Embedded Files
Νεοφώτιστος Μουσουλμάνος, ο άρχων Μιχαήλ αρχικά επιδιώκει να επεκταθεί στις ακμάζουσες ισλαμικές χώρες, Χουαράζμ (Χορασμία) και Χωρασάν (η αρχ. -ευρύτερη- Αριανή, τα μτγ Τουρκμενιστάν, Αφγανιστάν, και βορειοανατολικό Ιράν). Στην συνέχεια, το 1040, οι γιοι του Μιχαήλ μπεγ, Τουγρούλ & Τσαγρί, συντρίβουν τον Γαζναβίδη σουλτάνο Μασούτ. Γενικά, η δυναστεία αρχίζει να διεκδικεί δυναμικά να ηγεμονεύσει σε όλο τον ασιατικό τομέα του Ισλαμικού Κόσμου. Όντως, ύστερα από την άλωση της Βαγδάτης το 1055, ο Τουγρούλ ή Τογρούλ μπεγ κυριαρχεί επί του χαλιφάτου των Αββασιδών, ως σουλτάνος. Στη συνέχεια οι Σελτζούκοι επιχειρούν, και σχεδόν τα καταφέρνουν, να προσαρτήσουν την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας.
Οι Σελτζουκίδες είναι απόγονοι του Σελτζούκ μπεγ, αξιωματούχου των Χαζάρων που μεταναστεύει βορειοανατολικά της λίμνης Αράλης, στην Γουζ (γνωστή και με την βιβλική ονομασία Γωγ & Μαγώγ), κοιτίδα των Ογούζων, πολυπληθούς τουρκικής ομογλωσσίας σήμερα, που περιλαμβάνει και τον πληθυσμό της ημετέρας Τουρκίας.
Ο Σελτσούκ μπεγ γρήγορα καθίσταται ηγέτης των Ογούζων της περιοχής, ιδρύοντας δυναστεία (1032-1194), αρχικά υποτακτική ως προς τους Γαζναβίδες (997-1186, ιρανίζουσα δυναστεία που ξεκίνησε από τουρκική γουλάμ/γιλμάν γραμμή παλληκαριών, εκθρονίζοντας την ιρανική δυναστεία των Σαμανιδών). Από τα ονόματα των γιων του Σελτσούκ μπεγ -Μικαήλ (Μιχαήλ), Ισραήλ, Μουσά (Μωυσής), και Γιουνούς (Ιωνάς, «Έλληνας»;), συμπεραίνεται ότι ο οίκος των Σελτσουκιδών, αρχικά πρέσβευε είτε τον Ιουδαϊσμό των Χαζάρων, είτε τον Χριστιανισμό των Νεστοριανών. Στο Γουζ όμως, η δυναστεία των Μεγάλων Σελτσουκιδών, προσχωρεί στο Ισλάμ.
Ρως, Ρωμανία και Σελτζούκοι
Η περίοδος που ξεκινάει με την παρακμή του οίκου των Πορφυρογέννητων (ύστερη Μακεδονική Δυναστεία: 1042 κι εξής), και καταλήγει με δεύτερο μέλος από τον οίκο των Κομνηνών, να ενδύεται την πορφύρα, τον Αλέξιο (1081), αποτελεί εποχή αναρχίας, εισβολών και εμφυλίων συρράξεων, τόσο για την αυτοκρατορία της Ρωμανίας, όσο και για το σουλτανάτο των [Μεγάλων] Σελτζούκων (ο πυρήνας του οποίου είναι πλέον η περσική ενδοχώρα, με τις πόλεις Ισπαχάν, Ράυ & Νισαπούρ), τον κηδεμόνα, από το 1055, του χαλιφάτου των Αββασιδών (με έδρα την Βαγδάτη).
υιοθέτηση του Δικεφάλου Αετού
και από τους Σελτζούκους
Η σύμπτωση αυτή διευκολύνει και την εδραίωση ανεξάρτητου κράτους αποστατών Σελτζούκων, ως ισλαμικής εκδοχής της θρυλικής, αν και “άπιστης”, Ρωμανίας (με έδρα αρχικώς την Νίκαια, αργότερα το Ικόνιο), η οποία θα κατακτήσει και την μεγαλοπρεπή Αντιόχεια το 1085, ενώ τελικά θα κατορθώσει και να ενώσει όλους τους Μουσουλμάνους της Ανατολίας, μεταξύ των ετών 1174-1178, μετά από την προσάρτηση του αρχικά κατά τι ισχυρότερου εμιράτου των Δανισμενιδών που επιτεύχθη από τον Σελτσουκίδη «σουλτάνο της Ρωμανίας» Κιλίτς Αρσλάν Β΄ (1156-1192, Kılıç Arslan = Σπαθολέων/Παλαλέων).
