1913-1923: από την Μεγάλη Ιδέα, στην καταισχύνη

1900: αναμνηστική φώτο που συμβολίζει την σύμπραξη οκτώ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

που συνασπίζονται για την συντριβή της Εξεγέρσεως των Μπόξερς, αλλά

και για την παράλληλη καταστολή της Αυτοκρατορίας του Ουρανού, Κίνα:

Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας & Ιρλανδίας

ΗΠΑ

Ρωσία

Βρετανική Αυτοκρατορία των Ινδιών

Δεύτερο Ράιχ (Νέα Γερμανία)

Γαλλία

ΑυστροΟυγγαρία

Ιταλία

Ιαπωνία

Στην πενηνταπενταήμερη πολιορκία των διπλωματικών αποστολών στο Πεκίνο από τον κινεζικό αυτοκρατορικό στρατό,

στις ξένες δυνάμεις των πολιορκημένων συμμετέχουν και Ολλανδία, Βέλγιο, και Ισπανία.

Με την έλευση του 20ου αι, και μέχρι την εξουθένωση της Ευρώπης από τους δυο παγκόσμιους πολέμους, η Οικουμένη έχει διανεμηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από αποικιοκρατικές δυνάμεις, που διαγκωνίζονται για την χάραξη περαιτέρω ζωνών επιρροής, ακόμα και σε έτερα κυρίαρχα κράτη, κυρίως failed states όπως πχ σε Λατινική Αμερική, τα Βαλκάνια έθνη, τις Ανατολικές Ινδίες, και τις Αφρικανικές δημοκρατίες των ολλανδογενών Μπόερς και των χόιχόι Γκρίκουα, αλλά και εις βάρος υπερεκτεταμένων παλαιών αυτοκρατοριών όπως η Μαντσούρειος Κίνα, η Οθωμανική Τουρκία, η Περσία των Καζάρ, το αλ-Μαγκρίμπ (Μαρόκο), η Αββησυνία (Νέα Αιθιοπία), και το Σιάμ (Ταϊλάνδη).

Αυτά είναι τα δεδομένα όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος συντονίζει την Ρωμιοσύνη επιτυχώς για τρία νικηφόρα έτη, και τώρα προβαίνει σε φαντασμαγορική τελετή Ενώσεως της Κρήτης (αυτόνομο κράτος: [3 Οκτωβρίου 1878 έως 1889], [1896] 1898 έως [1908] 1913), με την Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου 1913, θεαματικό επιστέγασμα στην ευνοϊκή έκβαση των Βαλκανικών Πολέμων, που γελοιοποίησε τις νεοταξικές προσδοκίες της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Βουλγαρίας, της Αυστρο-Ουγγαρίας, και της Γερμανίας, για την επόμενη ημέρα του «Μεγάλου Ασθενούς», δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και των Βαλκανίων εθνών!

Όλες αυτές οι γεωπολιτικές δυνάμεις ήλπιζαν ότι θα στήσουν τις δικές τους αυτοκρατορίες στο κουφάρι της Οθωμανικής Τουρκίας, αν και το Δεύτερο Ράιχ της Γερμανίας αντιθέτως επιθυμεί να την διατηρήσει την Οθωμανία, ως όχημα για την υπονόμευση της Βρετανίας και την υποσκέλισή της στην παγκόσμια κυριαρχία στην οποία είχε αναβιβάσει το «Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας», [μέχρι το 1866 «και Αννοβέρου»], η σύμπραξη της γερμανικής δυναστείας Χάνοβερ με τον γερμανοεβραϊκό τραπεζικό οίκο Ρόθτσιλντ (1807-1901). Ο σουαβικός οίκος των Χοεντσόλερν που από το Βρανδεμβούργο, έστησε το μιγαδικό «βασίλειο της Πρωσσίας», και στη συνέχεια την χιλιαστική «Δεύτερη Γερμανική Αυτοκρατορία/Δεύτερο Ράιχ», καλλιεργεί τώρα κλίμα νεοτριβαλισμού, καθαρολαγνικής προγονολατρείας, ιδεοληπτικής αναγκαιότητας για φυσική επέκταση και σύγκρουση των εθνών, και γενικότερα κλίμα καταστροφής, «δια την δημιουργίαν Νέας Τάξεως Πραγμάτων» από τας στάχτας «της Δύσεως που παρηκμάζει.», όπως μας βεβαιώνει π.χ ο Οσβαλντ Σπέγκλερ.

Όρθιοι, δεξιόθεν:

Χάακων Ζ' Νορβηγίας (1905-57), Φερδινάνδος Βουλγαρίας (1887-1918, ο επεκτατιστής γερμανοτσάρος), Μάνουελ/Μανουήλ Β' Πορτογαλίας (1908-10, ο Άτυχος, αφού συντόμως θ'ανατραπεί από τους Ρεπουμπλικανούς/Φιλελευθέρους της χώρας του), Γουλιέλμος/Βίλχελμ Β' Πρωσσίας/Δευτέρου Ράιχ, (1888-1918, στέκει ..πίσω από τον πλανητάρχη Γεώργιο Ε' του ΗΒ, πριονίζοντάς του τον θρόνο), Γεώργιος Ελλάδος (1863-1913, αγνός κυβερνήτης, που ύστερα από δεκαετίες κακοδιαχείρισης οφειλόμενες στις παρενέργειες της ευνοιοκρατίας του, θα δολοφονηθεί το 1913, με κύριους υπόπτους τον Φερδινάνδο της Βουλγαρίας και τον Βίλχελμ Β' της Γερμανίας!), Αλβέρτος Βελγίου (1909-34, γιος και διάδοχος του γενοκτόνου αποικιοκράτη Λεοπόλδου Β').

Καθήμενοι, δεξιόθεν:

Αλφόνσος ΙΓ' Ισπανίας (1886-1931, Βουρβώνος αλλά με εμφανή τα χαρακτηριστικά αψβούργειας ενδογαμίας), Γεώργιος Ε' Βρετανίας (1910-36, γιος και διάδοχος του εκλιπόντος Εδουάρδου Ζ'), Φρέντερικ/Φρειδερίκος Η' Δανίας (1906-12, ο μεγάλος αδελφός του ημετερου βασιλέως, Γεωργίου Γλύξμπουργκ της Ελλάδος).

εννέα μονάρχες της Ευρώπης,

στην κηδεία του Εδουάρδου Ζ' του Ηνωμένου Βασιλείου Μεγάλης Βρετανίας & Ιρλανδίας, και της αυτοκρατορίας της Ινδίας, την 20η Μαΐου 1910.

Η βασίλισσα Βικτωρία, ο συνδετικός κρίκος των δυναστειών ως η «γιαγιά της Ευρώπης», έχει πεθάνει από το 1901. Δεν είναι ακόμα εμφανές ότι το ηγεμονικό σύστημα της Βρετανίας, τρίζει εκ των έσω, με τον Γουλιέλμο/Βίλχελμ Β' της νέας Γερμανίας να φαντασιώνεται ν'αναλάβει την σκυτάλη στην Παγκόσμια Κυριαρχία.

αγήματα από διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις (1896-99), σε αναμνηστική φώτο έμπροσθεν από το νεόχτιστο νοσοκομείο των Χανίων,

που τελικά κατέστη διαδοχικώς Διευθυντήριο, Δικαστήρια, και Νομαρχία (στην φώτο είναι εμφανείς τεκτονικοί συμβολισμοί όπως π.χ πεντάλφες).

κάτω: Ρώσοι, Βρετανοί (Σκωτσέζοι), Ιταλοί, και πίσω τους, Γάλλοι.

πάνω: Γάλλοι και αξιωματικοί των δυνάμεων

Λίγους μήνες πρωτύτερα, όμως, στις 5/18 Μαρτίου 1913, δολοφονείται ο βασιλεύς Γεώργιος των Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg, σε δρόμο της Θεσσαλονίκης, εμφανώς συμφώνως με σχεδιασμούς της Βουλγαρίας του Σαξ-Κόμπουργκ-ουντ-Γκόττα Γερμανού νεοτσάρου Φερδινάνδου, ενδεχομένως και της Αυστρο-Ουγγαρίας των Αψβούργων, αν και ακόμα πιο πιθανώς κατόπιν της εγκρίσεως του Β' Reich των Χοεντσόλερν, το οποίο και επιβάλλει σιωπή/ομερτά ακόμα και στους ίδιους τους συγγενείς του εκλιπόντος, όπως υπαινίσσεται ακόμα και ο πρίγκιψ Νικόλαος, τριτότοκος γιος του Γεωργίου! Τον Γεώργιο διαδέχεται ο πρωτότοκος γιος, Κωνσταντίνος, κουνιάδος του κάιζερ Βίλχελμ Β' από το 1889, και ένθερμος υποστηρικτής της Νέας Τάξεως Πραγμάτων που επιδιώκει να επιβάλλει ο κάιζερ πάνω από τις στάχτες του παρόντος κόσμου.

Ο φονιάς του Γεωργίου, Αλέξανδρος Σχινάς, φονεύεται πολύ σύντομα, με υποτιθέμενη απόπειρα απόδρασης, ή «αυτοκτονία», την 6η Μαΐου 1913. Ιστορικό ανάλογο της περιπτώσεως Σχινά, αποτελεί ο φονιάς του Τζον Κένεντυ (JFK, +1963), ο εξίσου ψυχολογικά χειραγωγήσιμος Lee Harvey Oswald, που δολοφονεί τον πλανητάρχη στις 22 Νοεμβρίου 1963, για να εκτελεστεί μόλις δυο μέρες μετά, στις 24 Νοεμβρίου, πριν καν μιλήσει δηλαδή, και μπροστά στους εμβρόντητους δημοσιογράφους! Ναι μεν ο Σχινάς ανακρίθηκε δεόντως, όμως οι φάκελοι της ανάκρισης δήθεν ότι καίγονται, όταν στο ατμόπλοιο που τους μεταφέρει στον Πειραιά εκδηλώνεται πυρκαγιά, ενώ στη συνέχεια κανείς δεν προθυμοποιείται γι' ανάκτηση στοιχείων της υποθέσεως!! Η πρώτη ανακοίνωση προς το κοινό αναφέρει ότι ο βασιλιάς έπεσε θύμα «του ανισορροπου σοσιαλιστού Αλεξάνδρου Σχινά, από τον Βόλο», ενός «αλήτη, φθισικού και ανισορρόπου», ενώ η δεύτερη αναφέρει ότι «ο ανισόρροπος αναρχικός Αλέξανδρος Σχινάς από τις Σέρρες» αυτοκτόνησε, πέφτοντας από το παράθυρο του Διοικητηρίου, όπου είχε μεταφερθεί γι' ανάκριση.

Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής όμως, ο Σχινάς ούτε σοσιαλιστής ήταν, ούτε αναρχικός. Δεινός σκοπευτής ήταν. Στην αρχή, κρατούσε το στόμα του κλειστό. Έπειτα, άρχισε να μιλά. Τι είπε, κανένας δεν ξέρει, αφού το υλικό για δικογραφία εξαφανίστηκε, όπως και κάθε ενδιαφέρον γι'αποκατάστασή του! Το βέβαιο είναι ότι, από την ώρα που άρχισε να μιλά ο Σχινάς, η χήρα του Γεωργίου και μητέρα των Κωνσταντίνου & Νικολάου, βασίλισσα Όλγα, τον επισκεπτόταν συχνά στο υπόγειο όπου τον κρατούσαν κι έμενε ώρες μαζί του. Κάποια στιγμή, ανέβασαν τον Σχινά στον πρώτο όροφο του κτιρίου. Είπαν ότι ξέφυγε από τους φρουρούς του κι έπεσε από το παράθυρο. Άλλοι είπαν πως κάποιοι τον σκότωσαν. Η δικογραφία πάντως εξαφανίστηκε και κανένας «δε θυμόταν» τι περιείχε. Σ’ ένα βιβλίο του, ο αντιστράτηγος Λεωνίδας Παρασκευόπουλος γράφει ότι επισκέφτηκε τον πρίγκιπα Νικόλαο για να τον συλλυπηθεί κι ανίδεος, όπως ήταν, αναφέρθηκε στον «ανισόρροπο αναρχικό δολοφόνο». Ο Νικόλαος δάκρυσε και του είπε: «Δεν είναι έργο αναρχικών, αλλά πολιτικών εξωτερικών συμφερόντων». Τον συγχωρεμένο, τον βασιλέα Γεώργιο, τον διαδέχεται ο γιος του, Κωνσταντίνος, εξόχως γερμανολάγνος εξ αρχής.

όμοιοι στην όψη, οι εξάδελφοι,

o τσάρος Πασών των Ρωσιών, Νικόλαος Β' von Holstein-Gottorp-Romanov, και

o βασιλεύς του ΗΒ, και πλανητάρχης, Γεώργιος Ε' von Saxe-Coburg und Gotha [προσεχώς "Windsor"],

φωτογραφίζονται με γερμανικές στολές, στου ξαδέλφου τους, του Βίλχελμ Β', στο Βερολίνο το 1913.

Η Βοσνία & Ερζεγοβίνη αποτελούν πιστές οθωμανικές περιοχές που όμως περνούν υπό αυστριακή κυριότητα το 1878. Όταν το 1889 αυτοκτονεί ο ευαίσθητος διάδοχος Ρουδόλφος των Αψβούργων, μοναχογιός του αυτοκράτορα/κάιζερ της Αυστρο-Ουγγαρίας, Φράνζ-Γιόζεφ φον Άουγκσμπουργκ (και πατέρας της Erzi/Έρτσι, aka «Κόκκινη Αρχιδουκέσσα», η άδολα Σοσιαλίστρια Ελίζαμπεθ Μαρία των Αψβούργων) ξεσπά κρίση διαδοχής εντός της υπερσυντηρητικής δυναστείας και κοινωνίας.

---> Sisi/Σίσυ Ελίζαμπεθ φον Βίττελσμπαχ, σύζυγος του κάιζερ/ιμπεράτορα της Αυστρίας, Φράνζ Γιόσεφ

---> διάδοχος του αυτοκρατορικού στέμματος, Ρούντολφ φον Άουγκσμπουργκ

---> Ελίζαμπεθ Μαρία φον Αουγκσμπουργκ, η «Κόκκινη Αρχιδουκέσσα»

---> αρχιδούκας Φράνζ Φέρντιναντ φον Άουγκσμπουργκ

Παραδόξως, παρουσιάζονται κρούσματα προοδευτικότητας και φιλελευθερισμού εντός του οίκου των Αψβούργων, την ηγετική δυναστεία της Γερμανικής Ομοσπονδίας (1815–1848, 1850–1866), και της ηπειρωτικής Ευρώπης γενικότερα, παρά την μακραίωνη σιδηρά πυγμή τους ([1273] 1438 κι εξής), παρά και την πρωτοκαθεδρία τους στην υπερσυντηρητική και αντιδραστική Ιερά Συμμαχία ([1815] 1818-1853, 1871-81), όσο και στην καταστολή των δημοκρατικών εξεγέρσεων του 1848.

Τελικά το 1896, ο υπέργηρος κάιζερ/ιμπεράτωρ Φρανζ-Γιόζεφ ([1848] 1867-1916), καθιστά «διάδοχο του στέμματος», τον οξυδερκή ανηψιό του, τον αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Φράντς-Φέρντιναντ), που το 1908 εκπονεί σχέδιο προσεταιρισμού του συνόλου των νοτιοσλαβικών λαών, ως ενιαία οντότητα, ισοδύναμη στην αυτοκρατορία με τους Αυστριακούς και τους Ούγγρους. Η Σερβία αντιδρά εντόνως σε αυτήν την προοπτική, όπως άλλωστε αρμόζει σε μια χώρα κυρίαρχη. Στη συνέχεια, ο αρχιδούκας Φράντς Φέρντιναντ δολοφονείται απρόσμενα στο Σαράγεβο από ομάδα Σέρβων συνωμοτών, δίνοντας στην Αυστρο-Ουγγαρία έρεισμα για να εισβάλλει στην Σερβία.

