η Ρωμανία, και η διεκδίκηση της Ρωμιοσύνης από τους Έλληνες, τους Φράγκους, τους Γερμανούς, και τους Βούλγαρους

ο Άγιος Κωνσταντίνος

άγαλμα στο Γιορκ (York, αρχ. Εβόρακον, η έδρα του καίσαρος της Δύσεως)

The ab origin derogatory use of the terms «Byzantine Empire» & «Byzantium», starts since late 16th and early 17th c., by historians of the Bourbons and of the Habsburgs, in an effort to downgrade the legacy of the Orient, in order to stress the value of their own monarchs. It kinda reminds me of the Arnor vs Gondor controversy, in the Lord of the Rings, with Arnor as the Occident, and Gondor as the Orient [a true line of kings, those of the -alas!- fallen Arnor, versus a line of ..mere stewards that did however actually rule in Gondor]! The use of «Byzantine Empire» & «Byzantium» reached it's finest degree of mockery in Edward Gibbon's work, the biased 18th-c Englishman writer of the «Decline & Fall of the Roman Empire». 

However, «Byzantium», and the like, is the apparent neologism, and it will remain so. Let's presume that our youth, some bunch of mad rulers, or the freakin' €uro-kommissars, alter the name of the star in our planetary system, beginning to refer to it, e.g as the «Cello» or the «Violoncello». Even if the trend catches up, and it probably will, in less of a generation, that won't change the fact that up until -say- 2020, this star did come by it's old names, as «the Sun/Sol/Sonne/Ήλιος» and so on.. 

Now apply the «Violoncello» metaphor to «Byzantium»

CVRRE MECVM NVNC, MILES ROMANVS

ΕΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑC, ΡΩΜΑΝΕ ΜΑΧΗΤΗ

Η ατυχήσασα Αυτοκρατορία των Ρωμιών θα αναβαπτιστεί «Βυζαντινή» από ιστορικούς των οίκων των Αψβούργων, αλλά και των φιλελλήνων Βουρβώνων, κατά την διάρκεια του 16ου αι, για να υποβιβαστεί η Ρωμανία, ώστε να τονίζεται το μεγαλείον των ιδικών τους δυναστών, ως συνέχεια της αρχικής Φραγκίας, της Σαξονικής Αυτοκρατορίας, αλλά κυρίως ως συνέχεια της αυθεντικής αυτοκρατορίας, της αρχαίας Ρώμης.

Δηλαδή «Βυζαντινή Αυτοκρατορία / Βυζάντιον» ήταν, είναι, και θα είναι ο νεολογισμός του όλου ζητήματος, είτε το θέλουν μερικοί ανιστόρητοι, είτε όχι. Μπορεί ν’αλλάξει τροπάρι η νεολαία, και ν’αρχίσει ν’αποκαλεί το άστρο του πλανητικού μας συστήματος, π.χ «Βιολοντσέλο». Πιθανότατα και να καθιερωθεί αυτός ο όρος σε λιγότερο από μια γενιά. Όμως, αυτό δεν θ’αλλάξει το γεγονός ότι τουλάχιστον μέχρι το 2019, αυτό το άστρο αποκαλούνταν «Ήλιος».

Βασική διαφορά ανάμεσα στην ρεπουμπλικανική & αυτοκρατορική Ρώμη, και την μεταγενέστερη δεσποτική & χριστιανική Ρωμανία, αποτελεί η έλλειψη πολεμικού πόθου και επεκτατικότητας, όσον αφορά την Ρωμανία. 

Έφη σχετικώς ο Λέων Στ' ο Σοφός:

Πράγματι, ελάχιστοι Ρωμιοί αυτοκράτορες επιχειρούν ν'αποκαταστήσουν το Ρωμαϊκό Μεγαλείο, ξεκινώντας από την έκταση της επικράτειάς τους. Βασικά, ανάκτηση/reconquista, επιδιώκουν μονάχα:

  ✯  ο Λέων ο Μακέλης,  

  ✯  ο Αναστάσιος,

  ✯  ο Ιουστινιανός,

  ✯  ο Μαυρίκιος, 

  ✯  η Ειρήνη Σαρανταπήχαινα,

  ✯  ο Νικηφόρος,

  ✯  ο Βασίλειος Β' Πορφυρογέννητος (μαζί και οι ..μπαμπάδες του, Νικηφόρος Β' Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής),

  ✯  ο Ιωάννης Β' (Καλογιάννης) Κομνηνός,

  ✯  ο Μανουήλ Κομνηνός και 

  ✯  ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης (Καλογιάννης Γ', ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης Ελεήμων). 