Χωρισμένοι σε δύο ηγεμονικούς κλάδους, ήτοι της Σεβάστειας (1071-1174) και της Μελιτηνής (1142-1178), οι Δανισμενίδες υπήρξαν ογουζική τουρκική δυναστεία εξίσου φιλελληνική με τους Σελτσουκίδες. Πχ ο πιο ισχυρός τους, ο εμίρης της Σεβάστειας, μαλίκ (=βασιλιάς) Μοχάμετ (1134-1142) αυτοαποκαλούνταν ελληνιστί «ο μέγας μαλίκης πάσης Ῥωμανίας καὶ Ἀνατολῆς Μαχαμάτης».
πολεμιστές στην υπηρεσία των Μεγάλων Σελτζούκων σουλτάνων:
Με την εξαίρεση του ιρανικής καταγωγής (ενδεχομένως Κούρδου ή Ατροπατηνού) ιππέα Γούλαμ (3: ο κατάφρακτος με τον λωρίκιο θώρακα),
οι άλλοι δύο ( 1: ο τυμπανιστής, και 2: ο αξιωματικός ιπποτοξοτών) έχουν φυσικά χαρακτηριστικά αλταϊκά,
πλησιέστερα σε Μογγόλους και Κορεάτες, απ'ότι σε οτιδήποτε άλλο:
ιπποτοξότης από την ευρασιατική στέπα, που μάχεται με τον "σκυθικό τρόπο"
Οι σουλτάνοι της ισλαμικής Ρωμανίας, (1077 - 1307) οι ογουζικής προέλευσης Σελτσουκίδες, διαλέγουν ως μπαϊράκι, δηλαδή ως σημαία της χώρας τους ένα αμάλγαμα που αποτελείται:
i. από το εθνικό χρώμα των προγόνων τους, το γαλανό του ουρανού (γκιόκ),
ii. το κατεξοχήν εθνικό τους όπλο, το σύνθετο τόξο,
iii. ένα πανάρχαιο σύμβολο των ιθαγενών της Ανατολίας, τον δικέφαλο αετό
πολεμιστές της ισλαμικής Ρωμανίας, ήτοι του Ρουμ σουλτανάτου:
1) Ρωμιός πεζικάρης μαχητής, ιθαγενής της Ανατολίας,
2) αλταϊκής προέλευσης ιπποτοξότης της στέππας, και
3) ξέπεζος κλιβανοφόρος κατάφρακτος Γκούλαμ
Ιστορικό ανάλογο αποτελεί η ιουδαϊκή δυναστεία των Χασμοναίων, απογόνων των Μακκαβαίων, που επίσης χαρακτηρίζονταν από δυο ονόματα, ένα εβραϊκό, κι ένα ελληνικό:
Ρουκναλντίν Μασούτ,
Ιτζαντίν Κιλίτζ Αρσλάν,
Ιτζαντίν Καϊ Καβούς,
Αλααντίν Καϊ Κουμπάτ
κτλ.
Επίσης, οι Σελτζουκίδες υιοθετούν διπλά ονόματα, δηλαδή έναν αραβικό κι έναν περσικό ή τουρκικο προσδιορισμό:
Ιωάννης Υρκανός (134-104), γιος του Σίμωνος Θάσσι (=Δίκαιος),
με όνομα που υποδεικνύει επιγαμία των φονταμενταλιστών Μακκαβαίων/Χασμοναίων με τους κοσμοπολίτες Ελληνίζοντες Τοβιάδες/Τωβιάδες.
Γιατί η προσφώνηση "Υρκανός" προϋπήρξε, και κατέστη πρεστίζιους κατά την διάρκεια της Αναβάσεως
του Αντιόχου Γ' του Μέγα (από την Εκατόμπυλον έως την Κωφηνή: 209-205).