Η Ρωσική Αυτοκρατορία, από χρόνια δεσμευμένη σε ατζέντα Πανσλαβισμού κηρύσσει τον πόλεμο στην Αυστρία, ως σύμμαχος της Σερβίας, οπότε και η Γερμανία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ρωσία. Έτσι, ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος (28 Ιουλίου 1914 - 11 Νοεμβρίου 1918), μεταξύ Ρωσίας, Γαλλίας, Βρετανίας και των Συμμάχων τους (ως Αντάντ Κορντιάλ /Entente Cordiale, η Εγκάρδιος Συνεννόησις των Συμμαχικών Δυνάμεων, αρχικά συνηφθείσα μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας ήδη από το 1904, με κατοπινή προσχώρηση και της Ρωσίας), εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (Mittelmächte), Αυστροουγγαρίας, και Γερμανίας. Δηλαδή, η μάταιη (και μοιραία!) προσπάθεια του αρχιδούκα Φράνς Φέρντιναντ, ενός αξιόλογου και ευφυή γόνου των Αψβούργων, ν'αναβαθμίσει το στάτους των σλαυικών εθνών εντός της Αυστροουγγαρίας, και ακόμα περισσότερο η ματαιοδοξία των Αψβούργων και η αλαζονεία των Χοεντσόλερν, θα προκαλέσουν τον Α΄ Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσα στις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου θα είναι και η διάλυση της αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας, αλλά και η οριστική (και πολυπόθητος!) πτώση του οίκου των Αψβούργων.

η Εγκάρδια Συνεννόηση / Αντάντ Κορντιάλ vs τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες,

πριν από το ξέσπασμα του Α' Π. Πολέμου

Οι Γερμανοί του Β' Ράιχ είχαν στηρίξει την εθνικιστική αποκτήνωση των Τούρκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του τρελού σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β' (1876-1909), και των σοβαροφανών Νεοτούρκων (1908-18). Οπότε πείθουν εύκολα τους Οθωμανούς να συμμετάσχουν στις Κεντρικές Δυνάμεις.

ο κάιζερ με τον σουλτάνο και τον ιμπεράτορα

κατοπινή εκδοχή: «ο συνασπισμός των τριών αυτοκρατόρων»

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»:

ο κάιζερ σαρώνει και το ουδέτερο Βέλγιο!

Πάντως, οι Έλληνες [υπερ]πατριώτες τελούν υπό σύγχυση, οι γερμανομανείς, λόγω της προσχώρησης εις τας Κεντρικάς Δυνάμεις, των οποίων ηγείται η αγαπημένη τους Γερμανία, με αρχηγό τον κουνιάδο του βασιλέως των Ελλήνων, τον kaiser/κάιζερ του Β' Ράιχ (αν και υποτίθεται ότι ως αρχαιότερος ..προΐσταται ο Αψβούργος κάιζερ/ιμπεράτωρ της Αυστροουγγαρίας), και των δύο κατεξοχήν εθνικών εχθρών του Ελληνισμού, ήτοι του Οθωμανού σουλτάνου (2 Αυγούστου 1914), και του τσάρου της Βουλγαρίας (6 Σεπτεμβρίου 1915).

Ενώ το Β' Ράιχ (II' Reich), ως διάδοχο σχήμα για το βασίλειο της Πρωσίας (Königreich Preußen),

όχι μόνο ενοποιεί την Γερμανία, αλλά απλώνει τα πλοκάμια του σε όλη την Ευρώπη, επιβεβαιώνεται ότι

"ο Πόλεμος είναι η εθνική βιομηχανία της Πρωσσίας", δήλωση του Μιραμπώ από το 1788,

σε γαλλική προπαγανδιστική αφίσα του 1917

Είναι χαρακτηριστικό ότι αρχικά ο επιτελάρχης -και ακραιφνής [γερμανολάγνος πατριδοκάπηλος] εθνικιστής- Ιωάννης Μεταξάς, προτείνει αιφνίδιον επίθεση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (υπόμνημα Ι, «Μελέτη περί των δυνατών πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας»).

Εν τούτοις, όντας και εμπαθώς γερμανόφιλος, ο επιτελάρχης -και μετέπειτα φασιστικός δικτάτωρ (1936-41)- Ιωάννης Μεταξάς, λίαν συντόμως εκτελεί ανάστροφον κυβίστηση, προβάλλοντας ισχυρές επιφυλάξεις σχετικά με ενδεχόμενη εκστρατεία στο μικρασιατικό έδαφος (υπόμνημα VII, «Περί Μικράς Ασίας: δυνατότητες διανομής»).

Ένα έτος αργότερα, και λίγο πριν παραιτηθεί, προτρέπει ξεκάθαρα πια τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο σε άρνηση συμμετοχής του ελληνικού στρατού στην εκστρατεία των Δαρδανελλίων, και σε γενικότερη αποχή της Ελλάδος από τον πόλεμο, μιαν ουδετερότητα, για τον Βενιζέλο προσωρινή, για τον Κωνσταντίνο διαρκής, μιαν εύθραυστη Ειρήνη που σαφώς και ευνοεί τις Κεντρικές Δυνάμεις (υπόμνημα IΧ, «Η συμμετοχή της Ελλάδος εις την εκστρατεία των Δαρδανελλίων»). Φυσικά, ο Βενιζέλος δεν περίμενε τις υστερόβουλες εισηγήσεις του Μεταξά, για να επιλέξει την ορθή οδό σε κάθε ζήτημα: Και η Ελλάς δεν συμμετέχει στην πολύνεκρη εκστρατεία της Αντάντ (Entente Cordiale) στην χερσόνησο της Καλλίπολης (ατυχούς εμπνεύσεως Ουίνστον Τσώρτσιλ), αλλά και ο εμετικός Μεταξάς εξαναγκάζεται σε παραίτηση.

Ο κάιζερ Βίλχελμ Β' επισκέπτεται το μέτωπο της Καλλίπολης το 1915,

όπου τον υποδέχεται ο ένας από την τριανδρία των Νεοτούρκων, ο υπουργός Πολέμου, ο Τουρκαλβανός Εμβέρ Πασάς

Από τον σουλτάνο, η εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχει περάσει πια στα χέρια Τριανδρίας Νεοτούρκων αξιωματικών,

του Πομάκου Ταλαάτ Πασά, του Τουρκαλβανού Εμβέρ Πασά, και του Τουρκολέσβιου Ντζεμάλ Πασά.

H Τριανδρία των Νεοτούρκων νέμεται την εξουσία της Υψηλής Πύλης πραξικοπηματικώς,

μεταξύ των ετών [1908] 1913-18), και αποτελείται ωσάν ανέκδοτο από έναν Πομάκο, έναν Τουρκαλβανό, και έναν ..Τουρκομυτιληνιό.

Γι'αυτό και το πολιτικό κίνημα των Νεοτούρκων μαλαγάνιασε τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

με φρούδες ελπίδες νέου αέρα Ελευθερίας και Αλληλεγγύης, πριν ξεσπάσουν σε έκτροπα

αντάξια σε θηριωδία με αυτά του γενοκτόνου σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β', μάλιστα

διατηρώντας πάγια γερμανική υποστήριξη και ενθάρρυνση σε αυτά τα χάλια.

~~~~~~~~~~~

καταγεγραμμένος διαλογος:

βασιλεύς Κωνσταντίνος:

“ Δεν ημπορούμεν να βοηθήσωμεν την Σερβία ..”

πρωθυπουργός Βενιζέλος:

“Γιατί μεγαλειότατε; Μήπως δεν έχομεν υποχρέωσιν;”

βασιλεύς Κωνσταντίνος:

“Η Γερμανία έχει αποφασίσει να συντρίψει τη Σερβία. Θα το επιτύχη [...]

Η Βουλγαρία θα πολεμήση με τας κεντρικάς αυτοκρατορίας ως σύμμαχος.

Η Γερμανία θα νικήση και εγώ δεν θέλω να νικηθώ από τους Γερμανούς..”

πρωθυπουργός Βενιζέλος:

“Μεγαλειότατε, με υποχρεώνετε να ομιλήσω ως αντιπρόσωπος της λαϊκής κυριαρχίας.

Δεν δικαιούσθε αυτήν την φοράν να διαφωνήσετε μαζί μου”

βασιλεύς Κωνσταντίνος:

“Υπακούω εις την λαϊκήν ετυμηγορίαν, προκειμένου περί εσωτερικών ζητημάτων.

Διά τα μεγάλα εθνικά ζητήματα, εάν έχω ότι ένα πράγμα είναι σωστόν ή όχι,

οφεί λω να επιμείνω να γίνη ή να μη γίνη, είμαι υπεύθυνος ένα ντι του Θεού”

πρωθυπουργός Βενιζέλος:

“Αλίμονον! Εφθάσαμεν έως την θεωρίαν της

ελέω θεού Βασιλείας. Δυστυχής Ελλάς!”

Οπότε, με αφορμή την εγκατάλειψη του σερβικού βασιλείου στο έλεος των Κεντρικών Αυτοκρατοριών που το σφυροκοπούν αβοήθητο, ο Βενιζέλος παραιτείται από πρωθυπουργός, και πέφτει η βραχύβια κυβέρνησή του (10 Αυγούστου - 24 Σεπτεμβρίου 1915 ). Στη συνέχεια ο Έλλην βασιλεύς σχηματίζει κυβέρνηση αυλοκολάκων με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, ενώ η Σερβία καταρρέει κατόπιν τέταρτης (!) συντονισμένης εισβολής των Κεντρικών Δυνάμεων (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1915 ). Εν τούτοις, ο σερβικός στρατός δεν παραδίδεται (ως άλλοι γερμανόδουλοι μεταξάδες φασίστες), αλλά απαγκιστρώνεται πεισματωδώς από την χώρα, και διερχόμενος από την Αλβανία υπό αντίξοες συνθήκες και φοβερές απώλειες (εξού και το γεγονός καταγράφεται ως «Αλβανικός Γολγοθάς»), καταλήγει φιλοξενούμενος στην Κέρκυρα, όπου όμως συνεχίζονται οι θάνατοι, από εξασθένηση και τις αρρώστιες. Η θαλάσσια περιοχή γύρω από την νησίδα Βίδο, θα ονομαστεί Πλάβα Γκρόμπνιτσα (Plava Grobnica ~ Blue Grave ~ Μπλε Τάφος), λόγω των αποβιωσάντων Σέρβων που θα πεταχτούν εκεί γύρω.. .

~~~~~~~~~~~

3. 1915-16: Επί τη ευκαιρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), με την ενθάρρυνση των θεωρητικών του κινήματος των Νεο-Τούρκων, αλλά και με την τεχνογνωσία του Β' Reich, η Υψηλή Πύλη (= οθωμανική κυβέρνηση), προβαίνει σε επίδειξη ισχύος, η οποία και καταλήγει έως και σε ωμές αγριότητες εναντίον των μη Μουσουλμάνων υπηκόων της γερασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος: ο κάιζερ νυμφεύεται τον Θάνατο

Ο μητροπολίτης Τραπεζούντος, Χρύσανθος Φιλιππίδης, υποδέχεται τον ρωσικό στρατό που προελαύνει στην περιοχή του, με επικεφαλής τον μεγάλο δούκα Νικολάι Νικολάγεβιτς. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Οθωμανός βαλής Μεχμέτ Τζεμαλ Αζμή μπέης είχε προτιμήσει να παραδώσει την πόλη στον Χρύσανθο, λέγοντας: «...από Έλληνες παρελάβομεν την Τραπεζούντα, εις τους Έλληνες την παραδίδομεν..».

ο μητροπολίτης Χρύσανθος

υποδέχεται τον μεγάλο δούκα

Νικολάι Νικολάγεβιτς των Ρωμανόφ.

Δυστυχώς όμως, για τους χριστιανικούς πληθυσμούς από την Τραπεζούντα και το Ερζιντζαν (η μσν Κελτζηνή), μέχρι το Καρς και το Μπατούμ (ελληνιστί Βαθύ), ο τσαρικός στρατός θ'απαγκιστρωθεί από την περιοχή το 1918, για να ενταχθεί στις δυνάμεις που θα μάχονται εναντίον των Μπολσεβίκων.

Εν τω μεταξύ, χώρα εξίσου ουδέτερη πλέον με την Ελλάδα, η Ιταλία δελεάζεται να εισέλθει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην πλευρά των Δυτικών Συμμάχων (επίσημα στις 23 Μαΐου 1915, αν και θα καθυστερήσει να συμμετάσχει σε επιχειρήσεις), με αντάλλαγμα υποσχέσεις για μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις δεξιά και αριστερά στην Ανατολική Μεσόγειο, π.χ στην Αλβανία και σε μεγάλο τμήμα από την Ανατολία.

βλέψεις και κτήσεις Ιταλίας,

μεταξύ των ετών 1936-40

Κατά την διάρκεια του 19ου αι, Ιταλιάνοι αγωνιστές από όλα τα κράτη της χερσονήσου πρωτοστατούν στην προσπάθεια των Λαών για την επικράτηση του Σοσιαλισμού, με έτος ορόσημο βέβαια το 1848! Δυστυχώς όμως, η Ιταλία, ως ενιαία (1858->1870), μετακυλά σε αγνό, καθάριο, όσο και εντελώς ζοφερό, ..Φασισμό (= λαϊκιστική τερατογένεση της σύντηξης Συντηρητισμού με εθνικισμό, ελιτισμό, βασιλικό φρόνημα, όσο και με ..σοσιαλιστικό πρόσχημα)! Είναι που χειραγωγούμενο από υστερόβουλα κέντρα, ήτοι την αυλή του βασιλιά της Σαρδηνίας (Σαυοΐα), τους γαιοκτήμονες, το τραπεζοβιομηχανικό μπλοκ, όσο και υπό τις ευλογίες της επικρατώσας Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το πατριωτικό αίσθημα των Ιταλών Δημοκρατών που ποθούν ενιαία Ιτάλια, χειραγωγείται σε φαύλο ιμπεριαλισμό. Συμμεριζόμενος το απωθημένο των συντηρητικών και των φιλομοναρχικών συμπατριωτών τους, για την συγκρότηση ενιαίας Ιταλίας, ο Λαός πνίγεται από την υπερεντατική καλλιέργεια εθνικής περηφάνειας, το σύνδρομο της χαμένης Αυτοκρατορίας, και λοιπές διδαχές Μίσους. Μόλις ενοποιείται η Ιταλία λοιπόν, ξεκινούν σχέδια για την αποκατάσταση της αρχαίας αυτοκρατορίας τους, κυρίως εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και εις βάρος «μικροτέρων»/«κατωτέρων» εθνών. Γρήγορα αποικιοκρατούνται, η Ερυθραία (1869-85), το μεγαλύτερο τμήμα της Σομαλίας (1889-1908), και ο θύλακας Τιεν-Τσιν στην Κίνα (7 Ιουνίου 1902). Ιταλοί αξιωματικοί [και Μαυροβούνιοι υπαξιωματικοί, αφού το Τσέρνο Γκόρα επίσης αποτελεί ζωτικό χώρο της Ιταλίας, ως Montenegro], οργανώνουν Ταχυδρομείο και Χωροφυλακή στην αυντόνομον νήσο Κρήτη, την οποία και ποθούν κολασμένα οι Ιταλοί ήδη από το 1897, 25 χρόνια πριν από την «πορεία στην Ρώμη», την 28η Οκτωβρίου 1922, που κατέστησε την Ιτάλια επισήμως ιμπεριαλιστική, φασιστική. To 1911, οι φρατέλοι μπουκάρουν στο εγιαλέτι της Τρίπολης.

