"ο έρωτας ο ανέφικτος" Νιζάρ Καμπανί

Στους θεατές της παραστάσεως «Θέατρο αλειμμένο στο δέρμα» που δόθηκε στον Βόλο, στο Πανεπιστήμιο, τον Απρίλιο του 2013, είχαμε προσφέρει ως δώρο αγάπης αυτό το ποίημα ποίημα του μεγάλου άραβα ποιητή قبانى نزار Νιζάρ Καμπανί (1923-1998).

Πέντε χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2018, παρουσιάσαμε αυτό το ποίημα σκηνοθετημένο ως μέρος της παραστάσεως που ανεβάσαμε στον Βόλο, στο Πανεπιστήμιο, με τίτλο "Ο έρωτας στα πλακάκια".

Η μετάφραση από το αραβικό πρωτότυπο είναι του Γιάννη Φαρμακίδη.

الــحــُــبُّ الــمــُــســْــتــَـــحـــيـــلُ ο έρωτας ο ανέφικτος

أحــبــُّـــكِ جـــداً Σ’ αγαπώ πολύ

وأعــرفُ أنَّ الــطـــريــقَ إلـى الــمــُــســـتــحــيــــلِ طــويـــلُ και ξέρω ότι ο δρόμος προς το απόλυτο είναι μακρύς

وأعـــرفُ أنــَّــــكِ ســـِـــتُّ الــنـــِّـــســَــــاءِ και ξέρω ότι εσύ είσαι η γυναίκα πάνω απ’ όλες τις γυναίκες

ولــيــسَ لــديّ بــَـــديـــــــل και δεν έχω άλλη επιλογή

وأعـــرفُ أنَّ زمـــانَ الــحـــنــيــــنِ انـــتـــهــــى και ξέρω ότι ο καιρός του πόθου τέλειωσε

ومــَـــاتَ الــكــــــلامُ الــجـــمـــيــــــلُ και πέθαναν τα όμορφα λόγια.

*****

لــِـــســِــــتّ الــنــِـــســَــــاءِ مــَـــاذا نـــَـــقـــُــــولُ ؟ Tι να πει κάποιος σε ’σένα, γυναίκα πάνω απ’ όλες τις γυναίκες;

أحــبـــُّــــكِ جــــداً Σ’ αγαπώ πολύ.

مـــَـــاذا نـــقــــُـــــولُ ؟ Τι να πει κάποιος;

أحــبـــُّــــكِ جــــداً Σ΄ αγαπώ πολύ.

*****

أحــبـــُّـــــكِ جـــداً وأعــْــرفُ أنــِّـــي أعــيـــشُ بــمــَـــنـــفـــى Σ’ αγαπώ πολύ και ξέρω ότι ζω στη στέρηση

وأنــــتِ بـــمـــنــــفــــــــى κι’ εσύ ζεις στη στέρηση

وبـــيــــنــــي وبـــيــــنـــــكِ κι ανάμεσα σε ’μένα και ’σένα

ريــــحٌ , وغــَـــيــْـــمٌ , و بـــَـــرقٌ , و رَعـــْــــدٌ , و ثــــَــــلــــْــــجٌ و نـــَـــار άνεμοι, σύννεφα, αστραπές, βροντές, χιόνι και φωτιά

وأعــْـــرفُ أنَّ الــوصـــُــــولَ لــِـــعــَـــيــنـــيــــكِ وَهــــْـــمٌ και ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση να φτάσω τα μάτια σου

وأعــْـــرفُ أنَّ الـــوصـــُــــولَ إلــيــْـــكِ … اِنـــْـــتـــِــــحـــَـــار και ξέρω ότι είναι αυτοκτονία να σε φτάσω,

وَيـــُـــســـْـــعــِـــدُنــــِــــــــي και με κάνει ευτυχισμένο

أنْ أُمــَــــزّقَ نـــَـــفـــْـــســـِــــي لأجــْــــلــِــــكِ أيــُّـــتـــَـــهــَـــا الــغـــَـــالــِــيـــَـــة να τεμαχίζω τον εαυτό μου για ’σένα, θησαυρέ μου,

ولـــَـــوْ خـــَـــيـــَّــــرُونـــِـــي κι αν είχα να διαλέξω

لــَــكـــَـــرَّرْتُ حــُـــبـــُّـــكِ لـلــمــَـــرَّةِ الــثـــانــيـــــة πάλι θα σ’ αγαπούσα δεύτερη φορά.