Επίσης, σε αντίθεση με την πάγια πολιτική της δημοκρατικής και της πρώιμης αυτοκρατορικής Ρώμης, η Ρωμανία δεν επιδιώκει την υποταγή όλων των λαών της Οικουμένης, αν και διατηρεί ως προτεραιότητά της, τον προσηλυτισμό τους στην ορθή Πίστη. 

Άλλωστε η αυτοκρατορική διπλωματία αντιμετωπίζει τα κράτη της Οικουμένης ως μιαν ευρεία «οικογένεια», και μάλιστα ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, αλλά και ανεξαρτήτως από τις -ούτως ή άλλως επίκαιρες- συμμαχίες της στιγμής. 

Π.χ. ο κ[αί]σαρ --> τσάρος (αρχικά χάνος αλταϊκά, ή κνυάζ σλαβικά) της καθ'ημάς Βουλγαρίας που σταθερά θεωρείται «γιος»

 του αυγούστου -αυτοκράτορα της Ρωμανίας, από τους χρόνους του πρώτου Χριστιανού ηγεμόνα της Βουλγαρίας, Βόγορι ή Μπόρις, βαπτισθέντα Μιχαήλ (κνυάζ Борис -Михаил, 852-889) το 864, προς τιμήν του πνευματικού του -όσο και διπλωματικού του- πατέρα, βασιλέως αυτοκράτορος, Μιχαήλ Γ' του «Μεθύσου» ([842] 856 - 867). Πάντως ειδικά το 864, ο γενναιόδωρος νονός παραχωρεί στον φιλιότσο του, την κυριότητα της Ζαγορίας, σκλαβηνία επί της βουλγαρο-ρωμαϊκής μεθορίου, ακριβώς νότια από την οροσειρά του Αίμου.

Εξαιρέσεις στην ομοιογένεια της διοικητικής οργάνωσης της Αυτοκρατορίας, αν και όχι παράταιρες, αν ληφθεί υπόψιν η φεντεραλιστική αποδοχή της συνεισφοράς έτερων ηγεμόνων και πολιτειών, όπως π.χ υπήρξαν οι «εθνάρχες» των ελληνιστικών βασιλείων, οι «πελάτες» της δημοκρατικής Ρώμης, οι «φοιδεράτοι» της αυτοκρατορικής Ρώμης, και οι «εταίροι» της παρούσας Γερμαν€υρώπης.

Υπό την επιρροή και του δυτικόφερτου φεουδαλισμού, αυτή η φεντεραλιστική αντίληψη της συνύπαρξης του αυτοκράτορα με άλλους ηγεμόνες, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, διπλωματικούς του «συγγενείς», θα ενταθεί στα τελευταία χρόνια της κυρίαρχης Ρωμανίας, ακόμα και με τους πιο σπουδαίους ηγέτες της εποχής, δηλαδή τους: Ιωάννη Β' Κομνηνό (Καλογιάννης Α'), Μανουήλ Α' Κομνηνό, Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη (Καλογιάννης Β'), και Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο. 

1159: ο αυτοκράτωρ Μανουήλ Κομνηνός καθιστά βασσάλον 

τον ΙταλοΝορμαννό πρίγκηπα της Αντιοχείας, Ρεϊνάλδο των Χωτβίλ/Άλταβιλλα, 

ο οποίος απεικονίζεται εδώ να ιπποκομεί συμβολικά το αυτοκρατορικό άτι.  

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως εννοούνταν η Ρωμιοσύνη, αποτελεί ένα Στρατηγικόν από το δεύτερο μισό του 11ου αι, και συγκεκριμένα το βιβλίο που γράφει επιφανές μέλος του οίκου των Κεκαυμένων, απευθυνόμενο στους νεαρούς άρρενες του οίκου του (στην ουσία ψευδο-Στρατηγικόν, ένεκα που δεν αποτελεί εγχειρίδιον πολέμου. Μέσα αναγγέλλεται και η συγγραφή αντίστοιχου βιβλίου για τις νέες της οικογενείας, αν και δεν έχει σωθεί, ή γραφτεί): 