Το 1912 οι Ιταλοί τσιμπάν και τις Νότιες Σποράδες, τις οποίες και μετονομάζουν «Dodecanesa/Δωδεκάνησα». Οι ορέξεις των Ιταλών εθνικιστών, απλά αυξάνονται. To 1914, η Ιταλία συναπαρτίζει τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, μαζί με την Αυστροουγγαρία και το Β' Ράιχ της Γερμανίας. Όμως, επιλέγει Ουδετερότητα, παράλληλα διαπραγματευόμενη την καλύτερη δυνατή προσφορά, για να επιλέξει πλευρά. Τελικά η Ιταλία δελεάζεται να εισέλθει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος της Αντάντ (επίσημα στις 23 Μαΐου 1915, αν και θα καθυστερήσει να συμμετάσχει σε επιχειρήσεις), με αντάλλαγμα υποσχέσεις για μεγάλες εδαφικές παραχωρήσεις δεξιά και αριστερά στην Ανατολική Μεσόγειο, π.χ στην Αλβανία και σε μεγάλο τμήμα από την Ανατολία. Αντιθέτως, ο γερμανολιγούρης βασιλεύς της Ελλάδος, Κωνσταντίνος, εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από στείρα Ουδετερότητα, και ενώ η επικράτεια μαστίζεται από επεμβάσεις και των δυο αντιπάλων παρατάξεων.

Μοιρασιές των Δυτικών Συμμάχων (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία),

επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, άκρως απόρρητες εν έτει 1916!

Mε κίτρινο χρώμα στον χάρτη διακρίνεται και σχεδιασμός για:

i. διεθνή σφαίρα στην Προποντίδα (τα βόρεια παράλια μόνο, αλλά και με Ίμβρο & Τένεδο, και με τμήμα της Βιθυνίας)

ii. αυτόνομη Αρμενία, υπό την κηδεμονία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, όπως και

iii. Παλαιστίνη (ή αναστημένο Ισραήλ) υπό διεθνή εποπτεία,

αν και η πέραν του π. Ιορδάνη περιοχή (Υπεριορδανία),

όσο και ο θύλακας της Άκρας (διαχρονικό "τελευταίο προπύργιο" για πολλούς κατακτητές,

όπως π.χ. για τους Έλληνες Σελευκίδες, και για τους Φράγκους σταυροφόρους),

όπως και το νότιο Ιράκ, προορίζονται να τεθούν υπό βρετανικό έλεγχο.

~ ΠΕΙΘΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΙΝΟ ~

ο Κωνσταντίνος ως πολύφερνος δυνητικός σύμμαχος, σε βρετανική γελοιογραφία,

από την μιαν πλευρά να διεκδικείται από τον Άρη/κάιζερ, και τον τσάτσο του, τον Φέρντιναντ,

τον τσάρο της Βουλγαρίας, ενώ από την άλλη να διεκδικείται από την Αθηνά/Βρετανία και την θεραπαινίδα της, Γαλλία

Την ίδια ώρα που η Ιταλία δελεάζεται να εγκαταλείψει τις Κεντρικές Δυνάμεις και να εισέλθει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο με το μέρος της Αντάντ, ο γαμπρός του κάιζερ των Γερμανών, και βασιλεύς των Ελλήνων, Κωνσταντίνος, του οίκου των Σλέσβικ - Χόλσταϊν - Σόντερμπουργκ - Γλύξμπουργκ, προδίδει την χώρα του, παραδίδοντας την Μακεδονία και το στρατό της, και μάλιστα σε δυνάμεις που την επιβουλεύονται: Γερμανία και Βουλγαρία! Συγκεκριμένα, παραδίδεται αμαχητί σε μεικτή στρατιά Βούλγαρων και Γερμανών, ο στρατηγός Χατζόπουλος με ολόκληρο το Δ' Σώμα του ελληνικού στρατού, από Ρούπελ μέχρι Καβάλα.

Αυτό το γεγονός είναι απαράδεκτο & καταστροφικό, ομοίως με την -εξίσου γερμανόδουλη!- προδοσία που θα διαπράξει το 1941, και ο διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, ο κατάπτυστος αντιστράτηγος Τσολάκογλου.

Για να καταστεί αντιληπτό σε τι εκτίμηση έχουν διαχρονικά οι Γερμανοί [ακροδεξιοί και μη], τους Έλληνες [ακροδεξιούς και μη], δεν έχουμε παρά να αφεθούμε στην ρητορική αμετροέπεια της Αυτού Καταστροφικότητας, του καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ. Αν και στο κάτωθι γλαφυρό απόσπασμα ο Χίτλερ αναφέρεται στην ταπείνωση της συνθηκολογήσεως του Δευτέρου Ράιχ το 1918 και την επακόλουθη συνθήκη των Παρισίων, εν τούτοις τα ίδια ακριβώς ισχύουν για κάθε παρόμοια περίπτωση εθνικού ξεπεσμού, π.χ η Γαλλία το 1871 και το 1941, και η Ελλάδα το 1916, το 1941, και το 2010:

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

«Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι τα έθνη που κατέθεσαν τα όπλα χωρίς να εξαναγκαστούν απόλυτα,

προτιμούν κατόπιν να δεχτούν τις χειρότερες ταπεινώσεις και να κάνουν τις πιο ταπεινωτικές

υποχωρήσεις παρά να προσπαθήσουν ν‘αλλάξουν την τύχη τους με μια νέα προσφυγή στην βία..

Αλλά και ο Carl von Clausewitz, στο έργο του «Drei Bekenntnissen»,

επίσης ξεχωρίζει αυτήν την σκέψη με τον δικό του ασύγκριτο τρόπο και για πάντα, όταν λέει:

«Η κηλίδα μιας δειλής υποταγής δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί».

...»

Είπατε τίποτα, περί απολύτου αναγκαιότητος παραδόσεως

Εθνικής Κυριαρχίας το 1916-18, το 1941-45,

και το 1992-2014..?

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

Στις 13 Μαΐου του 1916, πρωί-πρωί, δυο βουλγαρικά συντάγματα της VII' μεραρχίας, μαζί με ισχυρές γερμανικές μονάδες ιππικού και άλλα στρατιωτικά τμήματα, άρχισαν να κινούνται μέσα στην κοιλάδα του Στρυμόνα και κατά τις 11 το πρωί φτάνουν μπροστά από το οχυρό Ρούπελ. Στη συνέχεια, Γερμανός αξιωματικός ζητά την παράδοση του οχυρού, από τον διοικητή του, ταγματάρχη Μαυρουδή. Ο Έλληνας ταγματάρχης αρνείται να παραδώσει το φρούριο και, υπακούοντας στις γενικές διαταγές περί προστασίας των συνόρων, διατάζει «πυρ» εναντίον των προηλαυνόντων εχθρικών τμημάτων, τα οποία και υποχωρούν προς το ύψωμα Κούλα. Το ελληνικό πυροβολικό ρίχνει 24 βολές και σταματά, μια και οι επιτιθέμενοι υποχωρούν. Ο Μαυρουδής αναφέρει το γεγονός στον προϊστάμενό του, συνταγματάρχη Μπαϊρά, διοικητή της III' μεραρχίας, στην οποία υπάγεται, και στον στρατηγό Μεσσαλά, διοικητή του φρουρίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος και έρχεται σε επαφή με το Γενικό Επιτελείο Στρατού στην Αθήνα. Η αναφορά του στρατηγού Μεσσαλά φτάνει στα χέρια του υπαρχηγού του Γενικού Επιτελείου, συνταγματάρχη Ιωάννη Μεταξά.

O Άγγλος λοχαγός Compton Mackenzie, αξιωματικός της στρατιωτικής αστυνομίας του εκστρατευτικού σώματος στα Βαλκάνια, καταγράφει στο βιβλίο του «Ελληνικές Αναμνήσεις», ότι ο αρχηγός ΓΕΣ, στρατηγός Δούσμανης, και ο αδερφός του, αρχηγός ΓΕΝ, ναύαρχος Δούσμανης, καθώς και άλλοι κυβερνητικοί επίσημοι, διατηρούν τακτικές επαφές με τον πρεσβευτή του Ράιχ στην Αθήνα, herr Holfman, όπως και με έτερους Γερμανούς επισήμους. Μάλιστα (σελ. 135-136), στις 5 τα ξημερώματα, συναντιούνται στο σπίτι του διοικητή των Μηχανοκινήτων Μεταφορών του Στρατού, Δελαπόρτα, και στις 7 στο σπίτι του επιτελάρχη του Α' Σώματος Στρατού, Παπαβασιλείου. Κατά τις 3 το απόγευμα καταφτάνει στο Ρούπελ διαταγή παράδοσης των οχυρών στους Γερμανούς και τους Βουλγαρους.

Οι υπερασπιστές του Ρούπελ δεν πιστεύουν στ’αυτιά τους. Παρ’ όλη την μεγάλη λύπη των φρουρών, καλείται ο Γερμανός rittmeister Georg Thiel, διοικητής του γερμανικού ιππικού, και τα χαράματα της 14ης/27ης Μαΐου 1916, συντάσσεται σχετικό πρωτόκολλο παράδοσης στους Γερμανούς και τους Βουλγάρους. Στην ουσία, το Ρούπελ δεν το παρέδωσε ο Μαυρουδής. Το παρέδωσε απ’ την Αθήνα η βασιλόδουλος τριανδρία: Σκουλούδης, Γιαννακίτσας, Μεταξάς. Το τόσο σπουδαίο για την ασφάλεια της χώρας οχυρό, το οποίο ο Σκουλούδης υποτιμητικά χαρακτήριζε «ανασχετικόν οχυρωμάτιον» είχε καταδικάσει νωρίτερα ο ίδιος, όταν, απαντώντας σαν πρωθυπουργός σε σχετική αξίωση των Γερμανοβουλγάρων για την παράδοσή του σ’ αυτούς, δήλωσε ότι δεν είχε καμία αντίρρηση. Μάλιστα, ο ανεκδιήγητος Σκουλούδης, μετά την παράδοση, ζήτησε και συγγνώμη απ’ τον Βούλγαρο πρεσβευτή στην Αθήνα, Πασαρωφ, για τον τραυματισμό Βουλγάρων στρατιωτών με τις βολές του Μαυρουδή, αιτούμενος και συγχώρεσης από τον Βούλγαρο πρωθυπουργό Ροδοσλαύωφ!

Αλλά και ο ρόλος του παλατιού δεν είναι λιγότερο επαίσχυντος στην παράδοση του οχυρού. Με εντολή της Γερμανίδας βασίλισσας της Ελλάδος, Σοφίας, ο αρχηγός των Επιστράτων των Αθηνών Δημ. Καρέλης παραλαμβάνει απ’ τον στρατηγό Δούσμανη τους χάρτες των οχυρών του Ρούπελ, που τους παραδίδει στον Βούλγαρο πρεσβευτή.

~~~~~~~~~~~

• • Η εγκυκλοπαίδεια της Πρωίας λέει χαρακτηριστικά: «Το οχυρό παραδόθηκε στους Γερμανοβουλγάρους, οι οποίοι και αιχμαλώτισαν τας εν αυτώ ελληνικάς στρατιωτικάς δυνάμεις»

  • Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια προσθέτει με λεπτομέρειες ότι επιπλέον παραδόθηκαν δύο πυροβόλα των 15 εκατοστών, δύο των 75 χιλιοστών, 800 βλήματα και 1.200.000 φυσίγγια.

  • Η δε Εγκυκλοπαίδεια του Ελευθερουδάκη στον 5ο τόμο και στην σελίδα 328 λέει πιο κατηγορηματικά: «. . . η κυβέρνηση Σκουλούδη παρέδωσε το Ρούπελ στους Γερμανοβουλγάρους στις 13 με 14 Μαΐου 1916.»

Χαρακτηριστικό είναι, όπως μας λέει σ’ άλλο σημείο ο Mackenzie, ότι όταν το Ρούπελ ζούσε την αγωνία και το δράμα της παράδοσής του, ελληνικά τμήματα στρατού έκαναν ασκήσεις επίθεσης κατά της Αθήνας υπό την εποπτεία του στρατιωτικού διοικητή της Αθήνας συνταγματάρχη Κωνσταντινόπουλου, αρχηγού της στρατιωτικής ένωσης βασιλοφρόνων. Μάλιστα, ο Σκουλούδης είχε δηλώσει πως οσονδήποτε κι αν προχωρήσουν οι Βούλγαροι προς νότον η Αθήνα οπωσδήποτε θα αμυνθεί.

Κι ενώ υπογράφονταν, σε εκτέλεση της διαταγής των Αθηνών, το πρωτόκολλο παράδοσης του Ρούπελ πολλοί στρατιώτες του φρουρίου αρνήθηκαν να παραδοθούν, αλλά με δάκρυα στα μάτια και αγανάκτηση στην καρδιά έφυγαν με τα όπλα τους προς τις Σέρρες και την Καβάλα και μάλιστα ανασυντάχτηκαν και συγκρούστηκαν αργότερα με τον προελαύνοντα προς νότον γερμανοβουλγαρικό στρατό.

Η παράδοση αυτή του Ρούπελ έκανε πάταγο μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα. Όλες οι εφημερίδες –ελληνικές και ξένες- εκτός απ’ τις αισχρά φιλοκυβερνητικές, περιέγραψαν την πράξη αυτή της κυβέρνησης με τα χειρότερα λόγια, μην διστάζοντας να την χαρακτηρίσουν και ως προδοσία.

• • Στις 15 Μαΐου 1916, η εφημερίδα «Πατρίς» έγραφε: «Επί του ισχυροτέρου των ελληνικών φρουρίων . . . κυματίζει από χθες, αντί της κυανολεύκου η βουλγαρική σημαία . . .»

  • Την ίδια μέρα η «Ακρόπολις» έγραφε: «Το τρομερόν, το απαίσιον, το απίστευτον . . . είναι η υπό των Γερμανοβουλγάρων κατοχή του φρουρίου του Ρούπελ, το οποίον η ελληνική φρουρά . . . μετά διαταγής της ελληνικής κυβερνήσεως, το εγκατέλειψε . . .»

  • Επίσης, στις 15 Μαΐου 1916 η «Εστία» έγραφε: «. . . Και ο ελληνικός στρατός διατάσσεται από την κυβέρνησή του να τα παραδίδει (τα φρούρια κλπ). Και καταβιβάζεται η ελληνική σημαία και ανυψούται η βουλγαρική. Και ο ελληνικός στρατός κλείει τα μάτια του, δια να μη βλέπει και σφίγγει την γενναίαν του ψυχή, ίνα ανθέξει εις το απροσδόκητον θέαμα. Αληθινόν μαρτύριον . . .»

Στα τέλη Ιουλίου οι Βούλγαροι προχώρησαν προς τις Σέρρες, αλλά η VI' μεραρχία, με διοικητή τον συνταγματάρχη Χριστοδούλου, αντιτάχτηκε και μάλιστα ο τότε λοχαγός Γεώργιος Κονδύλης, παρά τις διαταγές της κυβέρνησης, πολέμησε επί τρεις μέρες στο οχυρό της Φαιάς Πέτρας. Επίσης, το 18ο σύνταγμα της μεραρχίας πολέμησε στην περιοχή του Δεμίρ-Ισάρ, όπου σκοτώθηκαν αρκετοί στρατιώτες, καθώς και ο υπολοχαγός Κουκουλέτσας και ο λοχαγός Πανταζόπουλος.

~~~~~~~~~~~

Με την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης, οι Γερμανοί και οι Βούλγαροι κινήθηκαν προς κατάληψη ολόκληρης της περιοχής της Ανατολικής Μακεδονίας, δήθεν με την συμφωνία να μην μπουν στις πόλεις Σέρρες, Δράμα και Καβάλα. Όταν, όμως, κατέλαβαν τα γύρω οχυρά της Καβάλας, αξίωσαν και την παράδοση του Δ' Σώματος Στρατού, που έδρευε στην πόλη αυτή. Ο σωματάρχης Χατζόπουλος συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο απ’ όλους τους μεράρχους, εκτός απ’ τον μέραρχο της μεραρχίας της Δράμας, στον οποίο οι Βούλγαροι δεν επέτρεψαν την έξοδο απ’ την πόλη.

