σημαίες και δημογραφικά του Σωτηρίου Έτους 1000

το χρυσέρυθρον οικόσημο 

των Φρέντελον / Fredelon κομήτων της οκκιτανικής Τουλούζης και της συριακής Τριπόλεως

έμβλημα των κομήτων της Τουλούζης,

ενδεχομένως με συμβολισμούς που έχουν νόημα για τους Μανιχαίους (και τους Καθαρούς τους)

τους οποίους και προστατεύουν οι Φρέντελον κόμητες της Τουλούζης ανά την ευρύτερη Γαλλία.

 Ο τύπος με τους συμμετρικούς σταυρίσκους επιβιώνει και στην σημαία των Γεωργιανών, 

αν και στην πρώιμη εκδοχή, αυτήν με τα χρώματα του Αγίου Γεωργίου,

αφού άλλωστε μια συγγενής του αγίου, η επίσης Αγία Νινω (ή Νινα), 

     καταγράφεται ότι εκχριστιάνισε τις χώρες του Καυκάσου, 

αλλά και στα εθνόσημα των Σέρβων, 

όπου όμως προτιμάται η εκδοχή 

των πυρέκβολων: 

Στην πολεμική εκδοχή της αυτοκρατορικής σημαίας,

οι 4 σταυρίσκοι αντικαθίστανται από 4 πυρέκβολα (πυρόλιθοι),

που συμβολίζουν την ισχύ που χαρίζει το υγρόν πυρ 

-κυρίως στο ναυτικό της Ρωμανίας.

Αρκετά αργότερα, όταν λόγω κόστους η χρήση του υγρού πυρός θα εκλείψει, 

ερμηνευόμενα ειδάλλως τα ξεχασμένα πια πυρέκβολα, θ'αρχίσουν 

να προσομοιάζουν με συμμετρικώς κατανεμημένα "Β" ή "Ε".  

το φλάμπουρο της δυναστείας Ασεν/Ασάν (1187-1280), 

που θα επιχειρήσει να στήσει νέα αυτοκρατορία στον βουλγαρικό τομέα της Ρωμανίας, 

αντιγράφει τα πάντα, με την σιγουριά "ναι αλλά εμείς το εφαρμόζουμε καλύτερα", π.χ το Αλληλέγγυον..!

Η δυναστεία των Ασάν είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής ανάμεσα στους λατινοφώνους, τους σλαυοφώνους, 

τους τουρκοφώνους (Κουμάνοι και Ούζοι), όπως και στους ελληνοφώνους κατοίκους της περιοχής 

(σε Αιμιμόντο και Ποντική Ακτή), λόγω της Ευνομίας και της Δικαιοσύνης 

που συνήθως χαρακτηρίζει την διακυβέρνησή της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

.

γαλέα / γαλέρα / galley

Η Αυτοκρατορία κάνει χρήση διακριτικών χρωμάτων, για τα πλώιμά της, δηλαδή τους πέντε ενεργούς στόλους της, κατά το διάστημα 8ος - 13ος αι, εξού και οι θρυλικές Πέντε Θάλασσες της Μεγάλης Ιδέας, του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ως  βάνδον ή φλάμουλον θαλάσσης, δηλαδή  ως ναυτική σημαία, χρησιμοποιείται παντιέρα με συγκεκριμένες λωρίδες, σε έξι διακριτικά χρώματα (το ιερό χρώμα του Ισλάμ, το πράσινο, δεν χρησιμοποιείται σκοπίμως), αλλά και ομόχρωμες παραλλαγές τους με σταυρό διαφόρων τύπων, όπως και συνδυασμούς τους: σταυρωτό -ή μη- σύμβολο & λωριδάτη απόληξη.

  i. το πορφυρό για την εκλεκτή αυτοκρατορική μοίρα που υπερασπίζει την Προποντίδα (θάλασσα Μαρμαρά), από Βόσπορο μέχρι Λήμνο 

Υποδηλώνεται και από το κατά τι μεταγενέστερο οικόσημο του  θρακιώτικου  οίκου των Βρανάδων, που αποτελείται από την πορφυρή παντιέρα, περιστοιχίζουσα το  έμβλημα  της Άννας της Φράγκας, δηλαδή το οικόσημο των Καπέτων, των Βαλουά, και των Βουρβώνων , και εθνόσημο των Γάλλων πριν από την Γαλλική Επανάσταση

Ο αυτοκρατορικός δρούγγος ("δέκα χελανδίων βασιλικοπλωίμων", κατά την ρήση του συγγραφέως του Κωνσταντίνου Ζ' Πορφυρογεννήτου) 

είναι που κυρίως χρησιμοποιεί το σούπερ όπλο της εποχής, το υγρόν πυρ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ii. το διακριτικό χρώμα των Ποντίων, της ευρύτερης περιοχής, 

οι από τον Ρήγα αποκαλούμενοι Μαυροθαλασσινοί 

όπως υποδηλώνει π.χ και το οικόσημο των Καραντηνών, των Κασταμονιτών και των 

Κοντοστεφάνων,το μαύρο αντιστοιχεί στον στόλο της Μαύρης Θάλασσας 

(Εύξεινος Πόντος <-- Άξενος Πόντος <-- Αxšaina Πόντος = Μαύρη Θάλασσα), 

και τις περιπόλους του π. Δούναβη, που υποστηρίζουν τους ριπένσες λιμιτανέους της νοτίου όχθης 

η σημαία του βασιλείου Καρτλί και Καχέτι,ήτοι της ηνωμένης Γεωργίας

Η δυναστεία που κυβερνά την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, δηλαδή οι Μεγαλο-Κομνηνοί, εγκαταλείπει το πατρογονικό οικοσήμο των Κομνηνών, δηλαδή τον ερυθρόχρυσο δικέφαλο αετό, από το 1280 και μετά. Έτσι καθίσταται σαφής ο διπλωματικός υποβιβασμός του ποντιακού κράτους ως "βασίλειον Τραπεζούντος, Ιβήρων και Περατείας", λόγω της αναγνώρισης της αυτοκρατορικής αυθεντίας των Παλαιολόγων, και της αποποίησης από την μέχρι τούδε πάγια διεκδίκηση της Κωνσταντινουπόλεως. Όμως, είναι βέβαιη η ανεπίσημη συνέχιση της χρήσης του δικέφαλου αετού, με το μαύρο ναυτικό διακριτικό, έξι αιώνες πριν από την ίδρυση του Παναθλητικού Όμιλου Κωνσταντινούπολης --> ΠΑΟΚ!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

iii. το σκαρλάτο για τους δρούγγους 

σταυρός που χρησιμοποιήθηκε δεόντως και από τους Ιωαννίτες, όπως και από τους Βενετούς στα Τορνέζια τους (= αργυρά & χαλκά δηνάρια) 

