"κυνήγα δυό τίγρεις" Χελένε Χέγκεμαν

Εκείνη (η Σεσίλ) αναπόφευκτα έπρεπε να θυμάται τον τρόπο με τον οποίο στην ηλικία των δώδεκα ετών είχε τσακίσει το μπράτσο της μ’ ένα σφυρί. Στην βικτωριανή πτέρυγα ενός αριστοκρατικού οικοτροφείου όπου την είχανε στείλει. Τα πρωϊνά με το προσποιητό ενδιαφέρον για αθλητικούς αγώνες, ταινίες, τσουλήθρες στα κιγκλιδώματα, εξορμήσεις για σκι, ιστιοπλοΐα, θέατρο, εκδρομές και τις νύχτες αυτοκαταστροφικά χτυπήματα. Εκείνη είχε ήδη τότε αναπτύξει μιά αόριστη αίσθηση βίαιης συμπεριφοράς πέρα από τα κοινωνικώς παραδεκτά. Την ίδια την συνέπαιρνε όχι μόνον η απόκλιση αυτή, αλλά περισσότερο ακόμη το πόσο υπολογισμένα άτρωτη περνούσε μέσα από τα σκατά, όπως όταν, φορώντας το νυχτικό, μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, πήρε το σφυρί κι έκανε αληθινά σημάδια από χτυπήματα στο μπράτσο της, και το επόμενο πρωΐ, είκοσι λεπτά πριν αρχίσουν τα μαθήματα, μπήκε στην αίθουσα γυμναστικής, και αυτό το μπλε έως βαθύ μαύρο χτυπημένο δέρμα, δηλαδή αυτόν τον καταχτυπημένο ιστό του σώματος, με την εκτεταμένη εσωτερική αιμορραγία, τον τύλιξε σφιχτά με σχοινί, ώστε οι βαθιές χαρακιές, ένα εκατοστό βάθος, να φαίνονται καλύτερα. Δεν την ενδιέφερε ο πόνος καθ’ αυτός. Το τι αισθάνονταν το σώμα της δεν είχε καμία σημασία μπροστά στην έντονη επιθυμία της να κάνει ορατόν, να οπτικοποιήσει την πόνο. Τήν ενδιέφερε πιο πολύ η ναυτία στο πρόσωπο του καθηγητή της γυμναστικής. Αυτός μπήκε στην αίθουσα τη στιγμή που εκείνη έλεγε στις ευκολόπιστες συμμαθήτριές της συγκεντρωμένες γύρω από τα τραύματά της ότι είχε πέσει από την σκάλα. Ο καθηγητής, μόλις είδε ο το μπράτσο της, χτύπησε με τα δυό του χέρια το κεφάλι του και λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Η Σεσίλ ένοιωσε τόσο έντονη ικανοποίηση που ποτέ άλλοτε δεν είχε γνωρίσει. Ο θρίαμβος του εαυτού της καθρεφτίζονταν αφιλτράριστος στην γλώσσα του σώματος του άλλου. Και συνειδητοποίησε ότι είχε ερωτευτεί τον καθηγητή.