η αίγλη του ελληνισμού

  1. Νεολιθική & Ενεολιθική Εποχή

--> 

Με το πέρασμα των γενεών, 

οι λαοί της Εγγύς Ανατολής αναπτύσσουν την συστηματική Κτηνοτροφία, όπως 

και την Γεωργία, ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για Πολιτισμό: Εφεύρεση 

της ελαιουργίας στην Κρήτη, της οινουργίας στον καρτβελικό τομέα του 

Καυκάσου, αλλά και της σιτοκαλλιέργειας στην ευρύτερη Συρία - 

Η μαζική σίτιση μέσω της καλλιέργειας εξημερωμένων 

δημητριακών κ' ευρύτερα των Οκτώ Καρπών, συντελεί στην δημιουργία των πρώτων αστικών κέντρων - 

Μαζική εξάπλωση της 

Αριοευρωπαϊκής 

και της 

Χαμιτοσημιτικής Ομογλωσσίας, 

αντίστοιχα, από Αρμενία - 

Κουρδιστάν - 

βόρεια Συρία, 

και από 

Ισραήλ 

- νότια 

Συρία

  2. Εποχή Ορείχαλκου

--> 

η Εποχή των Μύθων 

λάρνακα με θυσία υστεροελλαδικής εποχής (1380-1150 π.Χ)

από μικτή κρητομυκηναϊκή πόλη (και με Μινωίτες, και με Αχαιούς), στην Αγία Τριάδα, Κρήτη

τελετή μυστηριακών εορτασμών, 

ενδεχομένως της Σικυώνος (4ος αι π.Χ)

Είναι συγκλονιστική η χρωματική 

διαφοροποίηση των φύλων,

ακολουθώντας την μινωική πρακτική, που φαίνεται

και στις δυο προηγούμενες παραστάσεις 

  3. Αρχαϊκή & Κλασική Εποχή

--> 

το αποκορύφωμα της Φιλοσοφίας, 

και η εμφάνιση της Επιστήμης

  4. Ελληνιστική & Ρωμαϊκή Εποχή

--> 

Διάχυση του Ελληνικού Πολιτισμού, 

από Ισπανία μέχρι Τοχαρία 

(λεκάνη του π. Ταρίμ, στις 

παρυφές της ερήμου 

Τακλαμακαν)

  5. Ρωμιοσύνη:

Ρωμέηκη, Οθωμανική & Νεοελληνική Εποχή 

-->

Χριστιανισμός & Ισλάμ  

Κατά την Κλασική Αρχαιότητα, δημιουργήθηκε στους Έλληνες η εντύπωση ότι βασικά κατάγονται από τέσσερις κύριες φυλές, ήτοι τους Αχαιούς, τους Δωριείς, τους Αιολείς και τους Ίωνες:

• • Αχαιοί:

Μέχρι πρότινος, οι επιστήμονες συνέδεαν τους Αχαιούς με την Βορειοδυτική Διάλεκτο (υποθετική ομαδοποίηση διαλέκτων του Ιονίου Πελάγους) και με την Αρκαδοκυπριακή(σε Αρκαδία και Κύπρο, θύλακες όπου εξακολούθησε η χρήση της «μυκηναϊκής» διαλέκτου της Γραμμικής Β', και κατά την διάρκεια της Κλασικής Αρχαιότητας!). Η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β΄, δηλαδή του τρόπου καταγραφής της ελληνικής διαλέκτου, η οποία χρησιμοποιούνταν ως κοινή γλώσσα στο αιγαιακό δίκτυο ανακτόρων κατά την Ύστερη Εποχή του Ορείχαλκου, αλλά και η μελέτη των βασιλικών αρχείων της ίδιας εποχής σε Αίγυπτο και Χετταία, αποκάλυψαν ότι το «Αχαιοί(ΑχαϊFοί (όπου F- = σύμφωνο Oυ-, όπως το αγγλικό W-), ή Ahhiyava, ή Akhaivassa ή Ekwesh)», υπήρξε ο αρχικός εθνικός προσδιορισμός για το σύνολο των ελληνοφώνων πληθυσμών.

σύγκριση ιδιαιτεροτήτων γραφής της Γραμμικής Β' σε Κνωσσό και Θήβα

• • Δωριείς:

Κυρίως ελληνολελεγικής προέλευσης αυτόχθονες, που προέρχονται από τα κατώτερα στρώματα του λαού, και που ανατρέπουν το ανακτορικό κατεστημένο, δυο γενιές μετά από την γενιά του Τρωικού Πολέμου.

• • Αιολείς:

Αρχικά, «αἰολος» δεν σήμαινε «γρήγορος», αλλά «παρδαλός», «ανάμεικτος» - αγγλιστί «motley», «medley». Η έννοια της λέξης άλλαξε σταδιακά, όπως έγινε και με την μετάλλαξη των καταγεγραμμένων ιστοριών, που από ιστορικά γεγονότα, άρχισαν να περιγράφουν θρύλους, και στη συνέχεια μύθους.

Κοινά χαρακτηριστικά των διαλέκτων που θεωρούνται «αιολικές», ήτοι της θεσσαλικής, της βοιωτικής και της λεσβιακής: 

• η εξέλιξη των χειλοϋπερωικών συμφώνων σε χειλικούς φθόγγους, αντί για οδοντικούς. Κάτι ανάλογο συμβαίνει τον ίδιο καιρό στους Κελτούς/Κέλτες που διαβιούν στις Βρετανικές Νήσους, όταν η λαλιά τους διχάζεται σε πρετανική/βρετανική/βριττονική/βρυθονική των ιθαγενών της Βρετανίας (*KW (κβ-) --> *Kp (κπ-) -->  P (Π). Πιθανολογείται ότι η ίδια αλλαγή συνέβη και στις υπόλοιπες ομάδες Κελτών, ήτοι την ταρτησσική και την ηπειρωτική κελτική), και σε γοϊδελική των ιθαγενών της Έιρε/Ιρλανδίας, που μέσω των Σκότων και του βασιλείου ΝταλΡιάντα μετέδωσαν την γαελική γλώσσα τους και στην κατοπινή Σκοτία (*KW (κβ-) --> *Kw (κφ- ή κ.ου-) -->  Q (Κ)).

Τους ιστορικούς χρόνους, η φυλή γνωστή ως «Αιολείς» θα κατοικεί στο βόρειο Αιγαίο Πέλαγος. Στην πραγματικότητα η Αιολική φυλή, δεν ήταν παρά άλλος ένας συνδυασμός Ελλήνων με Λέλεγες, με την προσθήκη Τυρρηνών. Πράγματι μια «ανάμεικτη» κοινότητα, αν ληφθεί υπόψη το μίσος για τους αυτόχθονες Λέλεγες, που διατηρεί το υπόλοιπο των εθνών (Αχαιοί, Πελασγοί, Κρήτες, Τελχίνες και Δαναοί), όπως φαίνεται για παράδειγμα και από την εκδικητική σταυροφορία των Μυκηναίων εναντίον των λελεγικών φυλών του Ιονίου Πελάγους, δηλαδή εναντίον των Ταφίων της νήσου Τάφου (Κέρκυρα) και εναντίον των Τηλεβόων των νήσων Ιθάκη (Λευκάς), Σάμη (= «Βαθύ» στην λελεγική λαλιά, το σημ. Θιάκι), Δουλίχιο (Κεφαλονιά) και Ζάκυνθος (επίσης Υρία <-- *Ουρία. Ζάκυνθος = ελληνικό Ζα + λελεγικό Κύνθος <-- του Δία + το Βουνό! Κατά την Κλασική Αρχαιότητα, οι Ζακυνθινοί αποικίζουν: i. την Ζακάνθα --> Σαγούντο, στην Ισπανία, αλλά και ii. την Απολλωνία/Κυδωνία, πριν εκδιωχθούν από Σάμιους πρόσφυγες, οι οποίοι με την σειρά τους θα εκδιωχθούν κατόπιν σύμπραξης ντόπιων Κρητών με Αιγίνιους αποίκους!). Της «σταυροφορίας» εναντίον των Λελέγων του Ιονίου Πελάγους ηγούνται ο Αμφιτρύων, ο πατέρας του Ηρακλή του Νεώτερου, και ο Κέφαλος, ο ιδρυτής του νησιώτικου αχαϊκού κράτους της Κεφαλληνίας.

