Όμως… Όμως την ώρα της παραστάσεως που ο/η ηθοποιός παίζει αυτήν την σκηνή, δεν κάνει μόνον αυτό, να ερμηνεύει τον ρόλο, παρά παραμένει άνθρωπος με τα χίλια δυό άλλα πράγματα στο σώμα και το πνεύμα του/της, όπως πάντοτε συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους. Αυτό που συμβαίνει στο Θέατρο, όταν θέλουμε να κάνουμε νατουραλιστικό Θέατρο, υπό διάφορες ιδιότητες, ηθοποιός, σκηνοθέτης, σκηνοθέτιδα, είναι να επιδιώκουμε να συγκεντρωθούμε στον ρόλο μας και να αφήσουμε κατά μέρος ό,τιδήποτε άλλο υπάρχει μέσα μας και το οποίο δεν έχει σχέση με τον ρόλο μας και την ερμηνεία του. Είναι, όμως, αυτό νατουραλισμός; Όχι, βέβαια! Ας υποθέσουμε ότι κατά την στιγμή του παιξίματός μας έχουμε, ας πούμε, αλλεργική ρινίτιδα ή πρόβλημα κνησμού λόγῳ πιτυρίδας ή δυσπεψία από το μεσημεριανό γεύμα ή στερητικό σύνδρομο ή κούραση σωματική ή νεύρα από κάποια προσωπική αιτία ή ό,τιδήποτε άλλο είναι δυνατόν να έχουμε. Συνήθως όλα αυτά προσπαθούμε να τα καταπνίξουμε και να επικεντρωθούμε στον ρόλο μας. Αλλά γιατί να τα καταπνίξουμε; Δεν θέλουμε νατουραλισμό; Το θεατρικό πρόσωπο που υποδυόμαστε δεν έχει και άλλα πράγματα μέσα του πέραν των όσων συμπεριέλαβε ο/η συγγραφέας γράφοντας τον ρόλο που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε;