Ζακ Πρεβέρ ποιήματα

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

PARIS AT NIGHT

Τρία σπίρτα αναμμένα το ένα μετά το άλλο μέσ’ τη νύχτα

Το πρώτο για να ’δώ όλο σου το πρόσωπο

Το δεύτερο να ’δώ τα μάτια σου

Το τελευταίο να ’δώ το στόμα σου

Και το σκοτάδι ολόκληρο για να θυμηθώ όλα αυτά

Καθώς σε σφίγγω στην αγκαλιά μου.

Ο ΚΗΠΟΣ

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια

Δεν θα φτάσουν

Να διηγηθώ

Το μικρό δευτερόλεπτο της αιωνιότητας

οπού με φίλησες

οπού σε φίλησα

Ένα πρωινό μέσ’ το χειμωνιάτικο φως

Στο πάρκο Μονσουρί στο Παρίσι

Στο Παρίσι

Πάνω στη γη

Στη γη που είναι ένα αστέρι.

LE JARDIN

Des milliers et des milliers d'années

Ne sauraient suffire

Pour dire

La petite seconde d'éternité

Où tu m'as embrassé

Où je t'ai embrassée

Un matin dans la lumière de l'hiver

Au parc Montsouris à Paris

A Paris

Sur la terre

La terre qui est un astre.

Το χέρι σου

Ta main

είναι ένα πρόσωπο

Το βραχιόλι σου

ένα κολλιέ

Τα δυό σου δαχτυλίδια

τα μάτια σου

Το βελούδο του ρούχου σου

το ξανθό των μαλλιών σου.

ΑΛΙΚAΝΤΗ

ALICANTE

Ένα πορτοκάλι πάνω στο τραπέζι

Το φόρεμά σου πάνω στο χαλί

Και ’σύ στο κρεβάτι μου

Γλυκό δώρο της ζωής

Δροσιά της νύχτας

Ζέστη της ζωής μου.

Une orange sur la table

Ta robe sur le tapis

Et toi dans mon lit

Doux présent du présent

Fraîcheur de la nuit

Chaleur de ma vie.

ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑIΡΙ

C’ ÉTAIT L’ ÉTÉ

Μέσα στα δυό του χέρια

κάτω από την σηκωμένη φούστα μου

ήμουνα γυμνή όσο ποτέ

Όλο μου το κοριτσίστικο σώμα

ήταν γιορτινό

απ’ τα μαλλιά του κεφαλιού μου

μέχρι τα νύχια των ποδιών μου

Ήμουνα η πηγή που οδηγούσε

το ραβδί του ραβδοσκόπου

Κάναμε το κακό

και το κακό ήταν καλά φιαγμένο.

Dans ses deux mains

sous ma jupe relevée

j'étais nue comme jamais

Tout mon jeune corps

était en fête

des cheveux de ma tête

aux ongles de mes pieds

J'étais une source qui guidait

la baguette du sourcier

Nous faisions le mal

et le mal était bienfait.

ΓΙΟΡΤH

FIESTA

Και τα ποτήρια ήταν άδεια

και το μπουκάλι σπασμένο

Και το κρεβάτι άνω κάτω

και η πόρτα κλειστή

Κι όλα τα γυάλινα αστέρια

της ευτυχίας και της ομορφιάς

λαμπύριζαν μέσα στην σκόνη

του ασκούπιστου δωματίου

Κι ήμουνα μεθυσμένος λιώμα

κι ήμουνα φωτιά απ’ την χαρά

κι ’σύ μεθυσμένη ολοζώντανη

ολόγυμνη μέσ’ την αγκαλιά μου.

Et les verres étaient vides

et la bouteille brisée

Et le lit était grand ouvert

et la porte fermée

Et toutes les étoiles de verre

du bonheur et de la beauté

resplendissaient dans la poussière

de la chambre mal balayée

Et j'étais ivre mort

et j'étais feu de joie

et toi ivre vivante

toute nue dans mes bras.

