Embedded Files
faces of Santa, a real person indeed, one of the most benevolent of the saints
~
απεικονίσεις του Σάντα Κλος, ενός εκ των πιο φιλευσπλάχνων αγίων
Ενδεικτικό είναι ότι στον βίο του Άι Νικόλα αναφέρεται και η προικοδότηση των τριών πτωχών θυγατέρων (που παρ'ολίγον να εκπορνευτούν από τον πατέρα τους), μέσω των ..υποδημάτων που άφηναν έξω από το φτωχικό τους σπίτι, εξού και το παγκόσμιο πλέον έθιμο του στολισμού «κάλτσας» για δώρα.
Όπως σώζει και τρία αγοράκια ο άγιος Νικόλας, μέσα από λουτρό όπου ένας κάπελας τα έλουζε προετοιμάζοντάς για παιδική πορνεία.
Ή ανέστησε τα τρία παιδάκια μέσα από δοχείον παστώσεως, όπου τα είχε αποθηκεύσει κρεοπώλης.
ο Άγιος Νικόλας μ'επισκοπική τιάρα
στην ρωμαιοκαθολικοτάτη Αυστρο-Ουγγαρία,
τέλη 19ου αι.
Από αντιδανειακή παρεξήγηση κατά την διάρκεια του 19ου αι, ο Santa Claus αποδίδεται από τους ημιμαθείς νεο-Έλληνες του νεαρού βασιλείου ως «Άι Βασίλης», παρόλο που ο Άγιος Βασίλειος εκτός από φιλεύσπλαχνος, όσο περίπου και ο Νικόλαος, υπήρξε αυστηρός, ασκητικός, ...ζοχαδιάρης, ενώ πέθανε και νέος, σαρανταεννεαετής, σε σχέση με τον Νικόλαο που κοιμήθηκε εβδομήντα τριών ετών.
Ο «αδελφός του μετανοηθέντος σακελαρίου», [καθ]ηγούμενος Μάκαρ, και ο πρωτοcπαθάριος Κωνcταντίνος,
«κείμενοι προ των ποδών του Αγίου Νικόλαου», του πατάξαντος «μοχθηράς κακουργίας και των πονηρών πνευμάτων του διαόλου».
Βίβλος του Λέοντος, 925-940 μ.Χ
Εφτά αιώνες μετά από την κοίμησή του, η μνήμη του Αγίου Νικολάου παραμένει εδραιωμένη στις καρδιές των Ρωμιών. Και αυτό ακριβώς επιθυμεί να εκμεταλλευτεί ο Νορμαννός ηγεμών Βοημούνδος του οίκου Χωτβίλ/Άλταβίλλα. Ο πατέρας του Βοημούνδου, ο κόμης της Απουλίας, Ροβέρτος «Γυισκάρδος» (1057-85), έχει ήδη συμβάλλει στην εκδίωξη της εξουσίας των Ρωμιών από την Ιταλία, ενώ πριν τον βρει άκαιρος θάνατος στο μεταγενέστερο «Φισκάρδο» της Κεφαλονιάς, επιχειρεί να προσαρτήσει ολόκληρη την Ρωμανία. Ενώ τον ολέθριο για τους Ρωμιούς Νορμαννό άρχοντα Γυισκάρδο, τον διαδέχεται στις ιταλικές κτήσεις ο Ρογήρος Μπόρσα, στις ρωμανικές κτήσεις τον διαδέχεται ο Βοημούνδος, ο οποίος και θα συνεχίσει τις προσπάθειες για την υποταγή της Ρωμιοσύνης, αν και πιο μπαμπέσικα.
Αυτήν την εποχή λοιπόν, και στα πλαίσια του προσεταιρισμού της αφοσίωσης των Ρωμιών, οι Ιταλο-Νορμαννοί των Αλταβίλλα αποσπούν δια της βίας το λείψανο του Αγίου Νικολάου, από την μικρασιατική πόλη του, τα Μύρα. Είναι που ο σεβάσμιος Νικόλαος ήδη αποτελεί έναν από τους πιο αγαπημένους Αγίους της Ανατολικής Χριστιανοσύνης (6 Δεκεμβρίου η μνήμη του), αν και η λατρεία του αρχίζει να εξειδικεύεται στην διάσταση του προστάτη των ναυτών και των θαλασσίων οδών, ιδιότητα που κατά την Κλασική Αρχαιότητα αποδίδονταν (εξίσου λανθασμένα!) στον Ποσειδώνα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι που στα τέλη του 11ου αι το λείψανο του Αγίου μεταφέρεται στην Ιταλία από τους Νορμαννούς το 1089, κατόπιν κουρσάρικης επιδρομής τους στα μικρασιατικά παράλια (1087-89).
