Embedded Files
Ο βασιλεύς αυτοκράτωρ Ισαάκ Β΄ εκστρατεύει εναντίον των Βλαχο-Βουλγάρων επαναστατών και πολιορκεί το φρούριο της Λοβιτζού, χωρίς όμως επιτυχία. Ακολουθεί ανακωχή, άρα και ανεπίσημη αναγνώριση του καθεστώτος των Βλάχων αδελφών Ασάν επί της βουλγαρικής ενδοχώρας. Τον ίδιο καιρό, η μεγαλύτερη πόλη της Μικράς Ασίας, Φιλαδέλφεια, αποστατεί από την εξουσία των Αγγέλων, αποδεχόμενη την αυθεντία του ντόπιου άρχοντα, και επιδόξου αυτοκράτορα, Θεοδώρου Μαγκαφά (το επώνυμό του προέρχεται από το "μανκαφα", ήτοι "μωρός, βλάκας" τουρκιστί).
Ο Λατίνος αρχιεπίσκοπος Τύρου, Ιωσίας, εξασφαλίζει τη διεξαγωγή μιας Γ΄ σταυροφορίας, έχοντας ήδη πείσει το ρήγα των Νορμαννών της Σικελίας, Γουλιέλμο Β΄ τον Αγαθό, του οίκου Χωτβίλ, τον οποίο όμως δεν δίστασε να επιπλήξει για τη συνήθεια του να στρατολογεί Ευρωπαίους προσκυνητές για να τους χρησιμοποιεί εναντίον των αδελφών Χριστιανών της Ρωμανίας. Επίσης πείθει και τον αυτοκράτορα των Νεμιτζών (Γερμανών) Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσσα, του οίκου Χοενστάουφεν, ενώ συμφιλιώνει το ρήγα των Ιγγλινών(Αγγλίας, Ερρίκος Β΄, του φραγκικού οίκου των Πλαταζενέ[τ]), με το ρήγα των Φράγκων (Γαλλίας, Φίλιππος Β΄Αύγουστος, του οίκου των Καπέτων). Μάλιστα συμφωνείται ακόμα και η κατανομή της σταυροφορικής σημαίας που θα φέρουν οι στρατιές τους: Οι Άγγλοι θα χρησιμοποιούν λευκέρυθρα λάβαρα (λευκός σταυρός σε κόκκινο πεδίο), ενώ οι Φράγκοι θα χρησιμοποιούν ερυθρόλευκα (κόκκινος σταυρός σε λευκό πεδίο)! Η κατανεμημένη χρήση των δύο αρχαιότερων σημαιών της Χριστιανοσύνης, θα συνεχιστεί για αιώνες, αν και, από κάποια στιγμή και μετά, η Αγγλία υιοθετεί τη σημαία της Γαλλίας. Πάντως, η λυκοφιλία των βασιλέων Αγγλίας - Γαλλίας θα λήξει πριν κλείσει τούτος ο χρόνος.
Επωφελούμενος από τον εμφύλιο σπαραγμό των Ρώσων αρχόντων, ο ρήγας της Ουγγαρίας, Μπέλα Γ΄ των Αρπαντ αποσπά από τον οίκο Ρούρικ την περιοχή της Γαλικίας -Βολυνίας, τη διοίκηση της οποίας και παραδίδει στο δευτερότοκο γιο του, Ανδρέα (Β΄). Η χώρα θα ανακτηθεί από τους Ρώσους μόλις το 1198-99, και συγκεκριμένα από δυνάμεις του Ρώσου [αιρετού!] ηγεμόνα του Νόβγκοροντ Ρωμανού Μστισλάβιτς του επονομαζόμενου και "Αυτοκράτορα", ενώ ο έκπτωτος ηγεμόνας (= κνυάζ), ο απαράδεκτος Ανδρέας των Αρπαντ θα γίνει ευθαρσώς βασιλιάς στην Ουγγαρία, το 1205.
ο μεγαλοπρεπής Κούρδος πολέμαρχος
Αν Ναζίρ Σαλαχαντίν Γιουσούφ Ιμπν Αγιουμπ,
Στους Αγίους Τόπους, ο Σαλαδίνος, πάντα άψογος, ελευθερώνει τους αιχμαλώτους πολέμου, μεταξύ των οποίων είναι και ο εντελώς ανίκανος Γκυ των Λουζινιάν, όπως και ο Γουλιέλμος E΄ ντ’Αλεράμο, ενώ αρχικά είχε ανακοινωθεί η εκτέλεσή τους. Όμως γενικεύονται οι επιθέσεις εναντίον των χριστιανικών κτήσεων. Ο Σαλαδίνος κατακτά το ένα οχυρό, μετά το άλλο, ενώ οι ενισχύσεις που διαμετακομίζει ο αμιράλε Μαργαρίτος για λογαριασμό του Νορμαννού ρήγα της Σιτσίλιας, δεν επαρκούν για την άμυνα των Χριστιανών. Οπότε ο πρίγκηπας της Αντιόχειας, Βοημούνδος Γ΄ ο Τραυλός, γιος της Κωνσταντίας de Hauteville από τον 1ο σύζυγό της, τον Ραϊμόνδο του Πουατιέ, συνάπτει τελικά απρόθυμα ανακωχή με τους Mουσουλμάνους.
Ο Σελτζούκος σουλτάνος Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ Ιτζαντίν στέλνει αντιπροσωπεία υψηλοβάθμων αξιωματούχων του, για να συγχαρεί το σύμμαχό του, Σαλαδίνο, για την κατάληψη των Ιεροσολύμων. Επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής είναι ο σύμβουλός του, Ιχτιγιαραλντίν Χασάν Χοβρά, μουσουλμάνος Έλληνας από τον επιφανέστερο οίκο του Πόντου, δηλαδή από την οικογένεια των Γαβράδων, κατά καιρούς, αμιράς και βεζίρης (= πρωθυπουργός, εκ του αραβικού ουαζίρ) της ισλαμικής Ρωμανίας. Ο επίσης Έλληνας αμιράλης των Νορμαννών της Σικελίας, Μαργαρίτος, καταπλέει αυτοπροσώπως στο κομιτάτο (κομητεία) της Τριπόλεως, όπου αναγκάζει τον Σαλαδίνο να λύσει την πολιορκία του περίφημου Κρακ ντε Σεβαλιέ.
Page updated
Google Sites
Report abuse