Ίσως δεν είναι υπερβολικό να ειπωθεί ότι οι Λέλεγες περιφρονούνταν κατά τρόπο παρόμοιο με την απέχθεια που θα δείξουν οι Ευρωπαίοι άποικοι για τους αυτόχθονες της Αμερικής. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια ότι «αἰολος πώλος» αρχικά θα ερμηνεύονταν ως ένα "παρδαλού χρώματος πουλάρι", όπως αυτά που χρησιμοποιούν οι Ινδιάνοι σε παλιές ταινίες Γουέστερν.

Στις εσχατιές του Μυκηναϊκού Κόσμου, στις Αιολίδες & Πιθηκούσες (Κωρύκειες/Κωρυκιους ή Φλεγρέες) Νήσους, θα δημιουργηθεί ένας φημισμένος ανακτορικός οίκος, παρακλάδι του επιφανούς αχαϊκού οίκου του Δευκαλίωνος. Αυτοί οι πιονέροι της Ναυσιπλοΐας και του αποικισμού της Δύσης, συνήθως θα φέρουν το όνομα «Aἰολος», ή πιθανότερα το «Aἰολεύς». Έτσι με το πέρασμα των αιώνων, τα μέλη του οίκου θ' αρχίσουν να θεωρούνται ως μια ενιαία προσωπικότητα, ο ομώνυμος θεός των ανέμων! 

η νήσος Θηρασία ή Θέρμεσσα, το σημ. Vulcano των Αιολίδων Νήσων 

• • Ίωνες:

Θα δημιουργηθούν κυρίως ύστερα από τον Τρωικό Πόλεμο, μέσω του συγχρωτισμού Ελλήνων ιθαγενών με Πελασγούς εμιγκρέδες σε Αττική, Εύβοια, Κυκλάδες, αλλά και στην κοιτίδα των Πελασγών, την Ιωνία, ύστερα από οργανωμένο αποικισμό της, υπό την αιγίδα της αθηναϊκής δυναστείας των Κοδριδών, έξι γενιές μετά από την γενιά του Τρωικού Πολέμου. Με διάφορες παραλλαγές, η ονομασία «Ιάονες/Ίωνες» θα εδραιωθεί στις χώρες της Ασίας ως ο κατεξοχήν εθνικός προσδιορισμός των Ελλήνων, λόγω της ομώνυμης εξέχουσας ελληνο-πελασγικής φυλής, που θα μεγαλουργήσει στην Μικρά Ασία και σε όλη την Ασία: 

Γιαβάννας, Γιαβάν, Γιουνάν, είναι οι προσαρμογές του «Ίωνες», αντίστοιχα στις ομογλωσσίες των Άρυων (περσικά & ινδικά), των Σημιτών (π.χ. ασσυριακή, φοινικική, εβραϊκή, αραβική, αμχαρική, γεεζική, τιγρέ, και τιγρινύα) και των Αλτάι (τουρκικές & μογγολικές λαλιές). 

Με τον ίδιο τρόπο, στην Δύση οι Έλληνες θα πάρουν το όνομα «Γραικοί», που προέρχεται από φυλή της Hπείρου, η οποία μάλλον είχε ιδρύσει αποικίες στην Ιταλία, ήδη από την Εποχή του Ορείχαλκου. Έτσι, διάφορα έθνη της Ιταλίας, όπως Ετρούσκοι, Σαμνίτες, Ρωμαίοι και Πευκέτες, θ' αρχίσουν ν' αποκαλούν "Γραικούς" όλους όσους προέρχονται από το Αιγαίο Πέλαγος. 

Ο Αριστοτέλης, από τα μέσα του 4ου αι π.Χ, μας βεβαιώνει και για την ελληνικότητα του προσδιορισμού «Γραικοί». Αναφέρει ότι η περιοχή μεταξύ του π. Αχελώου και του ιερού της Δωδώνης, αποτέλεσε μιαν πρώιμη Ελλάδα, όπου διαβιούσαν οι Σελλοί, «και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ’ Ελληνες» (Μετεωρολογικά, 352b).

Οπότε ο Αχιλλεάς εμφανίζεται με μακρά ξανθά μαλλιά και ανοικτόχρωμα μάτια, όπως και ο Οδυσσέας με τον γιο του, Τηλέμαχο, που επίσης περιγράφονται ξανθοί με ανοικτόχρωμα μάτια. Το επίθετο «ξανθός» συνοδεύει και τον Μενέλαο. Ο Ηρακλείδης ο Κρητικός (περιηγητής & γεωγράφος του 3ου αι π.Χ.) γράφει ότι οι γυναίκες της Βοιωτίας είχαν ξανθά μαλλιά. Ο Θεσσαλός ταγός Αλεύας ο Πυρρός προφανώς υπήρξε πυρόξανθος, όπως και κάθε «Πύρρα/Πύρρος/Πύρρων» σημαίνει άνθρωπο με πυρόξανθο μαλλί, τουλάχιστον εξ ονομασίας. Βέβαια όταν οι Ελληνικοί Μύθοι αναφέρονται σε ξανθούς ανθρώπους, σίγουρα δεν υπαινίσσονται επιμειξία με Γότθους και άλλους πρωτο- Γερμανούς, η οποία επίσης πραγματοποιήθηκε, αλλά πολύ αργότερα. Το ξανθό στοιχείο πρωτοεισήλθε στο ελληνικό αμάλγαμα, κατόπιν επιμειξίας με φυλές πολύ πιο κοντινές στην Ελλάδα, ήτοι ιλλυρικές, όπως π.χ. οι Εγχελείς, και σλαυικές, όπως π.χ. οι Κρώβυζοι. Πρωτο- Ιλλυριοί μέτοικοι στην Ιταλία της Εποχής του Ορείχαλκου εξελίχτηκαν στα ιαπυγικά έθνη, όπως οι Ιαπύγες, οι Μεσσάπιοι, οι Πευκέτες, οι Δαύνοι, αλλά και οι Βρέττιοι. Αυτοί οι Βρέττιοι είχαν δημιουργηθεί στην σημερινή Καλαβρία, κατόπιν σύντηξης ιαπυγικών πληθυσμών με τους αχαϊκής προέλευσης ιθαγενείς, τους Οινωτρούς. Αυτά πριν από την ρωμαϊκή κατάκτηση και τον εκλατινισμό της περιοχής, βέβαια. 

Γλωσσικά, οι πρόγονοι των Αχαιών, δηλαδή των πρωτο-Ελλήνων, προήλθαν από τα βουνά της Αρμενίας και του Κουρδιστάν (κατά κύματα: ~10.000 με 9.000 π.Χ), την αληθινή κοιτίδα (Urheimat) των Αριοευρωπαίων. Η ονομασία «Έλληνες» αρχικά δεν αναφέρεται σε ολόκληρο το ελληνικό έθνος, το οποίο κατά την διάρκεια της Εποχής του Ορείχαλκου ήταν γνωστό ως «Αχαιοί».

Η ονομασία «Έλληνες» πρωτοχρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του λαού του Αχιλλέα (~ 1200 π.Χ.), παράλληλα με την τοτεμική ονομασία «Μυρμιδόνες (= μυρμηγκάνθρωποι)» και την καθολική ονομασία «Αχαιοί». Αυτή η πρώτη χρήση της ονομασίας «Έλληνες» προφανώς και παραμένει περιορισμένη σε τοπικό επίπεδο, και ενδεχομένως αφορά τους φυλετικά Ελληνο-Λέλεγες υπηκόους που κυβερνά σε Φωκίδα, Λοκρίδα, και Φθιώτιδα, ο οίκος του Δευκαλίωνος (αρχές 15ου αι - 12ου αι π.Χ). Το ελληνικό έθνος θ' αρχίσει ν' αυτοαποκαλείται συνολικά «Έλλανες --> Έλληνες», κάποια στιγμή μεταξύ του 11ου - 8ου αι π.Χ, λόγω της ευρείας εξάπλωσης των Ελληνο- Λελέγων ανά το Αιγαίο, ίσως και λόγω του κύρους του οίκου του Δευκαλίωνος.