*****

يــَــا مــَــنْ غـــَـــزَلـــْـــتُ قــمــيــصــَـــكَ مــِــنْ وَرَقــــَـــاتِ الـــشـــَّـــجــَــــرْ Εσένα που ύφανα το φόρεμά σου από φύλλα δέντρων,

أيــَـــا مــَـــنْ حــَـــمـــَـــيــْـــتـــُـــكِ بــالــصـــَّـــبــْـــرِ مــِــنْ قــَـــطـــَـــرَاتِ الــمــَـــطــَــــرْ εσένα που με υπομονή προφύλαξα απ’ τις σταγόνες της βροχής

أحـــِــــبــــُّــــــكِ جـــِــــــداً σ’ αγαπώ πολύ,

أحــــــبــُّــــــــكِ جـــــــــداً σ’ αγαπώ πολύ

وأعــرفُ أنَّ الــطـــريــقَ إلـى الــمــُــســـتــحــيــــلِ طــويـــلُ και ξέρω ότι ο δρόμος προς το ανέφικτο είναι μακρύς.

*****

أحـــِــــبــــُّــــــكِ جـــِــــــداً Σ’ αγαπώ πολύ

وأعـــْـــــرِفُ أنـــِّـــي أُســـَــــافـــِــــرُ και ξέρω ότι ταξιδεύω

فــي بــَـــحـــْــــرِ عــَـــيــْــــنــَـــيـــْــــكِ دُونَ يــَـــقـــِــيـــنِ στη θάλασσα των ματιών σου χωρίς ελπίδα

وأتـــْــــرُكُ عـــَـــقـــْــــلـــِـــي وَرَائـــِـــي وَأرْكـــُــــضُ … أرْكـــُـــضُ και παρατάω το μυαλό μου και τρέχω τρέχω…

أرْكـــُــــضُ خـــَــــلـــْـــفَ جــُـــنـــــُــــونـــِـــي τρέχω πίσω απ’ την παραφροσύνη μου.

*****

أيــَــــا اِمــْـــرَأةً تـــُــمــْــــســِـــكُ الــقـــَـــلــــْـــبَ بــَـــيـــْـــنَ يــَـــدَيـــْــــهـــَــــا Ω Δέσποινά μου, που κρατάς την καρδιά στα χέρια σου,

ســَــــألـــتـــُــــكِ باللهِ لا تــتــــرُكـــِـــيـــنـــِــــي σού ζητώ στο όνομα του Θεού μη μ’ αφήσεις,

لا تـــتــــرُكـــِـــيـــنــــي μη μ’ αφήσεις,

فــَــمــَـــاذا أكـــُــــونُ أنـــَـــا إِذا لـــَـــمْ تـــَــــكـــُــــونـــِــــي τι είμαι εγώ όταν δεν είσαι εσύ;

*****

أحـــِــــبــــُّــــــكِ جـــِــــــداً .. و جــــــداً .. و جــــــــــداً Σ’ αγαπώ πολύ… πολύ… πολύ

وأرْفــــُــــضُ مــِـــنْ نـــَــارِ حـــُـــبــُّــــكِ أنْ أســْــــتــقـــيـــــلا κι αρνιέμαι να σωθώ απ’ τη φωτιά του έρωτά σου.

وهـــَـــلْ يــَـــســْـــتـــطـــيـــعُ الــمــُـــتـــيــــَّـــمُ بــالــعــِـــشــْــقِ أنْ يــَـــســـْـــتـــَــــقـــيــــلا Αν είναι δυνατόν να σωθεί ένας σκλάβος του έρωτα!

ومـَـــا هــَـــمـــَّـــــنـــِي Και τι με νοιάζει

إنْ خـــَـــرَجـــْـــتُ مــِـــنَ الــحــُّـــبِّ حــَـــيـــّــــاً να βγω ζωντανός απ’ τον έρωτα

ومــَــــا هـــَـــمـــَّـــــنــــِـــــي και τι με νοιάζει

إنْ خـــَــــرَجـــْـــتُ قــــَــــتــــيــــلا αν με βγάλουν νεκρό.

Νιζάρ Καμπανί