Συγκεκριμένα, υπήρξε και Τωβιάδας Ιωάννης Υρκανός, ελληνίζων προύχοντας της Περαίας (187-175, γη Γαλαάδ, γη Τοβ, και Αμμών),
με προσωνυμία που αναφέρεται σε ομώνυμη ιρανική χώρα στα νότια παράλια της Κασπίας Θάλασσας (Υρκανία/Βαρκάν/Κουργκάν),
απ'όπου στρατολογούνταν συστηματικά μισθοφόροι για τον Ελληνιστικό Κόσμο,
οι οποίοι μάλιστα ήταν από τους πιο αγαπημένους των Σελευκιδών.
Ιούδας Αριστόβουλος (104-103)
γιος του Υρκανού, αδελφός του Ιανναίου
Αλέξανδρος Ιανναίος (103-76)
διαδοχική σύζυγος αδελφών Αριστοβούλου και Ιανναίου
Ιωάννης Υρκανός Β' (67-66 [40]) & Ιούδας Αριστόβουλος Β' (66-63)
γιοι της Σαλώμης
Αλέξανδρος Β' Μακκαβαίος & Αντίγονος Ματταθίας (40-37)
γιοι του Αριστοβούλου Β'
Ιούδας Αριστόβουλος Γ' & Μαριάμνη
τέκνα των εξαδέλφων Αλεξάνδρου Β' και Αλεξάνδρας Β'
Επί τη ευκαιρία της παρακμής και του κατακερματισμού της Ρωμανίας, οι Σελτζούκοι επεκτείνονται και εις βάρος της ελληνοκυβέρνητης Ασίας. Η εξοικείωση των Σελτζούκων του σουλτανάτου της Ρωμανίας με τους Ρωμιούς ιθαγενείς, δημιουργεί το κατάλληλο εθνικό αμάλγαμα, πάνω στο οποίο θα υλοποιηθούν αρκετά αργότερα οι φιλοδοξίες του οίκου των Οθωμανών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αφομοίωσης, και μάλιστα από τα μέσα του 13ου αι, δηλαδή στην εποχή της υποδούλωσης & παρακμής του σουλτανάτου (έξι γενιές μετά από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, και πέντε γενιές μετά από τον πορφυρογέννητο γιο του, Καλογιάννη), αποτελεί η αμφιλεγόμενη επιτύμβια στήλη του Μιχαήλ Αμίρ Αρσλάν Μαυροζώμη Κομνηνού, που έχει βρεθεί στην Σύλλη (κοντά στην έδρα των Σελτζούκων, Κόνυα), στον χριστιανικό ναό της Παναγιάς της Σπηλαιώτισσας (εντός του Μπάστα Ακ Μαναστίρ, ήτοι το Πρώτον Λευκό Μοναστήρι, η μονή του Αγίου Χαρίτωνος), και που ενώ είναι ισλαμική, φέρει την εξής ελληνική επιγραφή:
"ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΩΝ ΓΟΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΑΜΗΡΑΣΛΑΝΗΣ (Αμίρ Αρσλάν = Αρχολέων),
ΕΓΓΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΥ ΔΙΣΕΓΓΟΝΟΥ
ΤΩΝ ΑΟΙΔΙΜΩΝ ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ
ΚΥΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΟΜΝΗΝΟΥ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΖΩΜΗ,
ΥΙΟΣ ΔΕ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΝΗΝΟΥ,
ΕΝ ΕΤΕΙ ςΩς ΙΝΔΙΚΤΙΩΝΟΣ ΙΑ, ΜΗΝΙ ΝΟΕΜΒΡΙΩ"
Ανάμεσα στην παρακμή των Σελτζουκλάρ, και την έλευση των Οσμανλάρ, οι Ερετνίδες αρμοστές της μογγολικής αρχής, αλλά κυρίως οι αντίπαλοί τους, οι Καραμανίδες μπέηδες, θα "ενδυθούν την πορφύρα", ως αυτόκλητοι συνεχιστές των "νομίμων" σουλτάνων της δυναστείας των Σελτζουκιδών.
επέλαση του Ισλάμ και της τουρκικής γλώσσας και η νοσηρότητα της σχέσης των Ρωμιών με τον Ισλαμικό Κόσμο
Page updated
Google Sites
Report abuse