Ο συγγραφέας είναι αρμενικής και σλαβικής καταγωγής (η Θεσσαλία είχε και Ζαγορίτες, Σαγουδάτες & Βελεγεσίτες τότε), με πλήρη επίγνωση του γενεαλογικού του δέντρου, το οποίο και καταγράφει στο βιβλίο του (Κεκαυμένος <-- Κιχάτζι <-- Κιζάτζι, Νικολιτζάς <-- Νίκολιτς, Πολεμάρχιος, Μάιος). Αυτό δεν τον εμποδίζει από το να γράφει στα ελληνικά, και με την κάθε ευκαιρία, να δηλώνει υπερήφανος Ρωμαίος/Ρωμιός (περήφανος και για την γενέτειρά του, Λάρισα)! Μας δίνει να καταλάβουμε ότι αυτό που σήμερα εμείς ονομάζουμε εθνική συνείδηση προσδιοριζόταν με εντελώς άλλα κριτήρια από τα νοσηρά, παρωπιδικά και μίζερα του 19ου-20ου αι, και βέβαια δεν υφίσταται οιανδήποτε σχέση με φυλετική καταγωγή. 

Σύμφωνα λοιπόν με τον Κεκαυμένο, ο Ρωμαίος οφείλει να πληροί δυο βασικές προϋποθέσεις: 

• να είναι Χριστιανός 

• να βρίσκεται υπό την υπηρεσία του αυτοκράτορα. 

Βέβαια τα στοιχεία που έχουμε για τα δημογραφικά της Αυτοκρατορίας συνηγορούν στο ότι αυτή η των Ρωμαίων Βασιλεία ενώνει τα έθνη με τους θεσμούς της, την πολιτισμική ωφέλεια, και την υλική ευημερία, παρά, και όχι λόγω ενιαίας θρησκείας! Δηλαδή όπως υπάρχουν ποικίλα έθνη, υπάρχουν και ποικίλες λατρείες και δοξασίες. 

η επικράτεια των Κομητόπουλων, 

πριν η στάση τους κατασταλεί από τον Βασίλειο Β' Πορφυρογέννητο 

Ο ίδιος ο Κεκαυμένος θα καταστεί βέστης (ανώτατος αξιωματούχος), δούκας [του θέματος] της Ελλάδος [με έδρα την Λάρισα], ενώ θα διατελέσει και δομέστικος των Εξκουβίτων [τμήμα των περίφημων αυτοκρατορικών ταγμάτων, σταθμευμένο στην Ελλάδα], αν και αργότερα θα αρκεστεί απλά ως επικεφαλής των Βλάχων της Ελλάδος (στρατιωτικό σώμα), αδιαμαρτύρητα γι'αυτόν του τον υποβιβασμό, όπως τονίζει στο βιβλίο του. 

Όρθιος Ορμώμενος Λέοντας σε χρυσό σφραγιδοδακτύλιδο που 

χρησιμοποιεί Ρωμαίος αυτοκρατορικός αξιωματούχος στον Μοριά του 14ου αι, και συγκεκριμένα ένας cεβαστός βεστιαρίου.

Και ο Όρθιος Ορμώμενος Λέων αποτελεί ένα από τα σύμβολα του σκοπιανού εθνικισμού, αν και σε χρήση από την Βουλγαρία μέχρι την Σκοτία, π.χ και σε Βοημία, Κάτω Αρμενία και Μάντοβα!

  Ο κατεξοχήν αντιγραφέας της Ρωμανίας, η Βουλγαρία, αντιγράφει τα πάντα, π.χ τον όρθιο ορμώμενο λέοντα, την Χριστιανοσύνη, την Μανιχαιοσύνη, την Ρωμιοσύνη, το Αλληλέγγυον, με την σιγουριά "ναι αλλά εμείς το εφαρμόζουμε καλύτερα"!

το φλάμπουρο της δυναστείας Ασεν/Ασάν (1187-1280),

που θα επιχειρήσει να στήσει νέα αυτοκρατορία στον βουλγαρικό τομέα της Ρωμανίας,

αντιγράφει τα πάντα, με την σιγουριά "ναι αλλά εμείς το εφαρμόζουμε καλύτερα", π.χ το Αλληλέγγυον..!

