερύ μου μίλησε για κείνη. Μου είπε ότι είναι πολύ νέα...

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Αφηρημένα) Εσύ δεν τον ξέρεις εκείνον, δεν τον έχεις συνατήσεις ποτέ.

ΑΝΤΡΑΣ Και τον...

ΓΥΝΑΙΚΑ (Καταλαβαίνει ότι την ρωτά αν τον αγαπά.) Ναι. (Μικρή παύση) Όλα πάνε καλά. Όλα πάνε καλά.

Μένουν σιωπηλοί. Είναι αργά. Αναμνήσεις, αναμνήσεις.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Κουρασμένα, αργά) Πρέπει να πάμε να κοιμηθούμε. Περιμένουν να σβύσουν τα φώτα.

Δείχνει τη ρεσεψιόν.

ΑΝΤΡΑΣ (Απότομα) Άσ’ τους να περιμένουν.

Μεγάλη παύση.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να μιλάμε για όλα αυτά. Καλύτερα να πάμε για ύπνο.

ΑΝΤΡΑΣ (Είναι η πρώτη φορά που λέει τ’ όνομά της.) Ανν-Μαρί... απόψε είναι η τελευταία φορά που είμαστε μαζί.

Αυτή δεν απαντά, μένει καθιστή. Περνά ένα ολόκληρο λεπτό χωρίς να πούνε τίποτα. Ξαφνικά η Ανν-Μαρί διηγείται. Η μετάβαση από το ένα θέμα στο άλλο είναι βίαιη, αλλά όχι απότομη.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Μιά ελαφρά πρόκληση στη φωνή της) Κάποια στιγμή υπήρξε ένας άλλος άνδρας. Δεν μ’ ενδιέφερε τι ήταν, πως ήταν. Το μόνο που μ’ ενδιέφερε ήταν αυτό, ένας άλλος άνδρας. (Μικρή παύση) Νομίζω ότι οφείλεις να με καταλάβεις πολύ καλά. (Μικρή παύση) Ε;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ήξερα ότι θα με καταλάβαινες. (Μικρή παύση) Έπειτα, τότε πλέον δεν υπήρχε τίποτα ανάμεσά μας.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, έτσι ήτανε... (Μικρή παύση) Είναι παράξενο να μαθαίνεις την αλήθεια μετά από δύο χρόνια.

ΓΥΝΑΙΚΑ Έστω μετά από δύο χρόνια.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν ήξερα τίποτα για το τι έγινε στο Παρίσι. Αυτά που μου είπες τότε δεν πρέπει να ήταν αλήθεια.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν θα άντεχες την αλήθεια. Τώρα, μετά από τόσο καιρό, πιστεύεις ότι θα άντεχες τότε, αλλά δεν νομίζω.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν θα άντεχα τίποτα.

Βιασμένο γέλιο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σχεδόν τίποτα. (Μικρή παύση) Ή μάλλον τίποτ’ απολύτως.

Μικρή παύση

ΑΝΤΡΑΣ (Με δυσκολία) Πως έγινε;

ΓΥΝΑΙΚΑ Είναι ανάγκη να μιλήσουμε τώρα γι’ αυτό ακριβώς;

ΑΝΤΡΑΣ Γιατί να μην πούμε τώρα την αλήθεια;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Προσπαθώντας να θυμηθεί) Ειδωθήκαμε σ’ ένα λεωφορείο. (Μικρή παύση) Έπειτα άρχισε να με περιμένει μπροστά στο ξενοδοχείο... μιά, δυό, τρεις φορές, μ’ έπιασε φόβος, την τρίτη φορά ήταν νύχτα, αυτός πάντοτε εκεί, μπροστά στο ξενοδοχείο, ήταν μία η ώρα το βράδυ... κι έτσι έγινε.

Μικρή παύση

ΑΝΤΡΑΣ (Απότομα) Από που ερχόσουνα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Από ένα νάϊτ-κλαμπ στον Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε. (Μικρή παύση) Ούτε αυτό το ήξερες;

ΑΝΤΡΑΣ Όχι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Μου άρεζε να χορεύω... εσύ δεν χόρευες... μου έλειπε ο χορός, μου έλειπε πολύ.

