Ιωαννίτες Ιππότες & Ρόδος

Επί βασιλείας Κωνσταντίνου Η' του Πορφυρογέννητου (1025-28), ιδρύονται ακόμη και τζαμιά στην Κ/πολη, ως μέτρο περιλαμβανόμενο σε συνολική συμφωνία του 1027, κατά την διάρκεια γενικότερων διαπραγματεύσεων που αφορούσαν την συνεργασία της Ρωμανίας, για την λήξη μεγάλης εξέγερσης Χριστιανών Βεδουίνων (1024-29), εναντίον της καταπίεσης των Φατιμιδών.

Αρχικά το Τάγμα των Χοσπιταλιέρων αποτελεί την Αμαλφηνή αδελφότητα που απλά διαχειρίζεται το εν λόγω χοσπιτάλιον/νοσοκομείο στην Αγία Πόλη Ιερουσαλήμ. Σταδιακά όμως, το Τάγμα ανεξαρτητοποιείται, κατάσταση που εγκρίνει ο πάπας Πασχάλης Β' το 1113, αν και τίθεται υπό την κηδεμονία της Αγίας Έδρας με την ίδια παπική βούλα. Στη συνέχεια, το Τάγμα του Αγίου Ιωάννου των Χοσπιταλιέρων εξοπλίζεται με παπική μέριμνα, και επωμίζεται και το έργο της ενόπλου προστασίας της Χριστιανοσύνης στα προσκυνήματα του Λεβάντε.

Χοσπιταλιέρος σεβαλιέ κραδαίνοντας φλάμπουρο ιεροσολυμίτικο, με λευκόμαυρο χρωματισμό

Ισχυροί ευρωπαϊκοί οίκοι εμπόρων, όπως π.χ. ο ιταλορωμέικος οίκος των Μαύρων (με μέλη ορμώμενα από Αμάλφη, Σμύρνη και την Βασιλεύουσα Πόλη), εκμεταλλεύονται την διαλλακτικότητα του νέου Φατιμίδη χαλίφη (και της θείας του, Σιτ αλ Μουλκ, που στην ουσία κυβερνά μέχρι το 1023), ως ευκαιρία διεύρυνσης στις πλούσιες αγορές του Λεβάντε, επιδοτώντας την παρουσία της Χριστιανοσύνης στην περιοχή, π.χ. με την ίδρυση και της μονής του Αγίου Λαυρεντίου στην Ιερουσαλήμ. Αυτή η δραστηριότητα Ρωμιών ιδιωτών, που όμως αναλαμβάνεται κυρίως από τις εμπορικές πολιτείες του Αμάλφι & του Σαλέρνου, επιτρέπεται από τον Φατιμίδη χαλίφη Αλή αζ-Ζάχιρ ([1021]1023-36), ύστερα ακριβώς από την αντιφατική βασιλεία του προκατόχου του, του αλλοπρόσαλλου Φατιμίδη χαλίφη Αιγύπτου & Συρίας, αλ Χακίμ (997-1020, προφήτου των Δρούζων).

Στις αρχές του 14ου αι μ.Χ, ύστερα από τις σταυροφορίες και αμέτρητες άλλες συρράξεις στο Λεβάντε, οι Χοσπιταλιέροι του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ έχουν μεταλλαχθεί πια σε πλήρως μάχιμους ιππότες, όχι και τόσο φιλανθρώπους και φιλοχρίστους. Έτσι το 1306, εισβάλλουν στην ελληνική, όπως και χριστιανικότατη, Ρόδο. Έως το 1309, καταλαμβάνουν ολόκληρο το νησί, αλλά και την ευρύτερη περιοχή των νοτίων Σποράδων (π.χ. η Κως, η Λέρος, η Κάλυμνος και η Νίσυρος, που θα διοικούνται από κοινού, ως ενιαία "preceptoria"). Στο εξής, οι Ιωαννίτες Ιππότες θ'αποκαλούνται και Ιππότες της Ρόδου.