χελάνδιον με ερυθρόλευκο φλάμμουλο, που χρησιμοποιείται και από τον στόλο των Ιωαννιτών

που δρουν στο Ιόνιο Πέλαγος και την Αδριατική Θάλασσα, ως κατάλοιπο του στόλου που υποστήριζε το εξαρχάτο της Ιταλίας ([540] 584 - 752), με έδρα την Ραβένα (όπως υποδηλώνουν τα κατά τι μεταγενέστερα οικόσημα: Βλαστοί, Βοτανειάτες, Δαλασσηνοί, Δασσιώτες, Ιασσίτες, Τορνίκιοι, Φωκάδες, αλλά και των Λατίνων Βενιέρ, Ορσίνι, και οι Ναπολιτάνοι Καράφα, φεουδάρχες σε Καμπανία, Καλαβρία, Βασιλικάτα, και Απουλία, οι οποίοι διατηρούν απαράλλαχτο το λωριδάτο Ερυθρό Διακριτικό ως οικόσημό τους) - Ακόμα και η παντιέρα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, ο Πτερωτός Λέων (από το 900 κι εξής), ανήκει στην σκαρλάτη κατηγορία βάνδων. 

σημαία με τον σταυρό του Αγίου Στεφάνου, έμβλημα του ρήγα της Ουγγαρίας & συμβασιλέα αυτοκράτορα Ρωμαίων, Μπέλα (Μπέλος) Γ' των Αρπαντ (1173-96)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

iv. το χρυσό για το Λεβάντε, από την νήσο Ρόδο και πέραν. 

Αυτός ο χρυσός στόλος προέρχεται από τα διακριτικά του στόλου στον δρούγγο των Κιβυραιωτών 

- που αναβαθμίζεται σε διακριτό θέμα από την δεκαετία του 730 μ.Χ και μετά

-Με ανάστροφα χρώματα, θ'αποτελέσει την σημαία του ρηγάτου της Ιερουσαλήμ (1099-1187 [1291])

 τύπος φλάμουλου, με σταυρό όχι και τόσο συνηθισμένο, σε χρήση πάντως π.χ από τον ιμπεράτορα Νικηφόρο Α', 

δημοφιλής και στους σταυροφόρους που κατακλύζουν τους Αγίους Τόπους, 

ύστερα από το Σωτήριον Έτος 1099 μ.Χ.

το οικόσημο του εκχριστιανισθέντος Αρμενίου, 

Χασάν Τζαλάλ αλ-Νταύλα (1214-61, πατριάρχη των Χασάν-Τζαλαλυάν), 

στην Ορχιστηνή χώρα (το κατοπινό Αρτσάχ, ή Ναγκόρνο Καραμπαχ = ορεινός μαυρόκηπος), 

όσο και στην ευρύτερη Καχηνή

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

v. το γαλανό για τo Αιγαίο Πέλαγος, διακριτικό προερχόμενο από τους Καραβησιάνους, ναυτικός θεσμός των Ελλαδικών που θα εκλείψει ύστερα από την ανταρσία τους κατά του αυγούστου Λέοντα Γ' - Οι Ελλαδικοί θα ανακάμψουν κατά την διάρκεια της βασιλείας της Αθηναίας αυτοκρατόρισσας, Ειρήνης Σαρανταπήχαινας. Από το γαλανό διακριτικό προέρχονται τα οικόσημα των Αγελάστων, των Δουκών, των Ραγκαβήδων, των Ροδοκανάκηδων, των Σεβαστών, των Michiel, των Σανούδων, των Καλλέργηδων, και των Σκαραμαγκών, όπως και η Κυανόλευκος ή Γαλανόλευκη των Νεώτερων Χρόνων. 

έμβλημα της Δημοκρατίας της Αμάλφιδος (Αμάλφι), ιταλικού αυτοκυβέρνητου δουκάτου που πάντως δραστηριοποιείται και στις ελληνικές χώρες: 

i. Ιόνιο & Αιγαίο Πέλαγος (ακόμα και με μονή Αμαλφίων στο Άγιο Όρος!), 

ii. Μαύρη Θάλασσα, με συντονιστικό κέντρο στο Πέραν της Σταμπόλης (με επίκεντρο την Μονή του Αγίου Αντωνίου, αλλά και με άλλα ιδρύματα, όπως η Μονή του Σωτήρος, αλλά και η βενεδίκτειος Μονή της Δειπάρας Μαρίας), 

iii. αλλά και στο Λεβάντε (ως οι ιδρυτές του χοσπιτάλιου που θα εξελιχτεί στο Τάγμα του Αγίου Ιωάννου!).  9ος - 12ος αι 

λάβαρο του ιμπεράτορα Νικηφόρου Α' (802-11 μ.Χ), 

που ανάκτησε τον Ελλαδικό χώρο, προσεταιριζόμενος τις Σκλαβενίες (Σκλαβηνίες). Ο Λευκός Σταυρός θα υιοθετηθεί και από τον γαμπρό του, Μιχαήλ Α' Ραγκαβή, γιο του Δρουγγαρίου της Δωδεκανήσου (= Ναύαρχος Κυκλάδων), Θεοφυλάκτου Ραγκαβέ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

κι εκτός των πραγματικών ορίων της Ρωμανίας, 

vi. το ερυθρόχρυσον της αρμενικής δυναστείας των Ηρακλειδών,

Senyera, η πρωτότυπη αυτή λωριδάτη σημαία για τις Βαλεαρίδες Νήσους και την περατεία τους (Βαλένθια & Καταλονία, με επιρροή επί του αμιράτου/χαλιφάτου της Κόρδοβας, του νομού της Ντένιας & του ρηγάτου Αραγόνας), και τo Τυρρηνικό Πέλαγος (πριγκηπάτο Σαλέρνου), ως ανάμνηση του στόλου του εξαρχάτου της Αφρικής (απ'όπου ξεκίνησε ο οίκος του Ηρακλείου, μ'έδρα την Καρχηδόνα, [533] 585-698), μέσω των Βαλεαρίδων Νήσων, που μαζί με την Σαρδηνία θ'αποτελέσουν, γι'αρκετό καιρό ακόμα (ρωμαϊκά νησιά, η Ίμπιζα μέχρι το 798, η Μάλτα μέχρι το 870, η Μαγιόρκα μέχρι το 902, η Μινόρκα έως το 903, η Σαρδηνία μέχρι τον 11ο αι!), τα τελευταία κατάλοιπα του εξαρχάτου της Αφρικής, όπως και την δυτική εσχατιά της ρωμαϊκής επικράτειας, για χρόνια φυλασσόμενη με τον ερυθρόχρυσο στόλο (Τιγγίς/Τιγγίδα έως το 702, η Άβυλα/Σέπτα, ως έδρα του κρατιδίου του κόμητος Ιουλιανού, έως το 740)