ΑΝΤΡΑΣ Και να χόρευα, δεν θα άλλαζε τίποτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σίγουρα. (Παύση) Ξέρεις, την πρώτη φορά που κάνεις απιστία είναι κάτι το φοβερό... τρομερό. (Γελάει) Ακόμη κι αν το κάνεις έτσι για πείσμα, είναι τρομερό. Δεν είναι αλήθεια ότι δεν σε πειράζει καθόλου.

Αυτός σιωπά, χαμογελά πολύ ελαφρά.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Συνεχίζει) Για τον άντρα είναι διαφορετικά. Όταν κάνει μιά απιστία δεν τον πειράζει τόσο πολύ.

ΑΝΤΡΑΣ Εξ αιτίας του κάθισες παραπάνω στο Παρίσι;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

ΑΝΤΡΑΣ (Με πόνο) Το ήθελες να γίνει ή έγινε έτσι τυχαία;

ΓΥΝΑΙΚΑ Το ήθελα. Ήμουνα απελπισμένη. Το έκανα για να ξαναζήσω τις πρώτες στιγμές... εκείνη την πρώτη πρώτη στιγμή. Αυτό είναι όλο. Ήθελα να ξαναβρώ εκείνες τις στιγμές... τίποτα δεν είναι σαν εκείνες τις στιγμές. Αλλά βέβαια, για να κάνει κανείς κάτι τέτοιο, πρέπει να υπάρχει κάποιος...

ΑΝΤΡΑΣ Καλύτερα που το είχες θελήσει... όλα τ’ άλλα μου είναι αδιάφορα. (Αργά, με δυσκολία) Τις ξαναβρήκες τις πρώτες στιγμές;

ΓΥΝΑΙΚΑ Τις βρίσκεις έτσι κι αλλιώς... ακόμη και μονάχα μιά ώρα... το ξέρεις και συ ο ίδιος... κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν ήθελα να γυρίσω, δεν υπήρχε άλλος λόγος.

Παύση. Αυτός ξαναθυμάται κι άλλα πράγματα εκτός από το περιστατικό στο Παρίσι.

ΑΝΤΡΑΣ Ένα απόγευμα, ήτανε μερικούς μήνες πριν πας στο Παρίσι, σε είδα να περνάς απ’ αυτόν τον δρόμο (τον δείχνει) και σε ακολούθησα χωρίς να το καταλάβεις. Εγώ έφευγα από το γραφείο να πάω σε μιά οικοδομή και σε είδα να μπαίνεις σ’ έναν κινηματογράφο.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Γελά) Α, ναι...

ΑΝΤΡΑΣ (Γελά κι αυτός) Σ’ ακολούθησα. Μπήκα κι εγώ στον κινηματογράφο. Έπαιζαν ένα ουέστερν που το είχαμε δει μαζί... Ήσουνα μόνη. Κάθισες στις πρώτες σειρές... και δεν ήρθε κανένας να καθίσει δίπλα σου. Εκείνο το βράδυ δεν μου είπες τίποτα γι’ αυτό... ούτε εγώ σε ρώτησα. Ήταν πριν τρία χρόνια, άνοιξη... Είχες αρχίσει να γίνεσαι λυπημένη μερικές φορές... Την επόμενη μέρα, μετά το μεσημεριανό φαγητό, σε ρώτησα αν θα έβγαινες. Μου είπες όχι, αλλά τελικά βγήκες. Σ’ ακολούθησα. Πήγες στον ιππόδρομο. Πάλι ήσουνα μόνη. Δεν το είχα υποψιαστεί πιό πριν ότι έκανες έτσι... Με στεναχώρησαν όλα αυτά.

Παύση. Αυτή θυμάται.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, είναι αλήθεια, έκανα τέτοια πράγματα.