Οι Χοσπιταλιέροι είναι χωρισμένοι σε οκτώ «γλώσσες»: ήτοι της Φραγκίας, της Προβηγκίας, της Ωβέρνης, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Αραγόνας και της Καστίγιας. Κάθε γλώσσα έχει το κατάλυμά της, και οι αρχηγοί των Γλωσσών απαρτίζουν το Συμβούλιο του Μεγάλου Μαγίστρου, εκ του magister maximus, δηλαδή του εκλεγμένου και -εκτός απροόπτου- ισοβίου αρχηγού του Τάγματος. Η πολυεθνική σύνθεση του Τάγματος φέρνει την Ρόδο σε οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επαφή με όλη την Δυτική Ευρώπη.

Το λιμάνι της μεταβάλλεται σε μια από τις σημαντικότερες πύλες εισαγωγής και εξαγωγής προϊόντων, όπως και ιδεών, από την Δύση στην Ανατολή, και αντίστροφα. Η πόλη περιβάλλεται από ισχυρή και σοφά οργανωμένη οχύρωση. Το ίδιο και η ύπαιθρος, όπου απαριθμούνται 19 φρούρια και 16 πύργοι, όπως μαρτυρούν τα διατάγματα των μεγάλων μαγίστρων του Τάγματος. Άλλωστε, οι Ιππότες του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννου αποκτούν μεγάλη δύναμη και πλούτο από το 1312 και μετά, όταν θα τους αποδοθεί μέρος από την αμύθητη περιουσία των Ναϊτών Ιπποτών, οι οποίοι και τελούν υπό διωγμό ύστερα από εγκληματική συνωμοσία του ρήγα της Γαλλίας (ρουά της Φραγκίας) και του εξίσου φιλάργυρου τσάτσου του, του πάπα Ρώμης.

Πάνω στα ερείπια της παλιάς οχύρωσης της Ρόδου, οι Ιωαννίτες Ιππότες κατασκευάζουν ισχυρά τείχη, που αγκαλιάζουν ημικυκλικά την πόλη, ανοίγουν έξω απ’ αυτά βαθιά και πλατιά τάφρο και σηκώνουν προμαχώνες, πύργους και επάλξεις. Το φρούριο αυτό και η ανδρεία των Ιπποτών, καθιστούν την Ρόδο απόρθητη για πολλά χρόνια. Οι προϊστάμενοι των Ιπποτών, οι μάγιστροι, τηρούν ευνοϊκή στάση απέναντι στους ντόπιους, που είναι ορθόδοξοι Γραικοί, για να τους έχουν συμμάχους σε κάθε πόλεμο, αν και φροντίζουν ν' αποκόψουν κάθε δεσμό των ιθαγενών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Άλλωστε οι ιθαγενείς του Αρχιπελάγους είναι απαραίτητο στήριγμα για την διαρκή πολεμική προσπάθεια των Ιωαννιτών εναντίον των Μουσουλμάνων, και δη των Οθωμανών.

Η κατάληψη της Σμύρνης, κατόπιν συμμαχίας με άλλες λατινικές δυνάμεις (1334), η ναυμαχία της Ίμβρου (1347), όπου συντρίβεται ο τουρκικός στόλος, επιδρομή κατά της Αλεξάνδρειας με την αρωγή του φραγκικού ρηγάτου της Κύπρου (1365), επιδρομή στα παράλια της Συρίας και Μικρασίας (1376), είναι μερικά μόνο από τα τολμηρά ανδραγαθήματα των Ιωαννιτών κατά των Τούρκων. Με συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις, επιδρομές σε νησιά και παράλια, εμπρησμούς και πειρατική δράση οι Ιππότες αποτελούν μια συνεχή ρωμαλέα αντίσταση της Δυτικής Χριστιανοσύνης ενώπιον της οθωμανικής επέκτασης.