Παρόμοιο σύστημα ναυτικών διακριτικών θα ισχύσει αιώνες αργότερα, 

και με τις κόκκινες, λευκές, μπλε [ανεπίσημα και πράσινες] παντιέρες (naval ensigns),

σε χρήση από τους πολεμικούς & εμπορικούς στόλους του Βασιλικού Ναυτικού 

της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, που δραστηριοποιούνται σε: 

i. Ευρώπη & Μεσόγειο, 

μετά από το 1864, αποκλειστικά για το Βασιλικό [Πολεμικό] Ναυτικό

         ii. Δυτικές Ινδίες & Αμερική, 

μετά από το 1864, προς χρήσιν της [ιδιωτικής] Εμπορικής Ναυτιλίας

                                                                                                   iii. Νότιες Θάλασσες (από Νότια Αφρική, ανατολικά μέχρι Πολυνησία), 

μετά από το 1864, για ειδικής δημοσίου χρήσεως ναυτιλίας, κατόπιν βασιλικής εντολής ή εύνοιας, 

π.χ σε ερευνητικές αποστολές, ακτοφυλακές, λέσχες, και την Βασιλική Ναυτική Εφεδρεία 

[και iv. Ιρλανδία] 

αντίστοιχα.

Σύμφωνα με τους κανόνες της Διεθνούς Ναυσιπλοΐας, 

η σημαία της Ρωμανίας χρησιμοποιείται σήμερα ως διακριτικό για το γράμμα ~R~ (Romeo)!

παραλλαγές σημαιών Ρωμιών, σε χρήση κατά την διάρκεια του 14ου αι:

φλάμμουλον των ύστερων Παλαιολόγων, 

που συνδυάζει την ναυτική παντιέρα της Ρωμανίας, 

με το ερυθρόλευκο λάβαρο του Αγίου Γεωργίου, 

το οποίο, μεταξύ άλλων, αποτελεί και το έμβλημα της διαπλεκομένης 

συμμάχου, ήτοι της Υπέροχης Δημοκρατίας του Αγίου Γεωργίου της Γένουας.

η εκδοχή της καστιγιάνικης Βίβλου Όλων Των Ρηγάτων ~1350

η εκδοχή του Καταλανικού Άτλαντος ~1375

συνδυασμός του μογγολικού μπαϊρακιού του Ερέτνα, 

με εκδοχή του λαβάρου του Αγίου Γεωργίου, ως έμβλημα της Σεβάστειας, 

της πρωτεύουσας του Ερετνίδη αρμοστή της μογγολικής αρχής στην Ανατολία. 

Παρά την ραγδαία παρακμή των Μογγόλων στην Εγγύς Ανατολή (το Ιλ Χανάτο 

των απογόνων του Χουλαγκού Χαν -1256-1335 [1356]), οι απόγονοι του Ερέτνα 

παραμένουν για χρόνια οι ονομαστικοί αφεντάδες της ισλαμικής Ρωμανίας, 

αν και τους αντιμάχονται με επιμονή:

i. Ρωμιοί του Πόντου, και Αρμένιοι της Κάτω Αρμενίας, όπως και

ii. Τούρκοι, Καραμανίδες και Οθωμανοί. 

η εθνολογική χάρτα της Μικράς Ασίας, του Καυκάσου και της Εγγύς Ανατολής,

κατά την Κλασική Αρχαιότητα (8ος - 4ος αι π.Χ)

Το 1000 μ.Χ παραμένουν αυτά τα αρχικά έθνη, αλλά έχουν μετοικήσει και κάμποσα νέα στην περιοχή.

Η ελληνική γλώσσα, ύστερα από αιώνες ευρείας διάδοσης και χρήσης βαθιά μέσα στην Ασία (3ος αι π.Χ - 3ος αι μ.Χ),

μέχρι την Πενταποταμία και την Σηρική, έχει περιοριστεί πλέον στο νοητό τρίγωνο, Κλίματα (Κριμέα ή Κριμαία), Κύπρος και Σικελία. 

Πάντως η πιο αμιγώς ελληνική περιοχή της Ρωμανίας που έχει απωλεστεί οριστικά λόγω της επέλασης του Ισλάμ,

κατά τον 7ο αι μ.Χ, είναι η Κυρηναϊκή (Μπάρκα).

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Ρωμανία του 1000 είναι αυτοκρατορία πολυεθνική, με την εξής σύσταση:

• Βενετοί, Σαρδηνοί, Λομβαρδοί, Ραιτο-Ρωμάνοι, Φριουλοι και λοιποί Ιταλοί, Σικελοί, Ιστρο-Ρωμάνοι, Ρωμαιο-Δαλμάτες, Μορλάκοι (εκ του “Μαύροι Βλάχοι”), Μεγλενίτες ή Μεγλενο-Ρωμάνοι, Αρωμανέστοι ή Αρμανέστοι ή Αρμάνοι, Ρωμάνοι της Θράκης (και της Μοισίας, του Αιμιμόντου και του Παριστρίου), και Δακο-Ρωμάνοι & Μολδαβοί (που ενώθηκαν ως το έθνος των Ρουμάνων, κατά την διάρκεια των εθνικών "αφυπνίσεων" του 19ου αι), άπαντες ομιλούντες νεο-λατινικές γλώσσες, τις οποίες και συγκεντρωτικά αναφέρει ως "ρωμαϊκή γλώσσα" ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, στο ίδιο κείμενο όπου με περηφάνεια αποκαλεί την επικράτειά του «Ρωμανία», κυβερνώντας την ως «βασιλεύς Ρωμαίων» (Περί Διοικήσεως της Αυτοκρατορίας (Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν)). 

η εξάπλωση της λατινικής λαλιάς στις χώρες της Ρωμανίας

Βέβαια, η χρήση λατινικών διαλέκτων δεν ήταν ακριβώς όπως δείχνει αυτός ο χάρτης, 

ο οποίος έχει σχεδιαστεί διασκεδάζοντας τον πατριωτισμό του σύγχρονου ρουμανικού έθνους. 

