Geschiedenis van Vlissingen

De naam Vlissingen was al in het jaar 620 bekend. Het was toen een vissersgehucht. In 917 was er sprake van de bouw van een dorp. De strategische ligging van Vlissingen wekte vooral de belangstelling van de 'landsheren'. Floris V kocht Vlissingen in 1294. Zijn opvolger Willem III verleende in 1315 stadsrechten. Vlissingen was het centrum van de (haring)visserij, handel en scheepvaart. Maar ook van de kaapvaart en slavenhandel. Dit bleef ook zo in de eeuwen erna.

In de 18e eeuw volgde een inzinking. Vooral de Napoleontische oorlogen hadden een rampzalige uitwerking. Na 1870 begon een periode van opleving. Dit kwam door de aanleg van nieuwe havens, het Kanaal door Walcheren, de spoorlijn en de vestiging van de scheepswerf 'De Schelde'. De Tweede Wereldoorlog onderbrak de groei. Opnieuw ondervond Vlissingen de nadelen van haar strategische ligging. De stad werd zwaar beschadigd door bombardementen en inundatie. Zo werd de Zeedijk onder water gezet door gerichte bombardementen. Met grote energie werd na de oorlog de wederopbouw van de stad aangepakt. Zo werd in de jaren '60 het zeehaven- en industriegebied 'Vlissingen-Oost' ontwikkeld.

Sinds 1 juli 1966 maken de vroegere gemeenten Oost- en West-Souburg en Ritthem deel uit van Vlissingen. In de jaren '60, '70 en '80 breidde Vlissingen verder uit in noordelijke richting. In de jaren '90 werden het centrum en de boulevards van Vlissingen geheel vernieuwd. Er kwamen toeristische attracties, nieuwe woningen, een overdekt winkelcentrum en overkapte winkelstraten.