Τα έτη 1440 και 1444, οι Τούρκοι προσπαθούν χωρίς επιτυχία να κυριεύσουν την Ρόδο, ενώ το 1457 λεηλατείται το χωριό Αρχάγγελος, και αιχμαλωτίζονται όλοι σχεδόν οι κάτοικοί του. Στα 1480 ο σουλτάνος Μεχμέτ (Μωάμεθ) Β' ο Πορθητής εξαπολύει εναντίον της Ρόδου ισχυρό στρατό και στόλο, με επικεφαλής τον καπτάν πασά (= αρχιναύαρχος) & τέταρτο βεζύρη Μεχμέτ Μεσίχ Πασά Παλαιολόγο (βαπτισμένο "Ανδρέα", γιο του Μανουήλ, δεσπότη της Θεσσαλονίκης), που συνοδεύεται και από άλλους Έλληνες εξωμότες όπως ο Σοφιανός και ο Μελίγαλος, αλλά και από το μπουγιούκ βιζίρ (= μεγάλος βεζύρης, εκ του αραβικού ουαζίρ) Γεντίκ Αχμέτ Πασά, ήδη καταξιωμένο λόγω της κατάκτησης του χανάτου της Κριμέας, και του δεσποτάτου του Θεοδώρου (και τα δύο, το 1475).

σαμπέκον Χοσπιταλιέρων

Από καιρό, το Τάγμα έχει εγκαταλείψει μέχρι και νησιά ολόκληρα, όπως η Τήλος και η Χάλκη, μεταφέροντας τον πληθυσμό τους για την βελτίωση της άμυνας κυρίως στα φρούρια της Ρόδου και της Κω. Είναι που οι Τούρκοι έχουν αρχίσει από νωρίς τις λεηλασίες, για να εκφοβίσουν τον λαό της επικράτειας των Ιπποτών.

Σύμφωνα με διάταγμα του μεγάλου μαγίστρου του Τάγματος των Χοσπιταλιέρων, Τζιοβάνι Μπαττίστα Ορσίνι, από το 1474, οι κάτοικοι της υπαίθρου κλείνονται στα φρούρια, για την δική τους ασφάλεια, και βγαίνουν τώρα μόνο για να σπείρουν και για να θερίσουν τα σπαρτά. Στη Νότια Ρόδο οι κάτοικοι από τα χωριά Κάλαθος, Πυλώνα, Λάρδος, Ασκληπιείο και Γεννάδι, κλείνονται στο φρούριο της Λίνδου (Δεν αναφέρεται το κάστρο του Ασκληπιείου, είτε επειδή δεν έχει χτιστεί ακόμα, είτε επειδή δεν είναι εξοπλισμένο για ν'αντέξει σε σύγχρονη πολιορκία). Τα χωριά Θα, Γεφάνεια, και Εβγάλες (που σήμερα δεν υπάρχουν παρά μόνο ως τοπωνύμια), τάσσονται στο φρούριο της Λαχανιάς. Ο Μεσαναγρός και το Βάτι στο φρούριο της Κατταβιάς. Η Ίστριος, η Προφύλια και η Αρνίθα στο φρούριο της Απολακκιάς.

Σύμφωνα με δεύτερο διάταγμα του μεγάλου μάγιστρου, Pierre d’ Aubusson, το 1479, ακολουθείται διαφορετικό σχέδιο εκκενώσεως των χωριών, ίσως επειδή κάποια από αυτά έχουν ήδη υποστεί ζημιές, ενώ άλλα αναγείρονται ή εκσυγχρονίζονται μόλις τώρα. Οι κάτοικοι του χωριού Κατταβιάς τοποθετούνται στην επάνδρωση του φρουρίου της Λίνδου, εκτός από λίγους που τάσσονται να μείνουν για να υπερασπιστούν τον τόπο τους (Φαίνεται ότι το φρούριο της Κατταβιάς έχει σοβαρές ζημιές). Οι χωρικοί από Λαχανιά, Γεννάδι και Βάτι, τοποθετούνται στην Πυλώνα και το Ασκληπιείο (η πρώτη αναφορά για φρούριο στο Ασκληπιείο). Οι κάτοικοι της Απολακκιάς καταφεύγουν στον Μονόλιθο (Φαίνεται ότι και το φρούριο της Απολακκιάς επίσης έχει υποστεί σοβαρές ζημιές). Ο Μεσίχ Πασάς (ο Παλαιολόγος, που αναφέρεται και ως Μισάκ, Μίσα και Μιχαήλ) αρχίζει την πολιορκία στις 4 Δεκεμβρίου 1479, καίγοντας τα χωριά και καταστρέφοντας τα πάντα στο νησί.

