1206

Ο Λομβαρδός βασιλιάς της Θεσσαλονίκης, Βονιφάτιος ο Μομφερατικός (Μπονιφάτσιο ντ’Αλεράμο), επιβάλλει τον Ερρίκο της Φλάνδρας ως αυτοκράτορα Ρωμανίας στην Κ/πολη, ενώ τον νυμφεύει με την κόρη του, Αγνή, για να εμπεδώσει την φιλία τους. Εν τω μεταξύ, οι Βούλγαροι και οι Κουμάνοι του τσάρου Καλογιάννη ολοκληρώνουν την προσάρτηση του Αιμιμόντου και προωθούνται στην Θράκη, κατακτώντας την Φιλιππούπολη, την Αρκαδιούπολη, την Ηράκλεια, και τα Δημοτικά (Διδυμότειχο). Κατά την πολιορκία της Φιλιππούπολης, κάποιοι από την τοπική κοινότητα Βογομίλων (Μανιχαίοι) επιχειρούν να βοηθήσουν ώστε να κυριευτεί η πόλη από τον Καλογιάννη. Οπότε όταν αυτό μαθεύεται, οι πολιορκημένοι Λατίνοι καίουν την γειτονιά των Βογομίλων. Αργότερα, όταν οι Λατίνοι παραδίδονται στους πολιορκητές, ο Καλογιάννης διατάζει σφαγή στην γειτονιά των Ελλήνων, επειδή αντιθέτως αυτοί βοήθησαν τους Λατίνους κατά την διάρκεια της πολιορκίας. Οπότε οι Βούλγαροι ονομάζουν τον τσάρο τους “Ελληνοκτόνο”, αν και κάπως έτσι χάνεται για τον Καλογιάννη η ευκαιρία να κερδίσει την Κ/πολη με την βοήθεια Ελλήνων υποστηρικτών του.

Ύστερα από σθεναρή αντίσταση, οι Βενετοί Ρενιέρος Δάνδολος και Ρογήρος Πρεμαρίντ, νικούν, αιχμαλωτίζουν, κ’ εκτελούν δι’ απαγχονισμού τον Γενοβέζο Άρχοντα της Κέρκυρας, Λέοντα Βετράνο Καφάρο, μαζί μ’ εξήντα συντρόφους του, ενώ στη συνέχεια κυριεύουν το νησί. Η Κέρκυρα μοιράζεται σε 10 Βενετούς ευγενείς, αν και οι νόμοι και οι θεσμοί παραμένουν αναλλοίωτοι.

Έντρομος για πιθανή σύμπραξη Βενετίας με Αγία Έδρα και εις βάρος του, λόγω και της συνεργασίας του με τον Γραικό αιρετικό σεβαστοκράτορα Μιχαήλ Κομνηνό Δούκα, ο έτερος πρώην υφιστάμενος του αμιράλιου του Νορμαννικού ρηγάτου της Σιτσίλιας, ο πολυμήχανος παλατινός κόμης της Κεφαλονιάς & της Ζακύνθου, Μάιος ή Ματθαίος Ορσίνι, παραδίδεται στο έλεος του τρομερού πάπα, Ιννοκεντίου Γ', και καταργεί τις Ορθόδοξες επισκοπές στην επικράτειά του, αν και ως Καθολικό Επίσκοπο Κεφαλληνίας, διορίζει έναν Έλληνα, τον Βενέδικτο.

