Αψβούργοι & Ρωμιοσύνη

Το αρχικό οικόσημο που είχαν οι Αψβούργοι στην κοιτίδα τους, Σουαβία (Schwaben, Σουηβία),

πριν αποσπάσουν το αυτοκρατορικό αξίωμα των Χοενστάουφεν και τις κτήσεις των Μπάμπενμπεργκ, νικώντας τους Πρεμυσλίδες (1273),

και κληρονομώντας τους Λούξεμπουργκ (1437, jure uxoris), τους Βαλουά-Μπουργουντύ (1482, jure uxoris), και τους Trastámara (1506, jure uxoris).

Το έμβλημα αυτό δεν είναι και τόσο πρωτότυπο:

Με παρόμοια επιτιθέμενο λέοντα καμαρώνουν ηγεμόνες σε διάφορες περιοχές του Παλαιού Κόσμου,

π.χ. οι τσάροι της Βουλγαρίας, οι βολιάροι της Δρουγουβιτίας, οι αρχόντοι της Κάτω Αρμενίας, και οι ρηγάδες της Σκοτίας

Οι Αψβούργοι (Habsburg-Lothringen) είναι ένας θρασύς οίκος από τη Σουαβία-Αλσατία (Schwaben-Elsass), που αναδεικνύεται δυναμικά, παράλληλα με την πτώση των Χοενστάουφεν και των Μπάμπενμπεργκ. Πάντως πριν επικρατήσει οριστικά στη Γερμανική Αυτοκρατορία (Γερμανία, επίσης Νιμιτζία ή Νεμιτζία, και Αλαμανία ή Αλεμανία), ο οίκος αυτός θα κονταροχτυπηθεί για αιώνες με επιφανέστερους οίκους όπως οι Πρεμυσλίδες, οι Λούξεμπουργκ και οι Βίττελσμπαχ (Κατά την διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648), ο κλάδος Pfalz-Simmern ως εχθρικοί Παλατινοί Εκλέκτορες, έναν χειμώνα δε και ως Βασιλείς της Βοημίας: 1619-1620. Κύριος κλάδος ως Ιμπεράτορες της Αγίας Αυτοκρατορίας: 1742-1745, και εχθρικοί βασιλείς Βαυαρίας: 1745-1777).

Οι Αψβούργοι αναρριχώνται στον αυτοκρατορικό θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Δύση, για πρώτη φορά το 1273, επικρατώντας επί των Πρεμυσλιδών, και οριστικά το 1438, κληρονομώντας τους Λούξεμπουργκ. Λίγο αργότερα κληρονομούν και τους Βαλουά-Μπουργκουντί από το 1506, αλλά και τους Trastámara, του «Καθολικοτάτου Ζεύγους Μοναρχών» της Εσπάνιας από το 1516.

Παράλληλα, οι Αψβούργοι θα επιδιώκουν παγίως με ζηλοφθονία και με συνέπεια την αποσταθεροποίηση γειτονικών κρατών, όπως το βασίλειο της Ουγγαρίας των Λούξεμπουργκ, των Ουνιαδών, όπως και η «Ανατολική Ουγγαρία» των Πρεμυσλιδών, το βασίλειο της Πολωνίας, το μεγάλο δουκάτο της Λιθουανίας, αλλά και η Πολωνική - Λιθουανική Ομοσπονδία, αργότερα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια του 16ου αι, η αλαζονική δυναστεία των Αψβούργων βαπτίζει την Ρωμανία, «Βυζάντιο», για να νομιμοποιηθεί η δική της αξίωση συνέχειας με το ρωμαϊκό μεγαλείο. Ο μαυροκίτρινος δικέφαλος αετός, δημοφιλές οικόσημο των πανούργων Αψβούργων σε όλη την περίοδο που κυριαρχούν στην Γερμανία (1438-1866), αρχικά αποτελούσε τον απλό μαυροκίτρινο αετό του γερμανικού αυτοκρατορικού οίκου Χοενστάουφεν. Επί τη ευκαιρία της επιγαμίας & συμμαχίας του οίκου Χοενστάουφεν με τον ρωμέικο οίκο των Δουκών Λασκάρηδων, οι Γερμανοί αυτοκράτορες υιοθετούν στα λάβαρά τους και το δικέφαλο αετό, ενώ αντίστοιχα οι Ρωμιοί αυτοκράτορες υιοθετούν στα φλάμπουρά τους και τα γερμανικά χρώματα. Με την επικράτησή τους στο κράτος των Χοενστάουφεν, οι Αψβούργοι βρίσκουν αυτόν το μαυροκίτρινο δικέφαλο αετό πολύ του γούστου τους. Οπότε τον υιοθετούν αυθαίρετα -δηλαδή χωρίς επιγαμίες- ένεκα που ούτως ή άλλως θεωρούν ότι είναι «..προορισμένοι να κυβερνήσουν τον Κόσμο..» <~ «Alles Erdreich ist Österreich untertan» <~ «AEIOU».