Δηλαδή από τα βάθη της Αρχαιότητας, οι Έλληνες ήταν πάντα μεικτής καταγωγής! Οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν πολλά και στους λαούς με τους οποίους συμμετείχαν τόσο στην Βυζαντινή (Ρωμανία), όσο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία (Τουρκία), ακόμα και αν ισχυρίζονται ότι προέρχονται κατ' ευθείαν και αποκλειστικά από την Κλασική Αρχαιότητα. Πριν από τις εθνικές «αφυπνίσεις» του 19ου μ.Χ, και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, οι Έλληνες αυτοαποκαλούνταν «Ρωμιοί», ενώ θεωρούσαν και άλλους αρκετούς ως δικούς τους ανθρώπους - όπως Αρβανίτες (Αλβανοί), Καφήροι/Μαρδαΐτες (Σύριοι) και Δρουγουβίτες (Драговитe/Σλαυομακεδόνες). 

Πιο πίσω στον χρόνο, κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής περιόδου (4ος π.Χ. - 3ος μ.Χ.), το «ελληνίζειν» και ο «Ελληνισμός» γίνονται διεθνής μόδα. Έτσι οι Έλληνες καταδέχονται ανθρώπους από οποιοδήποτε έθνος, δίνοντας στην λέξη «κοσμοπολιτισμός» την αρχική της έννοια. Πάντως, οι κλασικοί Έλληνες (8ος - 4ος αι π.Χ.) είναι σαφώς λιγότερο καταδεχτικοί σε ξένες προσμείξεις. Ωστόσο, αρκετά έθνη αναμειγνύονται και με αυτούς τους Έλληνες. Έτσι όπως μας βεβαιώνει και ο Ηρόδοτος, ακόμη και μεταξύ των ξενοφόβων Σκυθών, δημιουργούνται οι ελληνο-σκυθικές φυλές των Καλιππιδών, κοντά στην Ολβία, η Οντέσσα στην σημ. Ουκρανία, όπως επίσης και οι Γελωνοί, που ανθίζουν σε μια ξύλινη πόλη-κράτος, βαθιά μέσα στα εδάφη του πρωτο-σλαβικού έθνους των Βουδινών, στην σημ. Ρωσία. 

--i. Αχαιοί:

πρωτο-Έλληνες, συγγενείς των πρωτο-Φρύγων (ΑχαϊFοί, Ahhiyava, Akhaivassa, Ekhwesh), αρχέγονος κλάδος των Αριοευρωπαίων. Γιατί οι Αχαιοί/Έλληνες έχουν κοινούς προγόνους με τους Φρύγες, όσο σχετίζονται και με τους Ιαπύγες στην Ιταλία της Εποχής του Ορείχαλκου, τα ιαπυγικά έθνη, Μεσσάπιοι, Πευκέτες, Δαύνοι, αλλά και οι Βρέττιοι. Αυτοί οι Βρέττιοι είχαν δημιουργηθεί στην σημερινή Καλαβρία, κατόπιν σύντηξης ιαπυγικών πληθυσμών με τους αχαϊκής προέλευσης ιθαγενείς, τους Οινωτρούς.

γρύπες σε εραλδική διάταξη από δαχτυλίδι αξιώματος

Θολωτός Τάφος 68, Μυκήνες, αρχές Ύστερης Ελλαδικής II, 15ος αι π.Χ 

Δημοφιλή τοτεμικά σύμβολα των Αχαιών, δηλαδή των Πρώτων Ελλήνων, ο αετός, ο γρύπας, ο λυκάων (λύγξ ή λύγκας) και η δρυς (βελανιδιά). 

Από τα έθνη του Αιγαίου, μόνο οι Αχαιοί μπορούν να χαρακτηριστούν ως γνήσιοι Έλληνες, ή πρωτο-Έλληνες. Η ονομασία «Αχαιοί», προέρχεται από την αριοευρωπαϊκή ρίζα «*αχβ-», που έχει σχέση με ορμή, εξού και: π. Ίναχος, π. Αχέρων, π. Αχελώος, Αχιλλεύς (= *αχβ + λαός, ήτοι "ορμητικός στρατός", ένεκα που οι Μυρμιδόνες φημίζονται για τις ορμητικές τους τακτικές, κατά τον αχό της μάχης) κ.ά. 

Κυρίως με υπαίθριες τελετές, σε τεμένη (ιερά κτήματα, όπως οι περσικοί παράδεισοι, και τα μεσαιωνικά μετόχια, που όμως είναι επικερδή, περιλαμβάνοντας και χωριά ολόκληρα), σε ρεματιές και σε ιερά κορυφής, οι Αχαιοί λατρεύουν ποικιλοτρόπως (από οργιαστικά, μέχρι μυστικιστικά) αρκετές θεϊκές οντότητες (πολλές από τις οποίες, τελικά θα συγχωνευτούν μέχρι εξαφανίσεως, στην διαδικασία σχηματισμού της παρέας του Δωδεκαθέου!), από τον Πάνα, μέχρι τον Δία.

Πότνια Πτηνών ~ Πότνια Θηρών ~ Πότνια Παπαρουνών [και λοιπών ουσιών?]:

Ιδιαιτέρως δημοφιλής και αγαπημένη της Εποχής του Ορείχαλκου, είναι η τριάδα «των Δεσποίνων και του Άνακτος (*ΠρεσFα / Πέρσα, Δαμάτηρ, και Ποσειδάων)», όπουΠέρσα, η Περσεφόνη / Κόρη / Δέσποινα, αλλά όπου Ποσειδάων, είτε ο μεταγενέστερος Ποσειδών, είτε ο Τριπτόλεμος. 

~~ Αερία ~~

Κατεξοχήν παρακαταθήκη των Δαναών, είναι η λατρεία της θεάς Αφροδίτης (χαναανίτικη Αστάρτη & βαβυλωνιακή Ιστάρ), που θα διαδοθεί και θ'αγαπηθεί σε ολόκληρο τον Αιγαιακό Κόσμο. Πρόκειται για την ίδια θεά, οι χάρες της οποίας σαγηνεύουν π.χ. και τον Δανίτη ήρωα Σαμψών, παρ'όλο που απ'την εκδοχή της Βίβλου, φαίνεται ότι ήδη απ'την εποχή του, οι συμπατριώτες του, οι Δαναοί της Γης Χαναάν έχουν προσυλητιστεί στην σεμνότυφη πίστη του Μωσαϊκού Νόμου. Ο Σαμψών πάντως προτιμά τις Πελάσγισσες/Φιλισταίες γκοϊμ/εθνικές, απ'τις ομόδοξες συμπατριώτισσές του.

--iii. Πελασγοί:

Είναι συγγενείς του λαού Πάλα. Πελασγοί και Παλαίοι, αμφότεροι είχαν ως αρχικό χώρο δράσης την βορειοδυτική Ανατολία, μεταξύ των π. Μαιάνδρου και Άλυ, και πρωιμότεροι συγγενείς του βόρειου κλάδου της Ανατόλιας ομάδας των Ινδοευρωπαίων ή Αρίων, στον οποίο ανήκουν και οι λαλιές των Λυδών και των Χετταίων. 

ο Περεσέτ (= Πελασγός) "πρίγκηπας", 

από τους αιχμαλώτους που προβάλλει στον οχυρωμένο ναό του, 

το Μεντινετ Χαμπού, ο φαραώ Ραμσή Γ', της 20ης Δυναστείας 

~ φοράει κεφαλοκάλυμμα τύπου μπερέ, σύνηθες για την απεικόνιση Πελεσέτ (= Πελασγοί)

 και Τζεκερ (= Τεύκροι & Τρώες) στην αιγυπτιακή τέχνη ~ 

Δημοφιλή τοτεμικά σύμβολα των Πελασγών είναι το λιοντάρι, ο αετός και ο σκύλος. Κοιτίδα τους η βορειοδυτική Μικρασία, μαζί με την περιοχή των κατοπινών Ιωνία & Λυδία, απ'όπου εξορμούν και στην Ελλάδα (~1900 π.Χ.), ιδρύοντας το Άργος, προκαλώντας την μετάβαση από την Πρώιμη Ελλαδική Περίοδο, στην Μέση Ελλαδική. 

