Geschiedenis van Breda

De naam Breda dook voor het eerst op in een oorkonde van 1125, als nederzetting op de plaats waar de riviertjes de Mark en de Aa samenvloeien. In 1252 verwierf Breda stadsrechten, waarna de stad, aan het begin van de 14e eeuw, werd ommuurd. Rondom de stad liggen de singels. De straten lopen in een soort ovaalvorm, een opvallend kenmerk van oude vestingsteden. In 1404 zette de Duitse edelman Engelbrecht van Nassau als eerste Nassau voet op Nederlandse bodem. Hij trouwde met de Bredase Johanna van Polanen en Breda werd Nassaustad. De Nassaus gaven Breda het aanzien van een hofstad. Zij behoorden immers tot de machtigste adel in het rijk van Karel V. Veel monumenten in de binnenstad herinneren nog aan deze verre voorouders van onze koninklijke familie. Ieder jaar op Tweede Pinksterdag viert Breda zijn band met de Nassaus tidens de drukbezochte Nassaudag. 

De stad bloeide. Er was een open verbinding met de zee, wat internationale handel mogelijk maakte. Bovendien werd de stad, toen in 1449 de Hostie van Niervaert naar Breda werd overgebracht, een belangrijke bedevaartsplaats. Honderdduizenden pelgrims kwamen de wonderhostie vereren. Dit eindigde toen de hostie,tijdens de Beeldenstorm, verloren ging. Breda kreeg met nog meer tegenslag te maken toen Willem van Oranje in Delft werd dood geschoten en, vanwege de Spaanse bezetting, daar werd begraven. Ook de nakomelingen van Willem kregen hun laatste rustplaats niet meer in de Bredase Grote Kerk. Breda werd niet de beoogde hofstad van de Staatse Nederlanden en verloor door de scheiding der Nederlanden zijn centrale ligging. De stad holde achteruit.

Pas een kleine 200 jaar geleden wist Breda zich te herpakken en kwam opnieuw tot bloei.