ΑΝΤΡΑΣ (Χαμόγελο) Και συνεχίζεις και τώρα να τα κάνεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Γελά) Ναι.

ΑΝΤΡΑΣ Και να μην λες σε κανέναν τίποτα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

ΑΝΤΡΑΣ Σε παρακολουθούσα μιά ολόκληρη εβδομάδα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Και δεν ανακάλυψες κανέναν;

ΑΝΤΡΑΣ Κανέναν. Και να ανακάλυπτα δεν θα άλλαζε τίποτα στην ιστορία.

Μικρή παύση

ΑΝΤΡΑΣ (Συνεχίζει) Ήταν μιά απαίσια κατάσταση. Σε ζήλευα. Ξέρεις, αυτό που ζήλευα ήταν ότι είχες φιάξει έναν δικό σου κόσμο και δεν μπορούσα να μπω. Μιά φορά σ’ ακολούθησα με τ’ αυτοκίνητο. Ήσουνα πάντα μόνη. Ήσουνα υπέροχη, έτσι μόνη, μέσα στ’ αυτοκίνητο σου. Πήγαινες γρήγορα. Έφτασες κάπου είκοσι χιλιόμετρα έξω από την πόλη και σταμάτησες κοντά σ’ ένα δάσος. Μετά σ’ έχασα. Δίστασα για μιά στιγμή, παρά λίγο να σε πρόφτανα, αλλά μετά... αλλά μετά γύρισα πίσω. Αυτή είναι μιά από τις κατάφωτες αναμνήσεις που λέγαμε πριν.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, συνήθως έτσι περνώ τον καιρό. (Μικρή παύση) Αυτόν τον περίπατο τον είχα ξεχάσει. (Μικρή παύση) Θα έπρεπε να είχες έρθει να με βρεις...

ΑΝΤΡΑΣ Φοβόμουνα μήπως σ’ ενοχλούσα... νόμιζα ότι προτιμούσες να μείνεις μόνη.

ΓΥΝΑΙΚΑ Μερικές φορές ναι, το προτιμούσα.

ΑΝΤΡΑΣ Εντάξει, μην δικαιολογείσαι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν δικαιολογούμαι.

ΑΝΤΡΑΣ Όλα αυτά με μπέρδευαν. Δεν ήταν ανάγκη να κάνεις έτσι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Γιατί, άλλοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, αλλά να μην λες τίποτα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν άξιζε τον κόπο.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν είναι έτσι.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Σκληρά) Δεν ξέρω πως σου φαίνεται εσένα, αλλά εγώ ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να δίνει κανείς αναφορά για τέτοια πράγματα.

ΑΝΤΡΑΣ (Επιμένει) Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια. Απλά το βράδυ λέει κανείς: το απόγευμα πήγα κινηματογράφο.

Αυτή σκέφτεται.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι. Ξέρεις, αυτά δεν τα κάνουν όσοι αρχίζουν μιά σχέση. Άρα καλύτερα που δεν σου τα είπα. Αν σου τα έλεγα, δεν θα με καταλάβαινες.

ΑΝΤΡΑΣ Γιατί δεν θα σε καταλάβαινα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Διότι άλλοι, όταν φθείρεται ο έρωτάς τους, κλαίνε τ’ απογεύματα. Εγώ πάω στον ιππόδρομο.

Το φως χαμηλώνει κι άλλο. Το ρολόϊ χτυπά δύο, όπως στα παλιά μελό. Είναι σχεδόν σκοτεινά. Κανένας δεν κινείται.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Πολύ χαμηλά) Είναι δύο η ώρα, τι θα κάνουμε;

Αυτός δεν απαντά. Αυτός σηκώνεται, αλλά δείχνει να μην θέλει να φύγει. Πάει προς την ρεσεψιόν, αργά. Αυτή μένει καθισμένη.

ΑΝΤΡΑΣ (Επιστρέφει) Τι δωμάτιο έχεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ Το είκοσι οχτώ.