Οι Άγγλοι πρόσφεραν πλοία στον Χατζόπουλο, για να περάσει το Δ' Σώμα Στρατού στον Βόλο. Ο Χατζόπουλος, όμως, προτίμησε να παραδοθεί στους Βουλγάρους και στις 11 την νύχτα της 29ης Αυγούστου (10 Σεπτεμβρίου) το Δ' Σώμα Στρατού περνάει τις βουλγαρικές προφυλακές και παραδίνεται με τον οπλισμό του στους εχθρούς. Έτσι λοιπόν, τον Αύγουστο του 1916, το ένα πέμπτο του πολεμικού υλικού της Ελλάδας έχει παραδοθεί στους Βουλγάρους. Επιπλέον, τεράστιες ποσότητες στάρι, μεγάλες δεξαμενές βενζίνης, καπνά αξίας 40 εκατομμυρίων χρυσών δραχμών κλπ, περνούν στην κατοχή των Βουλγάρων, ενώ περίπου 7.000 Έλληνες (κυρίως μέλη του Δ' Σώματος Στρατού, με 410 αξιωματικούς και 6.100 οπλίτες), μεταφέρονται αιχμάλωτοι στο στρατόπεδο Γκέρλιτς, στην Γερμανία.

Το απόγευμα της 30ης Αυγούστου, Βούλγαρος ιππέας κατεβάζει την Γαλανόλευκον απ’ το Λιμεναρχείο της Καβάλας, υψώνοντας την βουλγαρική. Δυο μέρες αργότερα, ο γερμανογενής Βούλγαρος τσάρος Φερδινάνδος θα πει με περηφάνια σε διάγγελμά του, ότι ο βουλγαρικός στρατός έχει πια απελευθερώσει και ενώσει με την Βουλγαρία ολόκληρη την βουλγαρική Μακεδονία. Από την στιγμή αυτή αρχίζει η τραγωδία του πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας.

• • Η εφημερίδα ‘’Έθνος’’ γράφει στις 31 Αυγούστου 1916: ‘’Οι Βούλγαροι μπαίνουν στην Καβάλα και απαγάγουν αιχμαλώτους τους Έλληνες στρατιώτες . . . ‘’

  • Ο ‘’Ελεύθερος Τύπος’’ της 1ης Σεπτεμβρίου 1916 αναφέρει ότι: ‘’Η Καβάλα παρεδόθη και ο εν αυτή ελληνικός στρατός είναι αιχμάλωτος’’

  • Η ‘’Εστία’’ της ίδιας μέρας δηλώνει: ‘’Κατάρα στους υπεύθυνους . . . δεν είναι ένοχος ο πτωχός εκείνος στρατός, ούτε δειλίας, ούτε λιποταξίας. Διαταγάς εκτελεί . . . ‘’

~~~~~~~~~~~

Εξ αρχής ο Βενιζέλος, πρωθυπουργός μέχρι το 1915, όταν παραιτείται, και εντός του 1916 ως βουλευτής , τάσσεται με το μέρος των Συμμάχων, ερχόμενος σε σαφή σύγκρουση με τον βασιλέα Κωνσταντίνο, γαμπρό του kaiser/αυτοκράτορα της Γερμανίας, Βίλχελμ II'/Γουλιέλμου Β' των Χοεντσόλερν. Είναι που πάνω από οιανδήποτε βασιλική βούληση, ή άλλη δογματική ή θρησκευτική πεποίθηση, ο Βενιζέλος πάγια επιδιώκει την γιγάντωση του Ελληνισμού.

~~~~~~~~~~~

Και κάπως έτσι είναι που ξεσπά το κίνημα της Εθνικής Άμυνας εναντίον της βασιλικής προδοσίας, στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1916, με αγανακτισμένους Έλληνες αξιωματικούς, με ορμητήριο την Σαλονίκη, και με την αρωγή και του γαλλικού στρατού με επικεφαλής τον στρατηγό Μωρίς Σαράϊγ, που επιχειρεί στην περιοχή, ενισχύοντας τον άνισο αγώνα των Σέρβων εναντίον των ζοφερών Κεντρικών Δυνάμεων.

Στη συνέχεια στασιάζει εναντίον του βασιλείου της Ελλάδος, και ο πρώην πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος (έχοντας πρώτα αναφωνήσει εμβρόντητος «τουλάχιστον, που είναι τα τριάντα αργύρια [της προδοσίας του γερμανοδούλου βασιλέως!];»), μεταφέροντας πανελλαδικώς το μήνυμα της εξέγερσης με περιοδεία του σε Κρήτη, Σάμο, Χίο, Λέσβο και Μακεδονία, πριν καταλήξει και αυτός στην Σαλονίκη.

Έτσι επέρχεται ο Διχασμός. Αυτό που πρωτίστως διχάζεται βέβαια είναι η «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», ήτοι οι νοικοκυραίοι. Είναι που με τον Βενιζέλο τάσσονται και επιφανείς εκπρόσωποι της αστικής τάξης, όπως ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο Εμμανουήλ Ρέπουλης (εκ της εκρηκτικής ομάδας των Ιαπώνων, αν και οι υπόλοιποι της ομάδας προσχωρούν, ή μάλλον δημιουργούν την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, ανασυσπειρώνοντας τους οπαδούς του βασιλέως), και ο Εμμανουήλ Μπενάκης (σύζυγος της Βιργινίας Χωρεμή, πατέρας της Αλεξάνδρας, του Αντωνίου, της Πηνελόπης [Δέλτα], και της Αργίνης).

Για λόγους αντεκδίκησης εναντίον της ελληνικής κυβερνήσεως, αλλά και εκφοβισμού της, ίνα μην παραδοθεί ή προσχωρήσει στην συμμαχία της Γερμανίας, ο αγγλικός στόλος που μερικές βδομάδες πρωτύτερα προσφέρονταν για την ασφαλή απαγκίστρωση/μεταφορά του Δ' Σώματος Στρατού στον Βόλο, χρησιμοποιείται τώρα πια για βίαιη απόβαση στο Φάληρο στα επονομαζόμενα Νοεμβριανά του '16.

Πάντως, τραγικότερη όλων όσων συμβαίνουν, είναι η υψηλή δημοτικότητα του βασιλέως, αν και δεν διαθέτει καμία δικαιολογία για την προδοσία του, κανένα ελαφρυντικό, αφού όλες οι Κεντρικές Δυνάμεις επιβουλεύονται απροκάλυπτα την Ελλάδα: Βουλγαρία, Αυστροουγγαρία, Γερμανία, Οθωμανική Τουρκία!

O Μελαγχολικός Δανός:

It's all Greek to me ( = είναι όλα ακατανόητα για μένα)

Οκτώβριος 1916, και ο Τίνο τα βάφει μαύρα, μην κατανοώντας το πώς διέλυσε [τ]η[ν] χώρα του

Όπως και να'χει, από Σεπτέμβρη '16 έως Μάη '17, θα υπάρξουν δύο διακριτά κράτη, παράλληλα και εχθρικά μεταξύ τους:

i) η Άμυνα της Θεσσαλονίκης, με επικεφαλής την Τριανδρία Βενιζέλου - Δαγκλή - Κουντουριώτου, σε εμπόλεμον κατάσταση υπέρ των Συμμάχων και εναντίον των Κεντρικών Δυνάμεων (σε περιοχές του Βορρά, η Άμυνα θα παραμείνει περιβόητη & μισητή, λόγω των βίαιων στρατολογήσεων που διεξάγει τώρα, για να έχει συντάγματα, να διαθέτει προς χρήσιν των Συμμάχων), και

ii) το βασίλειον των Αθηνών, με επικεφαλής τον κουτό βασιλέα Κωνσταντίνο, σε κατάσταση γερμανοδούλου «Oυδετερότητος».

Μόλις έφτασε στην Θεσσαλονίκη, όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους στρατιωτικούς κινηματίες της Εθνικής Αμύνης, ο Βενιζέλος σχημάτισε προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση μαζί με τον υποστράτηγο Παναγιώτη Δαγκλή και τον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη. Πρόκειται για την Τριανδρία, που ατενίζει το Εθνικό Συμφέρον, πέραν από τον Διχασμό και άλλες συντηρητικές αστειότητες. Μιλώντας γι'αστειότητες, στις 12 Δεκεμβρίου του 1916 ο Λευτεράκης αναθεματίζεται από την καθεστηκυία Εκκλησία, που όχι μόνο συμπαραστέκεται στους πραγματικούς ενόχους Εθνικής Προδοσίας, αλλά και στοχοποιεί τον κατεξοχήν υπερασπιστή του Ελληνισμού, Ελευθέριο Βενιζέλο.

~~~~~~~~~~~

Στο Πεδίον του Άρεως, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το άγαλμα της Αθηνάς, εδιοργανώθη και πρωτόγονο δρώμενο, όπου ερεθίζεται το θυμικό του λαού των Αθηνών, με κάθε διαδηλωτή που συμμετέχει να προτρέπεται να ρίξει πέτρα εναντίον του Βενιζέλου, που συμβολικά υποδηλώνεται από πάσσαλο με κερασφόρα κρανία τράγων! Ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος ρίχνει τον πρώτο λίθο του αναθέματος, αναφωνώντας:

«Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου,

φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος

την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω»!

Ο κουτός Θεόκλητος τελειώνει την λειτουργία του με τα εξής λόγια:

‘’Τοιούτος βασιλεύς δεν εκθρονίζεται.

Τον αναμένει το αυτοκρατορικό διάδημα των Κωνσταντίνων.

Καίσαρ, Αύγουστε εσύ νικάς’’.

Αργότερα θα γράψει ο ποιητής Γεώργιος Σεφέρης:

‘’Θυμάμαι τ’ απομεσήμερο της 12/25 Δεκεμβρίου 1916 –παιδί τότε 16 χρόνων-

είδα από ένα παραθύρι της οδού Μπουμπουλίνας, το ελεεινό θέαμα του όχλου,

με δεσποτάδες και παπάδες, που κουβαλούσαν πέτρες, για το ανάθεμα του Βενιζέλου.

Την αηδία που μ’ έπνιγε στο Πολύγωνο, μπροστά στο φριχτό μνημείο

με τα κερατοφόρα καύκαλα από τραγιά στην κορφή του . . .’’

Οι λίθοι μαζεύτηκαν και διατηρήθηκαν για χρόνια ως κειμήλια από την δυναστεία Γλύξμπουργκ, ύστερα από την παλινόρθωσίν της, το 1935. Πάντως, ουσιαστικό αρχιτέκτονα του Διχασμού, αποτελεί ο μελλοντικός πατριάρχης των Ελλήνων Φασιστών, Ιωάννης Μεταξάς, με την οξεία αντιπαράθεση στην οποία επιμένει, από το πόστο του ως σύμβουλος του βασιλέως από το 1915. Όμως, το πνεύμα της πόλωσης μουλιάζει και στον ελληνικό λαό. Η διχόνοια θα διατηρηθεί και ύστερα από την άρση του Διχασμού, λόγω αυθαιρεσιών και βαναυσοτήτων, με αυτουργούς κατώτερα κυρίως όργανα, είτε της βενιζελικής, είτε της βασιλικής παράταξης.

~~~~~~~~~~~

4. 1917: Ξεσπάει μεγάλη επανάσταση τον Φεβρουάριο, που μετατρέπει την Ρωσική Αυτοκρατορία, σε Δημοκρατία, με πρόεδρο αρχικά τον πρίγκηπα Γιώργη Λβοφ, και στη συνέχεια τον επικεφαλής σοσιαλιστικού συνασπισμού, τον παρεξηγημένο Αλεξάντρ Κερένσκυ.

Αλλά και στην Ελλάδα, «της Αμύνης τα παιδιά, διώχνουνε το βασιλιά» (Μάιος 1917)! Οπότε, αποκαθίσταται η ενότητα του Βασιλείου της Ελλάδος, ενώ κατόπιν εισηγήσεως του Γάλλου στρατηγού Ζόνναρ, και πάλι δεν καταλύεται το πολίτευμα, αλλά βασιλιάς αναλαμβάνει ο δευτερότοκος γιος του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος των Γλύξμπουργκ, με πρωθυπουργό βέβαια τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Με ενιαία την χώρα, καθίσταται πλέον δυναμική και η συνεισφορά των ελληνικών δυνάμεων στο πλευρό των Δυτικών Συμμάχων.

Με την ανοχή του πρωθυπουργού του, αλλά προς φρίκην της βασιλικής οικογενείας του, ο βασιλεύς Αλέξανδρος νυμφεύεται με πολιτικό γάμο («μοργανατικόν») την Ασπασία Μάνου, θυγατέρα του συνταγματάρχη Πέτρου Μάνου, και ανηψιά του πρώην δημάρχου Χανίων (1900-1902), και πεσόντος ήρωος του Β' Βαλκανικού Πολέμου (1913+), Κωνσταντίνου Μάνου. Η Ασπασία αποτελεί γόνο επιφανούς φαναριώτικου οίκου με βλαχική καταγωγή, αλλά φευ, όσον αφορά την δυναστεία των Γλύξμπουργκ, απλή κοινή θνητή, δίχως ..αριστοκρατικό πεντιγκρί (ήτοι, μηδέν ..αριστεία)!

Ύστερα από την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ, ο κάιζερ (ιμπεράτωρ της B' Γερμανικής Αυτοκρατορίας), Βίλχελμ/Wilhelm II'/Γουλιέλμος Β' των Χοεντσόλερν, βιάζεται να εκβιάσει ένα ευνοϊκό τέλος εντός του 1917, όσο το δυνατόν πριν προλάβει να εκπαιδεύσει κληρωτό στρατό, και να επιφέρει δυσμενή έκβαση, ο Νέος Κόσμος. Έτσι τον Απρίλη του '17, ο κάιζερ εξαπολύει μυστικό υπερόπλο εναντίον της Ρωσικής Δημοκρατίας, για πολλούς ένα όπλο μαζικού αποπροσανατολισμού:

Στέλνει δια σιδηροδρόμου προς το Πέτρογκραντ (Αγία Πετρούπολη) τον Λένιν (Βλάντιμιρ Ουλιάνοφ, μέχρι πρότινος έγκλειστος Ρώσος ακτιβιστής, καλμυκικής, ταταρικής, και γερμανο-σουηδικής καταγωγής, πρωτεργάτης του ριζοσπαστικού πυρήνα των Μπολσεβίκων).

Ένας χαρισματικός Γερμανός σύνδεσμος του Λένιν, πρώην επαναστάτης και νυν επιχειρηματίας, διαχειριστής του οθωμανικού μονοπωλίου καπνού (στην οικία του σε νησί της Προποντίδας, ο Στάλιν θα εξορίσει τον Τρότσκι το 1929), ο Χέλφμαν (κωδικό όνομα «Parvus») μεσολαβεί για την αποστολή του Λένιν και συνεργατών του, από την Γερμανία στην Στοκχόλμη, με το πρώτο τραίνο χωρίς καπνιστές στην Ιστορία, ένεκα που ο Λένιν παραδόξως υπήρξε φανατικός αντικαπνιστής. Σύνδεσμος των Μπολσεβίκων στην Σουηδία, υπήρξε ο Κουρτ Ρίτζλερ. Ύστερα από εβδομαδιαίο ταξίδι, η ομάδα Λένιν φτάνει στον σταθμό «Φιλάνδια», του Πέτρογκραντ (πρώην Σαιντ Πέτερσμπουργκ), τις 16 Απριλίου 1917.

Πράγματι, οι Μπολσεβίκοι πυροδοτούν τις εξελίξεις στην Ρωσία. Με επιμονή και μεθοδικότητα (τον Ιούνη, ο Λένιν και οι σύντροφοί του, κυκλοφορούν ακόμα και ..μεταμφιεσμένοι), οι Κομμουνιστές συνωμότες αρχίζουν να καθορίζουν τις εξελίξεις στην πρωτεύουσα Πετρούπολη/Petrograd/Saint Petersburg.