Ο Κάρολος Κόϊντος των Αψβούργων φορά πάνω απ'την πανοπλία του, το περιδέραιο του βουργουνδικού Τάγματος του Χρυσού Δέρατος, γύρω στο 1550.

Οι Αψβούργοι θα καταχραστούν από τους Βαλουά της Βουργουνδίας και το Τάγμα του Χρυσού Δέρατος, το οποίο είχε συστηθεί απ'τον Φίλιππο τον Ωραίο το 1430 για να στεριώσει συμμαχία Βουργουνδίας και Πορτογαλίας, ίσως βέβαια και για ανθισλαμική συσπείρωση στα πρότυπα του Τάγματος του Δράκοντος που ίδρυσε το 1408 ο ιμπεράτωρ Σιγισμούνδος των Λούξεμπουργκ.

ο σταυρός της Βουργουνδίας θα υιοθετηθεί από τους Αψβούργους μετά το 1506, και για χρόνια θ'αποτελέσει πολεμικό και ναυτικό σύμβολο της ισχύος τους!

το αρχικό έμβλημα της αυτοκρατορικής δυναστείας των Χοενστάουφεν (1138-1208 και 1212-54)

ο δικέφαλος-έμβλημα του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Β΄ των Αψβούργων,

στολισμένος με σύμβολα από υποτελείς χώρες

οι κτήσεις των Αψβούργων λίγο πριν από την παραίτηση του Καρόλου Κουίντου το 1555

Η μπαμπέσικη εξάπλωση των Αψβούργων εστιάζεται γύρω από την Αυστρία (Österreich = Ανατολική Αυτοκρατορία), μια εντελώς «βαλκάνιa» γερμανόφωνη χώρα με ρωμαιο-παννονικό, αλλά και σλαβικό υπόστρωμα, αλλά επιδιώκεται και ο προσεταιρισμός σπουδαίων κρατών, όπως: Ουγγαρία & Κροατία, Ρωμανία & Σερβία, Γαλικία & Βολυνία, Βουργουνδία & Τοσκάνη (τα δυο επίκεντρα της Αναγέννησης), Αραγόνα & Σικελία. Έτσι, κατά καιρούς, η εξουσία και η επιρροή του οίκου εξαπλώνεται ανά την Ευρώπη. Άλλωστε η αρχή (motto) του οίκου Αψβούργων είναι:

A. E. I. O. U., ήτοι Austriae Est Imperare Orbi Universo,

δηλαδή η Αυστρία είναι Αυτοκράτειρα του Σύμπαντος Κόσμου,

γερμανιστί: Alles Erdreich ist Österreich untertan.