Η δυναστεία των Ασάν είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής ανάμεσα στους λατινόφωνους, τους σλαυοφώνους,

τους τουρκόφωνους (Κουμάνοι και Ούζοι), όπως και στους ελληνόφωνους κατοίκους της περιοχής

(σε Αιμιμόντο και Ποντική Ακτή), λόγω της Ευνομίας και της Δικαιοσύνης

που συνήθως χαρακτηρίζει την διακυβέρνησή της.

Πάντως, παρά την Τουρκοκρατία, συνεχίζεται ο ρωμέικος αυτοπροσδιορισμός των Ελλήνων, ενώ και το τουρκικό «Ρουμ Ιλί / Ρούμελη», με τον οποίο όρο οι Οθωμανοί αναφέρονται στην Βαλκανική Χερσόνησο, μπορεί κάλλιστα να μεταφραστεί ως «Ρωμανία». Οι Έλληνες αυτοαποκαλούνται Ρωμιοί, και είναι περήφανοι για τα περασμένα τους μεγαλεία, όπως προδίδουν οι όροι Ρωμηός ή Ρωμιός, και Ρωμηοσύνη ή Ρωμιοσύνη, που π.χ. χρησιμοποιούνται με φυσικότητα σε δύο επικά ποιήματα στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη του 18ου αι: 

i. Το ένα έπος το έγραψε ο γερο Παντζελιώς, και αναφέρεται στην Επανάσταση του Σφακιανού εφοπλιστή & οπλαρχηγού Γιάννη Βλάχου (1770-71), του επονομαζόμενου και Δασκαλογιάννη.

ii. Το δεύτερο έπος το έγραψε ο Γιώργης Πάτερος, και αναφέρεται στην άλωση του πύργου του άρχοντα Ιμπραήμ Αληδάκη, περιβόητου Τουρκοκρητικού αγά στο Μπρόσνερο Αποκορώνου (1774). 

Δεν πρέπει να καταπλήσσει το γεγονός ότι οι Έλληνες των Νεώτερων Χρόνων έμειναν προσκολλημένοι στην ρωμαϊκή τους ταυτότητα, ενώ συγχρόνως απέρριπταν όρους όπως Ελληνισμός και Έλληνες. Οι ελληνόφωνοι πολίτες καμαρώναν ως Ῥωμαῖοι ---> Ρωμιοί, όσο και οι [εκ Άνω Μοισίας] βλαχόφωνοι πάροικοι, καμαρώναν ως Rōmānī ---> *Rumani ---> *Rmãnj ---> Armãnj/Αρμάνοι. 

Η Ιστορία της Ανθρωπότητας, βρίθει από παρόμοια παράδοξα, τα οποία δεν προέρχονται απαραίτητα από υστεροβουλία ή ανακριβή ερμηνεία. Οι σύγχρονοι Γερμανοί ακόμα καμαρώνουν για το γερμανοπρεπές Τευτονικό Τάγμα, όπως και για το κραταιό βασίλειο της Πρωσίας. Δυστυχώς για τους Γερμανούς ακροδεξιούς, οι αρχικές φυλές των Άμβρων και των Τευτόνων, ήταν κελτικές, ήτοι γαλατικές, ενώ οι Πρώσοι ήταν ένα βαλτικό έθνος που αφανίστηκε από τους Γερμανούς, όχι μόνο μέσω εξολόθρευσης, αλλά και μέσω γλωσσικής αφομοίωσης. Όμως και άλλες ομάδες ανθρώπων που δηλώνουν περήφανα Γερμανοί σήμερα, ενίοτε δε και "καθαροί" Γερμανοί, αποτελούν προϊόν ..μίξης, π.χ. οι Βαυαροί/Βαβαροί, οι οποίοι σαφώς και αποτελούν αποτέλεσμα εκτεταμένης ανάμειξης γερμανικών με κελτικούς λαούς! 