ο ιππότης των Δενδρών, ενδεχομένως Πελασγός αρματηλάτης, 15ος αι π.Χ

--iv. Λέλεγες:

Όπως οι Τηλεβόες & Τάφιοι του Ιονίου Πελάγους, οι Κυλικράνες της Βοιωτίας και οι Γέργιθες της Ασίας - Οι Λέλεγες αποτελούν το βασικό εθνικό υπόβαθρο του Αιγαίου, και είναι Αριοευρωπαίοι, ενδεχομένως συγγενείς με άρεια έθνη της Ανατολίας, όπως οι Λύκιοι και οι Λούβιοι. - 

Κατόπιν αναμείξεως των κατά τόπους Λελέγων με Αχαιούς, θα προέλθουν μεικτές ελληνο-λελεγικές φυλές όπως οι Λάκωνες, οι Λοκροί, οι Κεφαλλήνες, και οι Έλλανες(Μυρμιδόνες). Απόγονοί τους στο Λεβάντε, είναι οι «Σεκελες / Shekelesh» των αιγυπτιακών αρχείων, αλλά και οι Γεργισίτες της Παλαιάς Διαθήκης. Συγγενικοί λαοί ως προς τους προγόνους των Λελέγων, στην Ασία είναι οι Κάρες, οι Λύκιοι, οι Πισίδες και οι υπόλοιποι λουβικοί λαοί. 

Σημαντικός θεός των Λελέγων υπήρξε μιαν πρώιμη εκδοχή του Απόλλωνα (με χειμερινή κατοικία στα Πάταρα της Λυκίας, θερινή στην Δήλο, και τρόπο μετάβασης στους Δελφούς έναν δίφρο συρόμενο από κύκνους), ενώ ως τοτεμικό σύμβολο είχαν τον κύκνο. Λέξη λελεγική πρέπει να είναι και το «κούνθος» --> «κύνθος», ήτοι «βουνό», εξού και Κύνθος, ο ιερός λόφος της Δήλου, απ'όπου προήλθε ο επιθετικός προσδιορισμός της αδελφής του Απόλλωνος, της θεάς Αρτέμιδος, ως Κυνθία --> Cynthia --> αγγλιστί Σύνθια. Επίσης, Ζάκυνθος = Ζευς + κύνθος = «βουνό του Δία», όπως και Βερέκυνθος = βερε/φερε (--> λατινιστί ferrvm) + κύνθος = «βουνό του σιδήρου», ονομασία όρους τόσο σε αδιευκρίνιστη θέση στην Μικρασία, όσο και το βουνό Πούπα στην Μαλάξα Χανίων, με αρχαία ορυχεία χαλκού & σιδηροπυρίτη, κρίσιμη τοποθεσία -σύμφωνα με την Μυθολογία- όπου οι Δάκτυλοι εξέλιξαν την σιδηροχρησία (δώρο-σκυτάλη που καταφτάνει στο Αιγαίο, από τις νότιες ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τον 12ο αι π.Χ)!

Η λατρεία του Απόλλωνος θα κορυφωθεί κατά την διάρκεια της Κλασικής Αρχαιότητας (776-400 π.Χ), με επίκεντρο το Μαντείο των Δελφών. Κατόπιν προτροπής του μαντείου των Δελφών, προς τον αρχηγό τους, Φάλανθο, είναι που οι Παρθενίες ιδρύουν τον Τάραντα το 706 π.Χ, σε νησίδα που ακόμα και μέχρι σήμερα αναβλύζει πόσιμο νερό, στα έγκατα του Castel Aragonese στη νησίδα Città Vecchia του Τάραντο. Λέγεται πάντως, ότι και πριν από τους Παρθενίες, ο Σπαρτιάτης βασιλεύς Πολύδωρος είχε προβεί σε μια πρώτη αποστολή αποίκων, ήδη από το 734 π.Χ. Κοντά στην Σπαρτιατική αποικία, λίγο νοτιότερα στην ακτή, μ'εύφορη γη ως ενδοχώρα, κατάλληλη γι'αμπελουργία και για σιτοκαλλιέργεια, προϋπήρξε παλαιότερη κρητική εγκατάσταση, το Σατύριον, το σημερινό χωριό Σάτουρο. Όμως από την ίδρυση του Σατυρίου μέχρι την ίδρυση του Τάραντα, μεσολαβεί η δημιουργία ..υδρογραφικής υπηρεσίας από το Μαντείο των Δελφών που εντοπίζει και χαρτογραφεί νησίδες με πόσιμο νερό ανά την Μεσόγειο. Εκτός από τον Τάραντα, τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν και οι Συρακούσες, που ιδρύονται από τους Κορινθίους επί της νησίδας Ορτυγίας (Νᾶσος), όπου αναβλύζει γλυκό νερό που υποτίθεται ότι κατεβαίνει απ'την Πίνδο, και διέρχεται κάτω απ'το Ιόνιο Πέλαγος, σύμφωνα με τις αρχαίες μυθεξηγήσεις. 

Ενώ η λατρεία του Απόλλωνα θα μεταλαμπαδευτεί στην Ασία των Σελευκιδών με βασιλικό πάτρονα τον ιδρυτή της αυτοκρατορίας τους (312-67 πΧ), τον Σέλευκο τον Νικάτορα, και με συντονιστή του συγκρητισμού του ανά τα έθνη της περιοχής, τον Αθηναίο αρχιερέα Τιμόθεο από την Ελευσίνα, σιγά σιγά το Μαντείο των Δελφών θα ξεπέσει κατά την διάρκεια της Ελληνιστικής Εποχής (400 πΧ - 224 μΧ). Πάντως η παρακμή των Δελφών θα είναι σταδιακή, και θα διαρκέσει για αιώνες πριν εκλείψει το μαντείο (1ος - 4ος αι μ.Χ).

Σε αντίθεση με την συνήθη ρομαντική θεώρηση, ως θεού του Φωτός και της απόλυτης τελειότητας (έως και της φυλετικής καθαρότητας), αρχικά ο Απόλλων/Ἀπολλύων (αιολιστί Άπλουν <-- δωριστί Απέλλων <-- αρκαδοκυπριστί (= αχαϊστί) Απείλλων) υπήρξε ιδιαζόντως αμφίσημος. Λατρεύτηκε ως σκοτεινός, εκδικητικός, καταστροφικός, τουλάχιστον όσο αγαπήθηκε ως ευεργέτης και ζωοδότης: Επιφέρει επιδημίες πάνω στους θνητούς κατά βούληση, ενώ στην Αερία (ο μτγ Λεβάντες) συγκρητίζεται με τον ...Βελζεβούλη <-- Βεελζεβούλ <-- Μπαάλ Ζεβούντ <-- Απόλλων Μυίας (= «αφέντης των μυγών», εκδοχή των Λελέγων, που λατρεύεται ευρέως, από το Βορειοανατολικό Αιγαίο (Ίλιον ή Τροία), μέχρι την ευρύτερη Συρία, περιλαμβανομένης της Φιλισταίας (Ακκαρών ή Εκρων), αλλά και του Ισραήλ, όπως καταγράφεται στο Δ' Βασιλειών (IV Regnorvm) 1:4-18).

Αδελφή του Απόλλωνα, είναι η υπέροχα σκοτεινή Άρτεμις, η δυναμική Παρθένος θεά του Ελληνισμού της Αρχαιότητας, εξίσου αμφίσημη βέβαια με τον αδελφό της, η γοητευτική θεά του φεγγαριού.