έμβλημα του οίκου των Αψβούργων

με καπηλευμένα σύμβολα της Ρωμανίας

- αυτοκρατορική μίτρα & δικέφαλος αετός -

και άλλων χωρών

Η Γερμανική Αυτοκρατορία παραμένει στο έλεος των Αψβούργων

και στο τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου, το 1648

Έχοντας αυτές τις εξωφρενικές απαιτήσεις, ο οίκος των Αψβούργων θα αποτελέσει για αιώνες τον αυτόκλητο ηγέτη & προστάτη της Χριστιανοσύνης, ξεσηκώνοντας έτσι κατά καιρούς θύελλες αντιδράσεων, όπως η Μεταρρύθμιση, ο Τριακονταετής Πόλεμος, οι πανευρωπαϊκές εξεγέρσεις του 1848, και η εθνική «παλιγγενεσία» της Ιταλίας (το πολυπόθητο «Risorgimento» με τη δυναμική συμμετοχή Γαριβαλδινών και άλλων Δημοκρατικών, το οποίο όμως τελικά θα επικαρπωθεί ο βασιλικός οίκος της Σαβοΐας, 1848-61), αλλά και των εθνών της Βαλκανικής Χερσονήσου (1821 κι εξής). Οι εξίσου ολέθριοι για την Ανθρωπότητα, Βουρβώνοι και Οθωμανοί, ήταν κατά περίσταση είτε εχθροί, είτε σύμμαχοί του οίκου των Αψβούργων. Πάντως, ξεκάθαρα αντίπαλοί τους υπήρξαν αρκετοί, ανά τους αιώνες: οι Ελβετοί, οι Βενετοί, οι ανά την Ευρώπη Διαμαρτυρόμενοι/Προτεστάντες Χριστιανοί, με κυριότερους τους Ολλανδούς, οι ανά την Ευρώπη διαφωτιστές & δημοκράτες, οι Καρμπονάροι, οι Γαριβαλδινοί, οι Ούγγροι, οι Ρωμιοί, οι Σέρβοι και οι λοιποί αφυπνισμένοι πατριώτες των Βαλκανίων, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές, οι απανταχού επαναστάτες γενικότερα. Ανταγωνιστικά έως εχθρικά, τους στάθηκαν και κάμποσοι φιλόδοξοι δυνάστες (Βίττελσμπαχ, Μπάμπενμπεργκ, Πρεμυσλίδες, Γιαγκελον, Βέττινερ, Χάνοβερ, Χοεντσόλερν, Ρομανώφ και Βοναπάρτες).

Ύστερα από την παραίτηση του αυτοκράτορα Καρόλου Κοΐντου (1555), οι Αψβούργοι χωρίζονται στον κλάδο της Αυστρίας και τον κλάδο της Ισπανίας:

Παρόλες τις υπέρμετρες φιλοδοξίες τους, κάποτε οι Αψβούργοι της Ισπανίας θα εκλείψουν, για ν'αντικατασταθούν κατόπιν επιμόνου συρράξεως, τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής (1701-14) από ανθεκτικό κλάδο των Βουρβώνων, που τοποθετεί εκεί ο ρήγας της Φράντσας και νέμεσις των Αψβούργων εκείνον τον καιρό, ο Λουδοβίκος ΙΔ'.

Όμως οι Αψβούργοι της Αυστρίας θα επιβιώσουν από παρόμοια κρίση (1740-48), για να συνεχίσουν την επιζήμια συνεισφορά τους προς την Ανθρωπότητα, ως Habsburg-Lothringen, ύστερα από τον γάμο της Μαρίας Θηρεσίας των Αψβούργων με τον Φρανς Στεπάν, δούκα της Λοραίνης και του Μπαρ.

τ'αντίπαλα κράτη και οι κτήσεις τους ανά τον Κόσμο,

κατά την παγκόσμια σύρραξη που αποτέλεσε ο Πόλεμος για την Αυστριακή Διαδοχή (1740-48).

Οι Αψβούργοι θα κρατήσουν την Αυστρία, αλλά ως Habsburg-Lothringen πια.

Οι Αψβούργοι ζημιώνουν μη αναστρέψιμα την Ρωμιοσύνη, 2 φορές μέσα στον ίδιο αιώνα: Αρχικά όταν αποδεικνύονται αφερέγγυοι ως προς τη σύμμαχό τους, Βενετία, αποποιούμενοι των διεκδικήσεών της επί της «Ρωμανίας (Romagna)». Προς το τέλος του ίδιου ολέθριου αιώνα, οι Αψβούργοι εξαρθρώνουν την επαναστατική ομάδα του Ρήγα Φεραίου, τον οποίο και παραδίδουν στις οθωμανικές αρχές (+1798). Έτσι το κράτος-ουτοπία των αδελφωμένων λαών της Ρωμανίας θα φαντάζει στο εξής ως άπιαστο όνειρο, ύστερα και από τις αλληλοσυγκρουόμενες «Εθνικές Αφυπνίσεις», τον αιματοβαμμένο 19ο αι, αλλά και τον εξίσου φρικτό 20ο αι.

~~~ ~~~ ~~~

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εθνικός ποιητής του αναγεννημένου Ελληνισμού, Διονύσιος Σολωμός,

παρομοιάζει τον οίκο των Αψβούργων με αρπακτικό αετό

που τυραννά τον Ιταλό, ενώ συγχρόνως επιβουλεύεται και τον Έλληνα,

εντός του Ύμνου εις την Ελευθερίαν:

Σε ξανοίγει από τα νέφη

και το μάτι του Αετού,

που φτερά και νύχια θρέφει

με τα σπλάχνα του Ιταλού·

και σ' εσέ καταγυρμένος,

γιατί πάντα σε μισεί,

έκρωζ' έκρωζ' ο σκασμένος,

να σε βλάψει, αν ημπορεί.

΄Αλλο εσύ δεν συλλογιέσαι

πάρεξ που θα πρωτοπάς·

δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι

στες βρισιές οπού αγρικάς·

σαν το βράχο οπού αφήνει

κάθε ακάθαρτο νερό

εις τα πόδια του να χύνει

ευκολόσβηστον αφρό·

οπού αφήνει ανεμοζάλη

και χαλάζι και βροχή

να του δέρνουν τη μεγάλη,

την αιώνιαν κορυφή.

Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του,

οποιανού θέλει βρεθεί

στο μαχαίρι σου αποκάτου

και σ' εκείνο αντισταθεί.

Το θηρίο π' ανανογιέται

πως του λείπουν τα μικρά,

περιορίζεται, πετιέται,

αίμα ανθρώπινο διψά·

τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,

τα λαγκάδια, τα βουνά,

κι όπου φθάσει, όπου περάσει,

φρίκη, θάνατος, ερμιά·

Ερμιά, θάνατος και φρίκη

όπου επέρασες κι εσύ·

ξίφος έξω από τη θήκη

πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

