Embedded Files
Εικάζεται ότι το εθνώνυμο Σόρβοι/Σέρβοι/Σεβεριάνοι/Σεβέρσκοι δεν προέρχεται από προσδιορισμό πρώιμης πατρίδας, ήτοι οι “Βόρειοι” , αλλά μέσω σλαβικής επιρροής επί της ναχο-νταγκεστάνιας φυλής των “Σέρβων”, η ύπαρξη της οποίας μαρτυρείται στην κοιλάδα του π. Βόλγα (ο αρχ. π. Ρα) κατά το διάστημα 1ος – 2ος αι μ.Χ.
Η γειτνίαση ή ακόμα και προέλευση των Σέρβων από σαρματικές και καυκάσιες φυλές δεν είναι διόλου βέβαιη. Βέβαιη δεν είναι ούτε καν η σχέση των πρωτο-Σέρβων με τους Σεβέρσκους, αν και με κάθε βεβαιότητα η σλαβική φυλή των Σεβεριάνων/Σεβέρσκων, μαζί με τους Σμολεάνους, τους Ραντίμιτσους, τους Βιάτιτσους, ακόμα και τους Σλοβένους που διαβιούσαν ανάμεσα στην λίμνη Ίλμεν, τον π. Νέβα και την Λευκή Λίμνη / Μπέλο Οζερο (στα πέριξ του βέλικιυ Νόβγκοροντ (= παλαιά Νεάπολη)), αποτελεί επίσης το υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα κτιστεί το ρωσικό έθνος του Βορρά, από την σουηδική φυλή των Ρως (Ρως <= Ρουοτσι = οι Σουηδοί στην φιννική, και γενικότερα στις γλώσσες των Ουράλιων εθνών, τα περισσότερα από τα οποία θα κατακτηθούν και θ’αφομοιωθούν τελικά από τους Ρώσους του Βορρά).
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όλες οι σλαβικές γλώσσες συγγενεύουν στενά μεταξύ τους, επειδή η επέκταση του αρχικού τους έθνους (πρωτο- Σλάβοι, που μάλλον αυτοαποκαλούνταν συλλογικά "Σλοβένσκοι", ήτοι "Ελεύθεροι"), με την επακόλουθη δημιουργία θυγατρικών φυλών, πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα. Έτσι και μόνο μέσω απλής γειτνίασης, διακριτά σλαβικά έθνη μπορούσαν κάποτε να καταλήξουν να μιλούν την ίδια ή παραπλήσια γλώσσα.
Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα με τους σλαβοφώνους που κατοικούν επί της σερβο-βουλγαρικής μεθορίου, με αποτέλεσμα η εθνική τους συνείδηση να διεκδικείται κι από τις δυο χώρες, με τους μεν Σέρβους να τους αναγνωρίζουν ως την σερβική φυλή "Τορλάκοι", με τους δε Βούλγαρους να τους αναγνωρίζουν ως την βουλγαρική φυλή "Σόπσκοι ή Σόποι". Άλλο παράδειγμα αποτελούν οι ίδιοι οι Σέρβοι, δηλαδή το τμήμα των Σεβήρσκων που κατέβηκε από την σημ. Λουσατία (αν και με αρχική κοιτίδα αρκετά ανατολικότερα), και που εισήλθε στην σημερινή Γιουγκοσλαβία στους χρόνους του βασιλέως Ηρακλείου. Εκεί είχαν επίσης εισέλθει Χρωβάτες/Χροβάτες/Κροάτες, προερχόμενοι (όπως βεβαιώνει και το DAI) από την περιοχή ακριβώς πέραν από ολόκληρη την βόρεια μεθόριο της κατοπινής Τσεχοσλοβακίας:
Βόρειοι ή Λευκοί Χροβάτες (Βελοχρωβάτοι), στην νότια Πολωνία
Νότιοι ή Μαύροι Χροβάτες, στην δυτική Ουκρανία
570 μ.Χ
Έχοντας διασπαστεί από τους κατοπινούς Σόρβους που κινούνται βορειοδυτικά προς την Λουσατία/Λάουζιτς, που κάποτε ονομάζονταν και Λευκή Σερβία, ήτοι Βόρειος Σερβία, οι Σέρβοι προτιμούν να κινηθούν νοτιώτερα για να εγκατασταθούν στην βόρεια μεθόριο της Ρωμανίας, ευπρόσδεκτοι από τον Αρμένιο ιμπεράτορα Ηράκλειο (610-41 μ.Χ), ύστερα από νίκη τους εναντίον των Αβάρων, λίγο πριν από τα μέσα του 7ου αι μ.Χ. Δηλαδή και οι Σόρβοι με τους Σέρβους υιοθετούν την σλαυική χωρική οριοθέτηση, με τους όρους Λευκή, Μαύρη, Ερυθρά, Πράσινος, για Βορράς, Νότος, Ανατολή, Δύση, αντίστοιχα:
Εντός του πάλαι ποτέ Ιλλυρικού, και οι Σεβεριάνες ή Σέρβοι, και οι Χροβάτες ή Κροάτες κατάφεραν ν'αφομοιώσουν πλείστες άλλες φυλές, μερικές από τις οποίες, δεν ήταν καν σλαβικές, διατήρησαν την εθνική τους ταυτότητα, και ενώ επιπλέον διχάστηκαν από το Σχίσμα των Εκκλησιών, εν τούτοις τα δύο αυτά έθνη κατέληξαν να μιλούν την ίδια ακριβώς γλώσσα, την σερβο-κροατική.