η Άρτεμις ως Πότνια Θηρών, σε αγγείο του 700 π.Χ 

Απεικονίζονται και σβάστικες (στα ρωμαίικα γνωστές και ως τετρασκέλια, ως γαμμάδια, ενδεχομένως και η αρχ. αγχιβασίην του Ηρακλείτου), που όπως και το τρισκέλιον, το κόλοβρατ, το μπορτζγαλι, και άλλα συναφή, αποτελούν πανάρχαια σύμβολα καλοτυχίας. Επίσης, ως εκφάνσεις του συλλογικού υποσυνειδήτου της Ανθρωπότητας, αποτελούν και τυποποιημένες απεικονίσεις προφανών -αν και ακατανόητα χαοτικών!- φαινομένων κίνησης στην Φύση, σχηματική προβολή για κάθε δίνη που εμφανίζεται σε ρευστά, π.χ η πνοή ανέμου. Έτσι και τα διάφορα μαιανδρικά μοτίβα αποτελούν τυποποιημένες απεικονίσεις υδάτινου κυματισμού, π.χ ποτάμι, θαλάσσια κύματα. 

Αργότερα όμως, η Άρτεμη εξελληνίζεται αισθητά, όταν πια θα θεωρείται αρωγός στην συλλογή τροφής, το κυνήγι, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Θα καταστεί πολύ δημοφιλής, ως η προστάτιδα της υγιούς ισορροπίας της Ανθρωπότητας:

Αγία Τριάς

ii. όπως και με το Σύμπαν γενικότερα (μέσω έτερης Αγίας Τριάδος: Άρτεμις + Σελήνα + Εκάτη)

Σε αντίθεση με την λατρεία του φρυγικού Σαβάζιου και του κρητικού Βάκχου/Διονύσου, η λατρεία της Αρτέμιδας επιχειρεί να συγκρατήσει τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, αυτά τα τόσο καταστροφικά, ή και αυτοκαταστροφικά. Κατά καιρούς η Άρτεμις συγχωνεύεται και με άλλες θεές, όπως η άρεια Αναχίτα των Μήδων, ως Αθηνά/Αρτέμιδα, αν και σε μεταγενέστερες εκδοχές, όπως αυτή των Αρμενίων, συγκρητίζεται μαζί της περισσότερο ως Αρτέμιδα Περασία και Άρτεμις/Ιστάρ. Μητέρα της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος, είναι η Λητώ <-- Λατώ (όπως και το Λήδα, εκ του λουβο-λελεγικού *λαδα, ήτοι "γυναίκα"). 

            η Λήδα με τον κύκνο, ενώ ένας σάτυρος παρατηρεί..

χρυσό δαχτυλίδι από την Θεσσαλία, 

2ος αι π.Χ.

η θεά-δαιμόνισσα Γοργώ-Γοργυρα-Κόρκυρα-Κέρκυρα, από αέτωμα 

ναού της Αρτέμιδος στην νήσο Κέρκυρα (590-580 π.Χ),

με φιδίσια συνεύρεση στην ζώνη, 

και μαιανδρικό, ήτοι υδάτινο, 

υπόστρωμα

..   ..   ..

. . .

.

Οι Λέλεγες λατρεύουν αρκετούς θεούς, οντότητες οι οποίες σταδιακά θα ενταχθούν στο ελληνικό Πάνθεο, με τον ένα, ή με τον άλλο τρόπο. Παραδείγματος χάριν, ως νύμφες ή ως δαίμονες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Γοργύρα, σύζυγος του π. Αχέροντα, και μητέρα του δαίμονα Ασκαλάφου.

Eνδεχομένως, αυτή η δαιμονική Γοργυρα υπήρξε μια σύντηξη της αχαϊκής θεάς Ήρας με την λελεγική θεά Γοργώ (ή Γοργόνα, καταγεγραμμένη στους Ελληνικούς Μύθους και ως Αγία Τριάδα, τρόπον τινά: Μέδουσα (προστάτις) + Σθενώ (ισχυρή) + Ευρυάλη (αυτή που φτάνει σε μακρινά ακρογιάλια)). 

μία εκ των Γοργόνων

Όσο για τον Ασκάλαφο, αποτελεί μια διαφορετική εκδοχή του ονόματος «Ασκλαπιός» --> «Ασκληπιός», γεγονός που προδίδει κάπως και η ετρουσκική/λατινική εκδοχή του ονόματος, ήτοι «Aescvlapivs». 

ο θεός Ασκληπιός 

σε σφραγιδόλιθο της ύστερης Ελληνιστικής Εποχής  

--v. Τελχίνες:

οι φορείς του Κυκλαδικού Πολιτισμού. Απόγονοί τους οι «Τερες / Teresh», των αιγυπτιακών αρχείων. Τοτεμικό τους σύμβολο, τύπος ιχθύος, με τον οποίο στολίζουν και τα πλοία τους: 

τηγανόσχημο αγγείο (2800 - 2300 π.Χ)

που απεικονίζει κυκλαδίτικο πλοίο να διασχίζει την θεά Θάλασσα, 

με τα κύματά της να παρουσιάζονται στυλιζαρισμένα ως αλληλένδετοι ρόδακες. 

Το αιδοίο καθιστά προφανές και το φύλο της Θάλασσας, όσον αφορά τον κατ'άλλα μυστηριώδη λαό των Τελχίνων!  

--vi. Τυρρηνοί:

μη αριοευρωπαϊκό έθνος του βορειοανατολικού Αιγαίου, π.χ. στην Λήμνο (Λάμνος, αναφέρεται "Λαμνία" γυναίκα, γραμμικής Β' : Ra-Ma-Ni-Ja), όπου τους εγκατέστησε η δυναστεία των Μακάρων, ως μετοίκους από την Ετρουρία, και όχι το αντίστροφο, όπως διατείνονται οι πηγές του Ηροδότου. Η παρανόηση γίνεται κατανοητή, αν ληφθεί υπόψη ότι και Τυρρηνοί (Ετρούσκοι ή Ρασέννα --> Τυρσανοί --> Τυρρανοί --> Τυρρηνοί) βρέθηκαν να κατοικούν στο βορειοανατολικό Αιγαίο στις αρχές του 13ου αι π.Χ, και Πελασγοί μεταναστεύουν σε πόλεις της Ετρουρίας, προερχόμενοι και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου (από Πελασγιώτιδα [Θεσσαλία] προς την Άγυλλα/Καερε, και από την Πελοπόννησο προς την Πίσα --> Πίζα, αλλά και από την Ασία (<-- *ΑσσούFα) μαζί με Τεύκρους/Τρώες πρόσφυγες)

από τα τέλη του 13ου αι π.Χ, και μετά!

Οι Κρήτες/Χερεθίτες/Κεφτιού είναι οι φορείς του Μινωικού Πολιτισμού. Όπως υποδεικνύει η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β', στην γλώσσα των Κρητών δεν υπήρχε ο ήχος λάμδα (Λ, βλέπε παράρτημα στο κάτω μέρος της ιστοσελίδας)! Παρά την διαρκή (2600-1200 π.Χ. !) τους αλληλεπίδραση με την λελεγική/λουβική Ανατολία, οι κάτοικοι της Κρήτης είτε μιλούν κάποια γηγενή λαλιά, παλαιοευρωπαϊκή τρόπον τινά, είτε αφροασιανή λαλιά, ως γλωσσικοί συγγενείς με τους Γαραμάντες, όπως καταγράφει και ο Ηρόδοτος, άρα και με τους σύγχρονους Βέρβερους, όπως είναι οι Τουαρέγκ. Δημοφιλή τοτεμικά τους σύμβολα, το δελφίνι, ο ταύρος και το φίδι. 

