Geschiedenis van huis Doorn

Verondersteld wordt dat de oudste gedeelten van Huis Doorn stammen uit de laatste decennia van de dertiende eeuw. Stichters van het kasteel zijn mogelijk de domproosten Borchard van Henegouwen (ca. 1275-1285) en Adolf van Waldeck (1285-1301). Landelijke bekendheid kreeg Huis Doorn door de Duitse keizer Wilhelm II (1859-1941). Deze keizer vlucht in 1918 naar Nederland en tekent op 28 november in kasteel Amerongen zijn troonsafstand. De keizer vlucht omdat de Eerste Wereldoorlog voor Duitsland ongunstig verloopt en in Berlijn de revolutie uitbreekt. De geallieerden willen Wilhelm bovendien als oorlogsmisdadiger berechten. Voor de keizer reden om uit te wijken naar het neutrale Nederland. Tot 1920 woont Wilhelm in kasteel Amerongen. In 1919 koopt hij uit eigen middelen Huis Doorn. Vanaf 1920 tot aan zijn dood in 1941 zal hij het statige huis bewonen.

Keizer Wilhelm II laat de oprijlaan naar het huis verleggen van de Dorpsstraat naar de rustigere Doornseweg. Anders dan zijn voorouders wordt hij na zijn dood niet opgebaard in de Berliner Dom. In 1933 laat hij in zijn testament opnemen dat hij in Doorn wil worden opgebaard als tijdens zijn leven de monarchie in Duitsland niet is hersteld. In het park rond Huis Doorn bevindt het mausoleum waar de keizer gebalsemd ligt opgebaard. In de jaren dertig hoopt Wilhelm II dat de nazi’s de monarchie in Duitsland zullen herstellen. Tevergeefs. In 1934 verbiedt Hitler zelfs alle monarchistische verenigingen en partijen in Duitsland. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt het landgoed van de keizer door de Duitsers afgegrendeld. Ze willen voorkomen dat Wilhelm II contact kan opnemen met monarchisten.