Το λείψανο του Αγίου Νικολάου θα γίνει δεκτό με ενθουσιασμό από τους γηγενείς υπηκόους των Νορμαννών, στην πόλη Μπάρι της Απουλίας (Bari di Puglia), όπου τοποθετείται θριαμβευτικώς το 1089, παρουσία και του πάπα Ουρβανού Β', και παραμένει μέχρι σήμερα με τιμές στον Σαν Νικόλα/San Nicola, τον καθεδρικό ναό της πόλης. Η επιτυχία και η απήχηση αυτής της μεταφοράς είναι τέτοια που προκαλεί φθόνο στα έθνη, όπως πχ στους θαλασσοπόρους Βενετούς.
Οπότε πολύ σύντομα, στα πλαίσια και κατά την διάρκεια της Α' Σταυροφορίας, που παρεμπιπτόντως εξαγγέλλει ο πάπας Ουρβανός Β' κατόπιν αιτήματος του αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού, οι Βενετσιάνοι οργανώνουν δική τους καταδρομική επιχείρηση στα Μύρα, απ'όπου συλλέγουν και αυτοί Σαν Νικόλα, και συγκεκριμένα τα ..υπολείμματα του λειψάνου του Αγίου που είχαν παραμείνει θρυμματισμένα επί τόπου. Έτσι τα υπόλοιπα οστά του Αγίου Νικόλα μεταφέρονται από τους Βενετούς το 1099, και στεγάζονται στην άλλη άκρη της Αδριατικής Θάλασσας, στην chiesa di San Nikolό / κιέζα ντι Σαν Νικολό, στο Λίντο (= χείλος αλός) της Βενετίας, όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα. Η λατρεία του Αγίου Νικολάου στην Βενετία, θ'αντικαταστήσει την μέχρι τότε επιβίωση του Νεπτούνου σε κρυφοπαγανιστιστές τελετές, όπως πχ ο Γάμος της Θαλάσσης. Ο Σαν Νικολό καθίσταται προστάτης του Πολεμικού Ναυτικού της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας, ο εν Χριστώ Νέπτουνος (Ποσειδών).
Πάντως, πέραν από τα συμβάντα της αρπαγής του λειψάνου του, από την Μικράν Ασία στην Ιταλία, η λατρεία του δημοφιλούς Αγίου διαδίδεται ασυνήθιστα ραγδαία, σε όλη την Χριστιανοσύνη, απροσδόκητα προσφέροντας παιδική αθωότητα, ως ευχάριστη οικογενειακή ανάπαυλα από τ'άκαμπτα δόγματα των Εκκλησιών.
Ο Άγιος Νικόλαος με τον βοηθό του, τον Μαύρο Πητ, στο εργαστήρι όπου ετοιμάζουν τα παιχνίδια που θα δωρίσουν, όπως τους φαντάζονται οι [Μεταρρυθμιστές] Ολλανδοί των Νεώτερων Χρόνων.
Ο οικουμενικός ευεργέτης των παιδιών, Santa Claus, περιέχει πια πλείστες επιρροές, κυρίως μη-χριστιανικές. Και όμως, κεντρικός χαρακτήρας της συγκρητισμένης περσόνας, παραμένει ο [Άγιος] Νικόλα[ο]ς[, επίσκοπος των] Μύρων, σεμνός και αταξικός όσο π.χ ο Άγιος Σπυρίδων, ευσπλαχνικός όσο και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Έθνη με πρώιμη ή ιδιαίτερη απήχηση του Αγίου. Κάθε λαός έχει υιοθετήσει στοιχεία από άλλους τόπους, σε μιαν διαρκή κοσμοπολίτικη αλληλεπίδραση:
ρηγάτο Σικελίας, υπέροχη δημοκρατία Γένοβας, και άλλα κράτη στην σημερινή Ιταλία: San Nicola, όπως και Babbo Natale / Μπαμπάς Γενεθλίων [Χριστουγέννων]
Γαλλία: Père Noel
Τουρκία: Νοέλ Μπαμπά / Μπαμπάς Νοέλ, μέσω γαλλικής επιρροής
ιβηρικά και λατινοαμερικάνικα έθνη: Papá Noel
Καταλούνα / Καταλονία: Pare Noel
Λουσόφωνος Κόσμος: Papai Noel, μα και São Nicolau.