Αυτή σηκώνεται. Αυτός ξανάρχεται. Στέκονται πρόσωπο με πρόσωπο. Της δίνει το κλειδί. Δεν κινούνται. Αυτή δεν παίρνει το κλειδί. Αυτός μιλά χαμηλά.

ΑΝΤΡΑΣ (Τρυφερά) Αύριο θα είσαι πολύ κουρασμένη. (Μικρή παύση) Τι ώρα θα έρθει;

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν ξέρω ακριβώς. Πριν τις εννιά.

ΑΝΤΡΑΣ Καληνύχτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Καληνύχτα.

Αυτή παίρνει το κλειδί. Απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον. Κάνουν μερικά βήματα, μετά σταματούν, μένουν εκεί. Αυτός επιστρέφει. Αυτή στηρίζεται σε μιά πολυθρόνα, τον κυττά που επιστρέφει. Στέκονται πρόσωπο με πρόσωπο.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Σκληρά) Τι συνέβη στον σταθμό;

ΑΝΤΡΑΣ Είχα έρθει να σε σκοτώσω. Είχα αγοράσει ένα περίστροφο και περίμενα να κατεβείς απ’ το τραίνο για να σε σκοτώσω.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σε τέτοιες περιπτώσεις ο δράστης συνήθως αθωώνεται, το ήξερες αυτό;

ΑΝΤΡΑΣ Το ήξερα.

Παύση. Θυμός. Απελπισία. Μένουν ακίνητοι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Γιατί δεν το έκανες;

ΑΝΤΡΑΣ Δεν θυμάμαι πλέον.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ψέματα λες.

ΑΝΤΡΑΣ Όχι, έχω ξεχάσει.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Πιεστικά) Προσπάθησε να θυμηθείς. Εκείνο το βράδυ δεν ήρθες σπίτι.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι... πήγα μέχρι το Καμπούργκ. Εκεί πέταξα το περίστροφο στη θάλασσα. Κάπου το είχα διαβάσει ότι το περίστροφο το πετάνε στη θάλασσα. (Γελά)

ΓΥΝΑΙΚΑ (Σκληρή) Και την ιδέα για τον φόνο από βιβλίο την πήρες;

ΑΝΤΡΑΣ Ε, ναι, λοιπόν, από κει.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Ομολογεί) Και ’γω το ίδιο για την μοιχεία στο Παρίσι.

Παύση. Αυτή ρωτά με υπερβολική επιθετικότητα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τι θα κάνουμε τελικά με τα έπιπλα.

ΑΝΤΡΑΣ Τίποτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τίποτα δεν θα πει τίποτα.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, έχεις δίκαιο.. δεν ξέρω.

Σκέφτονται αυτά που έχουν πει.

ΑΝΤΡΑΣ Το ήθελες ή έγινε τυχαία;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Στην αρχή ξαφνιασμένη) Με ρώτησες ήδη γι’ αυτό.

Αυτός δεν απαντά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν το ’θελα.

ΑΝΤΡΑΣ Και ήσουνα απελπισμένη.

ΓΥΝΑΙΚΑ Η απελπισία έφυγε με την καινούρια σχέση.

ΑΝΤΡΑΣ (Μικρή παύση) Μιά Κυριακή απόγευμα, εσύ έλειπες, κάπου είχες πάει, βγήκα να κάνω έναν περίπατο μέσα στην πόλη και γνώρισα μιά κοπέλα, ξένη, περαστική από το Εβρέ... Πήγαμε σ’ ένα ξενοδοχείο. (Μικρή παύση) Ήταν υπέροχο. Ούτε την ερωτεύτηκα, ούτε την ξανάδα. Απλά ήταν υπέροχο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Αισθανόσουνα την ανάγκη για κάτι τέτοιο;

ΑΝΤΡΑΣ Όχι, γιατί; Εντάξει ήταν υπέροχο, αλλά δεν λέω ότι ήταν ανάγκη να το κάνω. Εσένα αγαπούσα.

Αυτή απομακρύνεται από κοντά του.