Παρά τις συνεχείς επιθέσεις και τον σφοδρό βομβαρδισμό του μεγάλου φρουρίου των Ιπποτών, οι δυο πασάδες αναγκάζονται να λύσουν την πολιορκία και να φύγουν άπρακτοι στις 27 Ιουλίου 1480, λόγω έλλειψης εφοδίων και τροφίμων, αλλά με την προοπτική επιστροφής την επόμενη χρονιά, για την ολοκλήρωση της κατάκτησης. Όμως πεθαίνει ο σουλτάνος Μεχμέτ Β' ο Πορθητής, οπότε λόγω της κούρσας διαδοχής, η αναγκαιότητα για την άλωση της Ρόδου, καθίσταται δευτερευούσης σημασίας για το οθωμανικό κατεστημένο. Για σουλτάνο, πάντως, και οι δυο πασάδες στηρίζουν τον σωστό Οθωμανό διεκδικητή, ήτοι τον σεχζαντέ Μπαγιαζίτ [Β'], αν και μόνο ο Τουρκορωμιός Μεσίχ προσκολλάται ολοκληρωτικά σε αυτόν, ενδεχομένως λόγω ανασφάλειας. Άλλωστε, έχει άπλυτα που πρέπει να κρύψει, ή να μειώσει, αν απαιτηθεί: Ενδεικτικά, τ'αρχεία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας μαρτυρούν ότι αρκετά χρόνια νωρίτερα, πριν καταστεί καπτάν πασάς λόγω της αναγνώρισης της συμβολής του στην κατάκτηση του Εγρίπου (Εύβοια), ως κυβερνήτης της Καλλίπολης, ο Μεσίχ Παλαιολόγος είχε έρθει σε διαπραγμάτευση με την "Σινιορία", το αμείλικτο "Συμβούλιο των Δέκα", υποβάλλοντας την βούληση του, ν'αυτομολήσει στην υπηρεσία της Βενετίας, παραδίδοντας της τον ευμεγέθη στόλο του, με αντάλλαγμα την τοποθέτησή του ως δεσπότη κάπου στον Μοριά.

Σε αντίθεση με τον Τουρκορωμιό πασά, ο Γεντίκ δεν έχει ενδοιασμούς να διαφοροποιείται από τον νέο σουλτάνο, έχοντας νικήσει προσωπικά σε αρκετούς από τους πολέμους του εκλιπόντος Μεχμέτ Β' του Πορθητή, αλλά -κυρίως- επειδή απολαμβάνει της αμέριστης αγάπης των Γενιτσάρων. Όμως, η αυτοπεποίθηση του Γεντίκ Πασά θα εκνευρίσει τον Μπαγιαζίτ Β', που τον εκτελεί το 1482, με την πρόφαση της συνωμοσίας, κατόπιν υποτιθέμενης σύμπραξης με τον Οθωμανό ανταπαιτητή, σεχζαντέ Τζεμ.