Η χρήση λατινικών διαλέκτων ήταν λιγότερο μαζική και ενιαία στις σημερινές Ρουμανία & Μολδαβία, 

αλλά και λιγότερο σποραδική και διεσπασμένη στα νότια Βαλκάνια, όπου υπήρχαν ολόκληρες χώρες λατινόφωνες, 

όπως το Αιμιμόντο (ν. Βουλγαρία), η Μεγαλοβλαχία (Θεσσαλία & Φθιώτιδα) και η Μικροβλαχία (Αιτωλοακαρνανία)

• Έλληνες - Γραικοί - Ρωμιοί:

  • 1) Έλληνες Ρωμανοί (οι πιο εξευγενισμένοι Ρωμιοί, οι λιγότερο ταλαιπωρημένοι από εξωτερικές εισβολές, που διαβιούν στην ραχοκοκκαλιά της Αυτοκρατορίας, στην Βασιλεύουσα και τα θέματα Θράκης, Οπτιμάτων, Οψικίου, Θρακησίων, Σάμου, και Αιμιμόντου (γεωγραφικά: Θράκη, Βιθυνία, Προποντίς, Μυσία, Ιωνία, Λυδία, Φρυγία, και νότια Βουλγαρία), με την διάλεκτο "τι με λες;").

  • 2) οι Έλληνες του Πόντου, οι Πόντιοι, δυναμική ομάδα --όσο και γεωγραφικά απόμακρη από τους υπολοίπους Έλληνες, οι Μαυροθαλασσινοί του Ρήγα-- σε Χαλδία, Κλίματα και αλλού: η γλώσσα αυτή κατάγεται απευθείας από την αρχαία ιωνική διάλεκτο της ελληνικής, αν και υφίσταται επίδραση και από ιθαγενή έθνη της περιοχής μεταξύ της Μαύρης Θαλάσσης και των υψιπέδων της Αρμενίας, τα ίδια επτά πρωτο-ΚολχοΚαρτβελικά έθνη που αναφέρει ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβασις» (~400 π.Χ): 

    • • • • • i. Χάλδιοι <-- Χάλυβες 

• • • • • • (στην περιοχή Θήρας: το οροπέδιο της κατοπινής Γκιουμούς Χανέ ή Αργυρούπολης: Σταδιακώς θα εξελληνιστούν, συνδιαμορφώνοντας τους Ποντίους Ρωμιούς. Κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, οι αναφομοίωτοι, δηλαδή 

            • • οι Χάλδιοι που ακόμη μιλούσαν την γλώσσα τους, αποκαλούνταν Μεσοχαλδαίοι, ενώ επάνδρωναν και τις τάξεις πολιτικού κόμματος),

οι χώρες του Πόντου στα χρόνια του Χριστού:

i. Πόντος & Βιθυνία, 

συγκλητική  επαρχία

ii. Παφλαγονία

iii. Πόντος Γαλατικός, επίσης Διόσποντος,

αργότερα γνωστός και ως Ελενόποντος,

προς τιμήν της Αγίας Ελένης, όταν θα

περιλαμβάνει και τα κείμενα παράλια

iv. Πόντος Πολεμονιακός

v. Μικρή Αρμενία,

που περιλαμβάνει ποικίλες χώρες ιθαγενών:

Τιβαρηνή, Σκυθηνή και Άνω Χαλδία

η Ποντική Διοίκησις, γύρω στο 400 μ.Χ

19ος - 20ος αι μ.Χ

• • 3)  του Αιγαίου (με την διάλεκτο "τσι",  από Αίγινα, μέχρι Κρήτη),

  • 4) Ελλαδίτες (στο Μοριά και την ηπειρωτική Ελλάδα, με έντονη την επιρροή των νεο-λατινικών λαλιών, που επίσης χρησιμοποιούνται στην περιοχή), 

  • 5) οι πρόγονοι των Τσακώνων (ομιλούντες γλώσσα καταγόμενη απευθείας από την αρχαία δωρική διάλεκτο της ελληνικής)

• • 6) οι πρόγονοι των Σαρακατσάνων, 

  • 7) Έλληνες του Λεβάντε (Ροδίτες, Κύπριοι, Ατταλειάτες, Αντιοχείς κ.ά. Δηλαδή ο Λεβάντες αποτελεί την αόριστη ονομασία της θαλάσσιας περιοχής ανατολικά της Ελλάδας, πρόκειται ακριβώς για την "Αερία" των αρχαίων μύθων), 

  • 8) Έλληνες του Ιονίου (και στην άλλη μεριά του Ιονίου, με πλείστες ομάδες Ελλήνων στην Ιταλική Χερσόνησο, (Σαλέντο, Μεσσαπία/Τάραντο, Βασιλικάτα/Μπαζιλικάτα, Καλαβρία, Βαλ Νότο, Δέμεννα/Δαιμόνη/Βαλ Ντεμόνε), όπου όμως από τον 11ο αι έως το 18ο αι θα μετατραπούν σε θύλακες Γκρικάνων), 

• Σημιτικές γλώσσες:

Αντιθέτως με ότι πιστεύεται, υπήρξε εκτεταμένη συμμετοχή των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών εντός του Ελληνισμού, σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί να θεωρηθεί και σύντηξη!

• • Σαμαρείτες/Ισραηλίτες: Ο αρχικός λαός του Μωυσέως. Αν και τελεί διασκορπισμένος στην ευρύτερη Συρία, αλλά και στην Εγγύς Ανατολή γενικότερα, αυτός ο αυθεντικός "λαός Ισραήλ" διατηρεί ως επίκεντρό του το ιερό όρος Γαριζείμ. Όντας υπό διαρκή καταπίεση, λόγω και της παγίας επεκτατικής ηγεμονικότητας Χριστιανών, Μουσουλμάνων, αλλά και των Ιουδαίων, οι κοινότητες των Σαμαρειτών συρρικνώνονται σταθερά, μέσω και αυτομολήσεων, ως απέλπιδα τακτική για την απόκρουση των διώξεων! Έτσι, εκτός από την αναμενόμενη ύπαρξη Ορθοδόξων Ισραηλιτών σαμαρείτικης προέλευσης, ανάμεσα στους σύγχρονους απογόνους των μεσαιωνικών Σαμαρειτών, παραδόξως περιλαμβάνονται και αραβόφωνοι Παλαιστίνιοι, τόσο Σουνίτες Μουσουλμάνοι, όσο και Ορθόδοξοι Χριστιανοί..!