Κεφτιού/Κρήτες/Μινωίτες

προσκομίζοντας τάλαντον, ρυτόν, άμβυκα, και άλλα δώρα, 

στην Χεμ/Μισρ/Αίγυπτο, την εποχή του φαραώ Τουτμοσε Γ'/Τούθμωσι Γ'/του Τυφώνος, 

σε τοιχογραφία από τον τάφο του βιζίρ/βεζύρη/πρωθυπουργού του, Ρεχμιρε

ταύροι για ταυροκαθάψια σ'έξοχο χρυσό φλιντζάνι, από το Βαφειό

Η πάνοπλος θεά *Αναϊθα (Νηιθ/Αθηνά/Ανατ) υπήρξε μια από τις ηγεμονικές θεές των Αρχαίων Κρητών, την λατρεία της οποίας έφεραν μαζί τους από τις αφρικανικές ακτές, μαζί με την πολεμική ιαχή «αλαλά»: 

*Αναΐθα Παλλάς = Αθηνά η Παρθένος

Όμως, με το πέρασμα των αιώνων, η Αθηνά συγκρητίζεται με διάφορες άλλες θεές, όπως η αιγαιακή Αφαία, η πρωτο-ιταλική *ΜενεσFα (εξού και η λατινική Minerva), και οι σημιτικές Λίλιθ των Χαναανιτών, και Τανιθ των Καρχηδονίων. Η αλληλεπίδραση των Κρητών με αφροασιατικές φυλές, προδίδεται και από δύο σημαντικές λέξεις-δάνεια:

το ανάκτορο της Κνωσού, στις όχθες του π. Καίρατου 

στις όχθες του π. Καίρατου

ο θρόνος των Γρυπών, προσθήκη των Ιαπετιδών (1380-1170 π.Χ) στην Κνωσσό

Η αγάπη για την θάλασσα είναι αυτό που κυρίως ενώνει τα ετερόκλητα έθνη του Αιγαίου. Η Ναυπηγική και η Ναυσιπλοΐα εξελίσσονται διαρκώς, ενώ Αιγαίοι θαλασσοπόροι φτάνουν από πολύ νωρίς, όχι μόνο στην κοντινή και πολύ πλούσια Αίγυπτο, αλλά στα πέρατα του Κόσμου, π.χ. στην "Δυτική Ήπειρο" που αναφέρει αργότερα ο Πλούταρχος, στο De Facie Lvnam.  

Όσο για τις «μέλανες νήες (πλοία, προφανώς μαύρα από το καλαφάτισμα και την πίσσα)» του Ομήρου: Από τους διαφόρους τύπους καραβιών που μαρτυρούνται στην τέχνη των προκλασικών χρόνων, αξίζει να σημειωθεί ότι οι χαρακτηρισμοί «γοργά» (Ιλιάς, Α' στ. 372), «κοίλα» (Α' 27), «κυρτά» (Α' 171), «βαθουλά» (π.χ. Β'  602), προσηγορούν στο ότι ο στόλος που μαζεύει ο Αγαμέμνονας για την Τρωική του εκστρατεία, έχει καταγραφεί στην εποχή του Ομήρου ότι αποτελούνταν από πλοία αρκετά διαφορετικά από τ'αντίστοιχα αρχαϊκά, όμοια περισσότερο με τα σκάφη των αυτοχθόνων Κρητών. Δηλαδή είχαν σχήμα ημισελήνου, ήταν γρήγορα, άρα με χαμηλό ύψος, αλλά με υψηλή πρώρα και πρύμνα! 

τελετουργική κρητική νηοπομπή σε τοιχογραφία της Θήρας, 

προ της καταστροφής του 1628 π.Χ

Ακόμα και πολύ μετά από τον σχηματισμό των κλασικών Ελλήνων, άνθρωποι από έθνη όπως οι Φιλισταίοι, η ισραηλιτική φυλή Δαν (Δαναοί), οι Ελύμιοι (Τεύκροι - Τρώες), οι Τουρδιτανοί (και οι πρόγονοί τους, οι Ταρτήσσιοι), οι Ετρούσκοι, οι Κίλικες, οι Λυδοί, οι Κάρες, ακόμη και οι Φοίνικες (επίσης συγχρωτισμένοι με Τρώες-Τεύκρους (Τζεκερ), σύμφωνα με ιδικές τους παραδόσεις) με τους απογόνους τους στην Δύση, Καρχηδονίους/Λιβυφοίνικες, αγαπούν τον Ελληνικό Πολιτισμό, καθώς πιστεύουν, όχι εντελώς αβάσιμα, ότι η καταγωγή τους προέρχεται από έθνη του Αιγαίου (ελληνικά και μη), αυτά τα ίδια που τελικά έχουν συμβάλλει στο μεγαλείο της Κλασικής Ελλάδας. 

Αυτός ο διεθνής θαυμασμός είναι που θα καταστήσει ευκολότερη, 

ή μάλλον αυτονόητη, την εξάπλωση του Ελληνισμού 

([~400] 323 π.Χ - 31 π.Χ [~224 μ.Χ]).

Αρχικά, οι Μακεδόνες ήταν μια αχαϊκή (δηλαδή πρωτοελληνική) φυλή από την Πιερία, οι MAKEΔNOI, που θα επιβληθεί στην Ημαθία, όπου θ'αναμειχθεί με τους αυτόχθονες Φρύγες, εξελισσόμενη σε «Μακεδόνες», παρόλο που κλάδος τους θα προτιμήσει να κινηθεί προς τον νότο, για να σχηματίσει τους «Μάγνητες». Η δημιουργία των Μακεδόνων και των Μαγνήτων λαμβάνει χώρα μεταξύ του 13ου αι - 8ου αι π.Χ. 

Οι Μακεδόνες επεκτείνουν σε σημαντικό βαθμό την κυριαρχία τους για να συμπεριλάβουν το σύνολο της ιστορικής Μακεδονίας, από την εποχή των Περσικών εκστρατειών στην Ευρώπη (513-479 π.Χ), έως τον θάνατο του Φιλίππου Β ' (336 π.Χ.). Ο πανέξυπνος Φίλιππος Β΄, αντιγράφοντας νεωτερισμούς του Επαμεινώνδα της Θήβας, θα εξασφαλίσει ότι η Μακεδονία θα καταστεί ακατανίκητη υπερδύναμη. Έτσι η ένδοξη Μακεδονία θα εισάγει την Ελλάδα και την Οικουμένη στην Ελληνιστική Εποχή (συμβατικά 323-31 π.Χ., ουσιαστικά 400 π.Χ. - 224 μ.Χ).  

Ο Ελληνικός είναι ο πιο σημαντικός Πολιτισμός που υπήρξε ποτέ. Και μία από τις καινοτομίες του, εδώ και αρκετούς αιώνες, είναι ο Κοσμοπολιτισμός. Ουσία αυτής της έννοιας αποτελεί η συνειδητοποίηση της ασημαντότητας οποιασδήποτε εθνικής υπόστασης. Και πράγματι, θλιβερά παρωπιδικά κρούσματα, όπως π.χ. η καθαρολογική προγονολατρεία, σαφώς και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, και μπορεί να οδηγήσουν οποιαδήποτε ανθρώπινη κοινότητα σε αυτάρεσκη -όσο και αυτοκαταστροφική!- απομόνωση, σε πολιτιστικό μαρασμό, και σε αναπόφευκτη ποιοτική & ποσοτική συρρίκνωση.

Παρ'όλο τον πατριωτισμό του, ο κοσμοπολίτης Ηρόδοτος πάντα αντιμετωπίζει με σεβασμό τα ποικίλα έθνη, όντας και ο ίδιος ημιβάρβαρος βέβαια, Καρ, στην καταγωγή. Η υπερηφάνεια, ο πατριωτισμός μπορεί να βοηθά στην συνοχή του κλαμπ που λέγεται Ελλάδα και Ελληνισμός, όμως δεν παύει να είναι μια έννοια ..τεχνητή! Εν ολίγοις:

Περί Ελλήνων

Τοσούτον δ' απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ' οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκεν μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Ελληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας.

Είναι δε τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει την πολιτεία μας από τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και την τέχνη του λόγου, ώστε οι μαθητές της έχουν γίνει διδάσκαλοι των άλλων και κατόρθωσε (η πολιτεία μας, η Αθήνα) ώστε το όνομα των Ελλήνων να είναι σύμβολο όχι πλέον της καταγωγής, αλλά της πνευματικής ανύψωσης, και να ονομάζονται Έλληνες εκείνοι που παίρνουν την δική μας μόρφωση και όχι αυτοί που έχουν την ίδια καταγωγή. 