Αντιθέτως και παραδόξως, ο Μουσουλμάνος Αλικιβιάδης, Μεσίχ Πασάς, θα συνεχίσει να υπηρετεί τον Οθωμανό σουλτάνο, με την ναυτική του εμπειρία, αλλά και με την διπλωματική του δεινότητα. Ενδεικτικά, το 1482 θα ηρεμήσει τους Γενίτσαρους, όταν αυτοί απαιτούν να τους δοθεί η ευκαιρία να "συνετίσουν" τον νέο σουλτάνο για τον άδικο θάνατο του Γεντίκ Πασά. Ως διοικητής του Ακκερμαν (Ασπρόκαστρο) το 1497, συσπειρώνει τ'ασκέρια της μεθορίου, αποκρούοντας έτσι εισβολή της Πολωνίας στην Μολδοβία. Ως μεγάλος βεζύρης το 1501, μεταπείθει Τουρκμάνους νομάδες της Ανατολίας, από το να στηρίξουν το στασιαστή Μουσταφά, γόνο του οίκου των Καραμανλήδων.

Η Ρόδος πάντως νίκησε το 1480, αν και με μεγάλες απώλειες, κυρίως στην ύπαιθρο. Αφού απαλλάχτηκε από μια μεγάλη δοκιμασία, στη συνέχεια φροντίζει για την επούλωση των πληγών του πολέμου, παράλληλα με την απώθηση του μεγάλου εχθρού, που συνεχίζει τις πειρατικές του ενέργειες, παρ’ όλο που υπογράφεται συνθήκη Ειρήνης, μεταξύ του Τάγματος και του νέου Οθωμανού σουλτάνου, του Μπαγιαζίτ Β΄, κατά την διάρκεια του 1481. Οι Μουσουλμάνοι καταδρομείς συνήθως στοχεύουν στην λεηλασία της υπαίθρου.

Παραδόξως, κατά την διάρκεια του 1481, ισχυρός σεισμός που συνοδεύεται από παλιρροϊκό κύμα και καταρρακτώδη βροχή, προκαλεί στην Ρόδο επιπλέον καταστροφές. Πάντως, ύστερα από τόσες δοκιμασίες, ο κόσμος στην Ρόδο και τα υπόλοιπα νησιά μπορεί να ξεφυσήξει με ανακούφιση, στις 29 Ιουνίου του 1482. Είναι που η Ρόδος αποκτά έναν επιφανή επισκέπτη, τον σεχζαντέ Τζεμ της Οθωμανικής Δυναστείας, αδελφό και εχθρό του νέου σουλτάνου, Μπαγιαζίντ Β'. Εκμεταλλευόμενο τον πολύτιμο πρόσφυγα, το Τάγμα όχι μόνο θα διαπραγματευτεί Ειρήνη, αλλά και καταβολή μπαξισιού από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, για να κρατήσει τον Τζεμ περιορισμένο σε αδρανή, αν και πολυτελή, αιχμαλωσία.

Στα 1498-1500, φοβερή επιδημία πανώλης αποδεκατίζει τον πληθυσμό των Σποράδων. Είναι αυτή που μας περιγράφει ο Ρόδιος ποιητής Εμμανουήλ Λιμενίτης – Γεωργιλάς στο «Θανατικό της Ρόδου». Στα χρόνια που ακολουθούν η ροδιακή ύπαιθρος όλο και συχνότερα δέχεται τις επιδρομές και τις λεηλασίες από τα πληρώματα του τουρκικού στόλου, κατά τον ίδιο καιρό που οι μαχητικότατοι Ιππότες εντείνουν τις καταδρομές τους σε πλοία, λιμάνια και νησιά που κατέχονται από Μουσουλμάνους, σ’ ολόκληρη την έκταση της Μεσογείου.

Την αυτοδιοίκηση και κοινοτική οργάνωση που είχε η Ρόδος στα χρόνια της Ρωμανίας, την διατηρεί σε σημαντικό βαθμό και με το φεουδαλικό σύστημα στα χρόνια των Ιπποτών. Παρά την εγκατάσταση Ευρωπαίων που μιλούν διάφορες γλώσσες, και αργότερα Εβραίων από Ισπανία, και Τούρκων από Ανατολία, ο λαός μιλά την ελληνική γλώσσα και διατηρεί τις ελληνορθόδοξες εκδηλώσεις του. Η Ρόδος στα χρόνια των Ιπποτών γίνεται ένα πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο, απ’ όπου περνούν τα εμπορεύματα της Ανατολής προς την Δύση και αντίστροφα, ενώ στην ύπαιθρο κυριαρχεί σ’ όλη την διάρκεια του Μεσαίωνα αλλά και της Τουρκοκρατίας η γεωργική & κτηνοτροφική παραγωγή.

