Fotoblog 1106

Het Groningse Waagstraatcomplex ligt naast het stadhuis van Groningen. Het complex bestaat uit woningen, kantoren en winkels op straatniveau en de eerste verdieping. De drie bouwblokken aan respectievelijk de Gildenstraat, Herestraat en Guldenstraat zijn rond het Goudkantoor uit 1635 gebouwd. Naast dit Goudkantoor is een stalen beglaasde overkapping geplaatst.

De Waagstraat is bij de bevrijding van Groningen vrijwel geheel vernietigd; alleen het Goudkantoor, aan de noordzijde van de straat, bleef gespaard. De straat werd na de oorlog in eerste instantie niet herbouwd, maar wordt na langdurige discussies in 1962 opgeofferd aan de bouw van het Nieuwe Stadhuis, dat in 1994 alweer wordt afgebroken.

In 1996 is de huidige bebouwing opgeleverd. Het ontwerp is van architect Natalini. Niet iedereen was midden jaren negentig over Natalini's invulling van het Waagstraatcomplex te spreken - om het zachtjes uit te drukken. Vooral vakbroeders van de Italiaanse architect haalden hun neus op voor het in hun ogen achterhaalde (historiserende) ontwerp. Edelkitsch!', vonden die. 'Je reinste Anton Pieck!' Het ontwerp van Natalini was niet eigentijds, vonden ze, en allerminst vernieuwend. Dat klopte eigenlijk ook wel: Natalini had zich bewust laten inspireren door eeuwenoude historische stijlen.

De vakjury koos voor het ontwerp van architect Gunnar Daan, maar de Stadjers gaven met een overweldigende meerderheid de voorkeur aan Natalini. Maar liefst 83 procent van de zesduizend deelnemers aan de enquête koos voor zijn ontwerp. Wat Natalini's ontwerp ook nog eens voor had op de overige drie: het bleef binnen het budget.

Natalini heeft één ding heel goed begrepen, 'Hij heeft de maatvoering en de ritmiek van de Groningse binnenstad fenomenaal aangevoeld. Natalini heeft ook perfect begrepen dat een architect dienend moet zijn, zelfs voor de grote massa. Dat gaf de doorslag. De Volkskrant omschreef het in 1996 zo: 'Natalini heeft Groningen de kroon gegeven waardoor ze nu, na jarenlange arbeid, zich echt de hoofdstad van Noord-Nederland kan noemen.'

Natalini's Waagstraatcomplex markeerde (of initieerde) de doorbraak van postmoderne bouw in Nederland. Het legde de Italiaan geen windeieren: er volgden nog vele Nederlandse opdrachten. Zo ontwierp hij onder meer het multifunctionele complex Boscotondo in Helmond (2001), woontoren Contre Escarpe in Doesburg (2005) en Kasteel Zwaenestede/Haverleij in Den Bosch (2001).

Architect Natalini gaf de opdracht voor het opvallende hangende beeld ‘Farsi Largo/Making space’ in het Waagstraatcomplex. Kunstenares Mullarney woont, evenals Natalini, ook in Italië, maar komt oorspronkelijk uit Ierland. Het beeld bestaat uit twee figuren, een man en een vrouw, die naar elkaar toe lijken te zweven. De man hangt op zijn rug, vrij in de ruimte, gestrekt. Met zijn armen reikt hij naar de vrouw. Zij zit gedeeltelijk vast in de gevel en het lijkt haast alsof ze zich daaruit los probeert te maken. Door de houding en de kijkrichting horen deze beelden duidelijk bij elkaar. Hun verbondenheid wordt nog versterkt door de metalen draden die uit de muur komen. Deze lijnen symboliseren de communicatie tussen de figuren. De kunstenares heeft zich laten inspireren door de plek waar mensen langslopen of stoppen om een praatje te maken. De atmosfeer wordt erdoor gevuld. Op die manier komen de gedachten van de passanten volgens de kunstenares even in contact met de gedachtestroom van het beeld. 

Iedere week een mooie stad bekijken? Abonneer u op de Microtoerisme Nieuwsbrief!

Klik hier voor gratis abonnement Microtoerisme nieuwsbrief

Vul uw email adres in en bevestig met 'Subscribe'. U krijgt daarna op dat email adres eerst nog een mailtje dat u moet bevestigen. Pas dan is de inschrijving voltooid.