Σλάβοι πολεμιστές, με ρωμέικο εξοπλισμό
Οι άρχοντες των Σέρβων, και συγκεκριμένα η δραστήρια δυναστεία Βογισλαύλιεβιτς ή Νέμανιιτς, διεκδικεί την πορφύρα και την ηγεμονία ανάμεσα στους λαούς της Ρωμανίας με αξιοσημείωτο δυναμισμό, αν και σε πολύ κακή χρονική στιγμή, ήτοι κατά το διάστημα 1331-46. Ο ζουπάνος των Σέρβων, Στέφανος Ουρώς Δ΄ Ντούσαν (1331-55), προβιβάζει το μοναστήρι του Ιπεκίου σε πατριαρχείο, και ο πατριάρχης αυτός είναι που τον ενθρονίζει κράλη αυτοκράτορα Ρωμαίων, Σέρβων και Αλβανών, το 1346, στα Σκόπια.
Τους Σέρβους θα τους βοηθήσουν οι άριστες σχέσεις τους με το ελληνικό έθνος, που πιστοποιούνται και από την ύπαρξη διγενών, ή τουλάχιστον δίγλωσσων, αρχόντων, όπως ο Γιοβαν Ολιβερ Γκρτσινιτς, όπως και η καθοριστική αποστασία του αυτοκρατορικού τοποτηρητή στα Βαλκάνια, του πανίσχυρου Κουμανο- Ρωμιού δεσπότη (με οικόσημο έναν γρύπα, κοινό πολιτισμικό σύμβολο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κεντρική Ασία) Συργιάννη Παλαιολόγου, πριν αυτός φονευτεί από τον συνάδελφό του, τον στρατηγό Σφραντζή Παλαιολόγο, εντός σερβικού στρατοπέδου.
Πάντως η διεκδίκηση της αυτοκρατορικής υπεροχής, το επίτευγμα του Σέρβου φέρελπι κράλη αυτοκράτορα Στεφάνου Ουρώς Δ΄ Ντούσαν (1331-55), εγγονού του Βούλγαρου τσάρου & αυτοκράτορα Σμίλετς, θα εκμηδενιστεί, αφού πολύ γρήγορα η Σερβική Αυτοκρατορία θα διασπαστεί σε τουλάχιστον 7 διάδοχα μορφώματα. Ένας από τους επιγόνους του πρώτου Σέρβου κράλη & αυτοκράτορα, είναι ο ανηψιός του, Κωνσταντίνος Ντραγκάς, δεσπότης της ανατολικής Δρουγουβιτίας (1355-95), γιος του σεβαστοκράτορα Ντεγιάννη, παππούς του τελευταίου αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου ΙΒ΄ Δραγάση Παλαιολόγου, αλλά και πατέρας του εξισλαμισμένου Γιακούπ (Ιάκωβος), ο οποίος και θα τον διαδεχτεί όταν αυτός θα πεθάνει πολεμώντας μαζί με τον συνάδελφό του, Μάρκο Мрњавчевић (Mrnjavčević), δεσπότη της δυτικής Δρουγουβιτίας, με έδρα στο Πρίλαπον (επίσης, Πρίλεπο ή Περλεπές), τους εχθρούς του αφέντη τους πλέον, του σουλτάνου Γιλντιρίμ Μπαγιαζίτ, κοντά στην Κράϊοβα της Μαύρης Βλαχίας, στην σημερινή Ρουμανία.
Προς τιμήν του Σέρβου δεσπότη Κωνσταντίνου Ντραγκάς, η πρωτεύσουσά του, Βελέβουσδος, ονομάστηκε και Κωνσταντινούπολη, ενώ μέχρι σήμερα αποκαλείται "Κιουστεντίλ", ύστερα από παραφθορά του "Κωνσταντινούπολη" από τους τουρκόφωνους του 14ου αι. Δεύτερη σύζυγός του Κωνσταντίνου Ντραγκάς ήταν η Ευδοκία, κόρη του Αλεξίου Γ΄ ΜεγαλοΚομνηνού, βασιλέα αυτοκράτορα των Ποντίων. Ο οθωμανός δυνάστης Μουράτ Α' θα εκμηδενίσει την αυτοκρατορική ψευδαίσθηση των Σέρβων ύστερα από την μάχη του Τσερνομιανού (στην κοιλάδα του π. Έβρου), και τον θάνατο του Στεφάνου Ουρώς Ε΄ Ντουσαν του Ασθενούς το 1371, ενώ και το 1389, στην μάχη του Κοσσυφοπεδίου (στις πεδιάδες του Κοσόβου), το ασκέρι του θα συντρίψει την επιβλητική στρατιά Σέρβων, Αλβανών, Βόσνιων, Βλάχων και Βουλγάρων, της οποίας θα ηγείται ο Σέρβος πρίγκηπας Λάζαρος, αν και ο ίδιος ο Μουράτ Α' θα φονευτεί στην σκηνή του. Όμως ο Οσμανλής διάδοχος, Μπαγιαζίτ, θα εκτελέσει τον Λάζαρο, διαψεύδοντας οριστικά τις φιλόδοξες προσδοκίες των Σέρβων για δική τους εκδοχή της φιλοχρίστου Αυτοκρατορίας.
Σέρβοι πολεμιστές κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα
Σέρβος γερακάρης του 19ου αι
πίνακας του σερβικής καταγωγής Αυστριακού Paulus Joanovitch
(Павле "Паја" Јовановић / Pavle "Paja" Jovanović)
Page updated
Google Sites
Report abuse