Ισοκράτους Λόγοι, Πανηγυρικός, 

Μτφρ. Α. Μ. Γεωργαντοπούλου.

το εν λόγω εδάφιο του Ισοκράτους είναι σαφές, και εννοεί το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζονται οι ελληνοφασίστες: 

"πεποίηκεν" δεν σημαίνει "εξαπάτησε" ή "πλαστογράφησε", αλλά "έκανε" ή "έφτιαξε" 

(εξού και: "κύριος σοι πεποίηκεν καὶ ἠλέησεν σε" = "ο Κύριος σου έκανε και σε ελέησε")

Ος αυτόν μεν εξ ιδιώτου τύραννον κατέστησε, το δε γένος άπαν απεληλαμένον της πολιτείας 

εις τας προσηκούσας τιμάς πάλιν επανήγαγε, τους δε πολίτας εκ βαρβάρων μεν Έλληνας εποίησεν, 

εξ ανάνδρων δε πολεμικούς, εξ αδόξων δ’ ονομαστούς, τον δε τόπον άμικτον όλον παραλαβών 

και παντάπασιν εξηγριωμένον ημερώτερον και πραότερον κατέστησεν…» (παρ. 66).

Ο Ευαγόρας κατέστησε τον εαυτό του από ιδιώτη τύραννο, την οικογένειά του που είχε εκδιωχθεί από την πολιτεία 

την επανέφερε στις τιμές που της άξιζε, και τους πολίτες τους έκανε από βάρβαρους Έλληνες, 

από άνανδρους μαχητικούς, από ασήμαντους ξακουστούς, και έχοντας παραλάβει όλον τον τόπο 

αφιλόξενο και σε παντελώς άγρια κατάσταση, τον κατέστησε ημερότερο και πραότερο. 

Ισοκράτη "Ευαγόρας" 

...ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς...

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ 7:26 (Καινή Διαθήκη: Greek Orthodox Church)

Ωστόσο, η Δημοκρατία της Ρώμης, θ' απορροφήσει επιδέξια τα περισσότερα από τα ελληνιστικά κράτη, περιλαμβανομένης και της ισχυρής και ζόρικης Μακεδονίας. Έτσι, στο πέρασμα των αιώνων οι Έλληνες θ' αρχίσουν να αυτοαποκαλούνται: "Ρωμαίοι", "Ρωμανοί", "Ρωμιοί".

εθνικός προσδιορισμός του Ελληνισμού-Ρωμιοσύνης στο πέρασμα των αιώνων:

i. Αχαιοί

ii. Γραικοί -  Έλλανες --> Έλληνες - Ίωνες

iii. Ρωμαίοι - Ρωμιοί

iv. νέοι Έλληνες 

Through the ages, Greeks have had several national names, like Achaeans, Hellenes, Greeks, and Romii.

The original forefathers of the "Achaeans", the linguistic ancestors of the proto-Greeks, originated on the mountains of Armenia and Kurdistan, the true Urheimat of the Ario-Europeans (Indoeuropeans, 10.000 - 7.000 B.C.). 

The "Greeks" designation derives from "Graikoi", the name of an obscure Greek or Greco-Pelasgian tribe living in Epirus, that also had founded colonies in Bronze Age Italy. So, nations in Italy, like Etruscans, Samnites, Romans and Peuketae, all came to call "Graeci" everyone who arrived from the Aegean Archipelago. In a similar way, throughtout the Orient, Greeks came to be known by the name of the definitely Greco-Pelasgian tribe in Asia Minor, the prominent Ionians: Yavannas, Yavan, Yunan, are adaptations of the same designation in Persian, Arabic and Turkish. Also, even though it was used for centuries during the Bronze Age, the name "Hellenes" initially did not refer to the entire Greek nation, which back then it was known as the Achaeans (ΑχαϊFοί, or Ahhuava, or Akhaivassa).

The oldest part of the Iliad epic, presumably dating back to a couple of generations after the Trojan War, is the "Ship Catalogue (Νηών Κατάλογος)". There, as in other parts of the same epic, Achilles' core of dominions is refered to as Phthia & Hellas (Φθία και Ελλάς). Phthia, either a city or land, is connected with the valley of the Enipeus river, while Hellas is connected with the valley of the Sperkheios (Alamana) river. 

As for the people of Achilles (~ 1200 BC), they were also called "Hellenes", besides the totemic "Myrmidones (ant-people)" and the universal "Akhaioi (Achaeans)". This is the first instance of the "Hellenes" designation, which obviously was restricted locally, and presumably racially refering to the greco-lelegian subjects of the House of Devkalion (early 15th c to 12th c BC).

The Greek nation came to be called "Hellenes", some time between the 11th - 8th c BC, due to the prestige of the forementioned House, and the wide range of the Greek Lelegians.

Don't take me wrong, i also believe that the Hellenic is the most important Civilization that ever was. However, one of it's novelties had been for centuries, Cosmopolitanism (besides for example, other achievements like the development of analytic thinking and Science). This should not be underestimated, in favor of worshiping a pure, elf-like Past that never was. Since the dawn of Time, Greeks had always been of mixed stock! Homer, for example, describes the king (ANAX) of Crete, Idomeneus (~ 1200 BC), as tall & blond, a true Achaean, descendant of the son of Doros, Tectamos, who had taken over the island realm (~ 1380 BC). On the other hand, Meriones, obviously the army commander (ΛAFAΓΕΤΑΣ) for Idomeneus, is described as curly & dark-haired, and short, but sturdy. Probably, Meriones was of minoan origin.

Modern Greeks owe a lot to their partner-nations in both the Byzantine (= Romania) and the Ottoman (= Rum Turkiye) Empires, even though they claim direct descent from the Classical Greeks. Before the national "awakenings" of the 19th c AD, and the establishment of the neo-Hellenic State, Greeks called themselves "Romioi" and welcomed for example Armani (Vlachi), Arvanites (Albanians), Mardaites (Syrians), Dragovites (slavic Macedonians) as their own people. Further back in time, during their Hellenistic period (4th BC - 3d AD), Greeks welcomed members of ANY nation, as they came up with the notion of true Cosmopolitanism. Classical Greeks (8th - 4th c BC) had been more exclusivist. Yet many nations mingled with those very Greeks. Even among the xenophobe Scythians, formed the greco-scythian tribes of the Callipidae, also the Gelonoi, who flourished in a city-state, deep in the land of the proto-Slavic nation of the Voudinoi. 

It should be noted that even Classical Greeks were formed from the mixture of, at least, seven distinct nations: 

• • Achaeans (proto-Greeks, kin to the proto-Phrygians: ΑχαϊFοί, or Ahhuava, or Akhaivassa), 

  • Danaoi (greco-semitic), 

  • Pelasgoi (Indoeuropean or Arioeuropean, kin to the Hittites), 

  • Leleges (Indoeuropean, kin to the Luwians), 

  • Telkhines (Cycladic Civilization), 

  • Cretans (hamitic, kin to the ancient Garamantes, and modern Berbers, like the Tuaregs, or simply paleo-european), 

  • Tyrrhenians (migrant group into the Aegean, kin to the Rasenna, the Etruscans). 

From these nations of the Aegean, only the Achaeans can be called genuine greek or proto-hellenic. Yet, long after the formation of the Classical Greeks, people from nations like the Philistines, the Israelite Dan tribe, the Elymians, the Tartessians & Turdetani, the Etruscans, the Cilicians, the Lydians, the Carians, even the Phoenicians, loved to indulge in the greek culture, as they believed that their origins derived from the non-greek nations of the Aegean that eventually had contributed to the creation of the Classical Greeks, the Hellenes...

Originally, Macedonians were an achaean greek tribe from Pieria, MAKEDNOI, that overran Hemathia, where they mixed with the indigenous Phrygians, evolving into "Macedonians", while a branch prefered to move southwards, becoming "Magnetes". These events occurred between the 13th c – 8th c BCE. Macedonians greatly expanded their rule to include the entire historical Macedonia, between the Persian campaigns in Europe, and the death of Philip II (early 5th c – late 4th c BCE). The glory that was Macedonia, introduced Hellenism into the Hellenistic Era (conventionally 323-31 BCE, actually 400 BCE – 224 CE). However, the Republic of Rome took over the Hellenistic states, including mighty Macedonia. As time passed by, all of the Hellenes (Greeks) came to be called: “Romei”, “Romani”, “Romii”.

