2012 - Poezia tago

TUTMONDA TAGO DE LA POEZIO

Deklamis: Antonio Marco Botella

La Aragona Esperanto-Societo “Frateco” celebris la 21an de marto en sia sidejo de Zaragozo la Tutmondan Tagon de la Poezio. La festo konsistis reciti en Esperanto unu poemon po ĉiu partoprenanto en la kunveno, inkluzive la gelernantoj. La rezulto estis vere optimisma ĉar grandparte de la gepartoprenantoj ne nur ĝuis kaj aplaŭdis ĉiun poemon, sed opiniis ke tiu programo oni devus ripeti pli ofte eĉ se ne estas tiu specifa tago. Inter la poemoj plej aplaŭditaj estis tiuj de la famaj poetoj Gongoro, Lope de Vega, Quevedo, ambaŭ fratoj Machado, Juan Ramón Jiménez, Becquer, García Lorca k.a. sed speciale plaĉis jenajn versojn de Calderón de la Barca el la komedio “Vivo estas revo”:

Ĉiu homo revas celon

ĝis vekiĝo de l’ deliro,

kaj ĝi en la viv’ reala

rolas sian propran revon.

Revas reĝo esti reĝo

kaj en tiu trompo vivas,

regas li kun sent’ jubila

kaj en sia trompa rolo

kredas aŭdi el popolo

dankesprimon kaj aplaŭdon,

Tamen post vekiĝ’ la laŭdon

oni skribas sur la vento,

ĉar en cindroj, ho fisorto!

ĝin transformas fata morto.

Antaŭ tiu fidestino

ŝajnas celo malprudenta

voli povon, ne atenta

al la vera homa fino;

Kia hom’ en sia vivo

pro aspir’ al mon’ kaj trono

ne akceptas ĉe la fono

la mortrevon post vekiĝo!

Riĉa revas pri la riĉo

en la nokto kaj mateno,

revas malriĉul’ kun peno

pri la propra mizervivo;

Revas kiu elriĉiĝas,

revas kiu tro pretendas,

revas kiu eĉ ofendas,

Kaj konklude ni difinas:

ke la tuta mondo revas

tion, kio ĉiu estas,

kvankam por esprimi veron

tion oni ne komprenas...

Kio estas viv’? sopiro;

Kio estas viv’? fikcio,

Kvazaŭ ombro, iluzio,

Tute simpla homdeziro... ktp.

Vere ni ĝuis plaĉan vesperon kaj la organizantoj devis promesi ke ni ripetos la programon.

Juvelujo el juneco

Guardamar’ [*]

el l’araba: mar-rivero;

nostalgie mi revenas

por retrovi vian helojn

kaj pasintajn sentojn revajn...

Mi revenas

al la ora suna strando,

kie ĝuis mi ĝojhorojn

kaj la plej fascinajn noktojn

el mia juneca aĝo.

Kaj mi sentas

ĉe la fundo de la koro,

ke la sinfoni’ de l’ maro,

la scintiloj el la astroj,

la kadencoj el marondoj

ne plu sonas

kun simila muzik-tono

kiel tiu juna kanto

kiam vibris la korardo

plena de pasifervoro.

Mi elvokas...

- ho, plej kurioza sento! -

ne la ebriigan ĉarmon

de amoraj blankaj brakoj

kiam sub la bril’ de l’ steloj

ŝi kaj mi kun vera ravo

spertis per amor-impeto

tiun minuto-ekstazon

envolvitan en mistero,

ĝusensacoj kaj amflamoj

inter kisoj kaj karesoj...

Mi memoras...

dialogojn en lunlumo

plenajn de najvaj revoj,

idealoj pri libero,

dum preĝadis ondofluoj:

“Regu ĉe l’ homar’ egalo

sen malriĉo kaj rasismoj,

homoj vivu l’ utopion

kiel veraj bonaj fratoj.

Restu ĉiam ĉe ni alta

am’ al Belo, Bon’, Racio,

kun spirito solidara

al la hom’ kaj poezio”

Guardamar’ :

vazo de mil’ rememoroj

pri juneco kaj liriko

recitado el Gongoro,

el Hernández kaj Dario,

babiloj pri viv’ kaj morto,

pri arto kaj utopioj,

belulinoj kaj sunoro

kun parfumoj el lilioj....

Kaj kun tio,

tiuj memorindaj noktoj,

kiam fuĝis blankaj steloj

sub lunoluma sorĉo

iranta sur luks-kaleŝo.

Tio estis kvazaŭ sonĝo:

la lirikaj prisilentoj,

l’ebriiga mar-odoro,

viirinokulaj lumetoj

kun senbrida logopovo

kaj variaj mildaj eĥoj...

poezio,

erotiko,

fantazio,

sub senlima firmamento

en la Guardamar’ nokto!

Nun, post jaroj,

ekblankiĝas rememoroj

ĉe la vid’ de samaj plaĝoj,

palas ideal’ ĉe l’ koro

konstatante la realon,

tamen vibras ĉe ni volo,

fido, iluzio, amo

al eternaj homvaloroj

de miaj junaĝaj tagoj.

Just-konkordo,

solidaro,

homoamo,

scio, arto

kaj sur fantazia trono:

Poezio, vera paco!

Antonio Marco Botella