Αν και η πνευματική ζωή της μεσαιωνικής Ρόδου δεν μπορεί ασφαλώς να συγκριθεί με το αρχαίο μεγαλείο της, εν τούτοις καθ’ όλη την διάρκεια των ρωμαίικων χρόνων, και των χρόνων της Ιπποτοκρατίας, δεν έλειψαν οι πνευματικές δημιουργίες. Ενδεικτικά, αξίζει ν' αναφερθεί ο συναξαριστής μοναχός Ιωάννης ο Ρόδιος, που έζησε τον 8ο αι, ο λόγιος κληρικός Κωνσταντίνος ο Λίνδιος που έζησε τον 10ο αι, και που έγραψε το ποίημα «Έκφρασις του Ναού των Αγίων Αποστόλων», και διάφορα επιγράμματα, όπως και ο προρρηθείς Εμμανουήλ Γεωργιλλάς ή Λιμενίτης που έζησε στα τέλη του 15ου αι, και στον οποίον αποδίδονται διάφορα ποιήματα, με περιφημότερο το «Θανατικόν της Ρόδου», όπου διεκτραγωδείται η πανώλης του 1498. Εξαίρετο δείγμα της πρώιμης λαϊκής και λαϊκότροπης νεοελληνικής ποίησης είναι τα περίφημα «Ερωτοπαίγνια», έργο άγνωστου ποιητή, που κατά την γνώμη των ερευνητών της λογοτεχνίας, δεν μπορεί να γράφτηκε αλλού, παρά στην ιπποτοκρατούμενη Ρόδο. Από την εποχή της Ρωμανίας σώζονται άφθονες εκκλησίες, τόσο στα χωριά, όσο και στην πόλη της Ρόδου. Μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο μνημειακό σύνολο από την ευρύτερη περίοδο της Φραγκοκρατίας αποτελεί η Παλιά Πόλη της Ρόδου, με τα τείχη, την τάφρο, τις εκκλησίες και τ' άλλα ιπποτικά μνημεία, φευ όλα συντηρημένα, όχι από την ελληνική πολιτεία, αλλά από την υστερόβουλη ιταλική κυβέρνηση, κατά την περίοδο της φασιστικής κατοχής (1912-47).

Το καλοκαίρι του 1522 ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Β' ο Νομοθέτης, ο επονομαζόμενος και Μεγαλοπρεπής, εξαπολύει δριμύτερη εκστρατεία εναντίον της Ρόδου. Βοηθούμενοι και από τους ντόπιους Ρωμιούς, οι Ιππότες αντιτάσσουν ηρωική αντίσταση. Όμως στο τέλος αναγκάζονται να υποκύψουν, λόγω της φθοράς των τειχών, της κατάχωσης της τάφρου και της προκλητικής έλλειψης κάθε βοήθειας από την Δυτική Χριστιανοσύνη. Τα φρούρια των χωριών βοήθησαν σημαντικά στον αγώνα. Το τελευταίο οχυρό που παραδόθηκε ήταν το φρούριο της Μονολίθου. Πάντως, υπογράφεται ευνοϊκή συνθήκη παράδοσης. Σε αντίθεση με τους Φραγκοκυπρίους, πενήντα χρόνια αργότερα, οι Χοσπιταλιέροι Ιππότες αποσπούν μια έντιμη συμφωνία από τον νεαρό σουλτάνο. Την 1^η Ιανουαρίου 1523 ο Σουλεϊμάν Β' Κανουνί (ήτοι "Σολομών ο Δίκαιος", ο Νομοθέτης σουλτάνος, εκ του μεσαιωνικού ελληνικού όρου "Κανών", που σήμαινε "Νόμος") προσεύχεται στην Καθολική εκκλησία του Σαν Τζοβάνη, που από τότε γίνεται τζαμί. Την αυγή της 2^ης Ιανουαρίου 1523, η ναυαρχίδα «Σάντα_Μαρία» και τα άλλα καράβια του Τάγματος αποχαιρετούν την ηρωική Ρόδο. Αποτραβιούνται μαζί με τον οπλισμό τους, και φεύγουν από την Ρόδο με τιμές, για όπου νομίζουν καλύτερα. Μαζί τους ακολουθούν και 4-5.000 Ρόδιοι. Όλοι μαζί, θα καταφύγουν σε Σικελία & Ιταλία.