Any later use of the term “Macedonia”, refers to fancy revivals of a brilliant brandname. Specifically:

· Macedonian Dynasty of Ρωμανία (Romeo-Armenian) 9th c – 11th c CE

· Cometopuli Dynasty of Bulgaria (Romeo (Vlakho)-Dragovite) 10th –11th c CE

· arkhon & patrician Nikolaos Nikolic (Romeo-Dragovite) 10th – 11th CE

· arkhon Dobromir Chrysos (Romeo-Dragovite) 12th c CE

· emperor Constantine Tikh of Bulgaria (Dragovite) 13th c CE

· Houses of Ohmucevic and Scoroevic (Dragovite) 16th c CE onwards

· Makedonomakhoi (= Macedonian Fighters) early 20th c CE

As for the modern descedants of the Dragovichi nation, they firmly, although somewhat paradoxically, insist to be called "Macedonians", and claim to be descended from an ancient greco-phrygian tribe, the Makedonae, but nevertheless owe nothing whatsoever to anything greek (Mycenean or Achaean, Hellenic, Romean or Romaniotic, and neo-Hellenic).

~Παράρτημα~  

Appendix concerning the origin of the Cretans (Minoans):

There is no clear-cut time barrier of a transition from «Minoan» to «Mycenaean», and it's not only because I'm in favour of a smooth national shift scenario. Indeed, a cultural continuum can be found on Crete, in spite of the Greek incursions. This is revealed by archaeological signs of mixed habitation, e.g Cydonia, as well as some spectacular material examples of fusion, like the Ayia Triada sarcophagus (circa 1370-1320 BCE). This co-existence became a given, in the classical-era Eteocretans, thus the survival of the aboriginal language in the eastern part of the island, all the way down to the time of the Roman conquest (67 BCE).

From the study of the Linear B' writing system, and also from the occasional oral mitigation of the -L- consonant into an -R- (for example, "thalassa" sounding somewhat like "tharassa") in the modern local dialect, it becomes clear that the Ancient Cretans did not have the -L- consonant in their language, even though this sound is omnipresent, not only in standard greek, but also in the entire Indoeuropean or Arioeuropean Language Group, as well as in the Semitic, the eastern branch of the Afro- Asian Language Group.

From the study of the works of ancient writers, the obvious conclusion is that the Cretan aboriginals were non-Greek. Most probably they were Hamitic. This means that their language belonged to the western branch of the Afro- Asian Language Group. So, they were kin to the ancient Garamantes (as specifically suggested by Herodotus, as well as by myths presenting Garamas, the namesake of the Garamantes, as a son of Minos of Crete), and modern Berbers, like the Tuaregs. 

Unfortunately we do not know everything there is to know about the Minoans. Our understanding is rather blurry, and enigmas like the Phaestos Disk, only obscure our ability to comprehend them. Various theories are graced with popularity. However we can be assured by solid evidence, only for the following:

• The Minoans did not speak Hellenic/Greek as their natural language, but they did contribute in the creation of the Classical Greeks.

• Their World did not disappear after the massive 1628 BCE eruption of the volcano-island of Calliste (--> Thera --> Santa Irina --> Santorini).

• They weren't conquered suddenly and destructively by the «Greeks», that is the Achaeans, but did witness a tumultuous change of constitution, from oligarchic republic (with the Titans as a society échelon, a caste of merchant-princes, electing a single hegemon every nine years (Minos II is called «henneaoros» by Homer, that is «nine-year-term»), elected -probably solely- by the Titans), to hereditary monarchy (circa 1450 BCE, after a civil war, a ..Titanomachy).

• Their writing system, Linear A', was adopted by the continental Achaeans, adapted as Linear B' in their Greek language.

• A dynasty change took place around 1380 BCE, from native (Keftiou) to continental (Achaean), after a coup d'etat from an Achaean mercenary, Tectamos.

• The Keftiou/Minoans and their Greek [Tectamus-dynasty] rulers suffered the consequences of the fall of the Palace Economy, which shocked the Aegean, almost in its entirety, shortly after 1200 BCE. 

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τα πάντα για τους μινωίτες Κρήτες. Π.χ. ο Δίσκος της Φαιστού είναι, ή δεν είναι, πλαστός τελικά; Εν τούτοις, κυκλοφορούν ευρέως και διάφορες ξεκάθαρα ανακριβείς ιστορίες σχετικά με τον πολιτισμό τους. Η αλήθεια είναι ότι ο Μινωικός Πολιτισμός:

• δεν δημιουργήθηκε από ομιλούντες την ελληνική, αλλά από λαό που συνίδρυσε τους κλασικούς Έλλανες (--> Έλληνες).

• δεν καταστράφηκε από την έκρηξη (1628 π.Χ.) της νήσου-ηφαιστείου Καλλίστη (--> Θήρα --> Σάντα Ειρήνη --> Σαντορίνη).

• δεν κατακτήθηκε απότομα και καταστροφικά από τους «Έλληνες», δηλαδή τους Αχαιούς, αλλά υπέστη ταραχώδη αλλαγή πολιτεύματος, από ολιγαρχική δημοκρατία (με ταξική κορυφή τους Τιτάνες, εμποροβιοτεχνική αριστοκρατία, και με ανώτατο άρχοντα αιρετό, με θητεία «εννεάωρον», δηλαδή εννεατή!), σε κληρονομική μοναρχία (~1450 π.Χ, ύστερα από την Τιτανομαχία!),

• η γραφή του, η Γραμμική Α', υιοθετήθηκε από τους Αχαιούς της ηπειρωτικής Ελλάδος, προσαρμοσμένη βέβαια στην ελληνική λαλιά, ως Γραμμική Β΄.

• αρκετά αργότερα υπέστη αλλαγή δυναστείας από ιθαγενή, σε ηπειρωτική (ύστερα από πραξικόπημα, από τον Αχαιό μισθοφόρο Τέκταμο, περίπου το 1380 π.Χ.), και

• τέλος βίωσε την πτώση της Ανακτορικής Οικονομίας που έπληξε και όλο σχεδόν το Αιγαίο, λίγο μετά από το 1200 π.Χ.

Από την μελέτη της Γραμμικής Β ', καθίσταται σαφές ότι οι αρχαίοι Κρήτες δεν είχαν την -L- σύμφωνο στη γλώσσα τους, ακόμα κι αν αυτό ακούγεται είναι πανταχού παρών, όχι μόνο στην τυπική ελληνική, αλλά και σε ολόκληρο το ινδοευρωπαϊκής ή Arioeuropean ομάδας γλωσσών, καθώς και στην σημιτικές, η ανατολικό κλάδο της ασιατικής ομάδας Afro- Γλώσσας. Αλλά αυτό επιβιώνει μέχρι σήμερα, όπως προδίδεται από την περιστασιακή προφορική μετατροπή του συμφώνου Λάμδα σε Ρω, με την «Θάλασσα» -για παράδειγμα- να ηχεί κάπως σαν «Θάρασσα» στη σύγχρονη τοπική διάλεκτο τσι Κρήτης.

Αλλά και από την μελέτη αρχαίων συγγραφέων, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι οι Κρητικοί ιθαγενείς ήταν μη-Έλληνες. Πιθανότατα ήταν Χαμιτικής προέλευσης. Αυτό σημαίνει ότι η γλώσσα τους ανήκε στο δυτικό κλάδο της Αφρο-Ασιατικής Ομογλωσσίας. Έτσι, ήταν συγγενείς με τους Γαραμάντες, όπως συγκεκριμένα προτείνεται από τον Ηρόδοτο, καθώς και από τους μύθους που παρουσιάζουν τον Γάραμα, ομώνυμον ήρωα των Γαραμαντών, ως γιο του Μίνωος της Κρήτης, και σύγχρονους Βέρβερους, όπως οι Τουαρέγκ.

Ελληνισμός vs Ρωμιοσύνη