~~~ ~~~ ~~~

Εν τούτοις, από κάποια στιγμή και μετά, εξαιτίας της ναπολεόντειας αναστάτωσης, της εκρηκτικής ανόδου των Χοεντσόλερν της Πρωσίας και της αυξανώμενης επιρροής της, εντός της Γερμανικής Ένωσης -λίαν συντόμως ως «Γερμανίας», της ενοποίησης της Ιταλίας (την οποία και μέχρι τούδε λυμαίνονταν), αλλά και του σταθερού κινδύνου της Ρωσίας, οι Αψβούργοι και η Αυστρία τους, θ'αναγκαστούν ν'αποδεχτούν τις πεπερασμένες δυνατότητές τους, και ν'αναζητήσουν συνεταίρους για την ηγεμονία τους, υλοποιώντας το 1866 το μακρόπνοο σχέδιο του αυτοκράτορος των Ρωμαίων, Μανουήλ Κομνηνού:

το έμβλημα της Αυστροουγγαρίας (1867-1918)

Η Βοσνία & Ερζεγοβίνη αποτελούν πιστές οθωμανικές περιοχές που όμως περνούν υπό αυστριακή κυριότητα το 1878.

Όταν το 1889 αυτοκτονεί ο ευαίσθητος διάδοχος Ρουδόλφος των Αψβούργων, μοναχογιός του αυτοκράτορα/κάιζερ της Αυστρο-Ουγγαρίας, Φράνζ-Γιόζεφ φον Άουγκσμπουργκ (και πατέρας της Erzi/Έρτσι, aka «Κόκκινη Αρχιδουκέσσα», η άδολα Σοσιαλίστρια Ελίζαμπεθ Μαρία των Αψβούργων), ξεσπά κρίση διαδοχής εντός της υπερσυντηρητικής δυναστείας και κοινωνίας.

Τελικά το 1896, ο υπέργηρος κάιζερ/ιμπεράτωρ Φρανζ-Γιόζεφ ([1848] 1867-1916), καθιστά «διάδοχο του στέμματος», τον οξυδερκή ανηψιό του, τον αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Φράντς-Φέρντιναντ), που το 1908 εκπονεί σχέδιο προσεταιρισμού του συνόλου των νοτιοσλαβικών λαών, ως ενιαία οντότητα, ισοδύναμη στην αυτοκρατορία με τους Αυστριακούς και τους Ούγγρους. Η Σερβία αντιδρά εντόνως σε αυτήν την προοπτική, όπως άλλωστε αρμόζει σε μια χώρα κυρίαρχη. Στη συνέχεια, ο αρχιδούκας Φράντς Φέρντιναντ δολοφονείται απρόσμενα στο Σαράγεβο από ομάδα Σέρβων συνωμοτών, δίνοντας στην Αυστρο-Ουγγαρία έρεισμα για να εισβάλλει στην Σερβία.