Το 1530, ύστερα από αρκετές διαβουλεύσεις, ο Αψβούργος αυτοκράτορας, Κάρολος Κοΐντος (V'), εκχωρεί στους Ιππότες την ρημαγμένη από τις φραγκο-αραγονέζικες συρράξεις, Μάλτα, με την συμβολική ετήσια καταβολή ενός φαλκονιού, το περίφημο "γεράκι της Μάλτας". Έτσι τελικά το Τάγμα θα καταστήσει ως νέα έδρα την νήσο Μάλτα, απ' όπου και οι πάντα ετοιμοπόλεμοι Χοσπιταλιέροι θα ονομαστούν και Ιππότες της Μάλτας.

Επιπλέον, θα επιτραπεί τότε στους Ροδίτες πρόσφυγες να χτίσουν Ορθόδοξο ναό, που υπάρχει μέχρι σήμερα στην Μάλτα. Ενδεχομένως, προς τιμήν του σθένους και της αγωνιστικότητας που επέδειξαν οι Ιωαννίτες Ιππότες κατά την διάρκεια της κυριαρχίας τους στη νήσο Ρόδο και τις Σποράδες, θα ονομαστεί Rhode Island, ήτοι Νήσος Ρόδος, και μία από τις 13 αγγλικές αποικίες στην Βόρειο Αμερική (1636), η οποία και θα εξελιχτεί και ως μία από τις ιδρυτικές πολιτείες των ΗΠΑ.

~~~~ ~~~~ ~~~~ ~~~~

Ο Νέος Κόσμος, εκτός από Ισπανούς, Πορτογάλους, Ολλανδούς, Βρετανούς, Γάλλους, Σουηδούς, Δανούς, αλλά και πρόσφυγες και κουρσάρους απ' όλη την Ευρώπη, ελκύει και τους Χοσπιταλιέρους. Συγκεκριμένα, ο μεγαλομανής Φιλίπ ντε Λονβιλιέ ντε Πουανσύ (Phillippe de Longvilliers de Poincy), Γάλλος αξιωματούχος, αλλά και βαΐλος του Μεγαλόσταυρου του Τάγματος του Αγίου Ιωάννου, θ'αποστατήσει από την εξουσία του φραγκικού βασιλείου των Βουρβώνων (ρηγάτο Γαλλίας), καθιστώντας ιδιοκτησία του Τάγματος όσα από τα νησιά της Καραϊβικής μπορεί ν'αποσπάσει:

Πάντως, οι αυθαιρεσίες του Γάλλου κυβερνήτη θ'αναγνωριστούν από τον Γάλλο ρήγα, ύστερα από διαπραγματεύσεις του με τον μέγα μάγιστρο του Τάγματος, τον αποφασιστικό Τζιάν Παύλο Λασκαρις Καστελλάρ (1636-57). Πάντως ύστερα από τους θανάτους του Λάσκαρι και του Πουανσύ, οι Ιωαννίτες Ιππότες θ'απαγκιστρωθούν από τις κτήσεις τους στον Νέο Κόσμο, οι οποίες και θα επιστραφούν στην Γαλλία.

αγγλικός ιστότοπος του Τάγματος

εποχή σταυροφοριών

14ος αι

16ος αι

17ος αι

πίσω στην αρχική σελίδα

πηγή Α

πηγή Β