"Θες να είσαι..." ποίημα του Ντέζο Κοστολάνι

"Θες να είσαι..."

Πες μου, θες να είσαι η παρέα μου στο παιχνίδι;

Θες πάντοτε, πάντοτε να παίζουμε;

Να περπατάμε μαζί στο σκοτάδι,

με το παιδικό μυαλό μας να νοιώθουμε σπουδαίοι,

να καθόμαστε με σοβαρότητα στο τραπέζι,

να σερβίρουμε κρασί και νερό με επιδεξιότητα,

να ρίχνουμε χάντρες, να χαιρόμαστε με το τίποτα,

και με νοσταλγία να φοράμε παλιά ρούχα;

Πες μου, θες να παίζουμε όλα αυτά που είναι η ζωή,

στον συννεφιασμένο χειμώνα και στο μακρόσυρτο φθινόπωρο,

να πίνουμε τσάϊ, χωρίς να μιλάμε,

τσάϊ κατακόκκινο με κίτρινο ατμό;

Θες να ζούμε πραγματικά με αγνή καρδιά,

να μένουμε ώρες στη σιωπή, πότε-πότε να φοβόμαστε,

επειδή έξω τριγυρνά ο Νοέμβριος,

επειδή ο σκουπιδιάρης είναι ένας άνθρωπος φτωχός και άρρωστος,

και σιγοτραγουδάει κάτω απ’ το παράθυρό μας;

Θες να παίζουμε το φίδι, τον αετό,

τα μακρινά ταξίδια, με το τραίνο, με το πλοίο,

τα Χριστούγεννα, τους κοιμισμένους, όλα τα ωραία πράγματα;

Θες να παίζουμε τους ευτυχισμένους εραστές;

Να κάνουμε ότι κλαίμε στην πολύχρωμη κηδεία;

Θες να ζούμε, πάντοτε να ζούμε,

να ζούμε με το παιχνίδι κι αυτό να γίνεται αληθινό;

Να μένουμε ξαπλωμένοι στο χώμα ανάμεσα στα λουλούδια

και θες, θες να παίζουμε τους πεθαμένους;