Fotoblog 1295

De Martinuskerk in Sint Oedenrode staat op de plaats van de vroegere Sint-Odakerk. Deze oorspronkelijke kerk is tussen 1100 en 1200 gesticht en stond naast de grafelijke burcht van Rode. De oorspronkelijke tufstenen kerk werd in de vijftiende eeuw ingrijpend verbouwd. Aan het einde van deze eeuw kwam er een gotisch priesterkoor, het 'oud-hoogkoor' dat nu nog steeds bestaat. Bij alle latere verbouwingen bleef dit deel gespaard. Aan de achterkant van de huidige Martinuskerk is het te zien, het is inmiddels een rijksmonument.

Tussen 1648 en 1794, toen de katholieken in Staats-Brabant onder de Republiek hun godsdienst niet openlijk mochten belijden, werd de kerk nauwelijks gebruikt. Eerst helemaal niet, later maar een keer in de twee weken, en wel door een handjevol protestanten. Deze situatie duurde voort tot de Franse tijd. Koning Lodewijk Napoleon gaf in 1806 de Odakerk terug aan de katholieken. De kerk had de zeer zware storm op 9 november 1800 wonderwel doorstaan, maar in de nacht van 13 op 14 augustus 1801 stortte de Sint-Odatoren alsnog, bij stil weer, in. Besloten werd de kerk geheel te slopen en een nieuwe te bouwen. Alleen het hoogkoor bleef gespaard.

De nieuwe kerk was in 1808 af. Men noemde ze niet meer naar Sint-Oda, maar naar Martinus. Deze Martinuskerk heeft ruim een eeuw dienst gedaan. In 1912 besloot pastoor Van Erp dat de kerk te klein was geworden en liet de ruim honderd jaar oude kerk afbreken, opnieuw met uitzondering van het oude hoogkoor. De nieuwe kerk werd in 1915 in gebruik genomen en is nog steeds in functie. Dat had ook heel anders kunnen zijn, want in september 1944 viel er een bom op de kerk, waardoor alle gewelven vervangen moesten worden. In de jaren negentig is de kerk zowel van buiten als van binnen grondig gerestaureerd.

Bisschop Bekkers (1908 Sint Oedenrode 1908 - Tilburg 1966).
Over bisschop Bekkers is tijdens en na zijn kortstondige episcopaat (27 juni 1960 tot 9 mei 1966) zoveel geschreven en gezegd dat ‘velen’ veel van hem weten – misschien wel meer dan hij van zichzelf wist.

Hij nam de mensen voor zich in, omdat hij ze kende; hun noden, hun vragen, hun twijfels. In de jaren van het Tweede Vaticaans Concilie, die door hem volop zijn meebeleefd, wist hij met zijn televisiepraatjes niet alleen de katholieken te boeien en te inspireren. Hij wees de mensen op hun eigen geweten, maar gaf hen ook te verstaan dat dit dan wel een “goed gevormd” geweten moest zijn. Bisschop Bekkers, die het “een voorrecht” noemde “om priester te mogen zijn in deze nieuwe tijd”, pleitte vooral voor samenwerking en collegialiteit – ook waar het ging om de oecumene. 

Eind 1999 is hij via een RKK/KRO-onderzoek uitgeroepen tot de katholiek van de eeuw. Hij kende dus niet alleen de mensen, de mensen kenden ook hem. In zijn geboorteplaats Sint Oedenrode staat een standbeeld van hem. Bisschop Bekkers is ook begraven in Sint Oedenrode, achter de Martinuskerk. De overige bisschoppen zijn op de begraafplaats Orthen in ’s-Hertogenbosch bijgezet in de crypte.