1237

Η ρωμέικη πόλη Καινοφρούριον -επίσης Τζίραλλον ή Τζούρουλλον (--> σήμερα τουρκιστί Τσορλού)- πολιορκείται από δύναμη Λατίνων, αλλά και από σώμα Βουλγάρων και Κουμάνων συμμάχων τους. Όμως στην είδηση του θανάτου της συζύγου και του παιδιού του, την οποία εκλαμβάνει ως θεϊκή τιμωρία για την προδοσία του, ο τσάρος & αυτοκράτωρ Ιωάν Ασέν Β΄ (Ιβάν Ασέν Β') αποσύρει τον στρατό του από τη Ρωμανία, επιστρέφει την κόρη του, Ελένα, στον σύζυγό της, Θεόδωρο [Β'] Δούκα Λάσκαρι, και συνάπτει νέα συνθήκη με τον συμπέθερο, Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη, τον Γ' Καλογιάννη.

Ο βαcιλεύς της Θεσσαλονίκης, Μανουήλ, εκθρονίζεται από τον ανηψιό του, Ιωάννη, γιο του Θεοδώρου Δούκα Κομνηνού και την Μαρίας Πετραλίφαινας, οπότε καταφεύγει στην Αττάλεια, και από κει στην Νίκαια.

Πεθαίνει ο σουλτάνος του Ρουμ, Αλααντίν Καϊ Κουμπάτ Α΄ (1220-37). Επί της βασιλείας του, σημειώθηκε οικοδομική δραστηριότητα στην Κόνυα (π.χ. το σαράι Κουμπανταμπαντ, και η πλήρης μετατροπή της παλαιοχριστιανικής βασιλικής στο αυτοκρατορικό τζαμί Αλααντίν).

το τζαμί του Αλααντίν με τη μορφή του 1235 σε μακέτα

Εν τούτοις ο σεβασμός των Χριστιανών Ρωμιών της ισλαμικής Ρωμανίας εξακολουθεί να υφίσταται, όπως προδίδει η συνύπαρξη στην ακρόπολη της Κόνυας του Αλααντίν τζαμιού με τον ιερό ναό του Αγίου Αμφιλοχίου (--> Εφλατούν Εσκιντί), ο οποίος εξακολουθεί να τιμάται και από τους Μουσουλμάνους Ρωμιούς.

πολεμιστές της ισλαμικής Ρωμανίας,

ήτοι του Ρουμ σουλτανάτου:

1: Ρωμιός πεζικάρης μαχητής, ιθαγενής της Ανατολίας,

2: αλταϊκής προέλευσης ιπποτοξότης της στέππας, και

3: κλιβανοφόρος κατάφρακτος ιππέας Γκούλαμ ξέπεζος

Με τη βοήθεια του στρατηγού Σααντεντίν Κιεπέκ, σουλτάνος γίνεται τώρα ο Γιγιαθαντίν Καϊ Χοσρού Β΄, ο γιος του Αλααντίν Καϊ Κουμπάτ Α΄ και εγγονός του Καϊ Χοσρού Α΄ και της Ελληνίδας Μαυροζώμαινας. Θα νυμφευτεί 5 συζύγους:

i. δύο Χριστιανές Ρωμιές από την πρωτεύουσά του, Κόνυα (<--Ικόνιο)

ii. μία Σελτζούκα, από τον τουρκικό οίκο εμίρηδων Μεγκουγιακ (1071-1277), ο οποίος κυβερνάει την ίδια περίπου περιοχή της Καππαδοκίας και της Κομμαγηνής που είχε αποτελέσει εστία της αίρεσης των Παυλικιανών τον 9ο αι, με προπύργιο την Τεφρική (--> Ντιβριγί) και με ηγεμόνες τον Καρβέα και τον Χρυσόχειρο, και θα συνεχίσει να την κυβερνάει και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

iii. μία Κούρδισσα από τη Δαμασκό, από τον οίκο των Αγιουβιδών, δηλαδή από το σόι του Σαλαδίνου.

iv. μία Γεωργιανή, εγγονή της πανίσχυρης βασίλισσας Ταμάρας (Θάμαρ ή Θάμαρις), Τάμαρ η νεότερη ή Γκιερτσιέ Χατούν. Για χάρη της θα κόψει ασημένιες Δραχμές /Ντίρχαμ με την απεικόνιση του ζωδίου της, μία λέαινα που φωτίζεται από έναν ανθρωπόμορφο ήλιο, που μάλλον συμβολίζει τον ίδιο. Ομολογουμένως πρόκειται για αναπαράσταση καθόλου ευλαβή ως προς τα δόγματα του Ισλάμ:

Στον Βορρά, σε μια χειμερινή εκστρατεία και μετακινώντας ταχύτατα το ιππικό τους μέσω των παγωμένων ποταμών, οι Μογγόλοι της ορδής του Ζότσι, με επικεφαλής τον Μπατού Χαν, ξεκινούν την κατάκτηση της Ρωσίας, αρχίζοντας από την ηγεμονία του Ρυαζάν. Στα επόμενα χρόνια θα υποταχτούν όλες οι ρωσικές ηγεμονίες.

Στις Βαλτικές Χώρες, ύστερα από την πανωλεθρία που βίωσαν από τους Πρώσσους και τους Λιθουανούς κατά το προηγούμενο έτος, η Αδελφότητα του Ξίφους των Λιβονών Ιπποτών, συρρικνωμένη και ταπεινωμένη, προσχωρεί στο Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών. Οι ήττες όμως συνεχίζονται και αυτό το έτος. Ο Ρώσος ηγεμόνας της Γαλικίας νικά τους Λιβονούς Αδελφούς, ενώ στη συνέχεια οι Λιθουανοί συντρίβουν τις συνδυασμένες δυνάμεις των Τευτόνων Ιπποτών και των Λιβονών Αδελφών, παρόλο που επικουρούνταν με ενισχύσεις από τη Δυτική Ευρώπη, αλλά κι από τη ρωσική ηγεμονία του Πσκοφ.

13ος αι

1236

1238

πίσω στην αρχική σελίδα