    • Ιουδαίοι: Αν και διαθέτουν δική τους -δυτική σημιτική- λαλιά τουλάχιστον για [γραπτή] λατρευτική χρήση, στην καθημερινότητά τους οι απανταχού Εβραίοι συνήθως χρησιμοποιούν την κύρια γλώσσα της περιοχής που τους φιλοξενεί. Έτσι, και οι Ρωμανιώτες Ισραηλίτες των ελληνιστικών μητροπόλεων της Ανατολής/Oriens και του Ελλαδικού χώρου αρχίζουν να μιλούν γεβανίτικα (ελληνική διάλεκτος, όπου Γεβάν <= Ιωνία => Ελλάς), ενώ οι Ιταλικοί Ιουδαίοι σε Σικελία και Ιταλική Χερσόνησο, γνωστοί ως Ιτάλκοι ή Λαντίνος, αρχίζουν να μιλούν ιουδαιο-λατινικές διαλέκτους, δηλ. νεο-λατινικές λαλιές, τον ίδιο καιρό που από την άλλη μεριά των ορίων της Ρωμιοσύνης, ήτοι στην Μαύρη Θάλασσα, αναπτύσσονται διάφορες άλλες ομάδες, όπως οι τουρκόφωνοι Καραΐτες (απόγονοι προσμείξεων Χαζάρων και Τατάρων με προ-ταλμουδικούς Ιρανούς Ιουδαίους), οι εξίσου τουρκόφωνοι Κρυμτσακλάρ (που ακμάζουν & εξελίσσονται στα Κλίματα (σημ. Κριμέα), κατόπιν προσμείξεων Χερσωνιτών & Βοσποριτών Ρωμανιωτών Ιουδαίων με Χάζαρους και Κουμάνους Τούρκους, ταλμουδιστές Ιουδαίοι αυτοί, γνωστοί και ως "τσουλουφλί Τσυφουτλάρ (Τσιφούτες με τσουλούφια)"), όπως και οι καρτβελόφωνοι Καρτλί Ιουδαίοι της Γεωργίας, και οι αρχικά Τατ-όφωνοι (όπου η τατ, γλώσσα θυγατρική της παρθικής!), αλλά στην πορεία ποικιλόγλωσσοι Ορεινοί Ιουδαίοι της καυκασίας Αλβανίας (= Νταγκεστάν).   

Πάντως οι παγίως εχθρικοί προς τους Ρωμιούς, Εβραίοι, υπήρξαν απόγονοι προσφύγων που είχαν προσκολληθεί στους ευεργέτες τους, τους Οθωμανούς: Ήταν Σεφαραδίτες/Σεφαρντίμ που τους είχαν μαζέψει απελπισμένους από τα παράλια της Ιβηρικής, οι ρωμέικης καταγωγής Οθωμανοί ρεΐσηδες αδελφοί Αρούτζ και Χιζίρ (Χαϊρεντίν) Μπαρμπαρόσσα.. Ιστορικό ανάλογο μπορεί να προταθεί πρόχειρα η περίπτωση των Ελλήνων της Κορσικής (1675-76 κι εξής), που παρέμειναν σταθερά εχθρικοί προς τους ιθαγενείς Κορσικανούς, και φιλικά διακείμενοι προς όλους τους κατακτητές της μεγαλονήσου, Γενουάτες (Γενοβέζοι), Γάλλοι των Βουρβώνων (Ancien Régime), Γάλλοι της 1ης Δημοκρατίας (Première République) κλπ.

Πριν από την άφιξη των ισπανοφώνων Σεφαραδιτών στην Ελλάδα της Τουρκοκρατίας (16ος αι κι εξής), μαζί μας κατοικούσαν και άλλοι Εβραίοι, οι Ιουδαίοι της Ρωμανίας, οι λεγόμενοι Ρωμανιώτες, ως αντιπαράθεση με τους ιθαγενείς Ρωμανούς/Ρωμιούς, με τον ίδιο κανόνα "περί μετοίκων" που θέλει π.χ. και τους Έλληνες της Σικελίας, Σικελιώτες, σε αντιπαράθεση με τους ιθαγενείς Σικελούς, τους Έλληνες της Ιταλίας, Ιταλιώτες, σε αντιπαραβολή με τους αυτόχθονες Ιταλούς, και τους Έλληνες της Αιγύπτου, Αιγυπτιώτες, σε αντιπαράθεση με τους ιθαγενείς Αιγυπτίους/Κόπτες.

Με το πέρασμα των αιώνων πολλοί από τους Ρωμανιώτες Ισραηλίτες προσαρμόζονται/ομογενοποιούνται με την υπόλοιπη Ρωμιοσύνη, όπως προδίδει η ύπαρξη ιουδαιογενών επωνύμων μεταξύ των σημερινών Ορθοδόξων Χριστιανών Νεοελλήνων, επωνύμων όπως Αβράμης, Αβραμόπουλος/Αβραμίδης, Αδάμ/Αδαμάκης, Αζαρίας, Αλαφούζος, Αρώνης, Βενιαμής/ Βενιαμάκης/ Βενιανάκης, Δαυίδ/Δαβάκης /Δάβος, Καραϊωσηφίδης, Κόης (<--Κοχ'έν), Λεβάκης/Λεβής/ Λεβίδης, Μαλαχίας, Μωυσίδης, Πουλαντζάς, Σαμπατακάκης, Σολωμός/Σολωμού και άλλα.

Πάντως κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, οι λαοί της Ρωμιοσύνης δεν διατηρούν ιδιαίτερες επαφές με τους "Ίβηρες"/Σεφαρντίμ/Σεφαραδίτες Ιουδαίους της Ισπανίας, ούτε με τους "Σκύθες"/Εσκεναζίμ/Ασκενάζους Ιουδαίους της φραγκικής/γερμανικής Ευρώπης. 

• • Σύριοι:Όλες οι νεο-αραμαϊκές γλώσσες κατάγονται από αρχική μητρική λαλιά, που έχει καταγραφεί ως "συριακή της Οσροηνής χώρας", που διαδίδεται στους ιθαγενείς ολόκληρης της ευρύτερης Συρίας, όπου η χρήση της αντικαθιστά για ένα διάστημα όλες τις άλλες λαλιές. 

Ως η γλώσσα του Ιησού Χριστού, η συριακή (αραμαϊκή) λογίζεται για καιρό και ως η 3η γλώσσα της Ρωμανίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Αδελφότητας των Ακοιμήτων, μοναστικής κοινότητας από τον 5ο αι, που εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την συριακή γλώσσα στις τρίγλωσσες τελετές της στην Κωνσταντινούπολη, παράλληλα με την ελληνική και την λατινική, μέχρι το 1203. 

Πάντως, ύστερα από την ανάγνωση δίγλωσσης επιγραφής από το Τσινέκιοϊ, είναι πλέον οριστική η προέλευση της ονομασίας της “Συρίας” χώρας, από την Ασσυρία, η οποία και διαφέντευε στην περιοχή κατά τον 8ο αι π.Χ.