Σλαυική Γερμανία

Οι Γερμαναράδες μπορεί να καμαρώνουν για την καθαρότητα του έθνους τους, όμως απλά πλανώνται πλάνην οικτρά. Εκτός από την βαλτική φυλή των Πρώσων, προγονικές συνιστώσες των σύγχρονων Γερμανών, είναι και οι ακόλουθες σλαβικές φυλές:

Πάντως, ακόμα πιο ανάμεικτης καταγωγής από τους Γερμανούς, όχι τόσο λόγω του υποστρώματος από παλιούς λαούς της Ρωμανίας, όσο λόγω φυλετικών πινελιών από Σλάβους, Ουράλιους & Αλτάιους, είναι οι Αυστριακοί. Παρά τις "άρυες" εθνικές φαντασιώσεις τους, οι Αυστριακοί δεν είναι  παρά γερμανόφωνοι Καραντηνοί, ενώ οι Καραντηνοί που παραμένουν σλαβόφωνοι, επίσης αλλάζουν όνομα λαμβάνοντας το αρχαϊκό συλλογικό όνομα "Σλοβένοι", ήτοι "Ελεύθεροι". Παράδειγμα αντίστοιχης εθνικής ψευδαίσθησης, δηλαδή με μια ιστορική αντίληψη παρόμοια στρεβλή με αυτήν των Αυστριακών, αποτελούν οι Δρουγουβίτες, που εμμένουν σχιζοφρενικά τόσο στην καθαρότητά τους (ό,τι και αν εννοούν με αυτό), όσο και στην διεκδίκηση της κληρονομιάς των Μακεδόνων της Αρχαιότητας. 

Εν πάσει περιπτώσει, καθ'όλη την διάρκεια της ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι αυτοκράτορες -που συνήθως ανήκουν στο ελληνικό, ή σε φίλια με το ελληνικό, έθνη- διεκδικούν πεισματικά την Ρωμιοσύνη τους! Αυτή η εθνική μετατόπιση δεν είναι σπάνια στην Ιστορία της Ανθρωπότητας. Στην περίπτωση της Ρωμανίας, πραγματοποιείται βαθμιαία, εξαιτίας της μετακίνησης του κέντρου βάρους της Αυτοκρατορίας, από την Ρώμη στην Νικομήδεια και την Νέα Ρώμη, κατά τα τέλη του 3ου αι. Στην ουσία καταλήγουν να κυβερνούν την Αυτοκρατορία άνθρωποι που δεν κατάγονται από την Ιταλία, οι νεοκαρχηδόνιοι Σεβήροι και διάφοροι Ιλλυριοί, μεταξύ των οποίων και η δυναστεία του Κωνσταντίνου, οι νεο-Φλάβιοι. Απλά και ανώδυνα, λοιπόν, η Ρώμη κληροδοτεί στους λαούς την υπερηφάνεια για το μεγαλείο της, την ρωμιοσύνη της. 

Πάντως, υφίσταται συνέχεια, πολιτική, πολιτιστική, αλλά και θεσμική, από την εποχή των Σεβήρων μέχρι την εποχή των Παλαιολόγων! 

Οι αυτοκρατορικές υπηρεσίες, και η γραφειοκρατία τους, στηρίζουν ανελλιπώς τον εκάστοτε αυτοκράτορα των Ρωμαίων στο έργο του. Π.χ. το σκρίνιον των βαρβάρων, μια υπηρεσία πληροφοριών (όπως CIA, FBI, Mossad, κλπ), που διαχρονικά προμηθεύει την Αυλή της Κ/πόλεως με πληροφορίες σχετικά με την παγκόσμια πραγματικότητα, ζωτικής σημασίας για την άσκηση της αυτοκρατορικής πολιτικής. 

Όμως ύστερα από την τραγική αποδυνάμωση του 7ου - 8ου αι, και την περαιτέρω εδαφική συρρίκνωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα προκύψει σφοδρή διπλωματική αντιπαράθεση, αρχικά μεταξύ Ρωμιών και Φράγκων κατά τον 9ο αι, και στη συνέχεια μεταξύ Ρωμιών και Σαξόνων (ατίθαση γερμανική φυλή που έχοντας ταλαιπωρήσει τον οίκο του Καρλομάγνου, αποσπά τελικά την κυριαρχία στην Γερμανία) τον 10ο - 13ο αι. 

Το ζήτημα για το οποίο φιλονικούν η Ρωμανία, πρώτα με την Φραγκία και στη συνέχεια με την Γερμανία ή Νιμιτζία ή Αλαμανία, είναι απλό: 

Ποιο κράτος αποτελεί την φυσική συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ως εκ τούτου δικαιούται να κάνει χρήση του όρου "ιμπεράτωρ Ρωμαίων" ή "imperator Romanorvm", ως κληρονόμοι του DOMINIVM MVNDI της αρχαίας Ρώμης; 

800 μ.Χ:  Φραγκία (ρηγάτο Γαλλίας) - Ρωμανία (βασιλεία Ρωμαίων) - Αραβία (χαλιφάτο Αββασιδών, μπιλάντ αλ Ισλάμ)

Όλα ξεκινούν τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ, όταν ο πάπας Λέων Γ΄ χρίζει τον ρήγα των Φράγκων, Καρλομάγνο, 

ως "imperator_avgvstvs_Romanorvm" και ως "κυβερνήτη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας = Romanvm gvbernans Imperivm". 

