2002 - Elektitaj poemoj

ELEKTITAJ POEMOJ

Antonio Marco Botella

Viaje definitivo

...y yo me iré. Y se quedaran los pájaros cantando;

y se quedará mi huerto, con su verde árbol,

y con su pozo blanco.

Todas las tardes, el cielo será azul y plácido;

y tocarán, como esta tarde están tocando,

las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron;

y el pueblo se hará nuevo cada año;

y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado,

mi espíritu errará, nostálgico...

Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar,

sin árbol verde, sin pozo blanco,

sin cielo azul y plácido,

lejos del popular tumulto

sordo y raro del casi acabado domingo.

Y se quedarán los pájaros cantando...

“La definitiva vojaĝo”

Kaj mi foriros... kaj restos la birdoj kantantaj!

Kaj restos mia horto, kun sia verda arbo

kaj sia puto blanka.

Ĉiuj vesperoj la ĉielo estos bluaj kaj plaĉaj,

Kaj sonoros kiel sonoras ĉi-vespere

la sonoriloj de la sonorilturo..

Mortos la homoj min amantaj,

kaj la vilaĝo iĝos nova ĉiujare.

Kaj en tiu flora kaj kalkita angulo de mia horto,

mia spirito vagos nostalgie....

Kaj mi foriros, kaj mi solos, sen hejmo,

sen arbo verda,

sen puto blanka,

sen ĉielo blua kaj plaĉa...

malproksima de la vilaĝa tumulto,

surda kaj rara de la preskaŭ finita dimanĉo.

Kaj restos la birdoj kantantaj!

* * * * * * *

Kion al muzik' okazas

kiam ne plu sonas?

Kion al la milda brizo

kiam ne plu blovas?

Kion al la lum' se nigro

helojn tuj envolvas?

Diru morto, ĉu ne estas

resti tute senmova

en eterna nigra premo

en silent' angora?

Antonio Marco Botella

* * * * * * *

Le vojage definitif

Et je m’en irai. Et resteront les oiseaux chantant;

Et restera mon jardin avec son arbre vert

et son puits blanc.

Tous les soirs, le ciel sera bleu et placide;

et sonneront comme elles sonnent ce soir

les cloches du clocher.

Et ils mourront ceux qui m’ont aimé,

et le peuple se fera nouveau comme chaque année;

et dans le coin de mon jardin fleuri et blanchi,

mon esprit errera nostalgique...

et je m'en irai; et resterai tout seul, sans foyer,

sans arbre vert, sans puits blanc,

sans ciel bleu et placide...

loin du populaire tumulte,

sourd et rare du presque achèvé dimanche...

Et resteronnt les oiseaux chantant...

Antonio Marco Botella

La lingvoj estas pluraj, la poemo nur unu, sed la lirismo el ili ne perdiĝas, estas la sama. Tiu estas la alta kvalito de la poemo.