---> αρχιδούκας Φράνζ Φέρντιναντ φον Άουγκσμπουργκ

---> Ελίζαμπεθ Μαρία φον Αουγκσμπουργκ, η «Κόκκινη Αρχιδουκέσσα»

---> διάδοχος του αυτοκρατορικού στέμματος, Ρούντολφ φον Άουγκσμπουργκ

Παραδόξως, παρουσιάζονται κρούσματα προοδευτικότητας/φιλελευθερισμού εντός του οίκου των Αψβούργων, την ηγετική δυναστεία της Γερμανικής Ομοσπονδίας (1815–1848, 1850–1866), και της ηπειρωτικής Ευρώπης γενικότερα, παρά την μακραίωνη σιδηρά πυγμή τους ([1273] 1438 κι εξής), παρά και την πρωτοκαθεδρία τους στην υπερσυντηρητική και αντιδραστική Ιερά Συμμαχία ([1815] 1818-1853, 1871-81), όσο και στην καταστολή των δημοκρατικών εξεγέρσεων του 1848.

---> Sisi/Σίσυ Ελίζαμπεθ φον Βίττελσμπαχ, σύζυγος του κάιζερ/ιμπεράτορα της Αυστρίας, Φράνζ Γιόσεφ

Πάντως, υπήρξαν τουλάχιστον επτά Σέρβοι συνωμότες!

η σύλληψη

του φυσικού αυτουργού

η δολοφονία του ζεύγους

Η Ρωσική Αυτοκρατορία, από χρόνια δεσμευμένη σε ατζέντα Πανσλαβισμού κηρύσσει τον πόλεμο στην Αυστρία, ως σύμμαχος της Σερβίας, οπότε και η Γερμανία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ρωσία. Έτσι, ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (28 Ιουλίου 1914 - 11 Νοεμβρίου 1918), μεταξύ Ρωσίας, Γαλλίας, Βρετανίας και των Συμμάχων τους (ως Αντάντ Κορντιάλ /Entente Cordiale, η Εγκάρδιος Συνεννόησις των Συμμαχικών Δυνάμεων, αρχικά συνηφθείσα μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας ήδη από το 1904, με κατοπινή προσχώρηση και της Ρωσίας), εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (Mittelmächte), Αυστροουγγαρίας και Γερμανίας. Δηλαδή, η μάταιη (και μοιραία!) προσπάθεια του αρχιδούκα Φράνς Φέρντιναντ, ενός αξιόλογου και ευφυή γόνου των Αψβούργων, ν'αναβαθμίσει το στάτους των σλαυικών εθνών εντός της Αυστροουγγαρίας, και ακόμα περισσότερο η ματαιοδοξία των Αψβούργων και η αλαζονεία των Χοετσόλερν, θα προκαλέσουν τον Α΄ Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα στις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου θα είναι και η διάλυση της αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας, αλλά και η οριστική (και πολυπόθητος!) πτώση του οίκου των Αψβούργων.

η Εγκάρδια Συνεννόηση / Αντάντ Κορντιάλ vs τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες,

πριν από το ξέσπασμα του Α' Π. Πολέμου

Οι Γερμανοί του Β' Ράιχ είχαν στηρίξει την αποκτήνωση ( = εκφασισμό) των Τούρκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του τρελού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β' (1876-1909) και των σοβαροφανών Νεοτούρκων (1908-18). Οπότε πείθουν εύκολα τους Οθωμανούς να συμμετάσχουν στις Κεντρικές Δυνάμεις.

Σάλο προκαλεί τότε η αποστασία της Ιταλίας από τον συνασπισμό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, επιλέγοντας αντιφατικά Ουδετερότητα, διαπραγματευόμενη μάλιστα για την καλύτερη δυνατή προσφορά, για την επιλογή πλευράς!

ο κάιζερ με τον σουλτάνο και τον ιμπεράτορα

κατοπινή εκδοχή: "ο συνασπισμός των τριών αυτοκρατόρων"

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ":

ο κάιζερ σαρώνει και το ουδέτερο Βέλγιο!

Πάντως, οι Έλληνες [υπερ]πατριώτες τελούν υπό σύγχυση, οι γερμανομανείς, λόγω της προσχώρησης εις τας Κεντρικάς Δυνάμεις, των οποίων ηγείται η αγαπημένη τους Γερμανία, με αρχηγό τον κουνιάδο του βασιλέως των Ελλήνων, τον kaiser/κάιζερ του Β' Ράιχ (αν και υποτίθεται ότι ως αρχαιότερος ..προΐσταται ο Αψβούργος κάιζερ/ιμπεράτωρ της Αυστροουγγαρίας), και των δύο κατεξοχήν εθνικών εχθρών του Ελληνισμού, ήτοι του Οθωμανού σουλτάνου (2 Αυγούστου 1914), και του τσάρου της Βουλγαρίας (6 Σεπτεμβρίου 1915).