O πάπας βγαίνει ούτως ή άλλως κερδισμένος: απλά ενισχύει το κύρος του, και την κοσμική του εξουσία.

Ομως ο Καρλομάγνος πασχίζει επίμονα για ν'αποδεχτεί η Aυτοκρατορία των Ρωμιών (Ρωμανία), ότι όντως είναι και αυτός "αυτοκράτωρ Ρωμαίων". Τελικά ο ιμπεράτωρ Μιχαήλ Ραγκαβής θα τον αναγνωρίσει ως ομόλογό του, με αντάλλαγμα την κυριότητα του δουκάτου της Βενετίας, αλλά ...χωρίς τον όρο "Ρωμαίων"!

Όπως μας αποκαλύπτει η αλληλογραφία του Βασιλείου του Μακεδόνος με τον Λοθάριο Β', η διαμάχη θα συνεχιστεί ακόμα και με όρους κοσμοπολιτικής θεώρησης, δηλαδή το αν έχει σημασία η ύπαρξη ή η διατήρηση εθνικής υπόστασης ή συνείδησης για την κατοχύρωση της αυτοκρατορικής ιδιότητας. Γιατί ο αυτοκράτορας και οι λοιποί Ρωμαϊκοί θεσμοί οφείλουν  να στερούνται εθνικής χροιάς. 

Πάντως η ηγεμονία των Φράγκων ρηγάδων επί της Δυτικής Ευρώπης, σύντομα θα παρακμάσει, ενώ παράλληλα οι Ρωμιοί βασιλείς θα πασχίζουν για την ανάκτηση της Ιταλίας, όποτε μπορούν: 10ος - 12ος αι. 

Σύμπνοια Ρώμης και Κ/πολης (δηλαδή, πάπα και αυτοκράτορα) εναντίον των Νορμαννών (γαλλόφωνοι καταδρομείς, με απώτερη καταγωγή από την Δανία), αποτυγχάνει λόγω μικροπολιτικών συμφερόντων (γεγονότα σωτήριων ετών 1053-54), που τελικά οδηγούν στο Σχίσμα, δηλαδή στην διχοτόμηση της Μίας Αγίας Καθολικής Εκκλησίας. 

Κύρια ευθύνη για τον τραγικό διχασμό φέρει ο αρχιεπίσκοπος Νέας Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως & οικουμενικός πατριάρχης, Μιχαήλ Κηρουλάριος (1043-58), η υπέρμετρη φιλοδοξία του οποίου τάραξε την πολιτική ζωή της Ρωμανίας, ήδη από το 1043, με την τύφλωση του ευνούχου Ιωάννου Ορφανοτρόφου, του συγγενή και μέντορα των Παφλαγόνων αυτοκρατόρων Μιχαήλ Δ΄ Παφλαγόνα και Μιχαήλ Ε΄ Καλαφάτη.

τ'αυτοκρατορικά κοσμήματα των Σαξόνων Λιουντολφιγκς

Τις αξιώσεις των Φράγκων ρηγάδων, όμως, θα τις επαναφέρουν οι ρηγάδες της Γερμανίας, ο σαξονικός οίκος Λιουντολφιγκς (919-1024, οι Όθωνες).

Ναι μεν η Ρωμανία του Νικηφόρου Β' (963-69) αντιμετωπίζει με σχετική επιτυχία και την Βουλγαρία, το ζόρικο διπλωματικό της «τέκνον», αλλά ψυχραίνονται οι σχέσεις της με την Γερμανία. Είναι που με τον αέρα του νικητή, ο πολεμιστής αυτοκράτορας καυχιέται στον εριστικό Λιουτπράνδο, πρεσβευτή του κατά τι ισχυροτέρου Γερμανού ομολόγου του, του Όθωνα Β', ότι «navigatio mihi est», ήτοι «η ναυσιπλοΐα μου ανήκει». 