Ο Καρλ Μαρξ είχε διατυπώσει συγκεκριμένη θεωρία, προβλέποντας και συγκεκριμένη πορεία για την επαύριο της Ανθρωπότητας. Προσπαθώντας βεβαίως να εφαρμόσει αυτόν τον Μαρξισμό, ο Βλάντιμιρ Λένιν σαφώς αναδιατυπώνει τώρα το τελεολογικό "μέλλον" του Μαρξ! Ενώ λοιπόν ο Καρλ Μαρξ με την ιστορική του αναγκαιότητα, ονειρεύεται και ορέγεται μιαν έκβαση νομοτελειακώς ..αρμοστή, δηλαδή ένα επιθυμητό happy-end, ο Λένιν και οι σύντροφοί του διαπιστώνουν ότι στην πραγματική ζωή, δεν επαληθεύονται επακριβώς απλουστευμένα συστήματα και φαντασιώσεις! Οπότε ο Λένιν ξεδιπλώνει την Επανάσταση αντιστρόφως, δηλαδή από την «κεφαλή προς τα πόδια», αφού πρώτα επιβάλλονται στην πρωτεύουσα και την κυβέρνηση, και μετά επικρατούν στην χώρα και στον λαό! Βεβαίως και όντως οι Μπολσεβίκοι αποσπούν την βοήθεια εργατών, αλλά και στασιασθέντων στρατιωτικών εντός της Πετρούπολης, και έτσι είναι που τελικά επικρατούν στην πρωτεύουσα Πετρούπολη, καταλαμβάνοντας τα Χειμερινά Ανάκτορα, την έδρα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Αλεξάντερ Κερένσκυ. Αλλά είναι χάριν στην αυθεντία της κεντρικής εξουσίας που πλέον διαθέτουν, που στην συνέχεια αποσπούν και την εύνοια επιτροπών τοπικής αυτοδιοίκησης, των σοβιέτ, μέσω αυτών αποκτώντας έτσι και τον έλεγχο στην καρδιά της ρωσικής επικράτειας..!

Ως νέοι αφέντες της Ρωσίας, οι Μπολσεβίκοι του Λένιν και του Τρότσκυ θα στήσουν την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ / CCCP), αν και από τον Δεκέμβριο αναγκάζονται ν'αρχίσουν διαπραγματεύσεις για ανακωχή με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Mittelmächte), που όντως θα καταλήξουν σε παραχωρήσεις αχανών εκτάσεων ρωσικής γης στην γερμανική κυριαρχία.

Ξεσπά φοβερή πυρκαγιά στην Θεσσαλονίκη, που κατακαίει μεγάλο μέρος από την πόλη. Οι άνθρωποι του Βενιζέλου επωμίζονται το έργο της περίθαλψης των αστέγων, όπως και της ανοικοδόμησης της Σαλονίκης. Τα ιδιοφυή σχέδια της ανοικοδόμησης θα καταρτιστούν όσο το δυνατόν σεβόμενα τις ιδιοκτησίες, αλλά και όσο το δυνατόν πιο «βυζαντινόρυθμα», συμφώνως με την πολιτιστική ταυτότητα της πόλης, αν και λόγω των δραματικών εξελίξεων του Μεσοπολέμου, τελικά η υλοποίησή τους θα περιοριστεί στα πέριξ της πλατείας Αριστοτέλους.

5. 1918: Στις 3 Μαρτίου, το Β' Γερμανικό Ράιχ αποσπά την παραχώρηση όλης της δυτικής μεθορίου της Ρωσίας (περιλαμβανομένης και ολόκληρης της Ουκρανίας), ενώ και η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποσπά την παραχώρηση μεγάλου μέρους της ρωσικής Αρμενίας, με αντάλλαγμα την παύση εχθροπραξιών εις βάρος της Κομμουνιστικής Ρωσίας, μέσω της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που αφορά την ανακωχή των Ρώσων με όλες τις Κεντρικές Δυνάμεις (Mittelmächte).

Ύστερα από την αδυναμία υπεράσπισης της Σερβίας (συντριβή της χώρας κατόπιν τέταρτης εισβολής: Οκτώβριος - Νοέμβριος 1915) και το φιάσκο της Καλλίπολης (25 Απριλίου 1915 - 9 Ιανουαρίου 1916), ανάσα για τις συμμαχικές δυνάμεις στα Βαλκάνια αποτελεί η προσχώρηση της Ρουμανίας (Αύγουστος 1916, αν και σύντομα κατακτάται από τις Κεντρικές Δυνάμεις), αλλά και της ελληνικής "Εθνικής Άμυνας" (17-30 Σεπτεμβρίου 1916).

Το Βαλκανικό Μέτωπο

Εν τούτοις, τα Βαλκάνια θα παραμείνουν περιορισμένης κλίμακας θέατρο μαχών, μέχρι την προσχώρηση ενιαίας της Ελλάδας στους Συμμάχους (27 Ιουνίου 1917), η οποία θα διευκολύνει την προς Βορράν συμμαχική επίθεση (π.χ. μάχη του Σκρα ντι Λέγκεν, 15 Σεπτεμβρίου 1918), που θα οδηγήσει στην παράδοση της Βουλγαρίας, της πρώτης χώρας που παραδίνεται (30 Σεπτεμβρίου 1918), από τις "Κεντρικές Δυνάμεις (Mittelmächte)".

Επειγόμενος ο Βενιζέλος, όχι πια απλώς για ν'αποκαταστήσει την διαιρεμένη χώρα, αλλά και για να διεκδικήσει ηγεμονικό γεωπολιτικό ρόλο (εκ του μη άνευ βέβαια, όπως και η Ιταλία άλλωστε). Οπότε δεν ασχολείται με δημοκρατικές διεργασίες και λοιπές τζιριτζάντζουλες. Δεν διεξάγει Εκλογές. Απλά έρχεται σε διαπραγμάτευση και συμβιβάζεται με την δυναστεία, συναινώντας στην εξακολούθηση της μοναρχίας, με νέο βασιλιά όμως, τον διαλλακτικό Αλέξανδρο (19η Μαΐου 1917 - 12η Οκτωβρίου 1920). Ως κυβέρνησή του, ο Βενιζέλος ανασύρει παρατύπως, δηλαδή δίχως Εκλογάς, και εντελώς πικαριστικώς, το κοινοβούλιο της καρδιάς του, ήτοι την "Βουλή των Λαζάρων" (10 Αυγούστου 1915 - 29 Οκτωβρίου 1915, 12 Ιουλίου 1917 - 1/14 Νοεμβρίου 1920).

Με το πέρας του Α' Π. Πολέμου εγκρίνεται επιτέλους ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ενιαία Ελλάς, δηλαδή ο Βενιζέλος και η αναστημένη "Βουλή των Λαζάρων", διεκδικούν από την κατάτμηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την Ανατολική Θράκη, τα Πριγκηπονήσια, την Ίμβρο, την Τένεδο, και ολόκληρη την ασιατική ακτογραμμή του Αιγαίου Πελάγους, περιλαμβανομένων και προκεχωρημένων εδαφών, όπως η Κύζικος και η Φιλαδέλφεια, εις βάρος των προηγηθέντων ιταλικών αξιώσεων, με διεκδικητικό υπόμνημα προς τους Συμμάχους, που κατατίθεται στις 12/30 Δεκεμβρίου 1918. Στο ίδιο ευθαρσές υπόμνημα, αιτείται από τον εθνάρχη Βενιζέλο και η αναγνώριση της κυριότητας της Βορείου Ηπείρου, αυτονόμου ελληνοκυβέρνητης χώρας, που όμως διεκδικείται από την ιταλοκυβέρνητη Αλβανία. Επίσης διεκδικείται και η προσάρτηση της Δυτικής Θράκης, και συγκεκριμένα μιαν εκτεταμένη εκδοχή της που περιλαμβάνει όλη την Ροδόπη και τα Πομακοχώρια, με βόρειο όριο τον π. Άρδα.

6. ΕΑΡ 1919: Στην Ρωσία, ο Κόκκινος Στρατός μάχεται για τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι στήνουν τώρα την Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ), πάνω στο κουφάρι της Ρωσικής Δημοκρατίας. Οι επιχειρήσεις των διεθνών δυνάμεων που υποστηρίζουν τον Λευκό Στρατό (τσαρικά σώματα όπως οι ονομαστές λεγεώνες Τσεχοσλοβάκων), έχουν ήδη αποκτήσει χαρακτήρα απαγκιστρώσεως, όπως προδίδει η σταδιακή αποχώρησή τους από ρωσική Κεντρική Ασία και ρωσική Άπω Ανατολή. Εν τούτοις, από την 7η Ιανουαρίου, ελληνικό απόσπασμα συμμετέχει στον πόλεμο εναντίον των Μπολσεβίκων στις Ρωσίες. Ως αντάλλαγμα, επιτρέπεται στην Ελλάδα να καταστρώσει σχέδια επέκτασης στην Ανατολία.

Οι Δυνάμεις Αντάντ δυσανασχετούν με την υπεροψία της Ιταλίας: Ακόμα και οι διαλλακτικές ΗΠΑ του προέδρου Ουίλσον εξοργίζονται από την ηγεμονική εμμονή της Ιταλίας στο ζήτημα της λωρίδας του Φιούμε. Έτσι, οι Μεγάλες Δυνάμεις τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ισχυροποίησης της «πτωχής, πλην τιμίας» Ελλάδος του Βενιζέλου. Ενώ λοιπόν ιταλικές δυνάμεις αποβιβάζονται αυθαίρετα σε Άδανα και Μαρμαρίδα, αγγλοελληνικός στόλος αποβιβάζει θριαμβευτικά ελληνικό στράτευμα στην Σμύρνη, και συγκεκριμένα την Α' Μεραρχία ΠΖ (2/15 Μαΐου 1919). Ο εν λόγω στόλος αποτελείται από 18 μεταγωγικά υπό την διοίκηση του πλωτάρχου Σαχτούρη, με προπέτασμα 4 ελληνικών και 3 εγγλέζικων αντιτορπιλικών, υπό την διοίκηση του Γκόβερ Γκράνβιλ. Η ημερομηνία και το γενικό πρόσταγμα της επιχείρησης δίδεται από τον Βρετανό ναύαρχο Γκαφ-Κάλθορπ (2α Μαΐου 1919).

πολεμικό αεροπλάνο στη Σμύρνη, 1919

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι οι αντίπαλες οθωμανικές δυνάμεις υπήρξαν γερμανοεκπαίδευτες, ενώ παραμένουν και γερμανοδιοίκητες σε κρίσιμο βαθμό, για να καθίσταται αυτονόητη η ενίσχυση των Ελλήνων από βρετανικές και γαλλικές δυνάμεις. Μάλιστα, αυτήν την εποχή το Ναυαρχείο εξετάζει την ιδέα της ανάθεσης στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, ορισμένων από τα παμμεσογειακά καθήκοντα του Λευκού Διακριτικού (ο στόλος του Νέλσον)!

Η Βρετανική Αυτοκρατορία, "όπου δεν δύει ποτέ ο ήλιος", εν έτει 1914

Βρίσκεται σε εξέλιξη η συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (18 Ιανουαρίου 1919 - 21 Ιανουαρίου 1920). Ανάμεσα στις συνέπειες του Μεγάλου Πολέμου θα είναι και η διάλυση της αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας, αλλά και η οριστική (και πολυπόθητος!) πτώση του οίκου των Αψβούργων. Στα πλαίσια των συνομιλιών αυτών πραγματοποιείται και η ατιμωτική για την Γερμανία, συνθήκη των Βερσαλιών (28 Ιουνίου 1919), με την «τακτοποίηση» των της ηττημένης Γερμανίας ζητημάτων. Συνηθίζεται να λέγεται ότι η αυστηρότητα των νικητριών χωρών, θα προκαλέσει την άνοδο του Ναζισμού στην Γερμανία του Μεσοπολέμου.

Εντελώς ανακριβές φυσικά, εάν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και την ήττα τους στα πεδία των μαχών, δεν την παραδέχονταν οι κρετίνοι! Αν αναλογιστεί κανείς τον υφέρποντα τριβαλισμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γερμανικής κοινωνίας που εξαπλώνεται σταδιακά ύστερα από την συντριβή των Φιλελευθέρων και Σοσιαλιστών (1848-49), την κατάλυση της Γερμανικής Ομοσπονδίας (1866), την επικράτηση του Δευτέρου Ράιχ (1871), με την επακόλουθη γενοκτόνο αποικιοκρατική κούρσα σε τέσσερις ηπείρους (1871-1915).

Ύστερα από πενταετή μεταβατική περίοδο, τόσο η ελληνική κατοχή στην Ζώνη της Σμύρνης, όσο και η ιταλική κατοχή στην νήσο Ρόδο θα έπρεπε να εγκριθούν μέσω δημοψηφισμάτων. Και πάλι προς φρίκην των Ιταλών αντιπροσώπων, το ιταλικό βασίλειο καλείται όμως, όπως παραδώσει άμεσα τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα -τα πλην Ρόδου & Καστελορίζου- στην φίλη και σύμμαχον Ελλάδα! Τα Δωδεκάνησα είναι ιταλοκρατούμενα, ως αποτέλεσμα του Ιταλο-Τουρκικού Πολέμου του 1911-12. Πάντως, στις Σέβρες ο δαιμόνιος Ελευθέριος Βενιζέλος επιμένει και καταφέρνει την ρητή δέσμευση γι'αποχώρηση των Ιταλών, τόσο από τα [λοιπά] Δωδεκάνησα, όσο και από την Βόρειο Ήπειρο.

Η Ελλάς επιμένει σταθερά στην υλοποίηση της επισήμου προσαρτήσεως της Βορείου Ηπείρου (υπό αυτόνομη ελληνική διακυβέρνηση, με τον ελληνικό στρατό να έχει απαγκιστρωθεί από το 1916, αν και η περιοχή της Κορυτσάς τίθεται υπό γαλλική κατοχή κατά την διάρκεια του Διχασμού (1917-19), αν και η παραλιακή ζώνη περνάει υπό ιταλική κατοχή). Βέβαια, ολόκληρη η Αλβανία (δημιουργηθείσα κατ'απαίτηση Αυστρίας & Ιταλίας μόλις το 1913), θεωρείται χώρα-προτεκτοράτο της Ιταλίας πλέον, και οι συζητήσεις διεξάγονται με αυτήν την χώρα. Η Ιταλία θα υπαναχωρήσει άτιμα, λίγους μήνες μετά από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ακυρώνοντας μονομερώς και αυθαίρετα το σύμφωνον Βενιζέλου - Τιττόνι. Φευ, η Ιταλία σύντομα αρνείται να υλοποιήσει και την δέσμευση γι'αποχώρηση από τα -δίχως Ρόδου & Καστελορίζου- «Δωδεκάνησα (Νότιες Σποράδες)».

Τουλάχιστον, τα φιλαράκια του Βενιζέλου, Ντέιβιντ Λόυντ Τζώρτζ της Βρετανίας, και Ζώρζ Κλεμανσώ της Γαλλίας, παραιτούνται από τα δικαιώματα επίβλεψης, ελέγχου και προστασίας επί του ελληνικού κράτους, που κατείχαν οι χώρες τους, συμφώνως παλαιών συνθηκών (1830, 1832, 1863). Επίσης, επικυρώνουν την ελληνική κατοχή της Δυτικής Θράκης (συνθήκη Νεϊγύ/Neuilly, 27 Νοέμβρη '19, που αφορά την τιμωρία της μικρότερης από τις ηττημένες Κεντρικές Δυνάμεις, ήτοι την Βουλγαρία), αποποιούμενοι από οιονδήποτε κυριαρχικό δικαίωμα επί των εδαφών που παρεδόθησαν από την Βουλγαρία στις Συμμαχικές Δυνάμεις, με το πέρας των εχθροπραξιών στα Βαλκάνια (30 Σεπτέμβρη '18).