Πάντως ο επικυρίαρχος του παλατινού κόμητος Ορσίνη, Μιχαήλ Κομνηνός Δούκας, επιδιώκει προσέγγιση με τους Λατίνους εισβολείς. Παρόλο που διαφεντεύει ολόκληρη σχεδόν την ανατολική ακτογραμμή του Ιονίου Πελάγους, θα συνειδητοποιήσει την επισφαλή του θέση μέσω της αδυναμίας εδραίωσης της εξουσίας του στον Μοριά (1204-05, 1207-09), εξαιτίας της αντίστασης του φραγκικού πριγκιπάτου της Αχαΐας, ισχυρού φεουδαλικού υποτελούς του Φλαμανδού αυτοκράτορα της Λατινικής Ρωμανίας. Οπότε ο πανέξυπνος νόθος γιος του δούκα Ιωάννη Αγγέλου, που κατέστη πανίσχυρος την επαύριο της Πτώσης της Πόλης, Μιχαήλ Κομνηνός Δούκας, θα προβεί σ’ επίθεση γοητείας προσεγγίζοντας διπλωματικά τον κυρίαρχο της Ευρώπης, πάπα Ιννοκέντιο Γ' . Αν και δεν απαρνείται την Ορθοδοξία [όπως πράττουν i. η Βουλγαρική Εκκλησία των πρώιμων Ασέν (1186-1235), ii. η Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή της Κύπρου (1209-1219), iii. πρόσκαιρα και η Σερβική Εκκλησία (1217-1219), αλλά που κυρίως θα πράξουν ως Ουνίτες οι Παλαιολόγοι (1273-1475)], ο Μιχαήλ θα συμμαχήσει τελικά με την Βενετία το 1209, και θα υποταχθεί φεουδαλικώς και στον βασιλιά της Θεσσαλονίκης, Βονιφάτιο Μομφερατικό, και στον προϊστάμενο αυτού, τον Φλαμανδό αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως, ποντάροντας έτσι επιτυχώς στην Ρωμαιοκαθολική εύνοια για την [γεω]πολιτική του επιβίωση, και για την μακροπρόθεσμη δόμηση αυτοκρατορικών προσδοκιών για τον οίκο του.

Τον ίδιο καιρό, ο αδελφός ενός άλλου επίδοξου αυτοκράτορα, του Αλεξίου Μεγαλο- Κομνηνού, ο δεσπότης Ποντοηρακλείας & Παφλαγονίας Δαυίδ, στέλνει φοσσάτο με επικεφαλής τον νεαρό στρατηγό Συναδηνό για να κυριεύσει την Νικομήδεια. Όμως, οι δυνάμεις του ανταγωνιστικού οίκου Λάσκαρη βρίσκονται σε επιφυλακή. Οπότε ενεδρεύουν, νικούν, και συλλαμβάνουν τον Συναδηνό.

~Η Δυτική και η Κεντρική Ασία, πριν από την έλευση των Μογγόλων,

και η εξάπλωση των Μογγόλων/Τατάρων του Τζίγκις Χαν μέχρι το 1241~

Στην Κεντρική Ασία, σε κουριλτάι, δηλαδή σε επίσημη συνάντηση όλων των υποταγμένων φυλών στο κεφαλάρι του ποταμού Ονον, ο Μογγόλος πολέμαρχος Τεμουτζιν ανακηρύσσεται Κύριος της Γης (= Τζεγκις Χαν) και εξαγγέλλει την κατάκτηση της Οικουμένης. Οι Μογγόλοι, οι Τάταροι, οι Μερκίτες, οι Νεστοριανοί Χριστιανοί Κεραΐτες, οι Βουδιστές & Νεστοριανοί Ναϊμάνοι, οι Οϊρότοι και οι Μπουριάτες ενώνονται πρωτόγνωρα υπό την εξουσία ενός Μογγόλου ηγέτη. Σε αυτήν τη μογγολική λέσχη φυλών θα ενταχθούν, στα επόμενα χρόνια, και αρκετές τουρκικές φυλές, πχ οι Οϊγούροι, που θα συμβάλλουν στην αύξηση της μαχητικότητας αλλά και της θηριωδίας των ορδών (= στρατιές) που θα χτίσουν την επόμενη νομαδική αυτοκρατορία της Ασίας.

Εν τω μεταξύ, η τουρκοϊρανική αυτοκρατορία της Χορασμίας, υποτελής μέχρι πρότινος των Σελτζούκων (1077-1194), εξακολουθεί να επεκτείνεται εις βάρος της τουρκικής δυναστείας των Γουριδών (1148–1215).

Οι όροι "Ρωμανία" και "Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία", ήδη αποτελούν προσδιορισμούς γεωγραφικής συνέχειας,

όπως και πολιτιστικής ταυτότητας, ως η "Οικουμένη της Ορθής Πίστεως", που περιλαμβάνει και τις χώρες των Ρως

(η πρώιμη Ρωσία του οίκου Ρούρικ, με σύστημα οριζοντίου διαδοχής στις κατά τόπους ηγεμονίες), αλλά όχι συγκεκριμένο κράτος.

η εξάπλωση της Χριστιανοσύνης πέραν από την Ευρώπη:

το κράτος των «Μογολίων»

13ος αι

1205

1207

πίσω στην αρχική σελίδα