Embedded Files
Ο λαμπρός τσάρος αυτοκράτωρ Βλάχων και Βουλγάρων, ο Ιωάν Ασέν Β΄ νυμφεύεται την Ειρήνη Κομνηνή, κόρη του πρώην δεσπότη, κι επιδόξου αυτοκράτορα, της Ρωμανίας, Θεοδώρου Άγγελου Δούκα Κομνηνού, για να ειρηνεύσει τους παλαιούς υπηκόους του πεθερού του, που τώρα κυβερνάει ο ίδιος.
Ειρήνη εδραιώνεται και στα Κύθηρα, κατόπιν συμβιβασμού του βενετσιάνικου οίκου των Βενιέρι, με τον αρχοντορωμέικο οίκο των Δαιμονογιάννηδων, που επιστέφεται φέτος με τον γάμο της θυγατέρας του Νικολάου Δαιμονογιάννη, με τον γιο του μαρκησίου Μάρκου Βενιέρ (κύριος της νήσου: 1207-38), τον Βαρθολομαίο Βενιέρη (κύριος της νήσου: 1252-75). Η νήσος Κύθηρα ή Τσιρίγο (επίσης Cèrigo και Tzerígo) είναι ιδιαιτέρως εύφορη λόγω της δράσης του ιδιαζόντως υγρού ανέμου «Προβέντζα». Όμως οι αφέντες της προτιμούν να κατοικούν αλλού, και συγκεκριμένα οι Δαιμονογιάννηδες παραμένουν στην ανεξάρτητη Μονεμβασια, ενώ οι Βενιέρηδες διαβιούν στον βενετοκρατούμενο τομέα της Κρήτης.
Η Μονεμβασια αποτελούσε αυτόνομη πολιτεία, περίπου από το 583, μέχρι το 1248, όταν αλώνεται από τον Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο (Γκιγιόμ ΙΙ Βιλλεαρντουίν), και προσαρτάται στο φραγκικό πριγκιπάτο της Αχαΐας. Υπήρξε δηλαδή πόλη αυτοκυβέρνητη, υπό την εμποροκρατική ολιγαρχία κυρίως των εξής ρωμέικων οίκων:
i. Μαμωνάδες, εκ του «μαμούνι» = μεταξοσκώληκας! Ο οίκος των Μαμουνάδων προήλθε από οικογένεια σηροτρόφων
ii. Σοφιανοί
iii. Δαιμονογιάννηδες, οίκος που διαφεντεύει και την νήσο των Κυθήρων - το κατοπινό Τσίριγο -
όπου το καιρικό φαινόμενο της Προβέντζας ευνοεί την καλλιέργεια αμπελιών, και την παραγωγή εκλεκτών κρασιών, όπως ο Μονεμβασιανός Οίνος, ένα όνομα που με το πέρασμα των αιώνων θα εξελιχτεί στην πιο γνώριμη Μαλβαζία. Εν καιρώ ονομάζονται και Ευδαιμονογιάννηδες ή απλά Μονογιάννηδες.
το οικόσημον
των Venier/Βενιέρηδων,
ερυθρού διακριτικού
Ο αυτοκράτωρ Βαλδουίνος Β΄ ταξιδεύει στη Δύση προς εξεύρεση πόρων απαραίτητων για την επιβίωση της λατινικής Ρωμανίας. Την εξουσία αναλαμβάνει πάλι ως αντιβασιλιάς ο Ναρζώτος (Narjot de Toucy) ο πρεσβύτερος, γαμπρός του Θεοδώρου Βρανά και της Άννας (Αγνή) της Φράγκας. Η Αγία Έδρα επιβάλλει φορολογία επί του Κλήρου εντός των χωρών της Ρωμανίας.
Ο πολυμήχανος παλατινός κόμης της Κεφαλονιάς και της Ζακύνθου, Ματθαίος ή Μάιος Ορσίνι, εκ του παλαιού και διακεκριμένου οίκου Ορσίνι της Ρώμης, έχοντας αναγνωρίσει κατά καιρούς (και κατά περίσταση), την κυριαρχία της Αγίας Έδρας, της Βενετίας, του δεσποτάτου των Δουκών Κομνηνών, και του ρήγα της Σικελίας & ιμπεράτορα της Δύσης, Φρειδερίκο Β', από το 1228, αποδέχεται πλέον την εξουσία του πρίγκηπα της Αχαΐας, από τον οποίο και αναγνωρίζεται ως ένας εκ 12 ισάξιων εταίρων βαρώνων του πριγκηπάτου. Ο Ματθαίος ή Μάιος Β' είναι γιος του Μαΐου Ορσίνι (υστερότοκος, προφανώς), και διάδοχός του από φέτος που αποβιώνει, ως παλατίνος κόμης, αλλά και κύριος του στόλου του Γραικού προγόνου τους, του εκλιπόντος αμιράλη του ρηγάτου της Σικελίας, Μαργαρίτου.
Στον Πόντο, ο βασιλιάς αυτοκράτορας Ρωμαίων, Ιωάννης Μεγαλοκομνηνός Αξούχος (1235-38), πεθαίνει ύστερα από σοβαρό τραυματισμό του κατά την διάρκεια τζυγανίου/τζυκανίου (έφιππο πόλο). Οπότε τον διαδέχεται ο αδελφός του, Μανουήλ Μεγαλο-Κομνηνός (1238-63), παραμερίζοντας τον ανήλικο διάδοχο, Ιωαννίκιο. Μέγιστα επιτεύγματα του νέου βασιλέα Ρωμαίων, Μανουήλ Μεγαλοκομνηνού, θ'αποτελέσει η απελευθέρωση της Σινώπης, και των πέριξ, από την κατοχή της Ισλαμικής Ρωμανίας το 1254 (ή το 1258), αλλά και η ενσωμάτωση των Βοσποριανών στις υπερπόντιες κτήσεις της Περατείας.
Εκτός από τους ήδη υπήκοους Χερσωνίτες λοιπόν, η Περατεία του Πόντου θα περιλαμβάνει και τους Βοσπορίτες, αυτούς που μέχρι πρόσφατα, το 1223, ήσαν οργανωμένοι ως η ρωσική ηγεμονία του Τμουταρακάν, αλλά που τώρα διαβιούν στις παρυφές της μογγολικής παντοδυναμίας.
Συνεχίζεται η διαμάχη των Χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Ευτυχώς γι’αυτούς, ξεσπάει εμφύλιος πόλεμος και ανάμεσα στους διαδόχους του Σαλαδίνου (Αγιουβίδες), με αφορμή το θάνατο του Καμιλ Ναζιραντίν της Αιγύπτου.
Στον Βορρά, οι Τάταροι της Μπλε Ορδής κυριεύουν το ρωσικό κράτος του Σουζνταλ και καταστρέφουν την πρωτεύουσά του, Βλάντιμιρ. Οι άρχοντες του Σουζνταλ, που από το 1169 αναγνωρίζονται ως οι μεγάλοι ηγεμόνες (βέλικιυ κνυάζ) που συντονίζουν τους υπόλοιπους Ρώσους ηγεμόνες, θα εδρεύουν στο εξής σε άλλες πόλεις της επικράτειάς τους. Οι κυριότερες από αυτές είναι η Τβερ και η Μόσχα. Πάντως, θα εξακολουθεί να μνημονεύεται τυπικώς το Βλάντιμιρ, μέχρι τον 15ο αι, οπότε και η χώρα Σουζνταλ, η οποία θα αποκαλείται πλέον Μοσχοβία, θ’απελευθερωθεί από την κυριαρχία της Χρυσής Ορδής.
Page updated
Google Sites
Report abuse