«Σύριοι» λοιπόν αποκαλείται το εθνικό αμάλγαμα (Χαναναίοι/Φοίνικες, Αμορίτες, Αραμαίοι, Ασσύριοι, κλπ) που σχηματίζεται από την Αρχαιότητα, και δραστηριοποιείται από την Κομμαγηνή χώρα, μέχρι την Ραφία και τα Ρινοκόρουρα των Χερεθιτών. Βέβαια, ως "Σύρ-ιοι (στον ενικό Σύριος)" αρχικά υπονοούνταν οι κάτοικοι της νήσου Σύρου. Αντιθέτως, από το τοπωνύμιο Συρία, η ονομασία των κατοίκων διαμορφώνεται ως "Σύρ-οι (στον ενικό Σύρος)". Ωστόσο, το Σύριος δίνει την εντύπωση οπτικά ότι συνδέεται κυρίως με την Συρία, δηλαδή ότι είναι το όνομα των κατοίκων της Συρίας, και όχι της Σύρου. 

Δηλαδή, το ορθόν είναι "Σύρος από την Συρία", και τούμπαλιν "Σύριος από την Σύρο"! Οπότε για λόγους «γλωσσικής προφύλαξης», αντί του Σύριος, στην περίπτωση της Σύρου, χρησιμοποιείται πλέον το Συριανός, κατά τα πολλά αντίστοιχα ονόματα, όπως Σφακιανός, Ψαριανός, Καλαματιανός κλπ. Tο επίθετο που σχηματίζεται από το Συρία είναι το συριακός (π.χ συριακή γλώσσα), ενώ από το Σύρος, το επίθετο είναι το συριανός (π.χ. συριανό λουκούμι), όπως και η ονομασία των κατοίκων, Συριανοί, αντί για Σύριοι, αντίστοιχα με το Παριανοί, αντί για το Πάριοι, για τους κατοίκους της νήσου Πάρου. Βέβαια, γίνεται μύλος η υπόθεση για όποιον διαβάσει ομηρικά έπη, εκεί όπου το κυκλαδονήσι Σύρος, αποκαλείται Συρίη, ήτοι Συρία!

Στους χρόνους του αυτοκράτορα Αδριανού, Σύριος ή Γραικοσύριος αρχιτέκτων με μακράν προϋπηρεσία κατά την βασιλεία του Τραϊανού, ο Απολλόδωρος ο Δαμασκηνός, ξαναχτίζει το Πάνθεον της Ρώμης χρησιμοποιώντας με αριστουργηματικό τρόπο και τσιμέντο, εφεύρεση συριακή και ας χρησιμοποιείται και στον Ελληνιστικό Κόσμο. Το Πάνθεον αυτό στέκει μέχρι τις ημέρες μας, και παραμένει αξιοθαύμαστο! Αντιθέτως είχε καταρρεύσει η αρχική κατασκευή, που είχε χτιστεί την επαύριον της συντριβής του Μάρκου Αντωνίου και της Κλεοπάτρας Ζ' Φιλοπάτορος, θεμελιωμένη κατόπιν χορηγίας του γαμπρού του Οκταβίου, Μάρκου Αγρίππα, ως τμήμα συγκροτήματος μεγάρων που περιλαμβάναν λουτρά, ένα ταπεινότερον πάνθεον (ίσως ως ναός του Μαρς/Άρεως), και μιαν βασιλική προς τιμήν του Νέπτουνου/Ποσειδώνος [ως της θεϊκής πρόνοιας που συνέβαλλε στην νίκη το 31 πΧ, στη ναυμαχία του Ακτίου].

• Δυτικοί Σύριοι --> οι ομιλούντες Δυτικές νεο-Αραμαϊκές γλώσσες (σήμερα κυρίως αραβόφωνοι, όμως), που πρεσβεύουν ποικίλα χριστιανικά δόγματα: 

  1. Ορθόδοξοι (Μελχίτες, κάποτε και Καφήροι/Μαρδαΐτες), 

     1. Μιαφυσίτες (γνωστοί και ως Ιακωβίτες, οι ανήκοντες στην "Συριακή Ορθόδοξο Εκκλησία", επί της ουσίας "ασιάτες Μονοφυσίτες", με πολυάριθμη θυγατρική και στις Ινδίες, την Εκκλησία των Ιακωβιτών ή Συρο-Ιακωβιτών της Μαλανκάρα), 

  2. Μονοθελητιστές (οι Μαρωνίτες, σε Λίβανο & Κύπρο)], και..

• Ανατολικοί Σύριοι --> ανατολικοί Αραμαίοι - Ασσύριοι - Χαλδαίοι, μεταξύ των οποίων και οι πρόγονοι των Τουρόγιο & Μλαχσώ, που γλωσσικώς θεωρούνται "Μέση" ομάδα σήμερα, ανάμεσα στην Ανατολική και την Δυτική. Κυρίως πρεσβεύουν το λογικό δόγμα της υπεροχής της ανθρώπινης υπόστασης στην οντότητα του Χριστού (Νεστοριανισμός, που εξελίχτηκε από ιδέες της Θεολογικής Σχολής της Αντιόχειας), αν και μερικοί, όπως η πλειονότητα των Τουρόγιο, ανήκουν στην μιαφυσιτική "Συριακή Ορθόδοξο Εκκλησία". Η περιοχή όπου αναπτύχθηκε ο Ανατολικός κλάδος της γλώσσας, είναι η Ασσυρία - Ασσουρστάν - αλ Τζαζίρα, η περιοχή όπου αποτέλεσε τον πυρήνα της δεινής Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, με εναπομείναντα πυρήνα μέχρι σήμερα, παρά τις γενοκτονίες του 15ου, του 19ου και του 20ου αι, στα πέριξ της Μαρτυροπόλεως, και συγκεκριμένα στο Τουράβδιον, η πατρίδα των Τουρόγιο:

• • Aγία Καθολική Αποστολική Εκκλησία Ανατολής: Ασσυριακή Εκκλησία (κυρίως για τους Νεστοριανούς της Διασποράς)

    • Χαλδαϊκή ή Συριακή Εκκλησία Ινδιών (εκ νέου θυγατρική της Ασσυριακής, ύστερα από αιώνες σχίσματος (1553), στην ακτή Μάλαμπαρ, στην Κεράλα)

    • Αρχαία Αγία Καθολική Αποστολική Εκκλησία Ανατολής: αποσχιθείσα το 1968 (κυρίως για τους Νεστοριανούς του Ιράκ και των Ινδιών)

τα ποικίλα “πατριαρχεία Αντιοχείας”, για τα ισάριθμα χριστιανικά δόγματα της Ανατολής (Συρία και Μεσοποταμία):

η εξάπλωση της αραμαϊκής γλώσσας και των ποικίλων μορφών του Συριακού Χριστιανισμού