Ως τίμημα γι'αυτές τις εδαφικές παραχωρήσεις, ο Βενιζέλος έχει ήδη δεσμευτεί για την αμέριστη υποστήριξη των Συμμάχων της Αντάντ (Entente). Υπό αυτό το πλαίσιο είναι που η Ελλάς συμμετέχει στην διεθνή κατοχή της Ουκρανίας, προς ενίσχυση των συμμαχικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ρωσία ήδη από το 1918 (Βρετανία (και Καναδάς, και Αυστραλία), Γαλλία (και Βιετνάμ), ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρουμανία, Φινλανδία, Δημοκρατία της Κίνας), υποστηρίζοντας τον Λευκό Στρατό εναντίον του Ερυθρού Στρατού, αλλά και εναντίον Μαύρων Στρατών, κατά τόπους ανεξαρτήτων, όπως και εναντίον θυλάκων από σοσιαλιστές Πρασίνους (συνήθως πιστοί στην νόμιμη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Κερένσκυ). Όλες αυτές οι στρατιές στις Ρωσίες, είναι εχθρικές μεταξύ τους. Σύντομα πάντως, επικρατεί ο κομμουνιστικός Κόκκινος Στρατός, του οποίου ηγείται ο [ικανός στην στρατηγική, αν και ανεπαρκής στην πολιτική] Λέων Τρότσκυ (Λεβ Μπρόνσταϊν).

Επικεφαλής του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος, ο Βενιζέλος τοποθετεί τον δοκιμασμένο Κωνσταντίνο Νίδερ. Ο Κωνσταντίνος Νίδερ αποτελεί περίπτωση Έλληνα γερμανικής καταγωγής που δεν προδίδει την καινούργια του πατρίδα για χάρη του κάιζερ! Ο πιστός και ικανότατος στρατηγός του Βενιζέλου, υπήρξε Έλλην δεύτερης γενιάς, αφού ο πατέρας του, Franz Xaver Nieder, γεννήθηκε Βαυαρός, και μετανάστευσε στην Ελλάδα, ως στρατιωτικός ιατρός του Πυροβολικού.

Οι Πόντιοι έχουν αναθέσει την εκπροσώπησή τους στις συνόδους των Παρισίων στον μητροπολίτη Τραπεζούντος, Χρύσανθο, μετριοπαθή άνθρωπο που συζητά ακόμα και με Τούρκους αξιωματούχους, προσπαθώντας να εμπεδώσει καθεστώς αυτοδιάθεσης για τον λαό του. Τελικά, κατόπιν και προτροπής του Ελευθερίου Βενιζέλου, προκρίνεται η λύση σύνταξης με το αρμενικό έθνος. Μια αρχική συμφωνία συνάπτεται ανάμεσα στον Χρύσανθο και τον πρωθυπουργό της Αρμενικής Δημοκρατίας, Χατισιάν, τον Γενάρη του 1920.

Ο ύπατος ευεργέτης του νέου ελληνικού έθνους, Ελευθέριος Βενιζέλος, δεν μασάει πάντως: Τον Απρίλη του 1919, ξεκινούν επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού και πέραν από την συμφωνηθείσα Ζώνη της Σμύρνης (π.χ. Αϊντίν, Νυμφαίο, Μενεμένη, Αϊβαλί/Κυδωνιές, Πέργαμος, αν και πάντα κατόπιν αδείας από το συμμαχικό στρατηγείο). Από τον Μάη του 1920, ύστερα από αυτονομιστικό κίνημα με ηγέτη τον Τζαφέρ Ταγιάρ, ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει και την Ανατολική Θράκη. Παράλληλα, ο ελληνικός στρατός αποβιβάζεται και στην νότια ακτογραμμή της Προποντίδας (Ιούνης 1920, αν και τυπικά η περιοχή αποτελεί τμήμα της «Διεθνούς Ζώνης των Στενών»), όπου και κυριεύονται πόλεις όπως η Αρτάκη, η Πάνορμος και η Προύσα.

καταγραφή σε χάρτη

του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), του Διχασμού (1916-17)

αλλά και της επακόλουθης υλοποίησης της Μεγάλης Ιδέας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (1919-20)

7. ΘΕΡΟΣ 1919: Οι δυνάμεις του Βενιζέλου έχουν πλέον υλοποιήσει τις διεκδικήσεις του Δεκεμβρίου 1918, κατέχοντας π.χ. τις περιοχές του Αϊντινιού, της Μυσίας, της Περγάμου, της Προύσας, της Νικομηδείας και της Φιλαδελφείας , χωρίς όμως το νοτιοδυτικό τμήμα της Μικράς Ασίας, που παραμένει υπό την κατοχή του ιταλικού στρατού.

Ιούλιος 1919

Πάντως, ύστερα από συνεννόηση με ετέρους αποστάτες από τον Οθωμανικό στρατό, ο Κεμάλ πασάς μεταφέρει βαθμιαία την έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης (Τουρκικό Εθνικό Κίνημα & Εθνοσυνέλευση) από την οχυρή Αμάσεια, στην Άγκυρα, όπου διατηρεί σε καλή κατάσταση το μοναδικό αξιόμαχο τμήμα του οθωμανικού στρατού, ο άξιος Τουρκο-Κρητικός (και εγγονός Γερμανού πασά, από της μητέρας του την πλευρά) στρατηγός Αλή Φουάτ Κεμπεσόυ πασάς, το Κ' Σώμα ΠΖ.

Στην Ρωσία επικρατεί πια η Σοβιετική Ένωση, ύστερα από απανωτές ήττες του αντιστρατήγου Άντον Ντενίκιν, και του Νικολαϊ Γιούντενιτς, διοικητών του Λευκού Στρατού, αλλά ύστερα και από την αποκατάσταση της επαφής των Μπολσεβίκων, με συμμαχικούς τους θύλακες, στην ρωσική Κεντρική Ασία και την ρωσική Άπω Ανατολή.

8. ΦΕΒ 1920: Ξεσπάει σύρραξη μεταξύ του γαλλικού στρατού κατοχής και των Τούρκων εθνικιστών. Η Γ' Γαλλική Δημοκρατία πρωτίστως ενδιαφέρεται για την προσάρτηση της ευρύτερης Συρίας. Παρά την αντίθεση της γαλλικής Κοινής Γνώμης, ο γαλλικός στρατός θ'αντισταθεί σθεναρά στις προσπάθειες των ανταρτών της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, που προβαίνουν σε παραδειγματικές ωμότητες εις βάρος Γάλλων, Σενεγαλέζων και Αλγερινών αιχμαλώτων, αλλά και εις βάρος Χριστιανών ιθαγενών (Αρμένιοι, Ασσύριοι, κ.ά).

9. ΘΕΡΟΣ 1920: Ο φιλελεύθερος Βενιζέλος στεναχωριόνταν που η χώρα διῆγε υπό καθεστώς δικτατορίας, ήδη επί τρία συναπτά έτη, για την αυθαίρετη "Βουλή των Λαζάρων", αλλά και με την δυναστεία να δυσανασχετεί πια για τον συμβιβασμό του 1917. Οπότε δρομολογεί Εθνικές Εκλογές για το Φθινόπωρο (1/14 Νοέμβρη 1920).

Δεν ισχύει το ό,τι "δεν μπορούσε να κάνει Εκλογές λόγω ..εμπολέμου καταστάσεως". Αυτό αποτελεί όψιμη αρλoυμπoλoγία των σημερινών αφυών οπαδών του τιποτένιου Μεταξά, γιατί κατ'αρχήν δεν θεωρούνταν καν πόλεμος, αλλά "κατοχή ζωνών ασφαλείας" γύρω από την διαχειριζόμενη Ζώνη Σμύρνης (το μέλλον της οποίας θα κρίνονταν με δημοψήφισμα το 1925), όσο και γύρω από την αγγλική Ζώνη Δαρδανελλίων (κι αυτή προσωρινή), αφού η Υψηλή Πύλη, η επίσημος κυβέρνησις των Τούρκων δεν βρίσκονταν σε εμπόλεμον κατάσταση με το ελληνικό βασίλειο, από τις ανακωχές του 1918 και μετά.

Απλώς ο Βενιζέλος περίμενε πρώτα να διευθετήσει την θέση της Ελλάδος διπλωματικώς και ουσιαστικώς, και μετά είχε στο μυαλό του αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Όπερ και εγένετο: Δρομολόγησε Εκλογές μόλις υπεγράφη η συνθήκη των Σεβρών/Sèvres (28 Ιουλίου -με το παλαιό-/10 Αυγούστου -με το νέο- 1920, περί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνθήκη, με σχετικά με την Ελλάδα τα άρθρα 65-83), ως συνέχεια της συνδιασκέψεως Ειρήνης των Παρισίων (18 Ιανουαρίου 1919 - 21 Ιανουαρίου 1920).

10. ΦΘΙΝ 1920: Τραυματισμός και θάνατος του βασιλέως Αλεξάνδρου («ένα δάγκωμα πιθήκου κόστισε το θάνατο 250.000 ανθρώπων», θα σχολιάσει αργότερα ο σιδηρούς Ουίνστον Τσώρτσιλ), μεταβάλλει το αποτέλεσμα των Εθνικών Εκλογών (1/14 Νοέμβρη 1920). Τις Εκλογές τις κερδίζουν οι φιλοβασιλικοί, με το σύνθημα «οίκαδε», ήτοι «πίσω στα σπίτια μας», δηλαδή με την υπόσχεση για πέρας των εχθροπραξιών. Ο παλιννοστούν Κωνσταντίνος επιστρέφει στον θρόνο του. Εν τούτοις, με διάγγελμά του ο βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΓ' [ΙΒ'] ανακοινώνει την συνέχιση και την κλιμάκωση των εχθροπραξιών, ..κατ'απαίτησιν της Παναγίας Παρθένου, που «του μιλάει στον ύπνο του».

Βέβαια τα παράδοξα αποτελέσματα των Εκλογών της 1ης Νοέμβρη 1920, οφείλονται και στο εκλογικό σύστημα, που είναι πλειοψηφικό με ευρεία περιφέρεια. Ενώ προτιμώνται από περισσότερους ψηφοφόρους (αν και μόνο σε Χίο, Λέσβο, Ήπειρο, Κρήτη και Θράκη, με ευρεία πλειοψηφία), οι Φιλελεύθεροι χάνουν την πλειοψηφία της Βουλής, άρα και την διακυβέρνηση:

~ Εθνικές Εκλογές: 1/14 Νοέμβρη 1920 ~

ΨΗΦΟΙ:

Φιλελεύθεροι: 375.803

Ηνωμένη Αντιπολίτευσις: 368.678

~~~ ~~~ ~~~

ΕΔΡΕΣ:

Φιλελεύθεροι: 118

Ηνωμένη Αντιπολίτευσις: 251

~ δημοψήφισμα της 22ης Νοέμβρη 1920 ~

Οι ψηφοφόροι αυξήθηκαν κατά 33%,

ενώ και το σύνολο, σχεδόν,

όσων έχουν ψηφίσει Φιλελεύθερους

στις Εκλογές που μόλις έγιναν,

φέρεται να επικροτεί την

επιστροφή του βασιλέως Κωνσταντίνου!!!

Επιστροφή βασιλέως?

999.960 --> ΝΑΙ

10.383 --> ΟΧΙ

Και έτσι, η «πτωχή πλην τίμια Ελλάς» αποκτά την πλέον αφερέγγυα διακυβέρνηση. Σύντομα ο λαός το αντιλαμβάνεται, και κατά τα τέλη του 1920, η βασιλική κυβέρνηση χαίρει ήσσονος εκτιμήσεως. Τίποτα δεν συνηγορεί πια σε τερματισμό της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Η ασυνέπεια της βασιλικής παράταξης και η αλαζονική αθέτηση της δέσμευσης για «οίκαδε», τουλάχιστον για τους στρατολογηθέντες για μεγάλο χρονικό διάστημα (υπάρχουν άντρες ενδεδυμένοι το χακί, από το 1912!), διογκώνει τον αναβρασμό στο ελληνικό στράτευμα. Η ορεινή Ελλάδα είναι γεμάτη λιποτάκτες και φυγοστράτους, ενώ από τις κλάσεις που καλούνται στα Όπλα, ένας στους δύο άντρες, δεν παρουσιάζεται.

Παράλληλα, ενισχύεται η δυσαρέσκεια των μαχίμων στο μικρασιατικό μέτωπο, λόγω του μεγάλου αριθμού αυτών που «κρύβονται» στα μετόπισθεν. Ενώ η Στρατιά της Μικράς Ασίας επισήμως παρατάσσει 200.000 άντρες, στο μέτωπο βρίσκονται μόνο οι 90.000. Οι υπόλοιποι βρίσκονται π.χ. τοποθετημένοι σε διάφορα γραφεία, ή κάνουν κατάχρηση αναρρωτικών αδειών, εν πάσει περιπτώσει εκμεταλλευόμενοι την πολιτική προστασία που τους παρέχει το καθεστώς των βασιλοφρόνων. Μέχρι τον Μάρτιο του '21, που διατάσσεται η επιστράτευσις τριών νέων κλάσεων, έχουν εγκαταληφθεί και τα τελευταία δημαγωγικά προσχήματα τα οποία έφεραν τους επάρατους Γλύξμπουργκ πίσω στην Ελλάδα μόλις τέσσερις μήνες πρωτύτερα.

Στην Ελλάδα του βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΓ' επιστρέφει και ο Δημήτριος Γούναρης, ο ατίθασος «Ιάπων», πάλαι ποτέ πολέμιος των μονοπωλίων και του κατεστημένου, που βρίσκεται επικεφαλής του «κόμματος των Εθνικοφρόνων» με κύριους υποστηρικτές του, τα «παλιά τζάκια», έχοντας στο πλάι του και τον πολιτικά ανερχόμενο Ιωάννη Μεταξά.

Ο Γούναρης είχε εξελιχτεί σε άτυπο ηγέτη του αντιβενιζελισμού ήδη από τον Νοέμβριο του 1918, όταν απέδρασε από την Κορσική, όπου είχε εκτοπισθεί από τους Γάλλους, καταφεύγοντας στην Ιταλία, όπου συγχρωτίστηκε με τον Ιωάννη Μεταξά. Στην Ελλάδα επανήλθε όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920, κηρύσσοντας τον «αγώνα εναντίον της τυραννίας του βενιζελισμού» και υπέρ της δημιουργίας «λαϊκού κράτους», μετονομάζοντας μάλιστα το κόμμα των Εθνικοφρόνων σε Λαϊκό Κόμμα. Αρχικά καθίσταται υπουργός Στρατιωτικών. Στις αρχές του 1921, ο Γούναρης ηγείται ικετευτικής αποστολής στο Λονδίνο, όπου θα διεξάγονται συζητήσεις για την έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας. Οι Άγγλοι θα προτείνουν τότε να τερματισθεί η εμπόλεμος κατάσταση, με αντάλλαγμα την εμπέδωση της αυτονομίας στην ζώνη της Σμύρνης. Ο Γούναρης αρνείται. Άλλωστε στην παράταξή του -άπαντες σχεδόν- είναι πεπεισμένοι ότι «θα παρθεί η Πόλις». Το φθινόπωρο του '21, ο πρωθυπουργός Γούναρης (26 Μαρτίου 1921 – 3 Μαΐου 1922) τριγυρνά μάταια σιδηροδρομικώς τας Ευρώπας, αναζητώντας κάποιαν άλλη -από μηχανής- διέξοδο.

Λόγω της γενικότερα αδέξιας πολιτικής του ελληνικού θρόνου, η Αγγλία και η Γαλλία βρίσκουν αφορμές για να μεταστραφούν σταδιακά από συμμαχικές χώρες, σε ουδέτερες, εχθρικώς διακείμενες, με αποκορύφωμα τον οικονομικό αποκλεισμό της Ελλάδος, με πρόφαση την διπλωματική της ανυπακοή.

Εν τω μεταξύ, η αδύναμη, όσο και νεοσύστατη, Αρμενική Δημοκρατία, διασφαλισμένη μονάχα δια του προφορικού από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλσον (όπως ρητώς αναφέρεται στα άρθρα 88-89), θα ακρωτηριαστεί θανάσιμα από σφοδρή αρμενο-τουρκική σύρραξη (Σεπτέμβρης - αρχές Δεκέμβρη 1920).

Οι απελπισθέντες Αρμένιοι θα επιλέξουν τότε την σοβιετικοποίηση που επιβάλλουν οι Μπολσεβίκοι, από την πλήρη εξολόθρευση του έθνους τους που επιδιώκουν οι Τούρκοι. Οπότε, στις 19 Νοεμβρίου/ 3 Δεκεμβρίου 1920, η κεμαλική Τουρκία και η ρωσική ΕΣΣΔ διανέμουν μεταξύ τους τα εδάφη της Αρμενικής Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων και η καρδιά της γης των Ποντίων, η Χαλδία, η οποία καταλήγει έτσι εκ νέου υπό την κυριότητα της Τουρκίας.

10. ΦΕΒ 1921: Ως εκπρόσωπος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, ο Μουσταφά Κεμάλ πασάς καλείται στο Λονδίνο, χωριστά από το σουλτάνο, σε συνδιάσκεψη για την επίλυση του Μικρασιατικού Ζητήματος.

11. ΕΑΡ 1921: Λίγες ημέρες ύστερα από Σύμφωνο Αδελφοσύνης της κεμαλικής Τουρκίας (προσωπικό επίτευγμα του Αλή Φουάτ Κεμπεσόυ) με την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (3/16 Μαρτίου 1921, με χωριστές συμφωνίες και με τις τρεις σοβιετικές δημοκρατίες Αρμενία, Γεωργία και Αζερμπαϊτζάν), και συγκεκριμένα στις 9 και 13 Μαρτίου του 1921, Γαλλία και Ιταλία, αντίστοιχα, προβαίνουν σε συμφωνίες αποχώρησης από την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Νέα προέλαση του ελληνικού στρατού προς Ανατολάς από το Μάρτη του 1921 και μετά, θα καταλήξει στην δημιουργία του μοιραίου μετώπου Εσκί Σεχίρ (= Παλαιοχώρι) - Καρα Χισάρ ι Σαχίμπ (το μσν Ακροϊνόν, το σημ. Αφυόν Καραχισάρ, όπου "Αφυόν" εκ του οπίου, της ναρκωτικής παπαρούνας που καλλιεργείται εντατικά στα πέριξ, έως την δεκαετία του 1960, φανερά!) κατά τα μέσα του ερχόμενου θέρους. Η Ελλάδα περίπου διπλασιάζει τα κατεχόμενα εδάφη στην Ασία, ιδίως ύστερα από προσεταιρισμό των ιππέων του θρυλικού Τσερκέζ Ετέμ, αριστερού πολέμαρχου που έχει συσπειρώσει Κιρκάσσιους πρόσφυγες και Τούρκους γηγενείς στην περιοχή των Μπαλικεσίρ (<-- Παλαιόκαστρο) και Εσκί Σεχίρ .

η συνεισφορά του Τσερκές Ετέμ,

ήδη από την πρώτη μάχη του Ινονού (6-11 Γενάρη '21),

όπου ηττάται ο κεμαλικός διοικητής του Δυτικού Μετώπου, Ισμέτ πασάς (Ινονού)

"Δὲν εἶχε καμμία ἐθνικιστικὴ ἔχθρα κατὰ τῶν Ἑλλήνων.

Ὅταν ὁ Κεμὰλ διόρισε τὸν Ισμέτ πασά (Ἰνονού) στρατιωτικό διοικητὴ τοῦ Δυτικοῦ Μετώπου ὁ Ἐτέμ ἠρνήθη νὰ ὑπαχθῆ σὲ αὐτὸν

καὶ στὶς 26 Δεκεμβρίου 1920 ὁ Ισμέτ (Ἰνονού) τὸν κατήγγειλε ὡς προδότη καί ἐξεστράτευσε τὸν στρατὸ του ἐναντίον του.

Στις 5 Ἰανουαρίου ὁ Ἐτέμ ἠττήθη στὸ Γεντίζ καὶ κατέφυγε μὲ τοὺς ἀντάρτες του στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων"

Ορισμένοι από τους συντρόφους του Τσερκέζ Ετέμ θα παραμείνουν στην Ελλάδα, π.χ στα χωριά Άγιος Πρόδρομος, Χειμάδι και Ζάζαρη της Μακεδονίας, αλλά και στην Θράκη. Ύστερα από την Καταστροφή, όμως, οι περισσότεροι αναχωρούν για άλλες χώρες, πιο φιλόξενες. Ο Ετέμ θα καταφύγει στην Υπεριορδανία, κατοπινή Ιορδανία, όπου οι Κιρκάσσιοι πρόσφυγες βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο, αποσπώντας την εύνοια του άραβα χασεμίτη μονάρχη, που θα τους έχει σε τέτοια εκτίμηση ώστε η Τιμητική Φρουρά του βασιλείου θ'αρχίσει να επανδρώνεται από Τσερκέζους!

12. ΘΕΡΟΣ 1921: Νωρίς αυτό το καλοκαίρι, οι ευγνώμονες για το Σύμφωνο Αδελφοσύνης, Σοβιετικοί, παραχωρούν στο κεμαλικό καθεστώς την περιοχή του Καρς (την οποία αποσπούν από την νεοσύστατη Σοβιετική Σοσιαλιστική Αρμενία), και όσο στρατιωτικό υλικό μπορούν να διαθέσουν. Δυστυχώς για την Ελλάδα όμως, ο Κεμάλ πασάς δεν επαναπαύεται από αυτήν του την διπλωματική επιτυχία. Στην πολιτική συμφιλίωσης με αυτήν την νέα Τουρκία, μπαίνει και η Γαλλία, που επαναχαράσσει την συρο-τουρκική μεθόριο εις βάρος των συμφερόντων της, ενώ εγκαταλείπει και ό,τι πυροβόλα έχει εγκατεστημένα στην περιοχή, με αντάλλαγμα ασαφείς υποσχέσεις υπέρ των γαλλικών εμπορικών επιχειρήσεων, οι οποίες όμως τον Οκτώβρη του 1921 θα καταλήξουν σε ειδικό Σύμφωνο Οικονομικής Συνεργασίας (Franklin-Bouillon), μια πιο στέρεη γαλλο-τουρκική εμπορική προσέγγιση, που συν τοις άλλοις θα θορυβήσει τα μάλλα Ελλάδα και Αγγλία.

Αλλά και η Ιταλία, υποκύπτει σε υποσχέσεις των κεμαλικών υπέρ των εμπορικών της επιχειρήσεων, αποφασίζοντας ν'απαγκιστρωθεί από την Μικρασία, διαδικασία που επίσης ολοκληρώνεται κατά την διάρκεια του θέρους 1921. Η ήδη φασίζουσα Ιταλία θεωρεί ότι έτσι τακτοποιεί κατά το βέλτιστον τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα, εξασφαλίζοντας την εξουσία της στα Δωδεκάνησα και την επιρροή της στην Αλβανία, αλλά και διασφαλίζοντας την περαιτέρω εξουθένωση της Ελλάδας, για παν επεκτατικό ενδεχόμενο. Γι'αυτόν το σκοπό, η Ιταλία μετά χαράς προμηθεύει άφθονο πολεμικό υλικό προς χρήσιν των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων. Επιπλέον, η σταδιακή αποχώρηση του ιταλικού στρατού κατοχής από την ενδοχώρα αφήνει την νότια μεθόριο της ελληνικής ζώνης κατοχής ακάλυπτη στις επιθέσεις που εξαπολύουν αρχικά τσέτες (μουσουλμάνοι αντάρτες), αργότερα και τακτικές μονάδες του κεμαλικού καθεστώτος. Γενικότερα, η -δήθεν συμμαχική- Ιταλία υπονομεύει την Ελλάδα στο μικρασιατικό της εγχείρημα (π.χ. στην περίπτωση του Αϊδινίου), εντελώς παρωπιδικά πάντως, αντί να την στηρίξει μακρόπνοα, ακόμα και σε βαθμό συγκυριαρχίας επί της μικρασιατικής γης...

Ακόμα χειρότερα, οι Μεγάλες Δυνάμεις εξακολουθούν να εμποδίζουν την ελεύθερη δράση του Ελληνικού Ναυτικού μέσα στην Μαύρη Θάλασσα, φοβούμενοι την επιρροή που ενδεχομένως θ'αποκτούσε η Ελλάδα εκεί, εάν προσεταιρίζονταν τις χώρες της περιοχής, όπως π.χ Πόντος, Γκαγκαουζία, Κριμέα, Μαριόπολη & πέριξ, Κουμπάν, Αμπχαζία, Ατζαρία, Γεωργία κ.ά. Έτσι, τόσο οι Βασιλικοί, όσο και οι Φιλελεύθεροι, «τρώνε πόρτα» στο Βόσπορο, απ'όπου θα μπορούσαν κάλλιστα να στείλουν ένα σώμα στρατού γι'αποβίβαση στην Παφλαγονία, δυο βήματα από την Άγκυρα. Ανησυχώντας ύστερα από την αποτυχία τους στην καταστολή των Μπολσεβίκων, οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία & Γαλλία) συνιστούν τώρα στην Ελλάδα αναστολή των επιχειρήσεών της εντός της Τουρκίας (8 Ιούνη 1921).

Η βασιλικοκυβέρνητος Ελλάς απορρίπτει την ειλικρινή προτροπή των συμμάχων, και μάταια επιδιώκοντας υπερκερασμό των εχθρικών δυνάμεων, καταλαμβάνει την Κιουτάχεια (αρχ. Κοτυαίον, αρχές Ιουλίου 1921). Εκεί πραγματοποιείται μεγάλη σύσκεψη (15 Ιούλη 1921), προεδρευόντος του βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΓ', με την συμμετοχή και της πολιτικής ηγεσίας. Ακούγονται σοβαροί ενδοιασμοί για την σκοπιμότητα και την δυνατότητα της περαιτέρω επέκτασης της ελληνικής ζώνης κατοχής, κυρίως λόγω των δυσχερειών ανεφοδιασμού (που ορθώς εκφράζονται από τον επικεφαλής της Διοικητικής Μέριμνας, συνταγματάρχη Σπυρίδων), αλλά και λόγω του ενδεχομένου πανωλεθρίας σε περίπτωση ήττας (που εκφράζεται από τον αρχηγό Α' Σώματος Στρατού, Κοντούλη, και από τον αρχηγό Β' Σώματος, πρίγκηπα Ανδρέα).

Υπερτερεί, όμως, η συνέχιση της αέναης -όσο και άσκοπης- προελάσεως προς Ανατολάς (κατά το γερμανικότατον Drang nach Osten). Έχοντας ως δεδομένη την συντριβή του κεμαλικού στρατού, ύστερα από αδιάκοπες μάχες μισού έτους (από Γενάρη έως Ιούλη '21), στην σύνοδο αυτήν των ηλιθίων (Κιουτάχεια, 15 Ιούλη του '21) τελικά «αποφασίζονται και διατάσσονται» γενικές επιθέσεις για τον εκμηδενισμό της κεμαλικής δύναμης. Έτσι, επιτυγχάνεται σχεδόν τριπλασιασμός των κατεχομένων εδαφών στην Μικράν Ασία, με τρομερό τίμημα, όμως, για το ήδη ταλαιπωρημένο ελληνικό στράτευμα.

Ο ελληνικός στρατός μάχεται με γενναιότητα και επιμονή [ναι, ακόμα και οι Κομμουνισταί!], και σχεδόν προσεγγίζει τον αντικειμενικό στόχο (την Άγκυρα, ύστερα από επίμονες μάχες στον π. Σαγγάριο, και πέραν αυτού), όμως οι αρχηγοί του αποδεικνύονται λίγοι: Ο αυταρχικός, αλαζόνας, μικροπρεπής, διοικητής του Β' Σώματος του Ελληνικού Στρατού, ο πρίγκηπας Ανδρέας των Γλύξμπουργκ (πατέρας του Φιλίππου, και πεθερός της Ελίζαμπεθ Β' Ουΐνσορ, βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας & Βορείου Ιρλανδίας, γνωστός και ως "καψοκαλύβας" από την πάγια διαταγή του περί καταστροφής των αγροτόσπιτων των ιθαγενών), αντί να προτιμήσει τον υπερκερασμό των υψωμάτων Κάλε Γκρόττο, τον οποίο προτείνει και το Γενικό Επιτελείο, διατάζει την ευθεία πορεία των ανδρών του, πάνω από το ανοικτό υψίπεδο, προκαλώντας τεράστιες, όσο και άσκοπες, απώλειες στο στράτευμα.

η διάταξις των αντιπάλων την ημέρα της επιθέσεως

για την κατάληψη της Άγκυρας, 10η Αυγούστου 1921

1921: στρέβλωση της Μεγάλης Ιδέας, και βασιλική βλακεία

13. ΦΘΙΝ. & ΧΕΙΜ. 1921: Επί ένα έτος το μέτωπο μένει στάσιμο από την ελληνική πλευρά, επισήμως μήπως και δει την Παναγιά σε νέο κατευθυντήριο όνειρο ο Κωνσταντίνος ΙΓ', ουσιαστικώς λόγω οικονομικής ανέχειας και κυβερνητικής ανικανότητας. Τον ίδιο χρόνο τον εκμεταλλεύεται ο Κεμάλ, στρατολογώντας από μειονότητες, και θωρακίζοντας την γραμμή Εσκί Σεχίρ - Καραχισάρ με πυροβόλα που αποσπάει με επιδεξιότητα και επιμονή και από τους -συμμαχικούς προς την Ελλάδα- απελθόντες στρατούς κατοχής, ιταλικό και γαλλικό. Εν τούτοις, την ίδια στιγμή το ελληνικό Γενικό Επιτελείο καυχάται παρωπιδικώς ότι κατέχει «περίπου 100.000 τ.μέτρα» μικρασιατικής γης.