ΓΥΝΑΙΚΑ Έχεις άλλες ερωτήσεις να κάνεις;

Ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο. Δεν κουνιούνται. Ακούγεται θόρυβος στην ρεσεψιόν.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Αλό. Αλό. Ποιόν θέλετε; (Παύση) Τον κύριο Νολέ; Ναι, γύρισε. (Παύση) Μην κλείσετε. Κύριε Νολέ, είστε εκεί;

Η Γηραία Κυρία ήξερε έτσι κι αλλιώς ότι και οι δύο είναι εκεί.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Κύριε Νολέ...

Ο Μισέλ Νολέ διστάζει.

ΑΝΤΡΑΣ (Στην Γηραία Κυρία) Ναι, εδώ είμαι.

Πάει προς το τηλέφωνο. Προσπαθεί να καλύψει την ταραχή του. Κυττά την Ανν-Μαρί. Μιλά στο τηλέφωνο κυττώντας την. Η φωνή του είναι σχεδόν φυσική.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Κοιμάσαι;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Συγνώμη. Αλλά ήθελα πολύ να σου τηλεφωνήσω. Δεν ξέρω γιατί, είναι χαζό, αλλά ήμουνα ανήσυχη. Πως πέρασες;

ΑΝΤΡΑΣ Πήγα στον κινηματογράφο, μετά πήγα βόλτα... τώρα έχω ξαπλώσει.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Είναι πολύ άσχημες αυτές οι ιστορίες με τα διαζύγια. Ανησυχούσα. Συγνώμη.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (Μικρή παύση) Ξέρεις, Μισέλ, δεν χρειάζονταν να πας. Μπορούσε να είναι μόνον ο δικηγόρος. Το ίδιο θα ήταν. (Παύση) Μ’ ακούς;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

Η Ανν-Μαρί κάνει μερικά βήματα και τον πλησιάζει. Ο Μισέλ Νολέ την κυττά συνέχεια ενώ μιλά.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Δεν ήθελα να σ’ ενοχλήσω, Μισέλ, αλλά μου μπήκε μιά ιδέα στο μυαλό, αναστατώθηκα, γι’ αυτό ήθελα να σου τηλεφωνήσω... ήθελα να σε ρωτήσω γιατί πήγες εκεί... πες μου κάτι...

Αυτός δεν απαντά. Η Ανν-Μαρί τον κυττά σαν να ήταν η ίδια που έπρεπε να απαντήσει. Ψάχνουν μαζί τι να πούνε στη γυναίκα στο τηλέφωνο.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Πες μου κάτι, αν δεν μου πεις, δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ. Μισέλ... Μισέλ...

ΑΝΤΡΑΣ Για να την ξαναδώ.

Σιωπή από την άλλη πλευρά του σύρματος. Μετά:

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Το ήξερα. (Μικρή παύση) Και λοιπόν;

Η Ανν-Μαρί προφέρει την λέξη «τίποτα». Κι αυτός τη λέει με το ίδιο ύφος.

ΑΝΤΡΑΣ Τίποτα.

Παύση

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Είσαι βέβαιος;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι. (Μικρή παύση) Πήγαινε να κοιμηθείς, μην ανησυχείς.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Είσαι βέβαιος; Είσαι εντελώς βέβαιος;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι.

ΦΩΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (Μετά από λίγο) Θα ’ρθεις αύριο το πρωΐ;

ΑΝΤΡΑΣ (Δεν απαντά αμέσως) Βεβαίως.

Δεν ακούγεται τίποτα από τα υπόλοιπα που λέει η φωνή. Αλλά ο Μισέλ Νολέ απαντά:

ΑΝΤΡΑΣ Αύριο το πρωΐ. Καληνύχτα.

Κυττούσε την Ανν-Μαρί καθώς έλεγε τις τελευταίες λέξεις. Κατεβάζει τ’ ακουστικό. Γενικός μαρασμός καθώς τώρα τα γεγονότα συμβαίνουν αντίστροφα. Αυτή μένει όρθια, μακριά του.