Όθων Β΄ των Λιουντολφιγκς (919-1024, οι Όθωνες)         ~         Όθων Β΄ & Θεοφανώ Σκλήραινα         ~         ρηξ Αλαμανών και ιμπεράτωρ Δύσεως, Όθων Γ'

Τελικά, η μπλόφα έχει αίσιο τέλος το 962, με τον γάμο του Όθωνος Β΄(973-983), με την Θεοφανώ, κόρη του Κωνσταντίνου Σκληρού και της Σοφίας Φώκαινας, ανηψιά του Νικηφόρου Φωκά, και εξ αγχιστείας ανηψιά του επόμενου αυτοκράτορα, του Ιωάννου Τσιμισκή. Λόγω αυτής της επιγαμίας με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, ο επόμενος ρήγας των Γερμανών/Αλαμανών/Νιμιτζών, και "ιμπεράτωρ Ρωμαίων", θα είναι ο κοσμοπολίτης Όθων Γ' ([983] 995-1002), γιος του Όθωνος Β' και της Θεοφανούς Σκήραινας, που θα καμαρώνει ως αφέντης τεσσάρων κόσμων: 

Germania + Sclavenia + Gallia + Roma  

allegorized as four ladies standing by the coronation of Otto III by both saints Peter & Paul

Liudolfings/Οθωνίδες (919-1024)            Salier/Σάλιοι (1024-1125)

ο ύστατος των Οθωνιδών, Ερρίκος Β', με την σύζυγό του, 

Κουνιγούνδη των Λούξεμπουργκ

ο Ερρίκος Β' των Λιουντολφιγκς

Τον αυτοκρατορικό ισχυρισμό θα τον συνεχίσει στη συνέχεια και η επόμενη γερμανική δυναστεία, ήτοι ο φραγκονικός κλάδος των Σαλίων (1024-1125), και αργότερα ο σουαβικός οίκος των Χοενστάουφεν (1125-1254). Έχοντας προσεταιριστεί τους ημιπαγανιστές Σάξονες (Sachsen) και τους μεικτής καταγωγής Βαυαρούς (Bayern), οι Γερμανοί αρχίζουν να επεκτείνονται και προς την σλαυική & βαλτική Ανατολή: Drang nach Osten. 

1 μ.Χ

250 μ.Χ

500 μ.Χ

750 μ.Χ 

1000 μ.Χ

1250 μ.Χ  

1500 μ.Χ 

2000 μ.Χ

ηπειρωτική εξάπλωση γερμανικών λαλιών, κατά την διάρκεια του 19ου αι

Δεν τις κρύβουν τις ιμπεριαλιστικές τους προθέσεις, έχοντας επίσης ενώσει θεσμικώς τέσσερα ρηγάτα: Ανατολική Φραγκία (Frankenreich), Δυτική Φραγκία (royaume de Francs), Βουργουνδία (Burgund ή Bourgogne), και Λομβαρδία (το «σιδηρούν στέμμα» της Ιταλίας), από το 1194 κι εξής και το ρηγάτο της Σικελίας (Σιτσίλια). 

Το 1230 κυκλοφορεί η νομική βίβλος Σαξονικόν Κάτοπτρον (Sachsenspiegel), όπου αναφέρονται τα ακόλουθα σχετικά με τις εξουσίες του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β', σε δυτικογερμανική λαλιά, πολύ κοντινή στην αγγλο-φρισική ομογλωσσία: 

Πάντως, δεν υφίσταται πάντα θανάσιμη αντιμαχία των Γερμανών με τους Ρωμιούς. Παραδείγματος χάριν, κατά τα μέσα του 13ου αι, όταν επί τη ευκαιρία της επιγαμίας & συμμαχίας του σαξονικού οίκου Χοενστάουφεν με τον ρωμέικο οίκο των Δουκών Λασκάρηδων, οι Γερμανοί αυτοκράτορες υιοθετούν στα λάβαρά τους και τον δικέφαλο αετό, ενώ οι Ρωμιοί αυτοκράτορες υιοθετούν στα φλάμπουρά τους και τα γερμανικά χρώματα. Αυτόν τον μαυροκίτρινο δικέφαλο αετό, είναι που θ'αντιγράψουν στη συνέχεια αυθαίρετα -χωρίς επιγαμίες- οι αλαζονικοί Αψβούργοι, "..οι προορισμένοι να κυβερνήσουν τον κόσμο".

