"ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ" η παράσταση του έργου του Γιάννη Φαρμακίδη καθώς και ποιήματα των Νερούδα και Μπωντλαίρ
μανία θεάτρου
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Ανδρέας Εμπειρίκος
Κάντε κλικ εδώ για να δείτε την παράσταση.
ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣστο θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής Εταιρείας στον Βόλο
και προσφέρουμε ποιήματα των Νερούδα και Μπωντλαίρ
(δες στο τέλος του κειμένου)
Η οδός Δημητριάδος είναι ο κεντρικότερος δρόμος του Βόλου και η αφορμή για να γράψει ένα θεατρικό έργο ο Γιάννης Φαρμακίδης με τίτλο: «ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ». Είναι μια ερωτική ιστορία ενός άντρα και μιάς γυναίκας που εργάζονται σ’ ένα γραφείο και σ’ ένα κατάστημα σ’ αυτόν τον δρόμο. Μιά από τις χιλιάδες συνηθισμένες περιπτώσεις που συμβαίνουν καθημερινά. Δηλαδή μιά ιστορία με τρυφερότητα, με αστεία και με λύπη, με απελπισία και με αισιοδοξία.
Αφορμή για το έργο αυτό στάθηκε η συνήθεια, σχεδόν μανία, του Γιάννη Φαρμακίδη να πηγαίνει στο θέατρο νωρίς, από τους πρώτους θεατές, και να παρατηρεί την προσέλευση των υπολοίπων θεατών. Κάποια φορά, σε μιά παράσταση, μιά γυναίκα που εργάζεται σ’ ένα κατάστημα οπτικών ειδών στην οδό Δημητριάδος, του κίνησε την περιέργεια. Η γυναίκα αυτή ντύνονταν πάντοτε πολύ κομψά, η επιτομή της κομψότητος. Και ντύνονταν έτσι όχι μόνον στο θέατρο, αλλά και στο κατάστημα όπου εκείνη εργαζότανε.
Αυτό ήταν. Εκείνος έγραψε ένα θεατρικό έργο για Εκείνη, για την κομψότητα, για το γυναικείο ντύσιμο, για την Τέχνη, για τον Έρωτα και το έργο αυτό ερμηνεύει ο ίδιος.
Η παράσταση θα δοθεί στην Παλιά Ηλεκτρική από Πέμπτη 23 Οκτωβρίου έως και Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008, στις 9:30 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.
Ο Γιάννης Φαρμακίδης δεν δέχεται ποτέ χρήματα από τους θεατές ή οποιονδήποτε άλλον για ιδεολογικούς λόγους. Αλλά η δουλειά που παρουσιάζει είναι πάντοτε επαγγελματικού επιπέδου.
Δημόσιες θερμές ευχαριστίες δίδονται προς το Κέντρο Μουσικού Θεάτρου του Δήμου Βόλου για την ευγενική φιλοξενία που προσφέρει.
Ο Γιάννης Φαρμακίδης ασχολείται χρόνια με το θέατρο ως σκηνοθέτης, ηθοποιός και μεταφραστής. Επίσης γράφει και θεατρικά έργα. Δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται έργο του. Έχουν ήδη παιχτεί στο παρελθόν μια σειρά από μονόπρακτά του. Θα ήθελε να ανεβάσει και άλλα έργα, είτε δικά του, είτε άλλων συγγραφέων, αλλά…
Αλλά το ερασιτεχνικό θέατρο είναι μιά δύσκολη υπόθεση. Οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι’ αυτό συνήθως δεν έχουν επαρκή χρόνο στη διάθεσή τους. Ο Γιάννης Φαρμακίδης έχει υπολογίσει ότι για κάθε μιά από τις 17 παραστάσεις που έχει ανεβάσει ως τώρα υπάρχουν άλλες δυό-τρεις που ξεκίνησαν, αλλά έμειναν στη μέση από έλλειψη χρόνου.
Επειδή όμως επιμένει να κάνει θέατρο και να αναζητά και άλλους για την ίδια υπόθεση, απευθύνει την ακόλουθη έκκληση:
Αν μένεις στον Βόλο και σε διεγείρει η ιδέα να παίξεις στο θέατρο, τότε επικοινώνησε στέλνοντας μήνυμα στο maniatheatrou999@gmail.com
Ψάχνουμε για άτομα που γουστάρουν να κάνουν θέατρο. Δεν είμαστε ομάδα και ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε. Απλά βρισκόμαστε και ανεβάζουμε παραστάσεις. Δεν χρειάζεται προηγούμενη πείρα για να παίξει κάποιος μαζί μας. Αρκεί να έχει μερικές ώρες την εβδομάδα ελεύθερες και υπέρμετρη φιλοδοξία. Να την βρίσκει να εκτίθεται μπροστά στους άλλους και να τους εντυπωσιάζει. Ο ηθοποιός δεν χρειάζεται να έχει καμία αρετή. Η μετριοφροσύνη είναι ο θάνατος του ηθοποιού.