ΑΝΤΡΑΣ Με ρώτησες αν είχα να σου κάνω άλλες ερωτήσεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.. γιατί;

ΑΝΤΡΑΣ (Επιθετικά) Δεν την άντεχα την απιστία σου, παρ’ όλο που κι εγώ σου ήμουν άπιστος. Τα ήξερες για μένα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι. Η Βαλερύ μου είχε μιλήσει για τις περιπέτειές σου.

ΑΝΤΡΑΣ (Επιθετικά) Και δεν νομίζω να πιστεύεις ότι ήταν άδικο από μέρους μου.

ΓΥΝΑΙΚΑ Άδικο, όχι.

ΑΝΤΡΑΣ Αλλά τι;

ΓΥΝΑΙΚΑ Τίποτα. Απλά το δέχτηκα. Δύσκολα βέβαια, αλλά στο τέλος το δέχτηκα. Δεν σου είπα τίποτα γι’ αυτά που ήξερα γιατί δεν θα το παραδεχόσουνα.

ΑΝΤΡΑΣ (Αυτό θα είναι τώρα η αληθινή ομολογία;) Ακόμη δεν μπορώ να αντέξω την ιδέα ότι δεν το ήθελες, αλλά παρ’ όλα αυτά το έκανες.

Αυτή δεν απαντά. Παύση.

ΑΝΤΡΑΣ Μ’ ακούς;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

ΑΝΤΡΑΣ Ήρθα μόνο και μόνο γι’ αυτό, για να σε ρωτήσω πως ήταν.

Αυτός γελά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Σε σένα πως ήταν;

ΑΝΤΡΑΣ Υπέροχο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ακριβώς το ίδιο και σε μένα.

Για μιά ακόμη φορά κτυπά το τηλέφωνο. Τινάζονται σαν να θέλουν να φύγουν. Μετά μένουν ακίνητοι, όρθιοι. Δίνουν την εντύπωση ότι τους κυνηγάνε, ότι αν ξαναγυρίσουν, θα ξαναϋποφέρουν.

ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ Την κυρία Ρος; Περιμένετε; (Στον Μισέλ Νολέ) Κύριε Νολέ, ζητάνε την κυρία Ρος... είναι επείγον.

ΑΝΤΡΑΣ (Κυττά την Ανν-Μαρί) Εδώ είναι.

Η Ανν-Μαρί παίρνει το ακουστικό.

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ Ανίτα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι;

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ Ανίτα, με συγχωρείς, είχα ανησυχήσει. Αλλά δεν είναι τίποτα, έτσι μόνο λίγο ανησύχησα.

Παύση

ΓΥΝΑΙΚΑ Που είσαι;

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ Έχω σταματήσει σ’ ένα απαίσιο μοτέλ... δεν θα σε ξυπνήσω πάλι... μην ανησυχείς... Ανίτα.

Ο Μισέλ Νολέ ακούει την συνομιλία. Είναι εντελώς ακίνητος. Αυτός δεν άντεχε προηγουμένως τα τηλεφωνήματα όπως τα αντέχει αυτή τώρα.

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ Σ’ αγαπώ, Ανίτα... Δεν με κολλάει ύπνος... είμαι τόσο χαρούμενος που έχει τελειώσει αυτή η ιστορία με το διαζύγιο... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο...

Παύση. Αυτή φωνάζει ξαφνικά:

ΓΥΝΑΙΚΑ Ζακ...

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ Τι συμβαίνει;

ΓΥΝΑΙΚΑ (Ξαναβρίσκει την ψυχραιμία της) Έλα.

ΦΩΝΗ ΑΝΤΡΑ (Έπειτα από λίγο) Εντάξει, ξεκινάω τώρα.

Αυτή κλείνει το τηλέφωνο. Μικρή παύση.

ΓΥΝΑΙΚΑ Λοιπόν, όπως ήταν μ’ αυτήν την ξένη κοπέλα. Για θυμήσου τα όλα. Έτσι ακριβώς ήταν και σε μένα.

ΑΝΤΡΑΣ (Αργά) Είναι αδύνατον.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ποιό;

ΑΝΤΡΑΣ Να ήταν το ίδιο.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Με διάθεση δολοπλοκίας) Α, ώστε σε σένα ήταν ακόμη πιό υπέροχα; Αλήθεια, ε;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι. (Μικρή παύση) Δεν καταλαβαίνεις;

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν λυπάσαι για τίποτα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι για τίποτα. (Μικρή παύση) Όταν λες ότι ήρθες για να με ρωτήσεις πως ήταν, λες ψέματα.

ΑΝΤΡΑΣ Ήρθα και γι’ αυτό, αλλά... ήρθα και για να σε ξαναδώ, όμως ήξερα ότι δεν θ’ άλλαζε τίποτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Πραγματικά τίποτα.

ΑΝΤΡΑΣ Αφού ακόμη και μόνο που στέκομαι απέναντί σου υποφέρω.

Μικρή παύση

ΓΥΝΑΙΚΑ Τι μπορεί να κάνει κανείς για να μην πονάνε όλα αυτά τόσο πολύ;

ΑΝΤΡΑΣ Τώρα πλέον τίποτα. Μόνον αν σε σκότωνα, θα ένοιωθα καλά. Τώρα...

Κυττιούνται

ΑΝΤΡΑΣ Έχω καταντήσει ένας άνεργος δολοφόνος. (Γελά) Είναι αστείο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τώρα όμως που έχει βγει το διαζύγιο δεν θα γλίτωνες.

ΑΝΤΡΑΣ Το ξέρω. (Γελά) Κι έπειτα δεν θα ήθελα να πεθάνω επειδή θα σε είχα σκοτώσει.

Την πλησιάζει. Αυτή απομακρύνεται.

ΑΝΤΡΑΣ Άκου, μέχρι να έρθει αυτός ο άντρας, έχουμε ακόμη λίγο χρόνο.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Πολύ χαμηλά, παρεξηγώντας τις προθέσεις του) Μιά ώρα.

ΑΝΤΡΑΣ Άκου, δεν θες να μου πεις όλα όσα έγιναν; Όλα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Μου ζητάς να σου περιγράψω την ευτυχία;

ΑΝΤΡΑΣ Ναι. Αυτήν την απαίσια ευτυχία.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι. Κάνεις λάθος. Εσύ έχεις ξεχάσει εκείνη την κοπέλα στο Εβρέ, τώρα πως μπορείς να φανταστείς τι έγινε στο Παρίσι;

ΑΝΤΡΑΣ Νομίζεις ότι ξέχασα;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

Παύση. Αυτή απομακρύνεται από κοντά του, στηρίζεται στον τοίχο, σχεδόν κρύβεται.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Με πολύ κόπο, αλλά και με μιά εσωτερική χαρά) Τώρα πιά δεν έχει σημασία αν ζήσαμε μαζί... τώρα υπάρχουν άλλα δύο πρόσωπα και δεν φταίνε σε τίποτα να τους κάνουμε να υποφέρουν.

ΑΝΤΡΑΣ Μη φύγεις για την Αμερική.

Αυτή δεν απαντά.

ΑΝΤΡΑΣ (Τρομαγμένος) Μη φύγεις. Μη φύγεις... Αν φύγεις, θα ’ρθω να μείνω εκεί που θα είσαι, μ’ ακούς; Και δεν με νοιάζει η δουλειά μου εδώ. Θα ’ρθω να μείνω στην πόλη που θα ’σαι και θα σας κάνω τη ζωή και των δυό σας μαρτύριο, μέχρι που να...

ΓΥΝΑΙΚΑ (Τον κόβει) ...μέχρι που να ξαναρχίσει η κόλαση;

ΑΝΤΡΑΣ (Φωνάζει) Και τι μ’ αυτό; Δεν με νοιάζει. (Μικρή παύση) Ούτε εσένα σε νοιάζει. (Μικρή παύση) Ούτε εσένα σε νοιάζει και το ξέρεις. (Μικρή παύση, παρακαλεί) Μείνε στη Γαλλία. Εδώ τουλάχιστο είναι δυνατό να συναντηθούμε έστω και τυχαία... δεν θα ’ναι εντελώς αδύνατο... θα ’μαστε στην ίδια χώρα... χωρίς αυτό... δεν θ’ αντέξω.