Αλλά και ο φιλότιμος Σιγισμούνδος των Λούξεμπουργκ [αυτοκράτωρ 1410-37, πρίγκηψ-εκλέκτωρ του Βρανδεβούργου (1378-88 & 1411-15), βασιλεύς της Ουγγαρίας (1387-1437), ρήγας της Γερμανίας (1411-37), ρήγας της Βοημίας (1419-37), ρήγας της Ιταλίας (1431-37)], έρχεται σε προσέγγιση με τους Ρωμιούς/Γραικούς, προσπαθώντας να περιφρουρήσει την Ευρώπη από την προέλαση του ελληνικής καταγωγής οθωμανού σουλτάνου Γιλντιρίμ Μπεγιαζίτ (Μπαγιαζίτ ο Κεραυνός), έναν υπερδραστήριο στρατηλάτη, αλλά και παρανοϊκά βίαιο. 

Στη συνέχεια όμως, και τους Λούξεμπουργκ με το Τάγμα του Δράκοντος, και τους Βαλουά-Λορέν με το Τάγμα του Χρυσού Δέρατος, και τους Τρασταμάρα της ενιαίας Εσπάνιας, τους κληρονομούν οι αδιάφοροι Αψβούργοι. 

1551 μ.X: Γαλλία (Φραγκία οίκου Βουρβώνων) - Αυστρία-Ισπανία οίκου Αψβούργων - Τουρκία οίκου Οσμανλιδών (Οθωμανική Τουρκία ή Γραικοτουρκία)

Ανάμεσα στην πολυτελή συλλογή οπλισμού του αυτοκράτορα της Ρωμαιοκαθολικής Χριστιανοσύνης, 

Καρόλου Κοΐντου ([1516]1519-56, Karl V) των Αψβούργων, βρίσκονται και περικεφαλαίες 

που θυμίζουν βυζαντινές και μεταβυζαντινές εικόνες, αν και μάλλον 

βασίζονται σε ιταλικά πρότυπα του 15ου αι!  

Τελικά η οριστική λύση του ζητήματος θα επιτευχθεί από τους απαίσιους Αψβούργους: Ενώ η Ρωμανία μετατρέπεται αβοήθητη σε Γραικο-Τουρκία, η Γερμανία θ'αποκαλείται «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ανελλιπώς έως την ναπολεόντεια κατάκτηση (962–1806), ενώ από τον 16ο αι κι εξής, για να εμπεδωθεί η διπλωματική ήττα της «Αυτοκρατορίας των Γραικών», δηλαδή της Ρωμανίας, που ήδη κυβερνάται προ πολλού από τον οθωμανικό οίκο, η δυναστεία των Αψβούργων την μετονομάζει ως «Byzantium», σε όσα εκδοτικά πονήματα μπορεί να επέμβει. Αργά ή γρήγορα, η χρήση του απαξιωτικού τεχνητού όρου «Byzantium», μεταφέρεται και στην Γαλλική Βιβλιογραφία, αν και ο κάτωθι χάρτης συνηγορεί για το «..αργά»: Η χρήση του ορθού όρου Ρωμανία (Romaniae/Romanie/Rumeli), επιβιώνει τουλάχιστον μέχρι και τον 18ο αι.

"..Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν,

και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πη'αίνουν,

και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,

μα στο Καλό κ' εις το Κακό περιπατούν και τρέχουν

και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,

του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη

αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,

ν' αναθιβάλω και να πω "τα 'κάμαν και τα φέραν.."

εκ του ποιήματος "Ερωτόκριτος", 

του Κρητικού δημιουργού Βιτσέντζου Κορνάρου (17ος αι)

ο Αθηναίος αρχοντόπουλος, Ερωτόκριτος, μεταμφιεσμένος σε μαύρον με ..ξόρκι (όπως και ο Οδυσσεύς εμφανίζεται ως επαίτης γέρων στους Μνηστήρες, κατόπιν μεταφυσικής επεμβάσεως της Αθηνάς), παλεύει ελληνορωμαϊκώς με τον Αριστο, ανιψιό του ρήγα της Βλαχίας, Βλαντίστρατου 

9ος αι 

1273

          Ρουμανία - Romania - Ρωμανία i

          Ρουμανία - Romania - Ρωμανία ii

επιπλέον πληροφορίες με συμβατική προοπτική

maps' source!

πίσω στην αρχική σελίδα