Νεστοριανή Χριστιανοσύνη, Oriental Orthodoxy γενικότερα. Χαλδαίοι & Άραβες: Baba Noel, μέσω γαλλικής επιρροής, μα και Αλκιδιΰς Νίκουλας القديس نيكولاس . Επίσης Σούρμπ Νικολας / Սուրբ Նիկոլաս (αρμενικα), και Κ’ιντουσι Νίκολασι / ቅዱስ ኒኮላስ (αμχαρικά).
Ουγγαρία: ως Mikuláš [bácsi], ή Szent Miklós, με την μνήμη του Αγίου να τιμάται και στις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ως Σβατυ Μικουλας / Svatý Mikuláš (βοημικά/τσέχικα), Τσμίντα Νικολόζι / წმინდა ნიკოლოზი (καρτβελικά), Σβιάτοϊ Νίκολαϊ / Святой Николай (ρωσικά), Σβιάτυ Μίκαλαϊ / Святы Мікалай (λευκορωσικα), Σβιέτιυ Μίκολαϊ / Святий Миколай (ρουθηνικά/ουκρανικά), Sveti Nikola / Свети Никола (σερβοκροατικά, βουλγαρικά, και δραγοβιτικά), San Nicola, Moș Nicolae (ρουμάνικα), Άι Νικόλα. Αφίσα με προώθηση της ολλανδικής παραλλαγής του Mikulás στην Magyarország:
Ολλανδία: Sinterklaas, ή de Goede Sint, μ'επισκοπικά σύμβολα και τον βοηθό του, τον Μαύρο Πετρή
Γερμανία: der Weihnachtsmann
Αγγλία: Father Christmas = Πατέρας Χριστούγεννα
Дед Мороз/Ντεντ Μορός = Πατέρας Παγετός, Σβιάτοϊ Νίκολαϊ / Святой Николай
Σκανδιναυικές Χώρες: Νίκολας, Νίλς, Νίσσε, όπως και
Jultomten στην Σουηδία, και στην Φιλανδία: Joulupukki/Γιούλου Πούκκι, εκ του Γιούλε
Ιαπωνία: Χοτέισο
Κίνα: Λαμ Κουνγκ Κουνγκ = Καλός παππούς, ή Ντου Τσε Λάο Ρεν = Γέρων των Χριστουγέννων
Όποιος αρνείται να δεχτεί την δυναμική μάρκετινγκ πίσω από τέτοια ζητήματα, ας αναρωτηθεί γιατί, π.χ. συρρέουν πλήθη στο Ροβανιέμι της Χώρας των Φίννων -Finland!- για να τιμήσουν τον Σάντα Κλος/Γιουλουπούκι/Άγιο Νικόλα, αντί να προσέλθουν, π.χ:
i. στο Μπάρι της Ιταλίας, δηλαδή στον τόπο όπου [κυρίως] αναπαύεται το λείψανό του, ή
ii. στο Ντέμρε (<-- Μύρα) της Τουρκίας, όπου έδρασε, ή εν πάση περιπτώσει
iii. στην Αλάσκα των ΗΠΑ, δηλαδή στο πιο κρύο -αλλά και ορθόδοξο- τμήμα της χώρας όπου τελειοποιήθηκε το τωρινό image του Αγίου.
Μήπως απλά οι Φιλανδοί/Φίννοι έδρασαν πιο φίνα από τους Ιταλούς, τους Τούρκους, και τους Αμερικανούς, καθιστώντας την χώρα τους παγκόσμιο τουριστικό προορισμό, και μάλιστα εντελώς εκ του μη όντως;
τοποθέτηση προϊόντος
:P
Παράδειγμα δεύτερο, οι δύο θυγατρικές Εκκλησίες που σχηματίστηκαν το 1054, ύστερα από το Σχίσμα της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας, που είχε εδραιωθεί ως κράτος εν κράτει εντός της Ρωμανίας, στα τέλη του 4ου αι. Η Ανατολική Εκκλησία εγκατέλειψε την θριαμβευτική ονομασία «Καθολική», για χάριν της πεισματικής και πικαριστικής ονομασίας «Ορθόδοξη». Αλήθεια, ποιος κουτός ιεράρχης να σκέφτηκε ότι αντί για «Καθολική», δηλαδή Οικουμενική, Παγκόσμια, η Εκκλησία του αρκούσε να ονομάζεται «Ορθόδοξη», δηλαδή Σωστής Πίστεως, Σωστή; Βέβαια αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου από τα κεκτημένα που κατά καιρούς χαρίστηκαν στην αδελφή Εκκλησία της Δύσεως, ή γενικά απωλέσθηκαν.
Page updated
Google Sites
Report abuse