Το κατωτέρω ποίημα παρατίθεται αντί συνήθους ανιαρού σημειώματος συγγραφέως, σκηνοθέτου κλπ
Τόσο απλή είσαι γυμνή σαν ένα από τα χέρια σου
απαλή, γήινη, ελάχιστη, στρογγυλεμένη, διάφανη,
έχεις γραμμές της σελήνης, δρόμους του μήλου,
γυμνή είσαι τόσο λεπτή σαν το γυμνό σιτάρι.
Γυμνή είσαι γαλάζια σαν νύχτα στην Κούβα,
έχεις φυτά αναρριχώμενα κι αστέρια στα μαλλιά,
γυμνή είσαι μεγάλη και κίτρινη
σαν το καλοκαίρι σε εκκλησία χρυσαφένια.
Γυμνή είσαι μικρή σαν ένα από τα νύχια σου,
καμπυλόγραμμη, ντελικάτη, τριανταφυλλένια
μέχρι το ξημέρωμα,
κι έπειτα εξαφανίζεσαι στο υπόγειο του κόσμου
σαν σε μακριά σήραγγα από ρούχα και δουλειές:
η λάμψη σου σβύνει, ντύνεται, φυλλοροεί
και ξαναγίνεται ένα γυμνό χέρι.
Πάμπλο Νερούδα
ποίημα XXVII
από τα Εκατό σονέττα του Έρωτος
μετάφραση Ι.Φ.
Το ποίημα του Μπωντλαίρ που ακολουθεί εδώ δώθηκε στους θεατές ως βοήθημα για την κατανόηση του έργου ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ του Γιάννη Φαρμακίδη σε μετάφραση του ιδίου.
A CELLE QUI EST TROP GAIE
Ta tête, ton geste, ton air
Sont beaux comme un beau paysage ;
Le rire joue en ton visage
Comme un vent frais dans un ciel clair.
Le passant chagrin que tu frôles
Est ébloui par la santé
Qui jaillit comme une clarté
De tes bras et de tes épaules.
Les retentissantes couleurs
Dont tu parsèmes tes toilettes
Jettent dans l’esprit des poètes
L’image d’un ballet de fleurs.
Ces robes folles sont l’emblème
De ton esprit bariolé;
Folle dont je suis affolé,
Je te hais autant que je t’aime !
Quelquefois dans un beau jardin
Où je traînais mon atonie,
J’ai senti, comme une ironie,
Le soleil déchirer mon sein,
Et le printemps et la verdure
Ont tant humilié mon cœur,
Que j’ai puni sur une fleur
L’insolence de la Nature.
Ainsi je voudrais, une nuit,
Quand l’heure des voluptés sonne,
Vers les trésors de ta personne,
Comme un lâche, ramper sans bruit,
Pour châtier ta chair joyeuse,
Pour meurtrir ton sein pardonné,
Et faire à ton flanc étonné
Une blessure large et creuse,
Et, vertigineuse douceur!
À travers ces lèvres nouvelles,
Plus éclatantes et plus belles,
T’infuser mon venin, ma soeur!
Σ’ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ
Το κεφάλι σου, η χειρονομία σου, η όψη σου
Είναι όμορφα σαν όμορφη εξοχή
Το γέλιο σου παίζει στο πρόσωπό σου
Σαν αύρα δροσερή σε καθαρό ουρανό.
Η φευγαλέα λύπη όταν σ’ αγγίζει
Θαμπώνεται απ’ την υγεία
Που ως λάμψη αναπηδά
Από τα χέρια και στους ώμους σου.
Τα φανταχτερά χρώματα
Που φυτεύεις στις τουαλέτες σου
Γεννούν στο μυαλό των ποιητών
Ζωγραφιά χορού ανθέων.
Τα τρελά σου ρούχα είναι το έμβλημα
Του πολύχρωμου μυαλού σου.
Τρελή, με τρέλανες,
Σε μισώ το ίδιο όσο σ’ αγαπώ!
Κάποιες φορές σ’ όμορφο κήπο
όπου την ατονία μου έσερνα
Αισθάνθηκα ειρωνικό
τον ήλιο να σχίζει το στήθος μου,
Και η άνοιξη και τα φυτά
Τόσο την καρδιά μου είχαν ταπεινώσει,
Που τιμώρησα πάνω σ’ ένα λουλούδι
Την αλαζονεία της Φύσης.
Έτσι μια νύχτα θα ήθελα,
Όταν η ώρα των ηδονών σημάνει,
Στον δρόμο των θησαυρών σου,
Σαν δειλός, αθόρυβα να συρθώ,
Την εύθυμη σάρκα σου να κολάσω,
Το αθώο στήθος σου να μελανιάσω,
Και στο έκπληκτο πλευρό σου να σκάψω
Μια πληγή μεγάλη και βαθιά,
Και, ω ζαλιστική γλύκα!
Μέσα απ’ τα καινούρια τούτα χείλη,
Πιό φωτεινά, πιό όμορφα,
Το δηλητήριό μου να σου χύσω, αδελφή μου!