Απόπειρα δολοφονίας του βενιζελικού ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτου, με πυροβολισμό του στην κοιλιακή χώρα, στις 9 Δεκεμβρίου 1921, εντείνει την πόλωση ανάμεσα στην βασιλική διακυβέρνηση και την φιλελεύθερη αντιπολίτευση. Με το κύρος της να εξατμίζεται ραγδαία, η Ελλάς αποτυγχάνει ν'αποκρούσει ιταλικές, αυστριακές και γερμανικές πιέσεις που συνηγορούν και πετυχαίνουν την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου από το ιταλικό προτεκτοράτο της Αλβανίας, τον Νοέμβριο του 1921.

Γενικά, η σύγχρονη Ελλάδα οφείλει πολλά στους Αρβανίτες/Αλβανούς από την εποχή του ναυάρχου και αντιβασιλέα Κουντουριώτη, μέχρι την εποχή του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Καρόλου Παπούλια. Επίσης, η πολυφωνική μουσική, αλλά και η φουστανέλα, αυτός ο τόσο ιδιαίτερος τρόπος ένδυσης, φέρνουν κοντά τους δυο λαούς. Παρά τον υφέρποντα ρατσισμό, και την επέλαση του φασισμού, στην ημετέρα πατρίδα, δεν νοείται σύγχρονη Ελλάδα χωρίς Αρβανίτες.-

14. ΑΡΧΕΣ 1922: Στις 12 Φεβρουαρίου του 1922, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε ανοικτή επιστολή που συνυπογράφουν και έξι συνεργάτες του, δηλώνοντας απερίφραστα και ευθαρσώς ότι τα πράγματα της χώρας εξελίσσονται δυσάρεστα, αφότου οι πολιτικές κυβερνήσεις συναγωνίζονται για την βασιλική εύνοια, χαρίζονται στο βασιλιά, και ουσιαστικά κυβερνώνται από την Αυλή. Όμως οι συντάκτες της επιστολής, γνωστής ως «Δημοκρατικό μανιφέστο», παραπέμπονται σε δίκη, δικάζονται στην Λαμία τον Ιούνη, και παραμένουν έγκλειστοι, μέχρι την εκδίωξη του βασιλιά, το Σεπτέμβρη του 1922.

Σχέδιο αυτονόμησης και οχύρωσης της Σμύρνης και των πέριξ που εκπονείται από την φιλελεύθερη Ελληνική Μικρασιατική Άμυνα, αποτυγχάνει εν τη γενέσει του (Μάρτιος 1922), αν και χαίρει της εκτιμήσεως και του επισκόπου Σμύρνης Χρυσοστόμου.

15. ΘΕΡΟΣ 1922: Λόγω της δυσκολίας στην επικοινωνία και τον ανεφοδιασμό του ελληνικού στρατού, αλλά κυρίως λόγω της κακής ενημέρωσης για τις θέσεις και τις προθέσεις του αντιπάλου, επέρχεται κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, από τις 13/26 Αυγούστου 1922 κι εξής. Με υπέρτερη δύναμη πυρός (τα πυροβόλα των Ιταλών, των Γάλλων και των Σοβιετικών), ο τουρκικός στρατός επιβάλλεται από την πλευρά της προγενέστερης ζώνης ιταλικής κατοχής, στο νότιο τομέα της γραμμής Εσκί Σεχίρ - Καραχισάρ. Παρά την γενναία αντίσταση μονάδων, όπως η V' Μεραρχία (η Κρητών) του Α' Σώματος, ο ελληνικός στρατός συντρίβεται. Οπότε, επιχειρείται καθολική απαγκίστρωση των ελληνικών δυνάμεων, από τις προκεχωρημένες θέσεις τους στην Μικρασία, εντός τριών τραγικών βδομάδων (26 Αυγούστου - 14 Σεπτεμβρίου).

διάταξη των αντιπάλων στα πέριξ του Καραχισάρ,

ακριβώς πριν από την κατάρρευση της ελληνικής άμυνας:

δυτικά φαίνεται ο υπερκερασμός και η τουρκική διείσδυση προς Τουμλού Μπουνάρ

Στις 30 Αυγούστου, ημέρα Νίκης για την σύγχρονη Τουρκία, εγκαταλείπεται η Κιουτάχεια, ενώ λήγει και η αποφασιστική μάχη στο Τουμλού Μπουνάρ, με ήττα για τον ελληνικό στρατό, που τρέπεται πλέον εις άτακτον υποχώρησιν.

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: 1922-23

Η ελληνική τραγωδία κορυφώνεται με την κατάκτηση και τον εμπρησμό (31 Αυγούστου/13 Σεπτεμβρίου 1922, κι εξής) της Σμύρνης, με μυριάδες θύματα, περιλαμβανομένου και του επισκόπου της πόλεως, Χρυσοστόμου. Για τους ταλαίπωρους αμάχους Ρωμιούς που στοιβάζονται απελπισμένοι στην παραλία της Σμύρνης, αδιαφορούν αμφότερες οι παρατάξεις ηγεσίας του Ελληνισμού: Οι Βασιλικοί δεν έκρυψαν ποτέ την περιφρόνησή τους για τους Μικρασιάτες, που συν τοις άλλοις "ψηφίζουν και Βενιζέλο". Όμως κατά την επαύριο της Καταστροφής, και ενώ η Σμύρνη φλέγεται ακόμα, οι Βενιζελικοί στρατιωτικοί αδιαφορούν και αυτοί για τους πρόσφυγες, απορροφημένοι με το συμμάζεμα αξιόμαχου στρατού, για την διεκδίκηση της εξουσίας σε Σάμο, Χίο, Λέσβο και Αθήνα. Είναι θλιβερό, αλλά απολύτως αληθινό, ότι όσοι από τους πρόσφυγες θα σωθούν τελικά από τις κολασμένες αποβάθρες του Κε (Quay), ακόμα και αν φορτωθούν σε ελληνικά πλοία, το οφείλουν σε αμερικανική πρωτοβουλία.

16. ΦΘΙΝ 1922: Ομάδα φιλελευθέρων αξιωματικών, με εξέχοντες το διοικητή της II' Μεραρχίας Στρατού, Στυλιανό Γονατά, αλλά και το Νικόλαο Πλαστήρα, το Μαύρο Καβαλάρη (Κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ο Πλαστήρας είχε πετύχει πολλές νίκες με λίγες απώλειες, χαρίζοντάς του το δηκτικό προσωνύμιο "καρά-πιπέρ", ενώ το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων που διοικούσε (μαζί με την 13η Ορεινή Ίλη Πυροβολικού) έμεινε γνωστό ως "σεϊτάν ασκέρ" από τον εχθρό. Κατά την προέλαση, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γρόττο, πέραν από τον π. Σαγγάριο. Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά την πορεία της επόμενης ημέρας. Με την κατάρρευση του μέτωπου, ο Πλαστήρας κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας στρατιώτες και από διαλυμένες μονάδες. Με την καθυστέρηση που προέβαλε στην επέλαση του εχθρού έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν, σώζοντάς τους από τους Τούρκους. Για την πράξη του αυτή αγαπήθηκε πολύ από τους πρόσφυγες, στο σημείο να βαφτίζουν τα παιδιά τους με το όνομα "Πλαστήρας"), μεταβαίνει στην Αθήνα και, κατόπιν επαναστατικού κινήματος, επιβάλλει νέο εξοστρακισμό του ανίκανου βασιλιά Κωνσταντίνου ΙΓ'. Στη συνέχεια, συνοργανώνει με περισσή προκατάληψη και την περιβόητη δίκη των Έξι προδοτών.

Δηλαδή η επανάσταση Πλαστήρα - Γονατά, θα φέρει την κάθαρση μέσα από την υπερβολή, συλλαμβάνοντας, δικάζοντας αξιωματούχους ως αυτουργούς της Καταστροφής, και εκτελώντας τους έξι από τους οκτώ:

1. Δημήτριος Γούναρης, «Ιάπων», αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός την περίοδο 1921 - 1922

2. Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, έτερος «Ιάπων»-- υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη & πρωθυπουργός το 1922

3. Νικόλαος Στράτος, πρωθυπουργός το 1922 (για μερικές ημέρες μόνον) και υπουργός Εσωτερικών το 1922

4. Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργός εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη

5. Νικόλαος Θεοτόκης, υπουργός στρατιωτικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη

6. Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης

7. Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. και υπουργός στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη

8. Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. και υπουργός στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη

Οι έξι στους οκτώ, εκτελούνται στις 15 Νοεμβρίου του 1922. Ο πρίγκηψ Ανδρέας των Γλύξμπουργκ παραπέμπεται σε χωριστό στρατοδικείο, λίγες ημέρες μετά από την εκτέλεση των Έξι. Αυτό ίσως συνέβη ως προσπάθεια εκβιασμού της δυναστείας, γιατί ως κατηγορία δεν έστεκε αφού δεν αναφέρονταν στα γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής (1922), αλλά αναφέρονταν ετεροχρονισμένα σε απείθεια –«ανυποταξία ενώπιον του εχθρού»– κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων απαγκίστρωσης ύστερα από την ατυχή επίθεση για την κατάληψη της Άγκυρας ένα έτος πρωτύτερα, τον Αύγουστο 1921. Καθώς όμως μόλις έχει προηγηθεί η εκτέλεση των Έξ, ασκούνται πλέον έντονες διεθνείς πιέσεις, ώστε να μην επαναληφθεί νέα καταδίκη σε θάνατο, ακόμα και με προσωπική έκκληση του Άγγλου απεσταλμένου Τάλμποτ προς τον ημίτρελον υποστράτηγο Θεόδωρο Πάγκαλο. Μετά από τριήμερη ακροαματική διαδικασία, ο πρίγκηπας κηρύσσεται παμψηφεί ένοχος και τιμωρείται με καθαίρεση από τον βαθμό του υποστρατήγου, και με ισόβια υπερορία (= εξορία). Έτσι ο Ανδρέας μεταβαίνει εμιγκρές εις τας Εσπερίας. Είναι παντρεμένος ήδη από το 1904 με την κουφή --αλλά εξαίρετη-- Βρετανή πριγκήπισσα Αλίκη [Βικτωρία Ελισάβετ Ιουλία] των Μπάττενμπεργκ, την οποία και θα παρατήσει αργότερα στην κατεχόμενη Αθήνα (1941-44), ενώ αυτός θα κάνει ντόλτσε βίτα στην Νότιο Γαλλία, όπου και θα πεθάνει το 1944, στο Μόντε Κάρλο. Δικό τους από το 1913, είναι το Μον Ρεπό, το ανάκτορο της αυτοκρατόρισσας Sisi/Σίσυ (η Ελίζαμπεθ των Βίττελσμπαχ, μαμά του Ρούντολφ/Ρουδόλφου των Αψβούργων, και γιαγιά της «Κοκκίνου Αρχιδουκέσσας» Ελίζαμπεθ Μαρίας), σύμφωνα με την διαθήκη του Γεωργίου των Γλύξμπουργκ (+1913). Ο Άντριου/Ανδρέας και η Άλις/Αλίκη έχουν αποκτήσει πέντε παιδιά: Μάργκαρετ/Μαργαρίτα, Θεοδώρα, Σεσίλια/Καικιλία, Σοφία και Φίλιππος [Μαουντμπάτεν, δουξ του Εδιμβούργου, και βασιλικός σύζυγος της Ελίζαμπεθ Β' του ΗΒ της Μ. Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας].

Ύστερα από την Καταστροφή, που έγινε τζάμπα & βερεσέ όπως βεβαιώνει και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, οι φιλελεύθεροι πραξικοπηματίες, απηυδισμένοι όσο και μπαρουτοκαπνισμένοι, υποκύπτουν στις υποδείξεις της αγγλικής διπλωματίας, και δυστυχώς απαγκιστρώνουν τις δυνάμεις που φυλάσσουν την Ανατολική Θράκη.

Τουλάχιστον, με αυτά τα στρατεύματα, όπως και με υπολείμματα των μικρασιατικών στρατευμάτων ο Νικόλαος Πλαστήρας οργανώνει την στρατιά του Έβρου, για την προάσπιση της Βορείου Ελλάδος. Συμφώνως όρου της ανακωχής των Μουδανιών (28 Σεπτέμβρη 1922), απαιτείται η παράδοση της Ανατολικής Θράκης και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου στην κεμαλική Τουρκία. Η ελληνική επαναστατική κυβέρνηση δυσκολεύεται να υποκύψει σ'αυτό το ανοσιούργημα (30 Σεπτέμβρη - 13 Οκτώβρη 1922). Τελικά όμως, οι ελληνικές δυνάμεις αποσύρονται αμαχητί από την Ανατολική Θράκη (12/25 Νοεμβρίου 1922).

Ο μητροπολίτης Αμασειας, Γερμανός (Καραβαγγέλης, ήρωας του Μακεδονικού Αγώνος, προστάτης των διώκομενων Αρμενίων, και από τους πρωτεργάτες της προσπάθειας για ίδρυση ανεξάρτητης Ποντιακής Δημοκρατίας), με διαβήματα και με κατάθεση υπομνημάτων, προσπαθεί μάταια να επηρεάσει Οθωμανούς και Ευρωπαίους διπλωμάτες, ώστε να περιοριστούν τα έκτροπα Μουσουλμάνων εναντίον των Ποντίων. Επίσης, ο μητροπολίτης Γερμανός συμβάλλει και στην οργάνωση ενόπλων ομάδων προστασίας των Ποντίων αμάχων. Ύστερα από την καταδίκη του σε θάνατο το 1922, θα καταφύγει στην Ελλάδα. Θ εωρήθηκε από τον Κεμάλ ως ο υπ'αριθμόν ένα εχθρός της εξουσίας του και καταδικάστηκε σε θάνατο, όπως και οι συνεργάτες του, ο εκ Παρακίλων Λέσβου επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος Αγριτέλις και ο πρωτοσύγγελός του Πλάτωνας Αϊβαζίδης οι οποίοι και γνωρίζουν μαρτυρικό θάνατο. Ο Γερμανός, όμως, σώζεται καθώς την στιγμή της καταδίκης του βρίσκεται εν πλω, επιστρέφοντας από το Βουκουρέστι, όπου είχε πάει για να επιδώσει τον Πατριαρχικό Τόμο της χειραφέτησης των νέων σερβικών επαρχιών και της αναγνωρίσεως του μητροπολίτη Βελιγραδίου ως αυτεξούσιου πατριάρχη Σερβίας. Η Ιερά σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για να τον διασώσει το Γερμανό, τον εκλέγει μητροπολίτη Ιωαννίνων, ενώ με εντολή του Οικ. Πατριάρχη δεν αποβιβάζεται στην Πόλη, αλλά μεταβαίνει απευθείας στην Αθήνα.

Ο άρτι αποφυλακισθείς Αλέξανδρος Παπαναστασίου ιδρύει την «Δημοκρατική Ένωση», κόμμα με στόχο την επιβολή της Δημοκρατίας, στόχος που θα επιτευχθεί εντός του 1924, παρά τις αντιρρήσεις του Ελ. Βενιζέλου.

17. ΘΕΡΟΣ 1923: Επίλογος της ελληνικής αποτυχίας, η Συνθήκη της Λωζάνης.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που διαπραγματεύεται και υπογράφει την συνθήκη της Λωζάνης στις 24 Ιουλίου 1923, για λογαριασμό της επαναστατικής κυβέρνησης Πλαστήρα & Γονατά, αφήνει στην κεμαλική Τουρκιά, μονάχα τους 298.000 Ρωμιούς της περιοχής πρωτευούσης και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, ως ζωντανό απολίθωμα της χαμένης αυτοκρατορίας, και μιαν μικρή ελπίδα για μελλοντική αναμέτρηση με τίμημα την ευρύτερη Προποντίδα, με αντάλλαγμα υποτριπλάσιας τριεθνούς κοινότητας Μουσουλμάνων στην Δυτική Θράκη..

Στην Ελλάδα του 1.350.000 προσφύγων, συμπαραστέκονται άσχετες χώρες, όπως π.χ η Αιθιοπία (Αβυσσηνία), με τον φιλορωμιό αντιβασιλέα ρας Ταφάρι Μακόννεν (1916-30, και μετέπειτα αυτοκράτορά της (1930-36, 1941-74), Χαϊλέ Σελασσιέ, να στέλνει ποσότητα τροφίμων και 300 βοοειδή ζώα άρωσης ως σιτιστική και αγροτική ενίσχυση το 1924 (εξού και η «πλατεία Αβησσυνίας» ανάμεσα σε Θησείο και Μοναστηράκι στην Αθήνα, από ευγνωμοσύνη των τότε Ελλήνων!).

Αντιθέτως, η Ιταλία εξακολουθεί να τρικλοποδώνει την προς Ανατολάς μικρή της αδελφή χώρα. Με αφορμή, διαφωνία στην οριστική χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου, που κορυφώνεται με την δολοφονία του στρατηγού Τελλίνι, έναν χρόνο και μια μέρα μετά από την κατάρρευση του ελληνικού στρατού στην Μικράν Ασία (30 Αυγούστου 1922), η δήθεν συμμαχική Ιταλία βομβαρδίζει και κυριεύει την Κέρκυρα (31 Αυγούστου 1923), σε πράξη που προδίδει την γενικότερα κοντόφθαλμη πολιτική της. Εξ αρχής, η ιδιαζόντως εθνικιστική Ιταλία υπονόμευσε την Ελλάδα στο μικρασιατικό της εγχείρημα, αντί να την στηρίξει μακρόπνοα, ακόμα και σε βαθμό συγκυριαρχίας!