ο αχταρμάς των εν Ινδίαις "Συρίων" Χριστιανών

Η κατεξοχήν θυγατρική εκκλησία των Μιαφυσιτών 

της "Ορθοδόξου Συριακής Εκκλησίας" (δυτική Συρία), 

είναι η Εκκλησία του Αγίου Θωμά στην Κεράλα των Ινδιών, 

γνωστή και ως "Εκκλησία του Μάλαμπαρ" και οι αποσχιθείσες εκκλησίες

η εξάπλωση 

της Χριστιανοσύνης 

πέραν από την Ευρώπη

Από την αλληλεπίδραση της ελληνικής γλώσσας με την αραμαϊκή/συριακή, δημιουργείται η υβριδική λέξη “μπαμπάς” τον 7ο αι μ.Χ, εκ του ελληνικού “παπάς” και του αραμαϊκού “αμπα” (εξού και τα “αββάς” και “αββαείο”, ή απλά “αβάς” και “αβαείο”). Δηλαδή κατά την διάρκεια αυτού του αιώνα, ο "ιερέας" γίνεται "παπάς", και ο "παπάς" γίνεται "μπαμπάς"! Eίναι που και τότε η Ελλάδα γεμίζει με πρόσφυγες, Καθολικούς ( = “Ορθόδοξοι”) Χριστιανούς Συρίους (με πιο μαζική την ομάδα των Μαρδαϊτών ζηλωτών, από την Βόρειο Συρία), που κατακλύζουν τις χώρες και τα νησιά των Ελλαδικών (Γαβαλάς, Μουσούρος, Πανούσσης και άλλοι οίκοι, απόγονοί τους), σε Αιγαίο και Ιόνιο. Ενώ το "μπαμπάς" λαμβάνει την σημασία του "παπάς", το χριστιανικό ιερατείο που πρωτοστατεί στην αντίσταση εναντίον των Αράβων τιμάται από τον λαό, που από στοργή μετατρέπει το “ιερέας” σε “παπάς” (= μπαμπάς, στα ελληνικά της περιόδου 4ος - 8ος αι μ.Χ).

Υφίσταται ο ισχυρισμός που θέλει την Ρωμανία να γίνεται πιο «ελληνική» κατά τους χρόνους του Ηρακλείου, επειδή περιορίζεται σε περιοχές παραδοσιακά ελληνικώτερες, αλλά κι επειδή η δημόσια διοίκηση εξελληνίζεται αισθητά (π.χ. «bαcιλεύς», αντί «imperator»). Στην πραγματικότητα όμως, με την συρρίκνωσή της, η αυτοκρατορία εγκαταλείπει και την τελευταία πτυχή ελληνιστικού χαρακτήρα, χάνοντας κοσμοπολίτικες μητροπόλεις, όπου μεγάλες κοινότητες Ελλήνων συμβίωναν και συνδημιουργούσαν Πολιτισμό με δεκάδες άλλους λαούς. Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, οι πόλεις που απάρτιζαν την Συριακή Τετράπολη (Αντιόχεια (η επί Ορόντου, η σημ. Αντάκυα), Σελεύκεια (η Πιερία, το επίνειο της Αντιόχειας), Απάμεια (η Πέλλα ή Χερρόνησος, όπου βρίσκονταν η επιμελητεία του κραταιού στρατού των Σελευκιδών, η σημ. Αφάμια), Λαοδίκεια (η φοινικική Ραμιθά, επί της Λευκής Ακτής, το επίνειο της Απάμειας, η σημ. Λατάκκια ή Λαδίκιγια)), αλλά και άλλες μικρότερες, όπως η Έδεσσα («η επί Καλλιρρόης και Ασφαλίτιδος λίμνης», η σημ. Ούρφα), η Καρχηδόνα, το Ζεύγμα (Σελεύκεια + Απάμεια) και η Γάζα, αποτελούν φάρους του Ελληνισμού, ακόμα και μέσα στον 7ο αι. Έτσι λοιπόν, η Ρωμανία γίνεται σαφώς λιγότερο "ελληνική" εξαιτίας της επέλασης του Ισλάμ, η οποία συνεπάγεται και την απώλεια αμιγώς ελληνικών χωρών, όπως η Κυρηναϊκή (επίσης γνωστή ως Μπάρκα, εκ της αρχ. Βάρκης, μιας εκ των αρχικών πέντε πόλεων), η οποία, αυτήν την εποχή, σίγουρα δεν είναι λιγότερο ελληνική από την νήσο Κρήτη, με την οποία συναποτέλεσαν επαρχία/provincia για κάμποσους αιώνες (67 π.Χ - 295/7 μ.Χ).

• απόγονοι Ιλλυριών, όπως οι Αρμπαρίτες/Αρβανίτες/Αλβανοί, και όσοι από τους αυτόχθονες Δαλμάτες παραμένουν μη-λατινόφωνοι,

• φιλελληνικά έθνη, που γενικά συμμετέχουν στην διαμόρφωση της Ρωμιοσύνης, δηλαδή του μεσαιωνικού Ελληνισμού:

  • Καυκάσου: Γεωργιανοί/Ίβηρες, Λαζοί (εξ ού και ..Λαζόπουλος) & Μιγκρέλιοι/Κόλχοι και λοιπά καρτβελικά έθνη, Αλανοί (απόγονοι των Σαρματών, υπόλειμμά τους, οι σημ. Οσσέτες), Αβασγοί (σημ. Αμπχάζιοι) και λοιπά αντυγαια έθνη 

    • Ανατολίας & Μαύρης Θάλασσας: Λυδοί, Φρύγες, Παφλαγόνες, Γότθοι, Σκλαβενίτες Ασίας, Γάζαροι (απόγονοι Χαζάρων και Κουμάνων, μερικώς πρόγονοι των Ουρουμλάρ και των Τατάρων Κριμέας), Ούζοι & Πατσινάκες (μερικώς πρόγονοι των Γκαγκαούζων)