Αυτή δεν απαντά.

ΑΝΤΡΑΣ (Απελπίζεται) Θα δίνουμε ραντεβού μακριά, στην επαρχία, κανένας δεν θα μάθει ποτέ.

Είναι και οι δυό πολύ θυμωμένοι με την κατάστασή τους.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όχι. (Κουνά το κεφάλι.) Όχι... όχι... να το σχεδιάζουμε, να το ψάχνουμε επίτηδες, όχι... Αν είναι να συναντηθούμε, ας γίνει κατά τύχη, όπως το ’πες και συ πριν, όπως έγινε και μ’ αυτά τα πρόσωπα. (Δυνατά) Διαφορετικά ποτέ, ποτέ πιά, εκτός κατά τύχη.

ΑΝΤΡΑΣ (Απελπισμένος, αποκαμωμένος, έκπληκτος) Να γκρεμίζονται όλα εξ αιτίας αυτού του ταξιδιού στο Παρίσι. Τις άλλες φορές είχες ξαναγυρίσει.

Παύση

ΓΥΝΑΙΚΑ Έρχεται σε λίγο.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν μπορώ να σ’ αφήσω.

ΓΥΝΑΙΚΑ Είμαστε χωρισμένοι... Τώρα πιά μόνο κατά τύχη.

ΑΝΤΡΑΣ Αν ένας απ’ τους δυό μας πέθαινε, ο άλλος θα έρχονταν...

ΓΥΝΑΙΚΑ Ούτε και τότε.

Παύση. Οι φωνές αλλάζουν.

ΑΝΤΡΑΣ Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. (Μικρή παύση) Το τέλος και η αρχή έχουν μπερδευτεί... τι θα μπορούσαμε να κάναμε έτσι που εσύ κι εγώ... η ιστορία μας... (Χαμόγελο) να μην χαθούν...

Παύση

ΓΥΝΑΙΚΑ Μιά λύση υπάρχει. Να μην κάνουμε τίποτα. Να μην προσπαθήσουμε τίποτα.

ΑΝΤΡΑΣ Ν’ αφήσουμε την αγάπη να μεγαλώνει μυστικά, μέσα στο σκοτάδι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι.

ΑΝΤΡΑΣ Όπως όλοι αυτοί που οι ατυχίες της ζωής τους χωρίζουν;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι. Κύτταξέ με, από δω και πέρα είμαι η μόνη γυναίκα που για σένα απαγορεύεται.

ΑΝΤΡΑΣ (Μικρή παύση) Η γυναίκα μου. (Παύση) Θα ξαναειδωθούμε;

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν ξέρω.

ΑΝΤΡΑΣ Αν κάποια μέρα εσύ κι εγώ ξαναρχίζαμε...

ΓΥΝΑΙΚΑ Εκείνη τη μέρα θα πεθάνουμε, όπως κάνουν οι εραστές.

ΑΝΤΡΑΣ Τι συμβαίνει;

ΓΥΝΑΙΚΑ Πότε;

ΑΝΤΡΑΣ Τώρα. Η αρχή ή το τέλος;

ΓΥΝΑΙΚΑ Ποιός ξέρει.

ΑΝΤΡΑΣ (Μικρή παύση) Σε λίγο φτάνει. Πήγαινε έξω και περίμενέ τον.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Με μιά υπακοή που θυμίζει άλλες περιστάσεις) Ναι.

Την πιάνει από το μπράτσο και την οδηγεί στην πόρτα του ξενοδοχείου. Αυτή βγαίνει. Αυτός μένει όρθιος, ακίνητος, μπροστά στην πόρτα. Μοιάζει σαν να αποκοιμήθηκε όρθιος.

ΑΥΛΑΙΑ