ΤΕΡAΣΤΙΟΣ ΚΑΙ ΚOΚΚΙΝΟΣ

IMMENSE ET ROUGE

Τεράστιος και κόκκινος

Πάνω από το Γκράν Παλαί

Φάνηκε ο χειμωνιάτικος ήλιος

Και χάθηκε

Σαν κι αυτόν η καρδιά μου θα χαθεί

Κι όλο μου το αίμα θα φύγει

Θα φύγει να σε βρει

Αγάπη μου

Ομορφιά μου

Να σε βρει

Εκεί που είσαι.

ΓΙΑ ’ΣEΝΑ ΑΓAΠΗ ΜΟΥ

Πήγα στα μαγαζιά με τα πουλιά

Κι αγόρασα πουλιά

Για ’σένα

αγάπη μου

Πήγα στα μαγαζιά με τα λουλούδια

Κι αγόρασα λουλούδια

Για ’σένα

αγάπη μου

Πήγα στα μαγαζιά με τα σιδερικά

Κι αγόρασα αλυσσίδες

Βαριές αλυσσίδες

Για ’σένα

αγάπη μου

Και πήγα στα μαγαζιά με τους σκλάβους

Και σ’ έψαξα

μα δεν σε βρήκα

αγάπη μου.

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ

Τα νεαρά σου στήθη έφεγγαν στο σεληνόφως

όμως αυτός πέταξε

το παγωμένο βότσαλο

την ψυχρή πέτρα της ζήλειας

πάνω στην αντανάκλαση

της ομορφιάς σου

που χόρευε γυμνή μέσ’ τον ποταμό

μέσα στον θρίαμβο του καλοκαιριού.

Immense et rouge

Au-dessus du Grand Palais

Le soleil d'hiver apparaît

Et disparaît

Comme lui mon coeur va disparaître

Et tout mon sang va s'en aller

S'en aller à ta recherche

Mon amour

Ma beauté

Et te trouver

Là où tu es.

POUR TOI MON AMOUR

Je suis allé au marché aux oiseaux

Et j'ai acheté des oiseaux

Pour toi

mon amour

Je suis allé au marché aux fleurs

Et j'ai acheté des fleurs

Pour toi

mon amour

Je suis allé au marché à la ferraille

Et j'ai acheté des chaînes

De lourdes chaînes

Pour toi

mon amour

Et je suis allé au marché aux esclaves

Et je t'ai cherchée

Mais je ne t'ai pas trouvée

mon amour.

LA RIVIÈRE

Tes jeunes seins brillaient sous la lune

mais il a jeté

le caillou glacé

la froide pierre de la jalousie

sur le reflet

de ta beauté

qui dansait nue sur la rivière

dans la splendeur de l’été.

ΠΡΟΓΕΥΜΑ

DÉJEUNER DU MATIN

Αυτός έβαλε τον καφέ

Στο φλυτζάνι

Έβαλε το γάλα

Στο φλυτζάνι του καφέ

Έβαλε τη ζάχαρη

Μέσα στον καφέ με το γάλα

Με το κουταλάκι

Ανακάτεψε

Ήπιε τον καφέ με το γάλα

Κι ακούμπησε κάτω το φλυτζάνι

Χωρίς να μού μιλήσει

Άναψε

Ένα τσιγάρο

Έκανε δαχτυλίδια

Με τον καπνό

Έριξε τη στάχτη

Στο τασάκι

Χωρίς να μού μιλήσει

Χωρίς να με κυττάξει

Σηκώθηκε

Φόρεσε

Το καπέλο του

Φόρεσε το αδιάβροχό του

Γιατί έβρεχε

Κι έφυγε

Μέσ’ στη βροχή

Χωρίς μιά λέξη

Χωρίς να με κυττάξει

Κι εγώ πήρα

Το πρόσωπό μου μέσ’ στα χέρια μου

Κι έκλαψα.

Il a mis le café

Dans la tasse

Il a mis le lait

Dans la tasse de café

Il a mis le sucre

Dans le café au lait

Avec la petite cuiller

Il a tourné

Il a bu le café au lait

Et il a reposé la tasse

Sans me parler

Il a allumé

Une cigarette

Il a fait des ronds

Avec la fumée

Il a mis les cendres

Dans le cendrier

Sans me parler

Sans me regarder

Il s'est levé

Il a mis

Son chapeau sur sa tête

Il a mis son manteau de pluie

Parce qu'il pleuvait

Et il est parti

Sous la pluie

Sans une parole

Sans me regarder

Et moi j'ai pris

Ma tête dans ma main

Et j'ai pleuré.

ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΦΥΛΛΑ

Θά ’θελα τόσο να θυμόσουνα

Τις ευτυχισμένες μέρες πού ’μασταν μαζί

Πιό όμορφη ήταν τότε η ζωή

Κι ο ήλιος πιό λαμπρός από σήμερα

Τα νεκρά φύλλα στο φτυάρι τα μαζεύουν…

Βλέπεις δεν ξέχασα.

Τα νεκρά φύλλα στο φτυάρι τα μαζεύουν

Το ίδιο και τη λύπη και το παρελθόν

Κι ο βορράς τα παρασέρνει

Στην παγωμένη νύχτα της λησμονιάς

Βλέπεις δεν ξέχασα

Το τραγούδι που μού τραγουδούσες

Είναι τραγούδι που μάς μοιάζει

Εσένα που μ’ αγαπούσες,

εμένα που σ’ αγαπούσα

Ζούσαμε μαζί κι οι δυό

Εσύ που μ’ αγαπούσες, εγώ που σ’ αγαπούσα

Και η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται

Έτσι απλά

χωρίς θόρυβο

Κι η θάλασσα σβύνει στην άμμο

Τα βήματα των χωρισμένων εραστών

ΒΑΡΒΑΡΑ (απόσπασμα)

Θυμήσου Βαρβάρα

Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη εκείνη τη μέρα

Και ’σύ περπατούσες χαμογελαστή

Λαμπερή μαγεμένη μούσκεμα

Μέσ’ στη βροχή

Θυμήσου Βαρβάρα

Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη

Διασταυρωθήκαμε στην οδό Σιάμ

Χαμογελούσες

Κι εγώ χαμογελούσα

Θυμήσου Βαρβάρα

Ούτε σε γνώριζα

Ούτε με γνώριζες

Θυμήσου

Θυμήσου όμως εκείνη τη μέρα

Μη ξεχνάς

Ένας άντρας προφυλάγονταν κάτω από μιά μαρκίζα

Και φώναξε τ’ όνομά σου

Βαρβάρα

Κι έτρεξες προς το μέρος του μέσ’ τη βροχή

Μούσκεμα μαγεμένη λαμπερή

Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του

Θυμήσου το Βαρβάρα

Μη με παρεξηγείς που σού μιλώ στον ενικό

Μιλώ έτσι σ’ όλους αυτούς που αγαπώ

Ακόμη κι αν τους είδα μόνο μιά φορά

Μιλώ έτσι σ’ αυτούς που αγαπιούνται

Ακόμη κι αν δεν τους ξέρω

Θυμήσου Βαρβάρα

Μη ξεχνάς

Εκείνη την ήρεμη κι ευτυχισμένη βροχή

Πάνω στο ευτυχισμένο σου πρόσωπο

Πάνω σ’ εκείνη την ευτυχισμένη πόλη

Εκείνη τη βροχή πάνω στη θάλασσα

Πάνω στον ναύσταθμο

Πάνω στο πλοίο για το νησί

Ω Βαρβάρα

Τι μαλακία ο πόλεμος

Τι απέγινες τώρα

Μέσα σε ’κείνη τη βροχή από σίδερο

Από φωτιά ατσάλι αίμα

Κι εκείνος που σε κρατούσε αγκαλιά του

Τρυφερά

Σκοτώθηκε χάθηκε ή ζει ακόμη

Ω Βαρβάρα

Βρέχει ασταμάτητα στη Βρέστη

Όπως άλλοτε έβρεχε

Όμως δεν είναι το ίδιο κι όλα έχουν χαθεί

Είναι μια βροχή από πένθος αβάσταχτο και θλιμμένη

Δεν είναι πια η καταιγίδα

Από σίδερο ατσάλι αίμα

Είναι μονάχα σύννεφα

Που ψοφάνε σαν σκυλιά

Σκυλιά που εξαφανίζονται

Παρασυρμένα απ’ τα ρεύματα της Βρέστης

Που θα σαπίσουν μακριά

Μακριά πολύ μακριά απ’ την Βρέστη

Που δεν υπάρχει πιά.