1276

ο πειρατής που έγινε αμιράλιος της Ρωμιοσύνης, Λικάριος

Ο κάποτε ασήμαντος Λατίνος ιππότης της Καρύστου, Λικάριος, ως μέγας κονόσταυλος (ή κοντόσταυλος) Ικάριος πλέον, ηγείται του νικηφόρου στόλου των Ρωμιών που απελευθερώνει τη Λήμνο, στη μπασιά της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και τα νησιά Σκόπελο, Σκιάθο, Σκύρο (γνωστά μέχρι το 19ο αι ως "τα Δαιμονόνησα": το τελευταίο προπύργιο των Εθνικών Ελλήνων από τα τέλη του 10ου αι μ.Χ και στο εξής, ύστερα από την ιεραποστολική δράση του όσιου Νίκωνα του "Μετανοείτε" σε Εύβοια, Λακωνία και Κρήτη, αλλά ύστερα και από την ίδρυση οργανωμένης μοναστικής κοινότητας -της Μεγίστης Λαύρας- από τον Άγιο Αθανάσιο, στο ιερό για τους παγανιστές Άθω, προσωπικοί φίλοι -και οι δυο- του Νικηφόρου Φωκά). Σύντομα θ'ανακτηθούν και άλλα νησιά, όπως η Σαντορίνη, η Ίος, η Σίφνος, η Σίκινος, η Φολέγανδρος και η Αστυπάλαια.

Αυτοκρατορικές δυνάμεις, μισθοφορικές φευ, αποβιβάζονται και σε Μεγαλοβλαχία (Θεσσαλία), και Νεγρεπόντε (Εύβοια), επιχειρώντας την συντριβή των φραγκικών βαρωνιών (ήτοι, ηγεμονίες), και σε αυτές τις περιοχές. Ο ελληνόφωνος Φράγκος κύρις των Αθηνών, Ζαν ντε λα Ρος, σπεύδει προς ενίσχυση του Νεγρεπόντε (Χαλκίδα), μάταια, αφού αυτός και ο υπερασπιστής της Εύβοιας, Γιλμπέρτος της Βερόνας, θα ηττηθούν και θα συλληφθούν από το αποφασιστικό φοσσάτο των Ρωμιών.

O εγγονός του Φιλίππου της Σουαβίας και της Ειρήνης Αγγελίνας, ο βασιλιάς Βοημίας & Μοραβίας, Οττοκαρ (Οδόακρος) B΄ ο Μέγας, του γερμανίζοντος τσεχικού οίκου των Πρεμυσλιδών, ενώ διεκδικεί δυναμικά το αξίωμα του αυτοκράτορα στη Γερμανία (επίσης Νιμιτζία ή Νεμιτζία, και Αλαμανία ή Αλεμανία), χάνει άδοξα τον έλεγχο της ευρύτερης Αυστρίας, τις οποίες και αποσπά ο θανάσιμος εχθρός του, ο Ρουδόλφος των Αψβούργων.

Πεθαίνει ο πάπας Γρηγόριος Ι΄, ο ποντίφηκας που εκτιμούσε ιδιαιτέρως την αναγκαιότητα της συμφιλίωσης και της ενδεχομένης ένωσης των δύο Εκκλησιών. Οπότε σύντομα θ'αναιρεθεί η πρόοδος που είχε επιτευχθεί με την σύνοδο της Λυών.

13ος αι

1275

1277

πίσω στην αρχική σελίδα