  • Σκλαβενίτες Ευρώπης: Εζερίτες, Μηλιγγοί (ο δρούγγος ή ζυγός των Μηλιγγών ή Μελιγών, οι κατοπινοί Ζυγιώτες της Μάνης), Ζαγορίτες (εξού και τα κατοπινά Ζαγοροχώρια),  Βαϊουνίτες (εκ των οποίων και η ονομασία της πόλης Ιωάννινα - Γιάννινα - Γιάννενα. Επίσης ονομάζονταν Βοϊουανίτες, ή και Βαγενίτες, εξού και "Βαγενετία", το μσν όνομα της  ευρύτερης  Θεσπρωτίας!), Δραγουβίτες, Βελεγισίτες, Μπεργίτες, Σαγουδάτες (Σαγουδάτοι, που ζουν νοτιότερα, εκτεινόμενοι από τα πέριξ της Σαλονίκης μέχρι την Θεσσαλία, με την περιοχή τους να ονομάζεται Σαγουδανεία), Ρήγχινες, Στρυμωνίτες, Σμολεάνες, Μπράνιτσοι, Βούλγαροι (εκσλαβισθέντες πια υπό την επιρροή Σλάβων από την σημερινή Ουκρανία, περιλαμβάνουν και τους προγόνους των Πομάκων), Σέρβοι (συγγενείς των Σόρβων, απόγονοι των Σεβεριάνων), Χρωβάτοι (οι σημερινοί Κροάτες, οι αρχαίοι Κρώβυζοι), Καραντηνοί/Σλοβένοι (αυτοί που γειτνιάζουν με το Αδριατικό Πέλαγος, δηλαδή οι πρόγονοι των σημερινών Σλοβένων (αλλά και των Αυστριακών!), ένεκα που υφίστανται και συνονόματα έθνη που διαβιούν αρκετά μακριά από τα συνήθη όρια της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, όπως οι Σλοβάκοι στην Ρουθηνία (δυτική Ουκρανία), οι Σλαβόνοι στην σερβοκροατική μεθόριο και οι πρωτο-Ρώσοι Σλοβένοι, στα πέριξ του παλαιού Νόβγκοροντ και της Λευκής Λίμνης - Μπέλο Οζερο, και γενικά το "*Σκλοβένοι", ήτοι "Ελεύθεροι", φαίνεται ότι αποτέλεσε συλλογικό αυτοπροσδιορισμό όλων των [πρωτο-] Σλάβων, κυρίως σε αντιδιαστολή και με το σλαβικό συνώνυμο του "βάρβαροι", που δεν είναι άλλο από το Νεμιτζοί ή Νιμιτζοί (εξού και ...Nimitz), το οποίο και θα καταντήσει να εννοεί τους αλλόγλωσσους, τους Γερμανούς).

• λοιπά έθνη Ανατολίας, που γενικά αντιστέκονται στην ομογενοποίηση του Ρωμαίικου: 

  • Αρμένιοι, 

  • Ίσαυροι, 

  • Κούρδοι (απόγονοι συνονθυλεύματος εθνών, όπως οι Γούτιοι, οι Γορδουηνοί, οι Καρδούχοι (που αναφέρει ο Ξενοφών), αλλά και οι αυθεντικοί Ασσύριοι), 

  • Ζαζα (εξ ού και ..Ζαζόπουλος), 

  • Καππαδόκες, 

  • Πισίδες, 

  • Παυλικιανοί (όχι έθνος, αλλά μαχητική αίρεση, όπως π.χ οι Μορμόνοι στις ΗΠΑ). 

1 μ.Χ

250 μ.Χ

500 μ.Χ

750 μ.Χ 

1000 μ.Χ

1250 μ.Χ  

1500 μ.Χ 

2000 μ.Χ

εκτιμήσεις πληθυσμών ανά την Οικουμένη, εν έτει 1000 μΧ

• • Ρωμανία: Αυτοκρατορία πολυεθνική -όσο και πολύθρησκη- διαθέτει έμψυχο δυναμικό 20.000.000, 

    • με έδρα την Βασιλεύουσα Σταμπόλη: κάτι ανάμεσα σε 300.000 με 900.000 (μαζί με πληθυσμούς περιφερειακών οικήσεων)

  • Κινεζική Αυτοκρατορία - "Ουράνια Αυτοκρατορία", η Σηρική χώρα, με επίκεντρο τις λεκάνες των ποταμών Γιαγκτζέ και Χουάγκ Χε/Κίτρινος, αν και ως "Σήρες" αποκαλούνταν συλλογικά οι λαοί ανάμεσα στην Σογδιανή και την Σινική/Θινική. Αυτήν την εποχή, η Κίνα διανύει την βόρειο περίοδο (960-1127) της θαυμαστής δυναστείας Σογκ, που ύστερα από την ήττα της, θα κατορθώσει ένα ακόμα θαύμα, μεταφέροντας μ'επιτυχία το κέντρο βάρους της ουράνιας αυτοκρατορίας τους νοτίως του ποταμού Γιαγκτζέ (1127-1279), στην Σινική/Θινική χώρα, όπου κατοικούσαν οι λαοί που οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι αποκαλούσαν συλλογικώς Σίνες (Tujia, Min (Minyue & Wu Chinese), Nanyue, Austroasiatics (e.g Vietics & Khmer), Miao-Yao (Hmong-Mien), Tai–Kadai(their original nation -with the provinces Guizhou & Guangxi as their Urheimat- being referred to as the Dianyue by the Chinese), the Nanzhao region languages (minor proto-Tibetan & Lolo-Burmese)), και που εν πολλοίς θα συγχωνευτούν με τους Χαν Κινέζους: 80.000.000

  • Ισλαμικός Κόσμος (από αλ Ανταλούς (Ισπανία) μέχρι το Χωρασάν (αρχ Βακτρία, σημ Αφγανιστάν)): 60.000.000

  • Γερμανική  Αυτοκρατορία (του Ρωμιο-Γερμανού αυτοκράτορα της Δύσης, Όθωνα Γ΄ (983-1002), από τον οίκο Λιουντολφιγκς - Οθωνίδες): 35.000.000

  • Σκανδιναυικά κράτη: 1 με 2.000.000

  • Ινδικά κράτη: 50.000.000

ισλαμικές πόλεις

• Βαγδάτη (Μεσοποταμία, χαλιφάτο Αββασιδών): 125.000

• Κάιρο (Αίγυπτος, χαλιφάτο Φατιμιδών): 135.000 

• Κόρδουα (Ισπανία, χαλιφάτο Ομμεϋαδών): 450.000

• Νεϋσαμπουρ (Περσία): 125.000

• αλ Χασα (Αραβία): 110.000

• Ραβύ (Περσία): 100.000

• Ισπαχάν (Περσία): 100.000

• Σεβίλη (Ισπανία, χαλιφάτο Ομμεϋαδών): 90.000

ασιατικές πόλεις     

• Κάιφεγκ (Κίνα του θαυμαστού οίκου Σογκ): 400.000  

• Αγκόρ (Καμπότζη, λαός Χμερ): 200.000

• Κυότο (Ιαπωνία): 175.000 

• Ανχιλβάδα (Ινδίες): 100.000 

• Νταλι (Κίνα της θαυμαστής δυναστείας Σογκ): 90.000

• Θαντζαβούρ (Ινδίες, δραβιδική δυναστεία Τσόλα): 90.000

πίσω